Εάν με ρωτούσαν “περιέγραψε” τη μουσική του Bob Dylan μέσα από δύο άλμπουμ, θα απαντούσα, ότι κάτι τέτοιο είναι ανέφικτο, αλλά μιας και το ρωτάτε, “Bringing it all Back Home” (1965) και “Desire” (1976).
Σε μια καριέρα που υπερβαίνει τις έξι δεκαετίες, εννοείται πως η παρελθούσα και η τωρινή μουσική κληρονομιά ενός εκάστου δημιουργού δεν μπορεί να “χωρέσει” μέσα σε δύο δίσκους, όμως θεωρώ ότι αυτοί οι δύο δίσκοι, σκιαγραφούν επαρκώς το φαινόμενο Bob Dylan. Του σημαντικότερου τραγουδοποιού/συνθέτη/στιχουργού-ποιητή, του 20ου και 21ου αιώνα.
Εννοείται πως χωρίς τον Woody Guthrie, ίσως και να μην εμφανιζόταν ο Robert Allen Zimmerman, αλλά σίγουρα χωρίς τον Robert Allen, η ροκ που ακούμε, θα είχε διαφορετική μορφή. Και όπως έχει υποστηρίξει η Patti Smith, το “Bringing it all Back Home”, άλλαξε την πορεία της αμερικανικής μουσικής.
Κυκλοφόρησε το Μάρτιο του 1965 από την Columbia( η σημαντικότερη δισκογραφική εταιρία της εποχής), και ήταν το πέμπτο στούντιο άλμπουμ του Dylan. Περιλάμβανε 11 κομμάτια, συνολικής διάρκειας 47:21 λεπτών. Τα τραγούδια της α’ πλευράς, ήταν ό,τι πιο ροκ είχε γράψει έως τότε, αφού κυριαρχούσαν σε μεγάλο βαθμό οι ηλεκτρικές κιθάρες στις συνθέσεις. Η β’ πλευρά, είχε ως επί το πλείστο ακουστικά κομμάτια, που συμβάδιζαν περισσότερο με το έως τότε acoustic folk παρελθόν του καλλιτέχνη. Ο συνδυασμός ηλεκτρικής ροκ και ακουστικής folk, ήταν πρωτίστως ο βασικός παράγοντας που το “Bringing” θεωρήθηκε ρηξικέλευθο και πρωτοποριακό για την εποχή του, λαμβάνοντας στην πορεία των ετών το χαρακτηρισμό, “κλασσικό άλμπουμ”. Και ήταν όντως κλασσικό. Όπως και ο διάδοχός του, το “Highway 61 Revisited”.
Στην παραγωγή ήταν ένας από τους σημαντικότερους της τότε εποχής, ο Tom Wilson, γνωστός για τις συνεργασίες του με μπάντες όπως οι Velvet Underground, Simon and Garfunkel, αλλά και οι Animals του Eric Burdon. Συνολικά 11 μουσικοί συμμετείχαν στις ηχογραφήσεις στα studio της Columbia στη Νέα Υόρκη, που κάλυπταν διάφορα μουσικά φάσματα, από τη jazz έως τη ροκ, κάτι που γίνεται εμφανές στην τελική μορφή των κομματιών. Ανάμεσά τους, ο John Hammond στις κιθάρες, και ο σπουδαίος Paul Griffin στο πιάνο.
Ο δίσκος “ανοίγει” με το “Subterranean Homesick Blues”, που πλέον θεωρείται ένα από τα πλέον εμβληματικά τραγούδια της Ντυλανικής τραγουδοποιίας. Ακολουθεί το “She Belongs to Μe”, όπου γίνεται αναφορά στη μποέμικη όψη της αγάπης. Το “Maggie’s Farm”, είναι μια από τις σημαντικότερες πολιτικές και κοινωνικές παρακαταθήκες του καλλιτέχνη. “Well, I try my best, to be just like I am, but everybody wants you to be just like them”. Με αυτούς τους στίχους, απαντά ο Dylan, στις προσπάθειες των διαφόρων κύκλων της εποχής, να τον εντάξουν σε συγκεκριμένα ιδεολογικοπολιτικά ρεύματα. Ανέκαθεν ήταν ανεξάρτητος και αδέσμευτος, και εξαιτίας αυτού του γεγονότος, της μη στράτευσης δηλαδή, έγραψε τα σημαντικότερα κοινωνικά και πολιτικά κομμάτια στην ιστορία της αμερικανικής μουσικής. Το “Love Minus Zero/No Limit”, είναι ένα υπέροχο, μελωδικό love song, αλλά εκεί που δίνει ρέστα πραγματικά, είναι στο blues/rock anthem, “Outlaw Blues”. Ό,τι πιο “ηλεκτρισμένο” είχε γράψει στη μέχρι τότε καριέρα του. Το “On the Road Again”, αποτελεί άλλη μια ωδή στον μποέμικο τρόπο ζωής, ενώ το “Bob Dylan’s 115th Dream” που “κλείνει” την πρώτη πλευρά, περιέχει διάσπαρτες στιχουργικές εικόνες, από το Moby Dick έως την ανακάλυψη της Αμερικής, και είναι το μεγαλύτερο σε διάρκεια κομμάτι του άλμπουμ.
Πρώτο τραγούδι της β’ πλευράς, είναι το υπέροχο folk “Mr Tambourine Man”, που σύμφωνα με τους κριτικούς, βασίζεται στην ποίηση του Ρεμπώ. Ακολουθεί το “Gates of Eden”, ακόμα ένα αριστουργηματικό δείγμα γραφής, που συνδυάζει τη φυσαρμόνικα με την κιθάρα, κλασσική μέθοδος Ντυλανικής εκτέλεσης κομματιού. Στο “It’s Alright Ma ( I’m Only Bleeding), περιλαμβάνονται κάποια από τα ευφυέστερα lyrics του δημιουργού. “But even the president of the United States, sometimes must have to stand naked” και “While others say don’t hate nothing at all, except hatred”. Τελευταίο τραγούδι είναι το “It’s all Over Now, Baby Blue”, που έχει διασκευαστεί αμέτρητες φορές, και συγκαταλέγεται στα καλύτερα κομμάτια της τεράστιας καριέρας του.
Εμβληματικό υπήρξε και το εξώφυλλο, με τον ίδιο τον Dylan και τη Sally Grossman, -σύζυγο του manager του Allen Grossman-, να κάθονται στο σαλόνι μιας οικείας και να απεικονίζονται μετωπικά. Αναπόσπαστο μέρος του ποιητικού-καλλιτεχνικού μεγαλείου του εν λόγω άλμπουμ.
