“…Νομίζεις πως ξέρεις τη θλίψη, νομίζεις πως έχεις επεξεργαστεί τους μηχανισμούς της, νομίζεις πως έγινες γνώστης της, πιο δυνατός, πιο σοφός, πιο ανθεκτικός, νομίζεις πως δεν υπάρχει τίποτα άλλο να σε βλάψει σε αυτό τον κόσμο. Και τότε η Anita πεθαίνει…
Στέκεται στο δρόμο με το baby doll φόρεμά της, περιτριγυρισμένη από τον ήλιο, γελώντας και ακτινοβολώντας με μια διαπεραστική ομορφιά τέτοιας δύναμης… και σταματά να αναπνέει. Δεν πίστευα στα μάτια μου…”
Η Anita Louise Lane γεννήθηκε στη Μελβούρνη, τον Μάρτιο του 1960. Άρχισε να τραγουδά και να γράφει τραγούδια στα 16 της χρόνια. Στην εφηβεία της ήρθε σε επαφή με μια post punk κοινότητα της πόλης και βρέθηκε να αναζητά ένα πιο σκοτεινό όραμα από το ηλιόλουστο φυσικό περιβάλλον, που τελικά πρόσθεσε μια γοτθική απόχρωση στην καλλιτεχνική της διαδρομή.
Βρέθηκε να σπουδάζει για λίγο τέχνη στη Σχολή Καλών Τεχνών στη Μελβούρνη, αλλά αποβλήθηκε μετά από τρεις μήνες επειδή δεν πήγαινε στα μαθήματα. Εκείνη την εποχή, ο συμμαθητής της, Roland S. Howard προσχώρησε στους The Boys Next Door, το σχήμα του Nick Cave, τον οποίο είχε ήδη γνωρίσει στη σχολή. Στα 17 της έχει μια ρομαντική σχέση με τον 19χρονο τότε Nick, και μετά την εξέλιξη και μετονομασία του σχήματος σε Birthday Parτy, μετακομίζει μαζί τους, αρχικά στο Λονδίνο και αργότερα στο Βερολίνο.
Αρχίζοντας να συνεργάζεται καλλιτεχνικά με τον Cave, έγραψε τους στίχους για το “Dead Song” στο ντεμπούτο “Prayers On Fire” των Birthday Party, όπως και στα τραγούδια “Dead Joe” και “Kiss Me Black” στο άλμπουμ “Junkyard” του 1982. Η Lane αποτέλεσε μέλος της πρώτης σύνθεσης των The Bad Seeds, που πήραν τη σκυτάλη των Birthday Party.
Το 1983 τερματίζει τη σχέση της με τον “βασιλιά Μελάνι”, παραμένουν όμως φίλοι και στενοί συνεργάτες . Γράφει τους στίχους για το θρυλικό “From Her To Eternity” από το ομότιτλο, ντεμπούτο άλμπουμ τους, και για το “Stranger Than Kindness” του “Your Funeral, My Trial” του 1986, που αποτελεί αγαπημένο κομμάτι του Cave. Επέστρεψε ενεργά στους Bad Seeds ξανά το 1996, στο “Murder Ballads”, όταν μαζί με τους Shane MacGowan, Kylie Minogue, P J Harvey, και φυσικά τον Cave, τραγούδησε στην επική απόδοση του “Death Is Not The End” του Bob Dylan.
Στο μεταξύ έχει εμφανιστεί σε αρκετές άλλες συνεργασίες με μέλη των Bad Seeds, ενώ έκανε φωνητικά στο score του “Ghosts …Of The Living Dead” που έγραψαν οι Cave, Bargeld και Harvey. Εμφανίστηκε στο ντεμπούτο άλμπουμ του Adamson, “Moss Side Story”, όπως και στο δικό του soundtrack για την ταινία “Delusion” του 1991. Έκανε guest φωνητικά για τους Γερμανούς Die Haut, στο τραγούδι “The Bells Belong To The Ashes”, από το δίσκο “Headless Boy In Topless Bar” του 1988. Επίσης στο άλμπουμ τους “Head On” του 1992, έκανε ντουέτο με τον King Congo Powers στο “Excited”, και με τον Bargeld στο “Subterranean World”, ενώ με τον Bargeld την συναντάμε ξανά στο “Blume” για το άλμπουμ των Einsturzende Neubauten, “Tabula Rasa” του 1993. Επίσης συνεργάστηκε με τον Mick Harvey σε δυο δίσκους με τραγούδια του Serge Gainsbourg.
Η προσωπική της καριέρα είναι σποραδική και συγκεντρώνεται στα δυο προσωπικά της άλμπουμ. Όπως είχε πει χαρακτηριστικά και η ίδια στο αφεντικό της Mute Records, Daniel Miller, “έχω αυτή τη ζωή και δεν ξέρω τι να την κάνω, σχεδόν δεν την θέλω καν, αλλά είμαι πραγματικά ταλαντούχα, οπότε χρησιμοποιήστε με”. Το πρώτο της άλμπουμ, με τον τίτλο “Dirty Pearl”, κυκλοφόρησε το 1993. Ήταν ουσιαστικά μια συλλογή τραγουδιών που χρονολογικά άρχισαν από το 1982, συνεργασίες της, ολόκληρο το “Dirty Sings EP”, και κάποια νέα τραγούδια με παραγωγή του Mick Harvey. To “Sex O’ Clock κυκλοφόρησε το 2001, με τη σύμπραξη του Mick Harvey και περιέχει και τρεις διασκευές. Με τον αντιπροσωπευτικό τίτλο, μια ατμόσφαιρα λαγνείας, ερωτικών παιχνιδιών, ζήλειας και δράματος, σφραγίζεται με μαύρο τρόπο με μια μάλλον μακάβρια διασκευή του παραδοσιακού “Bella Ciao”, όπου η Lane σχεδόν μουρμουρίζει για το θάνατό της.
Ένα παράξενο πουλί που πέταξε στη Νέα Υόρκη, το Μαρόκο, τη Σικελία και κάποια στιγμή υπακούοντας σε μια μυστήρια μοιραία φωνή γύρισε στη Μελβούρνη, σαν να έκλεινε έναν κύκλο, ήταν κάτι περισσότερο από μια μούσα. Ήταν το μυστηριώδες κορίτσι που εκπαίδευσε τα αγόρια στην μαύρη τέχνη της κακίας, η βασίλισσα του underground, αυτή που έμαθε στον Cave να αδειάζει το βλέμμα του, να σουφρώνει τα χείλη του, να στρίβει κοροϊδευτικά το σώμα του στο κοινό. Ήταν αυτή που τον μύησε στη μέθοδο γραφής “εξαίσιο πτώμα”, περνώντας το χαρτί συνεχώς μπροστά και πίσω, με τον καθένα να προσθέτει εναλλάξ γραμμές, αποτέλεσε ένα νέο είδωλο στο στυλ που άλλαξε και έκανε σκληρότερη την εικόνα των κοριτσιών, άσκησε τεράστια επιρροή στη μόδα και τις εκφράσεις των προσώπων των νεαρών ηρώων της τέχνης στη δεκαετία του ’80.
Μια αφροδισιακή βασίλισσα που παραμόνευε στις σκιές και αποκαλύφθηκε σε πολλούς όταν πια δεν βρισκόταν πάνω σε αυτό τον κόσμο, μια έξυπνη και ταλαντούχα γυναίκα που αν προσπαθούσες να την περιορίσεις ήταν σαν να επιχειρούσες να παγιδεύσεις έναν κεραυνό σε ένα μπουκάλι, ήταν μια από τις πρώτες που τόλμησε να ενθαρρύνει μια ανοιχτή και ειλικρινή μουσική έκφραση γύρω από την περίπλοκη φύση της γυναικείας σεξουαλικότητας.
Μοιραία, ο άνθρωπος που άνοιξε με την αφιέρωση αυτό το κείμενο, ο Nick Cave, είναι αυτός που έχει το ισχυρότερο ίχνος της πάνω του. Αυτός που τραγούδησε μετά τον χωρισμό της, στο “Cabin Fever” για έναν πειρατή με τατουάζ “A-N-I-T-A”, αυτός που προλόγισε το “Stranger Than Kindness” σε μια σόλο πιάνο εμφάνισή του, τον Μάιο του 2018 με τα λόγια “η Anita Lena έγραψε αυτούς τους στίχους για μια σεξουαλική επαφή που δεν πήγε τόσο καλά, και έχω το τρομερό συναίσθημα πως γράφτηκαν για μένα”…
Αυτός που κατάφερε να την περιγράψει ιδανικά, μόλις με έναν στίχο του:
“Once there came a storm in the form of a girl…”
