BJØRN RIIS : “Everything To Everyone”

ALBUM

Ένας ξεκάθαρος εκφραστής της μεγάλης Floyd-ικής σχολής της εξάχορδης, είναι ο κύριος Riis, ο κιθαρίστας των Νορβηγών progressive rockers, Aibag. Άλλωστε, και η συνολική μουσική τους κατεύθυνση χρωστά πολλά στον μύθο των διάσημων Λονδρέζων πρωτοπόρων του προοδευτικού rock. Όπως φανερώνει η πρόσφατη τέταρτη προσωπική του δουλειά, είναι όμως ένας δημιουργός που απελευθερώνει συχνότερα περισσότερα από αυτά που οι ρυθμοί των Airbag μπορούν να αφομοιώσουν.

Το “Everything To Everyone” βρίσκει τον Riis να κάνει ως συνήθως σχεδόν τα πάντα στα δικά του χωράφια: πέρα από τις κιθάρες, έχει αναλάβει τα φωνητικά, το μπάσο και τα keyboards. Την ομάδα στο άλμπουμ συμπληρώνουν ο ντράμερ των Airbag, Henrik Bergan Fossum, ο μπασίστας των Wobbler, Kristian Hultgren, ο Simen valldal Johannessen των Oak στο πιάνο, η τραγουδίστρια Mimmi Tamba, και κάποιοι ακόμα καλεσμένοι.

Με έξι τραγούδια που αγγίζουν συνολικά τα 50 λεπτά, η άμεση και ισχυρότερη γενική εντύπωση είναι πως δεν πρέπει να περιμένει κανείς συγκλονιστικές εκτροπές στη μουσική του Νορβηγού. Όπως και στις προηγούμενες δουλειές του, η βασική προσέγγιση της μουσικής γειτονεύει αισθητά με αυτή που όλοι μαζί οι Airbag κυκλοφορούν. Και αυτό μάλλον επιβεβαιώνει την σκέψη της πρώτης μου παραγράφου, πως ο Riis κυκλοφορεί τα προσωπικά του άλμπουμ, γεφυρώνοντας τα κενά έκφρασης στη χρονική πυκνότητα των ηχογραφήσεων της μπάντας, και όχι γιατί έχει την ανάγκη να διαφοροποιηθεί και να απελευθερώσει μουσική που δεν ταιριάζει με αυτή που κάνει μαζί τους.

Χωρίς να παρεξηγηθούν οι παραπάνω διαπιστώσεις, η απουσία εκπλήξεων είναι πιθανά και το μοναδικό τραύμα του νέου του άλμπουμ. Γιατί, ο περιχαρακωμένος στα αγαπημένα του συστατικά Riis φροντίζει να μας δώσει έξι τραγούδια βαθιάς ευαισθησίας και ομορφιάς. Με το “Every Second Every Hour” να κατέχει τη μερίδα του λέοντος και την καρδιά του άλμπουμ, αγγίζοντας τα 13 λεπτά διάρκειας, ακριβώς στη μέση του, ο Riis απλώνει ένα τρυφερό απολογητικό μονοπάτι. Είναι τόσο επίμονα floyd-ικό, και η μοναδική λεπτομέρεια που το σπρώχνει λίγο μακρύτερα πριν την post rock/ambient εξέλιξή του, είναι η ομοιότητα της ερμηνείας του Riis με αυτή του σπουδαίου Tim Bowness, μια ομοιότητα που αναδύεται έντονα και στα φωνητικά μέρη του πανέμορφου “The Siren”.

Ο δημιουργός, με τον τρόπο αυτό συνοδεύει μια μουσική που απλώνει μια συγκεκριμένη διάθεση και προωθεί την προσωπική ακρόαση και απομόνωση. Διατηρώντας με προσεκτικές ηχητικές λεπτομέρειες τη λαβωμένη ευγένεια του άλμπουμ στα όρια της αξιοπρέπειας και της συγχώρεσης, ακόμα και στις στιγμές που υψώνεται μια διαφαινόμενη ένταση όπως για παράδειγμα μετά τις διπλές φωνητικές γραμμές με την Tamba στο “Lay Me Down”, ένα Gilmour-ικό σόλο θα σφραγίσει την εξέλιξη. Και ίσως το πιο παράταιρο τμήμα του δίσκου είναι το instrumental “Run”, δηλαδή η εισαγωγή του, ένα οργανικό έργο με διάφορες μεταστροφές που αγγίζουν μέχρι και το hard rock, και σε προϊδεάζει κάπως διαφορετικά για τη συνέχεια.

Η μοναδική, αδιάσειστη και αναμενόμενη αλήθεια είναι πως το “Everything To Everyone” περιγράφει στον τίτλο του τη σχέση του με τους φίλους των Airbag και του Riis. Όλοι αυτοί θα βρουν ακριβώς αυτά που περιμένουν και τους ικανοποιούν, και θα αγαπήσουν τον δίσκο αυτό όπως τα προηγούμενα προσωπικά του αλλά και τη δισκογραφία των Νορβηγών.

Σαν τις γαλήνιες σχέσεις που κοιτάζουν μια βέβαια ισορροπία δούναι και λαβείν χωρίς φουρτούνες…  

Είδος: Progressive rock
Εταιρεία: Karisma Records
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 8 Απριλίου 2022

Official site: https://www.bjornriis.com/
Facebook: https://www.facebook.com/BjornRiisArtistPage

Avatar photo
About Γιώργος Γεωργίου 1159 Articles
Αν και από την τρυφερή ηλικία των ισχυρών δονήσεων κυνηγούσε την άκρη του Ουράνιου Τόξου, κάποια στιγμή στην εφηβεία του ανακάλυψε πως γεννήθηκε με ένα Triryche σημάδι, έστω και αν αυτό τον πρόδωσε μόλις τον οδήγησε στη Γη της Επαγγελίας. Ψάχνοντας για μια καλύτερη ζωή ένωσε το αγαπημένο του δίπολο, από το απόλυτο Καναδικό τρίο ως τα παλικάρια του "Νησιού" από το Aylesbury που ανάστησαν ένα ιδίωμα με τον Ψηλό ποιητή-ψάρι και αγκάλιασαν το μέλλον με τον κύριο "Η". Έμαθε και συνεχίζει να αγαπά με το ίδιο πάθος τους μεγάλους του τσίρκου της μουσικής αλλά και τα άγνωστα ευρήματα των ατέλειωτων ανασκαφών, όπως αγαπά και τις υπερβάσεις στα μουσικά ιδιώματα και άνετα θα έπινε κουβάδες από καφέ με τον Martin Walkyier και τον Paddy McAloon στο ίδιο τραπέζι. Ένας από τους διακαείς πόθους του με το πληκτρολόγιο ή την "πένα" είναι να συμφιλιώσει την παραδοσιακή prog metal παράταξη με τους μοντέρνους πιονιέρους του χώρου, μένοντας με πάθος ετοιμοπόλεμος σε κάθε προειδοποίηση της μοίρας για την εξάπλωση των λεπρών. Δυσκολεύεται ακόμα και σήμερα να δραπετεύσει από τις σελίδες του Σαρτρ, έστω και αν ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος να είναι ελεύθερος. Σιχαίνεται τη σοβαροφάνεια, τον φασισμό κάθε απόχρωσης και τον Κούγια. Ο κινηματογράφος μάλλον στένεψε πολύ γι' αυτόν μετά το "Διάφανο Δέρμα", ενώ όταν κοιτάζει το Subbuteo με μεγεθυντικό φακό, προτιμά οι ομάδες του σε οποιοδήποτε χορτάρι του πλανήτη να φοράνε βυσσινί.