Ήρθε και η στιγμή των Arch Enemy να κυκλοφορήσουν φέτος το 12ο album τους, “Deceivers”. Ένας δίσκος που τον περιμέναμε γρηγορότερα, αλλά προφανώς λόγω covid καθυστέρησε, ενώ το ίδιο το συγκρότημα σε μια αμφιλεγόμενη τακτική που αφαιρεί το στοιχείο της έκπληξης, μας έδωσε τους προηγούμενους μήνες το μισό “Deceivers” υπό τη μορφή video. Επίσης, το κάθε μέλος ηχογράφησε τα μέρη του ανάλογα με την περιοχή που το εξυπηρετούσε, για παράδειγμα ο Jeff Loomis τα solos του τα ηχογράφησε στο Seattle, με την τελική μίξη να γίνεται από τον Jacob Hansen στο studio του στη Δανία.
Πάμε λοιπόν να δούμε τι μπορεί προσφέρει σε έναν ακροατή το “Deceivers” στην ολοκληρωμένη μορφή του. Οι Arch Enemy την ίδια συνταγή που χρησιμοποιούν από το “Wages of Sin” φυσικά ακολουθούν και στο νέο δίσκο, με το death στοιχείο πλέον να περιορίζεται στα φωνητικά της Alissa White-Gluz. Εννοείται ότι οι οπαδοί του συγκροτήματος εποχής Johan Liiva κάπου εδώ έχουν ήδη αποχωρήσει από το διάβασμα της παρούσας κριτικής, νευριασμένοι ακόμα από τη στροφή σε πιο “εμπορικά” μονοπάτια για τους Arch Enemy. Πάντως για άλλη μια φορά η παραγωγή είναι πεντακάθαρη, ο ήχος είναι αρκετά “γυαλισμένος”, τα solos του “Μιχαλάκη” του Amott σε πρώτο πλάνο και σε αρκετά κομμάτια, υπάρχουν πιασάρικα ρεφρέν. Είναι σίγουρο ότι νεότεροι οπαδοί θα εντυπωσιαστούν, οι υπόλοιποι μάλλον θα προσπαθήσουν να μπουν στο νόημα των συνθέσεων.
Είναι γεγονός ότι το “Deceivers” διαθέτει 3-4 τραγούδια που θα παίζονται στις μελλοντικές συναυλίες και θα συντηρήσουν εύκολα τη φήμη των Σουηδών. Από εκεί και πέρα δεν νομίζω ότι το “Deceivers” θα μνημονεύεται ιδιαίτερα στο μέλλον. Οι Arch Enemy είναι αυτή η ομάδα που έχει παιχταράδες, κάνει μια καλή πορεία στην Ευρώπη, αλλά στο τέλος δεν κερδίζει “τίποτα”. Αποκλειστικός υπεύθυνος είναι ο Michael Amott, ο οποίος έχει “κολλήσει” σε μια συνθετική μανιέρα και οι όποιες αλλαγές είναι μάλλον προς το χειρότερο. Δεν γίνεται να έχεις τον Jeff Loomis στη “φαρέτρα” σου και μην τον αφήνεις να παίξει μισό riff διαφορετικό από αυτό που συνήθως παίζετε στους Arch Enemy. Κάπου διάβασα ότι ο δίσκος έχει καινοτομίες. Αν θεωρούνται τα 2-3 δευτερόλεπτα που τραγουδά καθαρά η Alissa καινοτομία, μάλλον έχουμε έλλειψη έμπνευσης, κάτι αντίστοιχο με τους Kreator πάλι φέτος.
Το “Deceivers” ξεκινά με κλασικό Arch Enemy hit, το “Handshake with Hell” , με εντυπωσιακό κιθαριστικό intro και solo, ωραία γέφυρα με καθαρά φωνητικά και τυπικά καλό ρεφρέν. Δεύτερο στη σειρά το ομότιτλο κομμάτι του album, το πιο σοβαρό από όλα, με έντονο drumming και με ηχώ από παλαιότερες εποχές. Ακολουθεί στη συνέχεια ένα mid-tempo κομμάτι, το “In the Eye of the Storm”, ευχάριστο στο άκουσμα, με αδιάφορο ρεφρέν όμως. Τέταρτο στη σειρά άλλο ένα hit το “The Watcher”, με πολύ “κοπάνημα”, ωραίες κιθάρες αλλά και με ένα τελείως europower ρεφρέν, που ίσως ξενίσει ακόμα και πρόσφατους οπαδούς, για τους πιο “casual” βέβαια δεν τρέχει μία. Το “Poisoned Arrow” είναι το πιο μελαγχολικό κομμάτι του “Deceivers”, αλλά δεν είναι κάτι ιδιαίτερο και το “Sunset” over the Empire” μπαίνει δυναμικά στην αρχή αλλά μετά από λίγο “ξεφουσκώνει”.
Στη συνέχεια το “House of Mirrors” ξεκινά με ένα κλασικό Amott riff το οποίο επαναλαμβάνεται και στο ρεφρέν, ενώ και στη συνέχεια υπάρχουν κάποια solo που κρατάνε το ενδιαφέρον. Το “Spreading Black Wings” είναι ένα “old school filler”. Δεν καταφέρνω να συγκρατήσω κάτι από το τραγούδι, πέρα από κάτι ιαχές στην αρχή και τη μέση του κομματιού. Αφήνουμε το “Mourning Star” που ουσιαστικά είναι το intro του “One Last Time”, που αποτελεί και ένα απο τα πιο ενδιαφέροντα του δίσκου. Υπάρχουν κάποια δυνατά riff, το κύριο μέρος μαζί με τη γέφυρα είναι αρκετά καλό, μας τα χαλάει λίγο το χαρούμενο και πάλι ρεφρέν. Τέλος, το “Exiled from Earth” που κλείνει το δίσκο, είναι μεν αξιοπρεπές, αλλά δεν ξεφεύγει από την Arch Enemy τυποποίηση.
Ο νέος δίσκος σίγουρα θα κερδίσει κάποιους νέους οπαδούς (όσοι από τους παλιούς ήταν να φύγουν την έχουν κάνει εδώ και χρόνια), θα συντηρήσει τον μύθο τους, αλλά για κανένα λόγο δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως κάτι ιδιαίτερο για τα δεδομένα του brand name των Arch Enemy. Ίσα ίσα με βάση το επίπεδο των μουσικών που τους απαρτίζουν μπορεί να θεωρηθεί και αποτυχημένος, ενώ και γενικότερα πολύ δύσκολα θα μπει σε κάποια συζήτηση για τα καλύτερα της χρονιάς. Και έτσι ο κύκλος θα συνεχίσει να γυρνάει για το συγκρότημα του Michael Amott και σε λίγο καιρό θα ξανασυζητάμε για το επόμενο νέο δίσκο των Arch Enemy, πιθανώς και για τα ίδια θέματα.
Είδος: Melodic Death Metal
Δισκογραφική: Century Media Records
Ημ. Κυκλοφορίας: 12 Αυγούστου 2022
Facebook: https://www.facebook.com/archenemyofficial
