“Strength over time, that’s all I ask yet it’s so rare”
Αν και θεωρητικά αυτή είναι η ενότητα των πιο ασφαλών και σταθερών στις φόρμουλες δημιουργών, οι Avenged Sevenfold έβγαλαν αρκετά τα πόδια τους έξω στον ήλιο των πολλαπλών ακτινοβολιών. Το κουιντέτο από την California είχε πέντε χρόνια να εξαντλήσει πάνω σε ερεθίσματα έμπνευσης, και όσο και αν παρέμεινε ακόμα αυτό, άλλο τόσο φρόντισε να κρύψει σημαντικές εκπλήξεις στο όγδοο άλμπουμ του.
Οι Γερμανο/Ολλανδοί (ισάριθμα πια) Subsignal, χωρίς ίχνος εκπτωτικής τάσης μας πρόσφεραν όλα όσα αναμέναμε και ζητούσαμε από αυτούς, σε άλλη μια μαεστρική ισορροπία μελωδίας και τεχνικής, μέσα σε ένα κάλυμμα ευαισθησίας. Παρόμοια, οι Σουηδοί Katatonia στο δωδέκατο πια άλμπουμ τους, καταφέρνουν μέσα στην ασφάλεια μιας συγκεκριμένης περιοχής έκφρασης και ύφους να αποδειχθούν συνθετικά επαρκείς και παραγωγικοί, αφήνοντας ξανά το σημάδι του δικού τους ξεχωριστού ζόφου.
Ο Ray Alder, με το δεύτερο προσωπικό άλμπουμ εξαργυρώνει έξυπνα τις σπουδές συναισθηματισμού και εσωστρέφειας δίπλα στον δάσκαλο Jim Matheos, αλλά ταυτόχρονα αποδεικνύεται ανθεκτικός στη διαδικασία της σύνθεσης. Οι Αμερικανοί Redemption, στο όγδοο πια κεφάλαιο της δισκογραφικής τους διαδρομής διατηρούν τα βασικά τους κεκτημένα και εμφανίζονται και πιο ατμοσφαιρικοί και εναλλακτικοί σε κάποιες ξεχωριστές στιγμές του άλμπουμ, γεγονός που μαρτυρούν και οι δυο διασκευές σε Genesis και Peter Gabriel. Ενδέκατο στούντιο άλμπουμ για τους Ιταλούς DGM, και οι έχοντες γνώση δεν θα εκπλαγούν, καθώς η αφοσίωση στο παραδοσιακό prog metal της πρώτης γενιάς των 90’s εξακολουθεί να σέρνει τον χορό τους, με τα συνήθη απαιτητικά δεδομένα τους. Οι εξαιρετικοί Άγγλοι Hekz, ένα από τα πιο άδικα παραμελημένα μυστικά του σκληρού προοδευτικού ήχου, μας έδωσαν άλλο ένα σημαντικό άλμπουμ, το τέταρτο στη σειρά, με την παγιωμένη τους πια πειθαρχημένη, τεχνική μελωδικότητα. Οι Νορβηγοί HEX A.D. συνέχισαν να εμπλουτίζουν τον απαιτητικό heavy rock τους με τερτίπια του progressive rock, βοηθώντας την αφηγηματική τους αύρα να ξεδιπλώσει μουσικά τρεις διαφορετικές ενότητες.
Και οι Ice Age από τη Νέα Υόρκη, που επανεκκίνησαν την καριέρα τους από το 2015, μας έδωσαν επιτέλους το τρίτο άλμπουμ τους, στα αυστηρά πλαίσια του παραδοσιακού progressive metal. Οι Σουηδοί A.C.T. εξακολούθησαν το δρόμο των αυτονόητων singles στο EP τους, με το ελκυστικό prog rock τους, που ακούγεται σαν μια hard rock συμμαχία των ABBA με τους Supertramp. Οι Αυστραλοί Hemina διατήρησαν το πολύχρωμο, εμπλουτισμένο progressive metal τους, που χωρά και neosoul, ethnic και φυσικά ψυχεδέλεια, στο τέταρτο άλμπουμ τους. Οι Ιταλοί Eldritch, αφού τελικά επέλεξαν, σοφά όπως ακούγεται, τον Alex Carusso να γεμίσει το μεγάλο κενό του Holler, το έκαναν ξανά όπως συνηθίζουν, να μας προσφέρουν ένα ασφαλές μεν, εξαιρετικό και εμπνευσμένο δε, χαρμάνι power και παραδοσιακού prog metal.
Περνώντας σε πιο ενισχυμένα ηχητικά μονοπάτια του προοδευτικού ήχου, οι Trailight, το όχημα του Καναδού μπασίστα/τραγουδιστή Omer Cordell έφτασε στο έκτο του άλμπουμ, διατηρώντας αυτή την πρόσμιξη που χρωστά πολλά στους Tool, Devin Townsend και ISIS. Οι Βαυαροί Alkaloid φτάνουν στο τρίτο τους άλμπουμ και το εμπλουτισμένο progressive death metal τους, τους έχει χαρίσει το χαρακτηρισμό “τρελοί επιστήμονες του metal”. Οι Ισραηλινοί Obsidian Tide, με το δεύτερο άλμπουμ τους εξέλιξαν περισσότερο το μελωδικό progressive death τους, με την πρόσμιξη Tool και Opeth. Από τις Βρυξέλλες οι φορμαρισμένοι Omnerod προωθούν το progressive death metal τους με το τρίτο τους έργο, ένα πλούσιο, τρομακτικό επιτακτικό μουσικό όργιο που αγγίζει τα 70 λεπτά διάρκειας.
Οι Νέο-Yορκέζοι Mutoid Man βρίσκονται και αυτοί στο τρίτο δισκογραφικό τους βήμα, έξι χρόνια μετά το “War Moans”, και κουμαντάρουν έξυπνα το χαρμάνι του punk, hardcore, math, prog metal τους με εφευρετικές μελωδίες. Το κουιντέτο από την Καλιφόρνια με το παράξενο όνομα Dawn of Ouroboros, στο δεύτερο άλμπουμ του βασίζεται στη σύγκρουση βαριών, τεχνικών περασμάτων post black και progressive death metal με ειρηνικά, ονειρικά ηχητικά τοπία. Από το Seattle μας έρχονται οι Witch Ripper, και στο δεύτερο άλμπουμ τους παίζουν με έναν γενναίο συνδυασμό από space prog και stoner sludge metal, κάτι που δεν κάνει περίεργη τη συχνή σύγκριση με τους Mastodon. Οι Ουκρανοί Ignea, ένα πενταμελές progressive/death metal κουιντέτο από το Κίεβο με αρκετά ορχηστρικά στοιχεία, κυκλοφορούν το τέταρτο άλμπουμ τους, ένα απαιτητικό γεωγραφικό ημερολόγιο εμπνευσμένο από τα ταξίδια μιας Ουκρανής δημοσιογράφου και φωτογράφου, γράφοντας το πληρέστερο άλμπουμ τους ως σήμερα. Οι Αυστραλοί Ne Obliviscaris συνέχισαν την τερατώδη διαδρομή τους για τέταρτο απανωτό χτύπημα, με το black, death, progressive metal μονοπάτι τους να εξαντλεί σχεδόν τα περιθώρια. Τέλος, οι Νορβηγοί Enslaved, στο 16ο άλμπουμ τους “Heimdal” τολμούν να κάνουν έναν ταιριαστό συνδυασμό black metal και progressive rock σε ένα αποτέλεσμα που χαρακτηρίστηκε από πολλούς σαν ένα λαμπερό και αυθεντικό μουσικό έργο που κοιτάζει σε νέους ορίζοντες.
“Leave out conditions, courageous convictions will drag the dream into existence”
Οι αιρετικοί αυτού του ευρύτερου πεδίου είναι όσοι δεν ακολουθούν κάποια από τα χαραγμένα ηχητικά ή συνθετικά μονοπάτια των ιδιωμάτων του, αλλά τελικά με αυτό που δημιουργούν, αλιεύουν συνήθως ακροατές αυτού του είδους. Οι Seven Impale είναι ένα σεξτέτο από το Bergen της Νορβηγίας, και φτάνοντας πια στο τρίτο άλμπουμ, εξακολουθούν να προκαλούν σε περιπέτειες, περνώντας εύκολα από μελαγχολικά jazz αποσπάσματα σε μια σύνθετη κακοφωνία ή ένα περίπλοκο μουσικό progressive όργιο, απλώνοντας μια έντονη avant garde αύρα. Οι Dream the Elecric Sleep από το Lexington του Kentucky, συνεχίζουν να αγαπούν ισόποσα το AOR των 70’s, το folk rock, το post αλλά και το indie rock, και να χρησιμοποιούν τη νεοκυματική μελαγχολία των 80’s , κάτω από ένα μοντέρνο προοδευτικό φίλτρο.
Οι Ουαλοί Godsticks εξακολουθούν να μην κρύβουν έναν πρόδηλο έρωτα για το εναλλακτικό rock/metal, το grunge και τους Faith No More, και η πρόσμιξη με πιο παγιωμένα progressive rock στοιχεία τους εξασφαλίζει μια αξιοσημείωτη διαφοροποίηση. Οι Monika Roscher Bigband είναι μια αρμάδα 18 μουσικών με κεφαλή την αξιοθαύμαστα χαρισματική Γερμανίδα συνθέτρια, τραγουδίστρια και κιθαρίστρια Monica Roscher, και το άλμπουμ τους στάθηκε ανάμεσα σε μια ατίθαση chamber pop βάση σε πιο avant garde δρόμους και σε ένα math rock και jazz ύφος που γέννησε συνθέσεις με πολλές συγκινήσεις και περιπέτειες για πρόθυμους ακροατές. Οι σημερινοί πια Klone, οι σπουδαίοι Γάλλοι, έχουν διανύσει ένα μεγάλο δρόμο εξέλιξης στο ύφος του και σταδιακά παγιώνονται σε αυτό το εμπλουτισμένο mid tempo ηχοτοπίο τους, με τις δικές τους περίτεχνες λεπτομέρειες, τις προσθήκες ήχων και τα κύματα στα τραγούδια τους με κορυφώσεις, κάτι που συνολικά στο τέλος ακούγεται τόσο δικό τους. Φαίνεται πως στο Λονδίνο ευδοκιμεί ιδιαίτερα το τέχνασμα του μυστηρίου, έτσι οι Sermon έχοντας επικεφαλής τον “Him” συνδυάζουν το πέπλο της ανωνυμίας με μια μουσική τελετουργική, γοτθική, με τον ρυθμικό παράγοντα να αναδεικνύει την υφή που ζητούν από τα τραγούδια τους. Κάπως έτσι, το δεύτερο άλμπουμ τους, η μουσική για μια μαύρη ποίηση, αποκτά το έπαθλο ενός περίεργα αυτόνομου νικητή.
Οι Vulture Industries από το Bergen της Νορβηγίας, γνωστοί για την εκκεντρικότητά τους και τα πειράματα με progressive, avant garde rock/metal κατεύθυνση, αποφάσισαν στο πέμπτο τους άλμπουμ να στραφούν σε ένα πιο άμεσο και επικοινωνιακό dark rock, με ρυθμικές πιασάρικες συνθέσεις που έχουν εμπλουτιστεί περιοδικά και με τρομπέτα, σαξόφωνο και πλήκτρα. Οι Molybaron ένα σχήμα που μοιράζεται ανάμεσα στη Γαλλία και την Ιρλανδία, είχε ήδη ξεκινήσει από το δεύτερο άλμπουμ μια μεταστροφή σε ένα πιο alt groovy μελωδικό προοδευτικό rock metal , αλλά με τον τρίτο δίσκο τους μοιάζει να μορφοποιούν ολοκληρωτικά το όραμά τους σε ένα μοντέρνο, φρέσκο, τεχνικό αλλά και ελκυστικό άκουσμα. Το τελευταίο, έκτο άλμπουμ των Ohhms από το Kent της Αγγλίας αποτελεί μια σκοτεινή συλλογή τραγουδιών εμπνευσμένων από ταινίες τρόμου, ένα ιδιαίτερο δείγμα alt doomy prog rock στο οποίο παραμονεύουν και ενδοσκοπικές ατμοσφαιρικές στιγμές. Οι Νορβηγοί Mayfire καταφεύγουν σε έναν οπτικοακουστικό συνδυασμό, και χρησιμοποιώντας μια συμμαχία στοιχείων παραδοσιακού prog, djent αλλά και τη δύναμη φιλικών ρεφρέν, ποντάρουν σε ένα κοντινό κινηματογραφικό αποτέλεσμα. Οι Ούγγροι Thy Catafalque, στην ουσία το project πια του Tamas Katai, κατέθεσαν άλλη μια προσθήκη στην πολύτιμη πειραματική black metal δισκοθήκη τους, με τις απαραίτητες folk, avant garde και extreme metal δόσεις να εμπλουτίζουν έναν δίσκο ουσίας και υποβολής. Οι Γερμανοί Unprocessed, με το πέμπτο τους άλμπουμ, επικαλούνται αρκετά σκληρά στοιχεία του παρελθόντος τους, συνεχίζουν να ανακατεύουν με περιέργεια και ευρηματικότητα το καυτό καζάνι του djent και του metalcore, ενώ δεν αφήσουν απέξω τις R&B επιρροές.
“The city’s cold blood calls me home”
Το γεγονός πως φέτος δεν χτύπησαν οι περισσότεροι από τους σημαιοφόρους της εγχώριας προοδευτικής παράταξης, δεν σημαίνει πως η χρονιά δεν είχε δράση και ποιότητα. Ας αρπάξουμε πρώτα την τελευταία δουλειά των Distorted Force, για να ξορκίσουμε την άδικη περιφρόνηση που τους συνοδεύει Η φωνή της ερήμου, δυο sequel από το προηγούμενο άλμπουμ τους, μια μάχη με Vikings και οι βαλκυρίες που μαζεύουν τους νεκρούς, ένας μηχανισμός πολιτισμού που τρέφεται με ανθρώπους, μια sci-fi ιστορία ενός ερευνητικού σκάφους που κατευθύνεται σε μια μαύρη τρύπα, και πολλά άλλα υποστηρίζονται με ένα ωραίο μίγμα παραδοσιακού prog, μοντέρνων ήχων αλλά και ενός πωρωτικού groove metal, ή αν προτιμά κανείς πιο σύντομα με ένα περιπετειώδες metal. Οι Ushala μας πρόσφεραν ένα πανοραμικό, ανοιχτό άλμπουμ με πολλά ιδιώματα να γίνονται τροχοί για ένα εσωτερικό ταξίδι που δεν κλείνει ποτέ την πόρτα στη δύναμη της φύσης: post, prog, heavy rock και πρόθυμη διάθεση για ανοιχτή περιπλάνηση μας αφήνουν με μια φρέσκια αίσθηση.
Οι Horizon’s End συνέχισαν να συνοδεύουν τον θησαυρό του παραδοσιακού prog metal στο ταξίδι του στον μοντέρνο κόσμο, διατηρώντας όλες τις υψηλές συνθετικές και εκτελεστικές απαιτήσεις που τόσο μας έχουν κακομάθει, και μπολιάζοντας με ακόμα περισσότερη δύναμη το συναίσθημα. Οι Mask of Prospero φρόντισαν να μεγεθύνουν όσες υποσχέσεις είχαν δώσει με το ξεκίνημά τους, ακολουθώντας σθεναρά ένα σύγχρονο ρεύμα, και υιοθετώντας τα βασικά ίχνη, μαζί όμως με ένα καθ’ ‘όλα σεβαστό προσωπικό ανάστημα. Οι Venus γέμισαν τους φίλους του tech speed thrash με τρελά στρυφνά όνειρα που έγιναν ήχοι, δύσβατες sci fi περιπέτειες με μια τόλμη, απαίτηση και δημιουργικό θράσος. Οι δυο μουσικοί του σχήματος μας έχουν ήδη αφήσει μεγάλο χώρο για απίθανες προσδοκίες στο κοντινό μέλλον. Ένα άλλο ντουέτο, αυτό των Residuos Mentales έκανε το δικό του θαύμα, με ένα έργο αμιγώς οργανικό, σε τέσσερα κεφάλαια, αλλά αρκετό πλούτο επιδράσεων και εντυπώσεων, με μια αύρα κινηματογραφική που θα τυλίξει ambient, jazz, electro και prog rock υπαινιγμούς σε μια διαδρομή φωτεινή και ιαματική. Τέλος, οι Sebia μας χάρισαν ένα πολύ απαιτητικό ντεμπούτο, με πρωταγωνιστή το μελωδικό heavy rock που δεν διστάζει όμως να απλωθεί σε μεγαλύτερες διαδρομές, αλιεύοντας αρκετά prog στοιχεία, και τιμώντας περιστασιακά μπάντες σαν τους Opeth και τους Porcupine Tree: πολύ όμορφο άλμπουμ, όσο και το περίτεχνο εξώφυλλό του.
“… But apart from a few good friends we don’t take anything on faith”
Η αίσθηση και η αντίληψη είναι αυστηρά προσωπικές λειτουργίες, και συνήθως ο δικαιολογημένος εγωισμός τους δεν υπόκειται σε διαδικασίες αναχαίτισης. Όμως οι μεζούρες και οι φράχτες είναι για τους γαιοκτήμονες. Η μουσική είναι μια πιο πολύχρωμη και ευρύτερη περιπέτεια, ικανή να συνεχιστεί ακόμα και όταν ο ήχος της σβήνει. Τότε μένουν οι φωνές μας να επιχειρηματολογούν, να ταυτίζονται και να διχάζονται ως την αιωνιότητα. Σε μια ζωή τόσο σύντομη, μοιάζει τελικά μέσα σε όλο αυτό το κουβάρι των μουσικών θεωριών και γνωμών, να έχει σημασία ένα μόνο πράγμα: η ασίστ. Αν την έδωσες ή την πήρες από κάποιον, μια νέα υπέροχη περιπέτεια αρχίζει, η μέρα είναι καλύτερη, και καταλαβαίνεις ακόμα περισσότερο πως πράγματι “the point of the journey is not to arrive”.
