Σε μια χρονιά που η εγχώρια σκηνή θριάμβευσε με αξιοσημείωτες κυκλοφορίες, λίγο πριν το τέλος της ήρθε να προστεθεί το “κερασάκι στην τούρτα”, το “Iriath”, η πρώτη δημιουργία των Arysithian Blade. Μια πρώτης τάξεως αφορμή για τον Γιώργο Καπετανόπουλο να συζητήσει με έναν εκ των βασικών συντελεστών του project, τον Γιάννη Ακτύπη (κιθάρα, προγραμματισμός) για το album, αλλά και για πάσης φύσεως ενδιαφέροντα θέματα που αφορούν στον σκληρό ήχο.
Συγχαρητήρια για το “Iriath”, σίγουρα αποτέλεσε ευχάριστη έκπληξη. Πως προέκυψε η συνεργασία με τον Χρήστο Παπαδάκη;
Σε ευχαριστούμε για τα καλά σου λόγια και για την φιλοξενία. Με τον Χρήστο γνωριζόμαστε χονδρικά από το 2017 και από πολύ νωρίς αναπτύξαμε μια ιδιαίτερη φιλία βασισμένη στα κοινά ακούσματα, την κοινή αισθητική και τον κοινό “ιδεολογικό” προσανατολισμό σχετικά με την τέχνη. Πολύ γρήγορα, και ως ανήσυχα πνεύματα και οι δύο, αναπτύξαμε ένα “ping pong” μουσικών ιδεών το οποίο επιβεβαίωσε με τον καλύτερο τρόπο όλα τα κοινά που προανέφερα. Έτσι, σε κάποια φάση μέσα στην πρώτη καραντίνα, κι ενώ η κουβέντα μας είχε πάει στο τρίπτυχο Warlord/Lordian Guard/Black Sword Thunder Attack, πήρα την κιθάρα κι έγραψα την εισαγωγή και το κουπλέ του “Iriath”, το οποίο το έστειλα στον Χρήστο ο οποίος μου έστειλε σχεδόν αμέσως πίσω τη μελωδία φωνής. And the rest is history…
Με ποιον τρόπο προχωρήσατε στην σύνθεση των κομματιών και πόσο καιρό διήρκησε;
Αφού λοιπόν αισθανθήκαμε ότι “κάτι υπάρχει εδώ”, θεωρήσαμε σχεδόν αυτονόητο ότι θα δουλέψουμε στοχευμένα σε ένα project με αυτόν ακριβώς τον μουσικό προσανατολισμό. Αργά, χαλαρά, “από τις χαραμάδες της ρουτίνας”, και όποτε είχαμε έμπνευση, προχωρούσαμε το στόχο μας, είτε ξεκινώντας από κάποιες δικές μου κιθαριστές ιδέες στις οποίες ο Χρήστος έβαζε μελωδίες φωνής και στίχους, είτε από φωνητικές γραμμές του Χρήστου τις οποίες έντυνα εγώ με riffs και leads στη συνέχεια. Δεν θυμάμαι να προσδιορίσω ακριβώς πότε είχαμε έτοιμο όλο το υλικό, αλλά είναι ασφαλές να πούμε ότι το 80% αυτού γράφτηκε λίγο πολύ μέσα στην πανδημία, ενώ κάποιες τελικές πινελιές ήρθαν λίγο αργότερα.
Η γενικότερη αποδοχή του album ανοίγει νέους δρόμους για τους Arysithian Blade;
Νομίζω πως έτσι κι αλλιώς θα συνεχίζαμε με το project, μιας και δεν δημιουργήθηκε από κάποια φιλοδοξία έτσι ώστε να το επηρεάζει η απήχηση, αλλά σαν ευχάριστη ενασχόληση και “ψυχοθεραπεία” μεταξύ δυο φίλων, που έχουν καλή μουσική χημεία και κοινή αισθητική σχετικά με το είδος που υπηρετούν.
Οι μουσικές επιρροές από το επικό metal της δεκαετία του ’80 είναι προφανείς. Θεωρείς ότι ο ήχος και το ύφος εκείνης της εποχής δεν εξελίχθηκε όσο θα μπορούσε;
Εδώ τώρα θα σε ξαφνιάσω και θα σου πω ότι πέρα από την δουλειά του Τσάμη, η οποία είναι η προφανής αφετηρία μας, θεωρώ τον εαυτό μου περισσότερο παιδί των 90ς σχετικά με το epic metal. Οπότε όποιες επιρροές από 80ς εντοπίζεις, το πιο πιθανό είναι να έχουν έρθει σε μένα φιλτραρισμένες μέσα από την οπτική των ’90ς επιγόνων. Αντιθέτως πιστεύω ότι ο “επικός ήχος” των ’80ς ήταν πρωτόλειος, λιγότερο σαφής (σε επίπεδο ολόκληρου άλμπουμ) και κάποιες φορές αφελής, ας μου επιτραπεί η έκφραση. Στα ’90ς εξελίχθηκε, οριοθετήθηκε πολύ πιο συγκεκριμένα, κρατήθηκαν όλα αυτά τα στοιχεία που βρέθηκε ότι δουλεύουν καλύτερα και δόθηκε βάση περισσότερο σε αυτά. Ήταν άλλωστε τα ’90ς μια εποχή που το παραδοσιακό metal είχε καταλάβει ότι οδεύει προς το underground και μπορούσε να εστιάσει ανενόχλητο στις πιο καλλιτεχνικές πτυχές του, χωρίς να αγχώνεται να συμπεριλάβει κομμάτια για δυνατούς ενισχυτές και μηχανές.
Ποια είναι η άποψή σου για την πορεία που έχει πάρει γενικότερα η “σκληρή” μουσική σήμερα;
Εδώ και 15 χρόνια τρέχει μια αναβίωση του παραδοσιακού/επικού metal, έστω και σε επίπεδο underground. Έχουμε ζήσει και πολύ χειρότερες εποχές λοιπόν, δεν παραπονιέμαι. Οτιδήποτε λείπει από άποψη μεγεθών/πωλήσεων/δημοσιότητας του είδους, αντισταθμίζεται από την συνθήκη του ότι μπορείς πλέον να βρεις το οτιδήποτε σε ενδιαφέρει, όσο μικρό και να είναι το “micro-genre” με το πάτημα κυριολεκτικά 5 κουμπιών. Τώρα, αν με ρωτάς αν μου αρέσει το “σημερινό mainstream metal” , θα αποφύγω το gatekeeper-ίστικο κήρυγμα, και θα πω απλά ένα διπλωματικό “όχι”. Ας καταγραφεί στα πρακτικά ωστόσο ότι όσο το μοντέρνο μουσικό zeitgeist απομακρύνεται από τη μελωδία και εστιάζει στον ρυθμό/κρότο και στο angst, τόσο περισσότερο με χάνει. Ευτυχώς στο underground βρίσκεις πλέον για κάθε γούστο, περισσότερη μουσική απ’ όση μπορείς ρεαλιστικά να αφομοιώσεις, αν θέλεις να ψάξεις.
Το περιεχόμενο των στίχων του album είναι αποκλειστικά δική σας έμπνευση ή υπάρχει και άλλη πηγή προέλευσης;
Οι στίχοι είναι βασισμένοι εξ ολοκλήρου στον φανταστικό κόσμο που έχει πλάσει ο Χρήστος. Θα είναι για πάντα έτσι, δεν βλέπω το λόγο να αλλάξει αυτό. Η μυσταγωγία που δημιουργείται από τις νύξεις σε ονόματα και αναφορές σε γεγονότα που κανείς άλλος δεν γνωρίζει, είναι αναντικατάστατη.
Ποια είναι τα κίνητρα ενός καλλιτέχνη που επιλέγει να εξιστορήσει σήμερα κατορθώματα ηρώων από άλλες εποχές;
Μιλώντας καθαρά προσωπικά, τα κίνητρα είναι τρία:
Πρώτον, η αγάπη για το escapist fantasy που σηκώνει τις τρίχες μου όταν η υλοποίηση είναι αρκούντως πετυχημένη μουσικά και στιχουργικά. Arcane, mystical, obscure το αισθητικό DNA μας. Χωρίς να σημαίνει απαραίτητα ότι οι πρωταγωνιστές των ιστοριών μας μπορούν να χαρακτηριστούν “ήρωες”. Σε πολλές περιπτώσεις είναι ακριβώς το αντίθετο.
Δεύτερον, ο βαθύς συμβολισμός όλων αυτών των πραγμάτων και πως μπορούν να φιλτραριστούν από τον αποδέκτη και να μεταφραστούν ως στάσεις και τάσεις για την “κανονική” ζωή του.
Τρίτον, το να ψηλαφήσουμε πάλι το μαγικό συναίσθημα που βιώναμε ως παιδιά-έφηβοι που βλέπαμε για πρώτη φορά το εξώφυλλο του Champion Eternal των Domine στο δισκάδικο και το “εγκεφαλικό” της πρώτης ακρόασης αυτού. Το συναίσθημα αυτό λείπει σε τεράστιο βαθμό από την ενήλικη ζωή μου για πολλούς και διάφορους λόγους. Όταν τελειώνει η σύνθεση και οι στίχοι ενός κομματιού Arysithian Blade/Protean Shield και αρχίζουν οι άπειρες ακροάσεις, πλησιάζω αυτό το συναίσθημα της νιότης μου.
Αυτό το τελευταίο, είναι ο βασικός και βαθύτερος λόγος που ασχολούμαι με το epic metal.
Ποια άλλα μουσικά ερεθίσματα ή κιθαρίστες σ’ έχουν επηρεάσει κι έχουν διαμορφώσει τη μουσική σου προσωπικότητα;
Πολύ δύσκολη ερώτηση για έναν μουσικό αυτή….Συνήθως μου αρέσει να λέω πως όση κιθάρα έμαθα την έμαθα κυρίως από το “Images and Words”. Τώρα από κει και πέρα, η αγάπη μου για το ’70s prog rock αλλά και για την ελληνική μουσική έχουν παίξει σημαντικό ρόλο στον τρόπο που συνθέτω μάλλον. Αγαπημένοι κιθαρίστες που ενδεχομένως έχουν αφήσει το στίγμα τους επάνω στο παίξιμό μου, είναι ο Andre Olbrich, ο Τσάμης, ο Uli Jon Roth και ο Andy Latimer.
Δεδομένου ότι δεν έχετε μόνιμο μέλος στα ντραμς σε ενδεχόμενη πρόσκληση για live πως θα καλυφθεί το κενό, ή είναι νωρίς ακόμη για μια τέτοια σκέψη;
Ουσιαστικά, όπως μάλλον έχει γίνει ήδη σαφές, οι Arysithian Blade δεν είναι ακριβώς μπάντα, αλλά ένα όχημα για να ακούσουμε εμείς οι ίδιοι οι δημιουργοί πρωτίστως, το epic metal που θα θέλαμε να ακούσουμε και δεν βρίσκουμε εύκολα εκεί έξω. Αν ποτέ προκύψει το ζήτημα ενός live, ευτυχώς έχουμε στον κύκλο μας ικανότατους μουσικούς-φίλους που θα μπορούσαν να πλαισιώσουν μια live εκδοχή του project (τόσο στα τύμπανα όσο και στη δεύτερη κιθάρα). Αρκεί να το ξέρουμε από αρκετά πιο πριν αυτό για να έχουμε χρόνο να προετοιμαστούμε.
Υπάρχουν κάποια άμεσα μελλοντικά σχέδια των Arysithian Blade ή των μελών τους προσωπικά;
Καταρχάς έχουμε ήδη αρχίσει να συνθέτουμε υλικό για το δεύτερο άλμπουμ και η διαδικασία πάει πολύ καλά! Κατά τα άλλα, εννοείται δουλεύεται παράλληλα υλικό τόσο για το τρίτο άλμπουμ των Afterimage, όσο και για το δεύτερο άλμπουμ των Protean Shield. Αργά και σταθερά, “η μουσική βρίσκει το δρόμο της”.
Ευχαριστώ πολύ για το χρόνο και το ενδιαφέρον σου.
Εμείς ευχαριστούμε από καρδιάς!
