Ακούγονται ριπές από πυροβόλα όπλα, εκρήξεις από οβίδες, ήχος από ελικόπτερα, ένας επικεφαλής (θαρρώ πως είναι η φωνή του James) να φωνάζει δίνοντας διαταγές και ύστερα…μία “καθαρή”, σχεδόν μεθυστική, κιθαριστική εισαγωγή αναπτύσσεται σταδιακά και οδηγεί σε ένα από πιο εμβληματικά τραγούδια των Metallica και συνάμα σε ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα video ολόκληρης της heavy metal μουσικής.
Κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων του “…And Justice for All” η ατμόσφαιρα δεν ήταν η ίδια όπως με τους προηγούμενους δίσκους των Metallica. Ο θάνατος του Cliff Burton το Σεπτέμβριο του 1986 άλλαξε σε τέτοιο βαθμό τον ψυχισμό της μπάντας, που τίποτα δε φαινόταν ίδιο μετά από αυτό. Είναι γεγονός πως το 4ο album των Metallica φαντάζει ως ένα είδος θρήνου για το χαμένο τους φίλο αλλά ταυτόχρονα είναι κι ένα album που ξεχειλίζει από οργή. Όχι εκείνη την “αφελή” νεανική οργή προς όλους και όλα αλλά αυτή την ώριμη, στοχευμένη οργή προς συγκεκριμένα κακώς κείμενα της κοινωνίας. Το album αποτέλεσε σημαντικό σημείο καμπής στην πορεία της μπάντας (μαζί με όποιες ιστορίες το συνοδεύουν) και το “One” το “σημαιοφόρο” αυτής της μετέπειτα πορείας.
Η ιδέα για το τραγούδι γεννήθηκε στο μυαλό του Hetfield όταν ο ίδιος φαντάστηκε πως θα ήταν αν κάποιος άνθρωπος υπήρχε μόνο ως ένας εγκέφαλος και τίποτε άλλο !!!. Πάνω σε αυτή την αρχική ιδέα ο Cliff Burnstein πρότεινε στον James να διαβάσει το βιβλίο του Dalton Trumbo “Johnny Got His Gun”. Το βιβλίο κυκλοφόρησε το 1939 από τον εκδοτικό οίκο J. B. Lippincott και πρόκειται για μία αντιπολεμική νουβέλα που γράφτηκε ένα χρόνο νωρίτερα και η οποία κέρδισε στα “Εθνικά Βραβεία Βιβλίου” το βραβείο για πιο πρωτότυπο βιβλίο του 1939.
Το βιβλίο πραγματεύεται την τραγική ιστορία ενός νεαρού Αμερικανού ονόματι Joe Bonham, ο οποίος με την παρότρυνση του πατριώτη πατέρα του ενθαρρύνεται να πολεμήσει στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Από Γερμανική οβίδα, ο Joe χάνει τα άνω και κάτω άκρα του καθώς και ολόκληρο το πρόσωπό του (μάτια, μύτη, αυτιά, δόντια και γλώσσα). Οι εγκεφαλικές του λειτουργίες όμως παραμένουν στο ακέραιο, εγκλωβίζοντάς τον επί της ουσίας μέσα στο ίδιο του το σώμα. Σε αυτή την τραγική κατάσταση και μη μπορώντας να επικοινωνήσει, ο πρωταγωνιστής θυμάται το παρελθόν του, διαλόγους με τον πατέρα του, τους φίλους του αλλά και την κοπέλα του, αλλάζοντας όλη την αντίληψη περί πολέμου την οποία του εμφυτεύτηκε ενώ ήταν μικρός.
Τελικά, ο Joe καταφέρνει να επικοινωνήσει με τους γιατρούς του κουνώντας το κεφάλι του στο μαξιλάρι χρησιμοποιώντας τον κώδικα Μορς και εκλιπαρώντας για “βοήθεια”. Το μαρτύριό του φαντάζει αιώνιο όταν συνειδητοποιεί ότι οι ανώτεροί του δεν πρόκειται να τον λυτρώσουν κάνοντάς του ευθανασία και έτσι παραμένει μόνος του να “εκπέμπει” SOS και να εκλιπαρεί για βοήθεια στο κρεβάτι του νοσοκομείου.
Το 1971 το “Johnny Got His Gun” βγαίνει στους κινηματογράφους σε σκηνοθεσία του Trumbo στο σκηνοθετικό του ντεμπούτο, το οποίο όμως υπήρξε και η μοναδική του απόπειρα. Η κλειστοφοβική ατμόσφαιρα του βιβλίου μεταφέρεται αριστουργηματικά στη μεγάλη οθόνη σε αυτό το επικό αντιπολεμικό φιλμ στο οποίο πρωταγωνιστούν οι Timothy Bottoms, Kathy Fields, Marsha Hunt, Jason Robards και Donald Sutherland. Το ζοφερό παρόν του Joe παρουσιάζεται σε ασπρόμαυρο φόντο ενώ οι σκηνές του παρελθόντoς είναι έγχρωμες. Μια ιδιοφυής κίνηση η οποία αποτυπώνει την πραγματικότητα χωρίς περαιτέρω αναλύσεις και σχολιασμούς. Η πλοκή του βιβλίου καθώς και η ταινία αποτέλεσαν τον ιδανικό σκελετό πάνω στον οποίο βασίστηκε ο Hetfield για να γράψει του στίχους του.
“I don’t know whether I’m alive and dreaming or dead and remembering”, αφηγείται ο Joe σε έναν από τους πολλούς και συγκλονιστικούς μονολόγους του, εμπνέοντας την εισαγωγή των αρμονικών φωνητικών γραμμών του James ο οποίος τραγουδά:
“I can’t remember anything, can’t tell if this is true or dream
Deep down inside I feel to scream, this terrible silence stops me…”
Στιχουργικά το κομμάτι αποτελεί επί της ουσίας τη διαπίστωση του ήρωα για την κατάσταση στην οποία βρέθηκε και η οποία περιγράφεται στα couple, ενώ η απόγνωση γίνεται ευχή θανάτου στα refrain καθώς παρακαλεί το Θεό να τον ξυπνήσει από τον τρομερό αυτό εφιάλτη…
“Hold my breath as I wish for death
Oh please, God, wake me”
Φτάνοντας δε, στην κορύφωση (στιχουργική και μουσική) η κραυγή απόγνωσης προς τη μητέρα του
“Mother where are you? Help me mother I’m having a nightmare, I can’t wake up…”
ωθεί τον Hetfield να αποτυπώσει τη φρίκη που ζει αυτός ο “ζωντανός νεκρός” σε λίγες μόνο γραμμές.
“Darkness imprisoning me
All that I see
Absolute horror
I cannot live
I cannot die
Trapped in myself
Body my holding cell”
Μουσικά, γραμμένο από το δίδυμο Hetfield – Ulrich, το “One” ακολουθεί το πρότυπο που καθιερώθηκε με τις δύο προηγούμενες crossover “μπαλάντες” των Metallica, “Fade to Black” και “Welcome Home (Sanitarium)”. Εδώ όμως έχουμε να κάνουμε με μία πολύ γερή γροθιά στο στομάχι. Κι αν στα δύο προαναφερθέντα κομμάτια οι μουσικές γέφυρες προκαλούν “ανατριχίλα”, εδώ ο ηχητικός συντονισμός της μπάντας σε συνδυασμό με την απόγνωση που αποπνέει η φωνή του Hetfield, προκαλούν δέος. Η επιτυχημένη “συνταγή” χαλαρό couple – δυνατό refrain υιοθετείται κι εδώ με πιο εντυπωσιακά αποτελέσματα, αλλά η “εκτόξευση” στο 2ο μισό του τραγουδιού ήταν κάτι που δεν το περίμενε κανείς. Οι Metallica είχαν δημιουργήσει ένα ηχητικό επικό “τέρας”.
Σημαντικό ρόλο για τη δημιουργία του “One” έπαιξε και το γεγονός πως οι Metallica αποφάσισαν να χαράξουν μια διαφορετική στρατηγική σε σχέση με το παρελθόν. Είναι γνωστό πως η μπάντα δεν είχε κυκλοφορήσει μέχρι εκείνη τη στιγμή κάποιο βίντεο καθώς ήταν αντίθετη με αυτή την ιδέα. Όμως μετά την επιτυχία του “The $5.98 E.P. Garage Days Re-Revisited” αλλά και της βιντεοκασέτας φόρο τιμής στον Cliff Burton, “Cliff’ Em All”, αποφάσισαν πως είχε έρθει η ώρα για το πρώτο video του συγκροτήματος.
Η μπάντα έμαθε για τη μεταφορά του βιβλίου “Johnny Got His Gun” στη μεγάλη οθόνη από το συγγραφέα του το 1971 κι ενώ βρισκόμαστε στο αποκορύφωμα του πολέμου του Βιετνάμ. Ο Dalton Trumbo υπήρξε ένας αριστερών πεποιθήσεων συγγραφέας υπέρμαχος της ειρήνης, ο οποίος τη δεκαετία το ’50 κυνηγήθηκε λόγω της συμμετοχής του στο Κομμουνιστικό Κόμμα των ΗΠΑ (να γιατί κυκλοφόρησε μόνο μία ταινία του). Η συγκυρία αποδείχθηκε ιδανική για το συγκρότημα καθώς θα μπορούσαν ίσως να χρησιμοποιήσουν αποσπάσματα από την ταινία στο παρθενικό τους video. Όπως κι έγινε. Σύμφωνα με τον Flemming Rasmussen, η μπάντα αγόρασε τα δικαιώματα της ταινίας πριν καν ξεκινήσουν τις ηχογραφήσεις μαζί του, έτσι ώστε να έχουν την άνεση να χρησιμοποιήσουν σκηνές από αυτή στο video.
Τα γυρίσματα γίνονται το Δεκέμβριο του 1988 σε μια αποθήκη στο Long Beach της Καλιφόρνια και το video του “One” κάνει πρεμιέρα στις 22 Ιανουαρίου 1989 στο MTV. Το μουσικό κανάλι που μέχρι τότε έδινε ελάχιστο εβδομαδιαίο χρόνο στη heavy metal μουσική μέσω της εκπομπής “Headbanger’s Ball”, αφήνει τους τηλεθεατές για 7’44” έρμαιο των ορέξεων των Metallica. Το video που είναι σε σκηνοθεσία των Bill Pope και Michael Salomon δείχνει σε ασπρόμαυρο φόντο τη μπάντα να παίζει εναλλάσσοντας σκηνές από την ταινία. Αυτός ο συνδυασμός δημιουργεί ένα πρωτόγνωρο συναίσθημα στον τηλεθεατή, πράγμα που καμία heavy metal μπάντα δεν είχε καταφέρει μέχρι τότε.
Το “…And Justice for All” έβαλε για τα καλά τους Metallica στον παγκόσμιο μουσικό χάρτη και το “One” φέρει τεράστιο ποσοστό για αυτή τους την επιτυχία. Δεν ήταν ένα ακόμη τραγούδι από μία ακόμη μπάντα. Ήταν μία δήλωση αντίδρασης από 4 οργισμένους αλητάμπουρες με όλο τον αντικομφορμισμό που κουβαλούσε η γενιά τους ενάντια στους πολεμοκάπηλους αυτού του κόσμου. Στο “Johhny Got His Gun” ο ήρωάς μας ζητάει από τους στρατιωτικούς να τον τοποθετήσουν σε ένα γυάλινο φέρετρο και να περιοδεύσουν στις ΗΠΑ για να δει ο υπόλοιπος κόσμος τη φρίκη του πολέμου. Εκείνοι αρνήθηκαν λέγοντας πως είναι ενάντια στους κανονισμούς. Τελικά την επιθυμία του Joe έκαναν πραγματικότητα οι Metallica παρουσιάζοντας μέρος αυτής της φρίκης μέσα από το αιώνιο αντιπολεμικό τους έπος.
Extra facts
Το single του “One” ήταν το 3ο και τελευταίο single που κυκλοφόρησε για την προώθηση του album στις 10 Ιανουαρίου 1989.
Το 1991, ο James Hetfield δήλωσε στο “Guitar World” ότι εμπνεύστηκε την εισαγωγή από το τραγούδι των Venom “Buried Alive” από το album του 1982, “Black Metal”.
4 ημέρες μετά την κυκλοφορία του “…And Justice for All” , και συγκεκριμένα στις 11 Σεπτεμβρίου 1988, παίχτηκε για πρώτη φορά ζωντανά στο MTK Stadium στη Βουδαπέστη της Ουγγαρίας. Μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές έχει παιχτεί σε συναυλίες 1566 φορές, καθιστώντας το αναπόσπαστο κομμάτι από το setlist της μπάντας και κατατάσσοντάς το στη δεύτερη θέση, πίσω μόνο από το “Master of Puppets”.
Η εισαγωγή του “One” περιέχει έναν αναχρονισμό. Στο ηχογραφημένο μέρος ακούγεται ήχος από ελικόπτερα, τα οποία δε χρησιμοποιήθηκαν κατά τη διάρκεια του Α’ ΠΠ (1914-18) στην οποία αναφέρεται το τραγούδι. Για την ιστορία αυτό έγινε για πρώτη φορά το 1939.
Το τραγούδι ήταν υποψήφιο στη νεοσύστατη τότε κατηγορία “Best Hard Rock/Heavy Metal Recording” των Βραβείων Grammy το 1989. Στις 22 Φεβρουαρίου οι Metallica εμφανίζονται στην αίθουσα The Shrine στο Los Angeles παίζοντας ζωντανά το “One” σε μια εμφάνιση που θα μνημονεύεται στον αιώνα τον άπαντα και αφήνοντας αποσβολωμένους τους παρευρισκόμενους. Η επιτροπή όμως σε αντίθεση με τις προβλέψεις έδωσε το βραβείο στους folk rockers Jethro Tull, χαρακτηρίζοντας την 31η απονομή των βραβείων ως την “κλοπή του αιώνα”. Βέβαια 3 χρόνια αργότερα (Grammys ’92) αποδόθηκε χαριστική δικαιοσύνη παίρνοντας το βραβείο με το “Enter Sandman” και “αναγκάζοντας” τον Lars να “δικάσει” το σύμπαν για 30 ολόκληρα δευτερόλεπτα. Η ιστορία πάντως έγραψε πως οι λέξεις “Darkness και Landmine” ηχούν ακόμα στην αίθουσα The Shrine όπου και παίχτηκε το “One”. Enjoy!!!
