43 χρόνια και 15 άλμπουμ μετά, οι μουσικοί ταξιδιώτες από το Inkberrow του Woscestershire, επιμένουν με τον “Χαράκτη Οστών” να σε παίρνουν από το χέρι για να σου δείξουν εικόνες που άλλοι δεν βλέπουν και περίεργους κόσμους που ενώ βρίσκονται δίπλα σου δεν έχεις ανακαλύψει το διαβατήριο να τους ξεκλειδώσεις. Εσωτερικοί, ποιητικοί, ξεχωριστοί όπως πάντα οι And Also The Trees έχουν επιστρέψει και ο τραγουδιστής και αποκλειστικός στιχουργός τους Simon Huw Jones μας αφήνει να κρυφοκοιτάξουμε στις σκέψεις του.
Αρχικά δώσε μας μια ξεχωριστή εικόνα από την ηχογράφηση του τελευταίου άλμπουμ που κράτησες μαζί σου και μετά την ολοκλήρωση των ηχογραφήσεων.
SHJ – Ηχογράφησα τα φωνητικά στο Hellen’s Manor στο Herefordshire, όπου ηχογραφήσαμε τα τελευταία άλμπουμ. Δεν είναι στούντιο ηχογράφησης, αλλά ένας παλιός αχυρώνας που έχει ανακαινιστεί. Είναι στη μέση της εξοχής τόσο πολύ ήσυχος, απομονωμένος και γαλήνιος. Φέρνουμε ή νοικιάζουμε όλο τον εξοπλισμό που χρειαζόμαστε – κάτι που δεν είναι πολύ δύσκολο, όταν ηχογραφείς απλώς τα φωνητικά, αλλά ο Paul ηχογράφησε τα ντραμς εκεί σε διαφορετική περίοδο και αυτό είναι πιο περίπλοκο. Τέλος πάντων, ήταν καλοκαίρι και ήμουν μόνο εγώ και ο Justin εκεί και ο καιρός ήταν καλός και οι κήποι του αρχοντικού ήταν ανθισμένοι με αυτόν τον ανοργάνωτο αλλά όμορφο αγγλικό τρόπο και φαινόταν πολύ ωραίο να είσαι εκεί. Η ηχογράφηση ήταν αρκετά έντονη και μερικές φορές με σκληρή δουλειά για να πετύχουμε μια φωνητική ερμηνεία που μας ικανοποιούσε και τους δύο. Αλλά αυτό που μου έρχεται στο μυαλό είναι το δρύινο πάτωμα του αχυρώνα και οι τοίχοι με δοκάρια και το φως του ήλιου που περνούσε όταν ανοίγαμε τα παράθυρα και τα λουλούδια στον κήπο – καθώς στεκόμασταν έξω στο τέλος της ημέρας πίνοντας μια μπύρα. Όμορφα…
Συνήθως τα άλμπουμ σας έχουν κάποια απόσταση από την καθημερινή πραγματικότητα, διαμορφώνοντας έναν αυτόνομο απομονωμένο μικρό κόσμο. Έχεις νιώσει ότι η όλη κατάσταση της πανδημίας κατάφερε να εισβάλει με κάποιο τρόπο στους στίχους, τη μουσική ή τη διάθεσή σου;
SHJ- Όχι, πραγματικά όχι. Το μεγαλύτερο μέρος της συγγραφής είχε ολοκληρωθεί πριν μας έρθει η πανδημία. Δημιουργικά, δεν με επηρέασε αρνητικά – κατά κάποιο τρόπο ήταν θετικό καθώς μπόρεσα να αφιερώσω πολύ χρόνο επικεντρωμένος στη μουσική και τη συγγραφή στίχων χωρίς να αποσπάσω την προσοχή μου από άλλα πράγματα. Ωστόσο, φυσικά, ήταν πολύ άβολο με άλλους τρόπους.
Την προηγούμενη φορά, με το “Born into the Waves” είχες αναφέρει ότι οι άνθρωποι και οι σκέψεις και τα συναισθήματά τους ήταν η αφετηρία των στίχων σου. Τώρα, από πού άντλησες την έμπνευση;
SHJ – Σαν συγγραφέας, σαν στιχουργός στην περίπτωσή μου, αναζητώ έμπνευση παντού και πάντα. Περισσότεροι από τους μισούς τίτλους των τραγουδιών σε αυτό το άλμπουμ ήταν στην πραγματικότητα κάτι σαν “τίτλοι εργασίας” που είχε δώσει ο Justin στα αρχικά του κομμάτια κιθάρας. Αφήνω αυτούς τους τίτλους να με επηρεάσουν, σαν αφετηρία, σαν ένα κρυφό στοιχείο ή σαν οδηγός. Διαπίστωσα επίσης ότι οι χαρακτήρες σε μυθιστορήματα που διάβαζα μερικές φορές κατέληγαν σε τραγούδια και έφερναν μαζί τους τα τοπία στα οποία δρούσαν ή άλλους προηγούμενους χαρακτήρες που υπήρχαν και έμειναν πίσω.
Μπορείς να μου δώσεις μερικές λεπτομέρειες για έναν πραγματικό και έναν φανταστικό χαρακτήρα στα τραγούδια σου που είναι σημαντικός για σένα;
SHJ – Σχεδόν απόλυτα, όλοι οι χαρακτήρες μου είναι φανταστικοί και είναι όλοι σημαντικοί για μένα. Δεν το σκέφτομαι πολύ εκ των προτέρων, αλλά αν το σκεφτώ, όπως μου ζητάς, υποθέτω ότι αποτελούνται από έναν συνδυασμό πραγματικών χαρακτήρων, φανταστικών χαρακτήρων, της φαντασίας μου και φαντάζομαι ότι πρέπει να υπάρχουν και δικά μου στοιχεία σε κάποιους από αυτούς. Ιδανικά, θα υπήρχαν και στοιχεία του ακροατή σε μερικούς από αυτούς.
Μετά την επιστροφή σας με το “Further from the Truth”, το 2003, όλοι έχουμε παρατηρήσει ένα αυξανόμενο ενδιαφέρον για το συγκρότημα και μια καλά οργανωμένη βάση οπαδών που προωθούν τη δουλειά σας χρησιμοποιώντας κάθε δυνατή ψηφιακή κατεύθυνση. Νιώσαμε επίσης ότι το συγκρότημα άρχισε να το χρησιμοποιεί, ειδικά προσθέτοντας όλα αυτά τα μοναδικά και λεπτομερή γραπτά μέρη της ιστορίας του συγκροτήματος. Πώς είδες όλες αυτές τις αλλαγές γύρω από το συγκρότημα από τότε;
SHJ – Ναι, λοιπόν το διαδίκτυο είναι καλό για κάποια πράγματα. Έχει δημιουργήσει ένα πολύ πιο ανοιχτό περιβάλλον για να υπάρχουν συγκροτήματα και να έχουν πρόσβαση οι άνθρωποι. Αυτό είναι καλό καθώς πριν, και μπορώ να μιλήσω πραγματικά μόνο για τις δικές μου εμπειρίες στη Βρετανία, – ήταν σαν ένα κλειστό κατάστημα. Συνήθως αφορούσε στην πραγματικότητα χρήματα – έχοντας την οικονομική υποστήριξη μιας δισκογραφικής εταιρείας ή τους σωστούς δεσμούς μέσα στην επιχείρηση… έτσι ήμασταν πραγματικοί ξένοι. Είμαστε ακόμα με πολλούς τρόπους, αλλά δεν είμαστε αόρατοι. Νομίζω ότι οι άνθρωποι μας αγαπούν γι’ αυτό που είμαστε και γι’ αυτό νιώθω πολύ πιο άνετα με αυτό που είμαστε.
Πόση “ποσότητα” Αγγλίας κρατάς μέσα σου καθώς γράφεις τις ιστορίες σου για τα τραγούδια ή έχεις βρει τον εαυτό σου να αλλάζει και να βρίσκει ερεθίσματα σε διαφορετικές εικόνες και αναμνήσεις;
SHJ – Το δημιουργικό μου μυαλό δεν έχει αλλάξει πολύ – Επηρεάζομαι από αυτό που υπάρχει γύρω μου όπως ήμουν πάντα – καλλιτεχνικά ο Justin και εγώ είμαστε ταξιδιώτες, αλλά δεν ξεχνάμε από πού είμαστε.
Μπορείς να συγκεντρώσεις τις σκέψεις σου σε αυτό και να μας δώσεις κάποιες συγκεκριμένες διαφορές στον ήχο, τα όργανα, την προσέγγιση γραφής και ηχογράφησης με τον τελευταίο δίσκο;
SHJ – Όχι, όχι πραγματικά. Όλα τα άλμπουμ είναι σαν ένα συναισθηματικό τρενάκι αργής κίνησης. Υπάρχουν στιγμές αγαλλίασης και στιγμές τεράστιας αμφιβολίας για τον εαυτό μου, στιγμές που πιστεύω ότι είναι το καλύτερο άλμπουμ όλων των εποχών και μετά μια αποτυχία. Και μπερδεύομαι τόσο πολύ σε αυτές τις σκέψεις που τελικά δεν ξέρω πού στο διάολο είμαι με αυτό, δεν ξέρω καν αν είναι καλό ή όχι, πόσο μάλλον ποιες ήταν οι συγκεκριμένες διαφορές στον ήχο ή την προσέγγιση .
Επιστρέφοντας στην ιστορία σας, μπορείς να αναφέρεις ένα άλμπουμ που ένιωθες ότι ήταν η κατάλληλη στιγμή για να γίνετε πολύ μεγάλοι και αυτό που ένιωσες ότι ήταν το τέλος, εξηγώντας αυτή την εντύπωση;
SHJ – Ίσως το “Green is the Sea” να ήταν η καλύτερη στιγμή για να περάσουμε σε ένα διαφορετικό επίπεδο. Πριν από αυτό θα είχαμε αυτοκαταστραφεί… ή θα είχα τουλάχιστον. Δεν νομίζω ότι το να γίνω τεράστιος θα ήταν καλή ιδέα με κάποιο τρόπο. Και το “Silver soul” θα μπορούσε εύκολα να ήταν το τελευταίο μας άλμπουμ – ήταν μια περίοδος αλλαγών για όλους εμάς προσωπικά και σε εκείνο το σημείο εξακολουθούσαμε να νοιαζόμαστε για την κατάστασή μας και τη μουσική βιομηχανία και αυτό μας είχε αποθαρρύνει. Ήταν ένα τέλος για εμάς στην πραγματικότητα, αλλά το καλό με αυτό ήταν ότι επέτρεψε μια νέα αρχή.
Μερικοί άνθρωποι έχουν ρωτήσει για τον Nick Havas και τον Steven Burrows από το κλασικό line up, αν διατηρούν το ενδιαφέρον τους για το συγκρότημα και τι πιστεύουν για τη μουσική σας σήμερα.
SHJ – Δεν ξέρω τι πιστεύουν για το συγκρότημα σήμερα, πρέπει να πω, παρόλο που είμαι στενός φίλος και με τους δύο, το βρίσκω άβολο να μιλάω γι’ αυτό, οπότε δεν… δεν το κάνουμε.
Παίζοντας για πρώτη φορά σε διάφορα σημεία του πλανήτη, ποια ήταν η πιο εντυπωσιακή ανάμνηση που έχεις ακόμα στο μυαλό σου από αυτές τις εμφανίσεις;
SHJ – Υπήρξαν τόσα πολλά… Στην πρώτη μας περιοδεία εκτός Βρετανίας ήμασταν σε ένα παλιό καφέ δίπλα στον καθεδρικό ναό στη Λωζάνη και όταν φύγαμε, ο κόσμος μας χειροκρότησε – ήταν σαν να μας καλωσόριζαν και να μας αναγνώρισαν ως μουσικούς και εμείς ποτέ δεν είχαμε βιώσει κάτι τέτοιο πριν. Αλλά υπάρχουν πολλές στιγμές που μένουν και για διαφορετικούς λόγους – θυμάμαι μια νύχτα στη Λάρισα, δεν θέλαμε να πιούμε ένα ποτό στο χώρο που παίζαμε, οπότε πήγαμε σε ένα πολύ απλό μπαρ κοντά που ήταν σαν να ταξιδεύαμε σε μια άλλη εποχή – οι ηλικιωμένοι εκεί απλά σταμάτησαν να μιλούν και μας κοίταξαν νομίζοντας προφανώς ότι είχαμε έρθει στο λάθος μέρος, αλλά παραγγείλαμε ποτά και η ατμόσφαιρα άλλαξε – ανταλλάξαμε μερικές κουβέντες με τους ντόπιους, γελάσαμε και νιώσαμε ακριβώς πως αυτό ήταν το σωστό μέρος. Το Τόκιο ήταν το πιο ξένο.
Αυτή είναι μια συνέντευξη για το νέο σας άλμπουμ, αλλά είναι επίσης μια ευκαιρία να σε ρωτήσω για τους November, το άλλο σου σχήμα και τα σχέδια για το κοντινό σας μέλλον. Πέρα από αυτό, θα ήθελα πολύ να μάθω ποια είναι η διαφορά του να εκφράζεσαι με τους November σε σύγκριση με τους AATT;
SHJ – Αν δεν επηρεάσει τη δουλειά μου με τους AATT, θα δουλέψω σε ένα νέο άλμπουμ των November με τον Bernard και τον Arnaud – τον μουσικό με τον οποίο έχουμε συνεργαστεί για τις ζωντανές εμφανίσεις. Ο τρόπος που δουλεύω με τους “November” δεν είναι τόσο διαφορετικός από τον τρόπο που δουλεύω με τους The Trees… Ο Bernard μου δίνει ένα μουσικό κομμάτι και αντιδρώ σε αυτό. Αλλά φυσικά ο Bernard και ο Justin είναι αρκετά διαφορετικοί – επομένως η αντίδρασή μου είναι διαφορετική.
Επιστρέφετε στην Αθήνα τον Φεβρουάριο του 2023. Θα είναι μια συναυλία που θα βασίζεται στην προώθηση του νέου άλμπουμ ή μια επιλογή μέσα στα χρόνια, και υπάρχει περίπτωση να ακούσουμε εκπλήξεις μετά από πολύ καιρό;
SHJ – Θα παίξουμε τραγούδια από το “The Bone Carver” σε ένα σετ που καλύπτει το μεγαλύτερο μέρος της 43χρονης ιστορίας μας. Δεν παίζουμε τίποτα που δεν νιώθουμε πια, αλλά μιλώντας προσωπικά εξακολουθώ να νιώθω τα περισσότερα από τα πιο γνωστά μας κομμάτια – ακόμα και αυτά που έχουμε παίξει εκατοντάδες φορές. Η μεγαλύτερη δυσκολία μας αυτές τις μέρες είναι να βρούμε αρκετό χρόνο για πρόβες, οι λόγοι για αυτό είναι γεωγραφικοί ή πολύ πρακτικοί και “μη-rock n roll”, αλλά δεν μπορούμε να κάνουμε πολλά γι ‘αυτό – αυτό περιορίζει το πόσο μεγάλο μπορεί να είναι το ρεπερτόριό μας. Ωστόσο, για την 40η επέτειό μας, επιστρέψαμε στο μακρινό παρελθόν και αναβιώσαμε… τουλάχιστον ένα κομμάτι που θα μπορούσαμε να παίξουμε.
Οι άνθρωποι που σας ακολουθούν στενά για χρόνια ενδιαφέρονται πάντα για τις δικές σας προτιμήσεις. Μπορείς να θυμηθείς μερικά άλμπουμ ή συγκροτήματα που απόλαυσες τα τελευταία ή δύο χρόνια;
SHJ – Ήμουν συνεπαρμένος που ανακάλυψα την Anna Von Hausswolff. Για πιο στοχαστικές στιγμές μου αρέσει να ακούω τον Johann Johannsson. Ο Bill Callahan μπορεί να γράφει στίχους που με κάνουν να γελάω και του είμαι πολύ ευγνώμων για αυτό.
Θα κλείσουμε με μια σκηνοθετημένα “And Also The Trees” ερώτηση. Περπατάς μια περίεργη και ιδιαίτερη μέρα ολομόναχος στα χωράφια κάτω από έναν περιπετειώδη ουρανό και ξαφνικά συναντάς έναν περίεργο άγνωστο που τυχαίνει να ξέρει για σένα και σου ζητά εκείνη τη στιγμή να διαλέξεις μόνο ένα τραγούδι από όλη αυτή την καριέρα που πιστεύεις σε αντιπροσωπεύει περισσότερο και να εξηγήσεις επίσης γιατί…
SHJ – Μπήκα στον πειρασμό να πω ότι δεν υπάρχει ένα τραγούδι – αλλά αυτή θα ήταν μια πολύ βαρετή απάντηση σε μια δραματικά διατυπωμένη ερώτηση, οπότε είπα στον εαυτό μου ότι ΕΠΡΕΠΕ να ονομάσω ένα – και το “Gone… Like the Swallows” ήρθε στο μυαλό μου . Δεν μπορώ να εξηγήσω γιατί, και δεν ξέρω καν αν είναι μια καλή απάντηση στην ερώτηση – αλλά είναι αυτή που αναδύθηκε…
Website: https://www.andalsothetrees.co.uk/
Facebook: https://www.facebook.com/profile.php?id=100045040099531
