Με όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας δεν είναι λίγες οι φορές που χάνω εντελώς τη διάθεσή μου, τόσο για να ακούσω μουσική όσο και να συζητήσω, ή να αρθρογραφήσω σχετικά. Μετά πάλι, σκέφτομαι πως ο λόγος που δημιουργήθηκε το Soundcheck.network ήταν για να βρίσκουμε μια έξοδο διαφυγής, έστω και προσωρινής, από τη σαπίλα της καθημερινότητας. Στις συζητήσεις με τους υπόλοιπους φίλους – συντάκτες τη μερίδα του λέοντος, γι’αυτό το καλοκαίρι (και σε ότι αφορά τη μουσική θεματολογία), κατέλαβαν ξεκάθαρα οι κουβέντες γύρω από τις συναυλιακές επιλογές του καθενός μας. Οι προτάσεις πολλές και διαφορετικές, οι θερμοκρασίες υψηλές, το budget περιορισμένο, ο ελεύθερος χρόνος το ίδιο. Τα live report που διαβάσατε τις εβδομάδες που προηγήθηκαν δίνουν μια εικόνα της έντονης συναυλιακής δραστηριότητας που χαρακτήρισε το καλοκαίρι του 2023. Κι εκεί που θα περίμενε κανείς πως οι συζητήσεις θα καταλαγιάσουν και η κουβέντα θα πάει αλλού, ξεκίνινησε η «γκρίνια» για όσα δεν είδαμε, όσα θα θέλαμε να αξναδούμε και όσα θα επιθυμούσαμε να παρακολουθήσουμε στο μέλλον, ώσπου ο Αχιλλέας με μια φράση έφερε στην πραγματικότητα αυτό που υπήρχε ήδη εκεί: «Γιατί δεν το κάνουμε όλο αυτό ένα άρθρο;». Κι έτσι πράξαμε! Στις παρακάτω παραγράφους καταγράφουμε τους πόθους μας για το συναυλιακό καλοκαίρι του 2024.
Με την αφεντιά μου να προλογίζει και να πιάνει πρώτος τη ψηφιακή πένα/ σκυτάλη αυτού του άρθρου τα δυο πρώτα ονόματα που θα πέσουν στο τραπέζι της συζήτησης είναι, αφενός προσωπικά μου απωθημένα, αφετέρου δυο ονόματα ευρέως αποδεκτά, αν και μόνο το ένα καταγράφεται σε αυτό εδώ το opinionate. H δουλειά μου, αλλά και πολλές ακόμη συγκυρίες, συνετέλεσαν να μην έχω καταφέρει να παρακολουθήσω επί σκηνής τον King Diamond. Διευκρινίζω πως δεν τον έχω παρακολουθήσει σε κανονική συναυλία, γιατί ως φυσική παρουσία τον παρακολούθησα, καθώς ήμουν μέσα στο Ρόδον εκείνο το βράδυ του Μαρτίου του 1998 όπου ήταν να παίξουν οι Mercyful Fate, αλλά το κρυολόγημα του Kim Bendix Petersen δεν του είχε επιτρέψει να πει νότα. Εϊχε βγει απλά στη σκηνή, χωρίς το χαρακτηριστικό του βάψιμο και ντύσιμο και μας είχε ρίξει την κρυάδα της υπόσχεσης πως θα ξαναέρχονταν να μας αποζημιώσουν (φυσικά δεν κατάφερα ποτέ να τους πετύχω έκτοτε). Παρόλα αυτά η μπάντα είχε παίξει κάποια κομμάτια σε instrumental εκδοχή, για να κατευνάσει την απογοήτευση του κοινού. Για το επόμενο καλοκαίρι λοιπόν δίνω την πρώτη από τις δυο ψήφους στους King Diamond.
Η δεύτερη επιλογή μου έχει να κάνει με ακόμη μια μπάντα που δεν έχω ξαναδεί, την υπεραγαπώ και επίσης, ενώ είχε ανακοινωθεί το live τους στην Αθήνα για φέτος το Μάϊο (είχα πάρει εισιτήριο από τα πρώτα λεπτά που βγήκαν διαθέσιμα), ακύρωσαν λόγω προβλήματος υγείας του κιθαρίστα τους Andrew Latimer. Φυσικά μιλάω για τους Βρετανούς progressive rockers, Camel. Η λίστα βέβαια των επιθυμιών δεν έχει πάτο, αλλά με μεγάλη δυσκολία κατάφερα να βγάλω στον αφρό αυτά τα δυο ονόματα σε ότι αφορά τις δικές μου προτιμήσεις. «Μικρόφωνο» στη Λάρισα… (τους Marillion τους ξαναείδε πριν λίγες ημέρες, αναλογιζόμενος ότι αρθρογραφεί μετά μανίας για τους Sleep Token τις τελευταίες εβδομάδες, είμαι βέβαιος για το τί θα επιλέξει).
[Ιωάννης Φράγκος]
Το πρώτο που πρέπει να αποφύγεις με μια μπάντα που σημαίνει κάτι ξεχωριστό για σένα είναι να τη δεις πάνω στην κατιούσα της, να κυνηγά λαχανιασμένη και με αγωνία τον χαμένο της παλιό εαυτό. Το ιδανικό που μπορείς να πετύχεις, είναι να τους δεις στην απόλυτη δημιουργική κορύφωση και καθιέρωση. Μια απόλυτη τέτοια περίπτωση αποτελούν οι Sleep Token. Θεωρώ πως στο “Take me Back to Eden” ολοκλήρωσαν με τεράστια ευελιξία την αφομοίωση μιας σειράς συχνά ετερόκλητων ειδών, μας έδωσαν κάποια από τα πιο γενναία αλλά και συναισθηματικά τραγούδια, και χάραξαν μια αυτόνομη και ξεχωριστή γραμμή στο χάρτη της μοντέρνας προοδευτικής μουσικής. Παράλληλα, με έναν μηχανισμό που στηρίχτηκε αρχικά σε έναν πυρήνα αφοσιωμένων οπαδών κατάφεραν να παρακάμψουν τα εμπόδια και να επιβληθούν και εμπορικά με έναν απρόσμενα γρήγορο και εντυπωσιακό τρόπο. Ένας σύγχρονος Δούρειος Ίππος της σύγχρονης μουσικής βιομηχανίας η οποία μοιάζει να γνωρίζει εμβληματικές ήττες από καλλιτέχνες που καρπώθηκαν έξυπνα τις δυνατότητες των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, οι Sleep Token μεταφέρουν στη σκηνή ένα πολύ απαιτητικό και αυστηρό στουντιακό έργο με ελάχιστα προηχογραφημένα. Μέσα σε ένα διαρκές κρεσέντο δημοφιλίας, αλλάζουν συνεχώς τους χώρους των επόμενων εμφανίσεων με τα στιγμιαία sold out στα εισιτήρια και απολαμβάνουν στις παραστάσεις τους μια πραγματική αποθέωση από ένα κοινό που όμως δείχνει απόλυτα μυημένο και αφοσιωμένο σε αυτό που πρόκειται να δει και να ακούσει. Η αλληλεπίδραση είναι εκπληκτική και χωρίς δεύτερη σκέψη είναι η μπάντα που σίγουρα θέλω να δω ζωντανά με τις συνθήκες αυτές. Ήδη τα υπάρχοντα βίντεο υποδηλώνουν μια σίγουρα ανεπανάληπτη εμπειρία, ή όπως το θέλουν οι ίδιοι, μια ξεχωριστή τελετή.
[Γιώργος Γεωργίου]
Η M72 Tour δύσκολα θα αλλάξει πρόγραμμα, και, για διάφορους λόγους, δε νομίζω ότι υπάρχει (προσωπική εκτίμηση) περίπτωση να δούμε τέτοια τεράστια ονόματα (εκτός αν μιλάμε τύπου…. Coldplay), ενόσω ακόμα στο peak τους, να έρχονται σε τακτική (ετήσια) βάση στη χώρα μας, πόσο δε σε τέτοια τεράστια παραγωγή / περιοδεία. Οι Iron Maiden, φρονώ, επίσης δε θα ερχόντουσαν (για διάφορους λόγους πάλι), ούτως ή άλλως με αυτό το άκρως ενδιαφέρον setlist. Savatage κομματάκι δύσκολο μέχρι του χρόνου, Fates Warning μάλλον μας τελείωσαν, και επίσης απίθανο Ray Alder μόνος, ως θα προτιμούσα. Τί μένει; «Δευτεροκλασάτες», μόνο στις «ταμπέλες», επιλογές να μου απομένουν, με δυναμικό να προσφέρουν πάρα πολλά σε συναυλιακή εμπειρία, δε. Για την δυναμική, λοιπόν, δημιουργίας αξέχαστων συναυλιακών στιγμών, αφύπνισης των αισθήσεων, ανατριχίλας και έντονων συναισθημάτων, για τους ίδιους αυτούς, κοινούς λόγους (που δεν είναι σίγουρο ότι συνολικά, θα μπορούσε να προσφέρει το σύνολο των προαναφερθέντων), οι επιλογές μου θα ήταν οι εξής δύο: Oceans of Slumber και The Paradox Twin.
[Σταύρος Βλάχος]
Αν και είναι κάμποσες οι μπάντες που θα ήθελα να δω (είμαι ο μόνος, το ξέρω) το επόμενο καλοκαίρι, θα κινηθώ σε ασφαλή μονοπάτια και θα πω πρώτη απ’ όλες τους Metallica. Θα μου πεις: “καλά ρε πάλι αυτούς; Δες και κάτι νέο”. Θα σου απαντήσω: “Ναι ρε, πάλι αυτούς γιατί θα έχουν περάσει 14 χρόνια από την τελευταία φορά (και μάλλον θα γίνουν περισσότερα) που τους είδα. Γιατί περιοδεύουν στην υπόλοιπη Ευρώπη και μάλιστα δείχνουν να βρίσκονται σε εξαιρετική φόρμα αλλά δεν έχω το μπάτζετ για να τους δω. Γιατί πλησιάζουν στη δύση της καριέρας τους και επιβάλλεται να δούμε για μια ακόμη φορά μία από τις τελευταίες arena bands. Και τέλος γιατί θέλω να δω ακόμη μία τεράστια μπάντα να ΜΗΝ κάνει sold out σε αυτή ρημαδοχώρα, τη στιγμή που κάνουν δύο συνεχόμενες μέρες οι “ψυχροπαίχνιδο” που είναι ό,τι πιο ξενέρωτο υπάρχει μετά το ανάλατο κουνουπίδι. Το τελευταίο παίζει να είναι και ανάποδα. Η δεύτερη μπάντα είναι το διαχρονικό απωθημένο μου, οι Mercyful Fate. Φτάσαμε κοντά στο να τους δούμε το 2020 αλλά μας τα χάλασε ο covid. Την επόμενη χρονιά αλώνισαν την Ευρώπη αλλά όχι τη χώρα μας (αλίμονο) και φέτος μείναμε ξανά με το πτηνό στο χέρι. Κάντε μια καλή και φέρτε τον Βασιλιά και από τα μέρη μας. Άιντε, οδεύει προς τη σύνταξη και αυτός.
[Νίκος Κορέτσης]
Τώρα που τελειώσαν οι μεγάλες καλοκαιρινές συναυλίες και μπαίνουμε στο κατεξοχήν μήνα των διακοπών, τον Αύγουστο, ήρθε η ώρα να φανταστούμε ποια συγκροτήματα θα θέλαμε να δούμε το επόμενο καλοκαίρι. Πρώτη μου επιλογή οι Avantasia. Είναι ένα συγκρότημα που δεν έχει έρθει ποτέ στην Ελλάδα, έχουν κυκλοφορήσεις φοβερούς δίσκους και έχουν επηρεάσει δεκάδες μπάντες σε όλο το πλανήτη. Επίσης, κράτησαν τη σημαία του power metal ψηλά σε δύσκολες περιόδους για το ιδίωμα. Ζωντανά προσφέρουν ένα υπέροχο show, με αρκετούς γνωστούς τραγουδιστές στο πλευρό του πάντα εξαιρετικού frontman και αιώνιου εφήβου Tobias Sammet. Το “The Flying Opera – Around the World in 20 Days – Live” αποτυπώνει ιδανικά το πως είναι να βλέπεις live τους Avantasia. Δεύτερη επιλογή μου είναι ο King Diamond και υπάρχουν άπειροι λόγοι για να τον δεις ζωντανά. Ας τον δούμε με όποιο συγκρότημα αυτός αποφασίσει! Mercyful Fate έχουμε να δούμε από το 1999 και king Diamond από το 2006 νομίζω. Ο “Βασιλιάς” είναι ένας ζωντανός θρύλος και κάθε εμφάνιση του είναι εμπειρία από άλλη διάσταση. Το “Songs For The Dead Live” είναι το απόλυτο οπτικοακουστικό υπερθέαμα, συνοψίζει πλήρως όλους τους λόγους που πρέπει επειγόντως να μας επισκεφθεί ο King Diamond.
Bonus: Alter Bridge – H μεγαλύτερη hard rock μπάντα των καιρών μας!
[Πελοπίδας Χελάς]
Με το φετινό συναυλιακό καλοκαίρι να οδεύει στο τέλος του, ήδη η συζήτηση για το επόμενο έχει ξεκινήσει και πολλά ονόματα τριγυρίζουν στο μυαλό του καθενός μας. Μετά από ώριμη σκέψη, το δικό μου δείχνει να έχει κατασταλάξει στα παρακάτω δύο: Pantera και Mercyful Fate. Για τους πρώτους, δεν νομίζω ότι χρειάζονται πολλά λόγια. Είναι οι Pantera, ρε φίλε. Και όπως λένε και οι ίδιοι, ήταν τον Dimebag, τους τα αδέρφια και την κληρονομιά. Για το groove-άτο heavy metal, που καταφέρνει ακόμη και σήμερα να μας ξεσηκώνει, όποτε παίζει στο cd player. Για αυτήν την μορφή πίσω από το μικρόφωνο, τον Philip Anselmo, για τον γητευτή της κιθάρας, Zakk Wylde, για τον τρομερό μπασίστα, Rex Brown και για την μηχανή στο drum kit, Charlie Benante. Όσο για τους Mercyful Fate, νομίζω μας το χρωστάνε. Ολόκληρο τετραήμερο metal εισιτήριο πήρα για την πάρτη τους, οπότε περιμένω του χρόνου να αποζημιωθώ. Και με νέο album, από ότι ακούγεται. Πες την αλήθεια, τους λιγουρεύεσαι και εσύ έτσι; Ακούω ήδη το ‘’Burn In Hell’’ στα αυτιά μου…
[Άγγελος Χόντζιας]
Ήταν ένα υπέροχο συναυλιακό καλοκαίρι το φετινό, και θεωρώ ότι καλύφθηκαν οι απαιτήσεις των μουσικόφιλων σε πολύ μεγάλο βαθμό. Από τους Arctic Monkeys έως τους Deep Purple και από τους Στέρεο Νόβα έως τους Royksopp, και φυσικά, ως κερασάκι στην τούρτα, το live των Guns N’ Roses στο ΟΑΚΑ, που ήταν η συναυλία που “τράβηξε” τον περισσότερο κόσμο.
Για το επόμενο καλοκαίρι, και ενώ έχουν ήδη ανακοινωθεί οι Coldplay κάνοντας διπλό sold out, θα επιθυμούσα να δω συγκροτήματα που έχουν αρκετά χρόνια να περάσουν από την Ελλάδα. Λόγω της προσωπικής μου αγάπης για τον Bruce Springsteen, θα ήταν η νούμερο 1 επιλογή μου. Φυσικά πρόκειται για όνειρο καλοκαιρινής νυκτός, αφού θεωρώ απίθανο αυτό το ενδεχόμενο, για πολλούς και διαφορετικούς λόγους. Οι φήμες που κυκλοφορούν κάνουν λόγο για νέο σκέλος της τρέχουσας περιοδείας του Αφεντικού, που θα ξαναέρθει στην Ευρώπη το 2024. Επομένως, βλέπω ότι πάλι θα πάμε κάπου στο εξωτερικό να τον δούμε.
Ως δεύτερη επιλογή θα έβαζα τους Metallica. Έχουν περάσει αρκετά χρόνια από την τελευταία φορά που μας επισκέφθηκαν. Έχουν κυκλοφορήσει ένα εξαιρετικό άλμπουμ, και όλοι μας γνωρίζουμε τη δυναμική των συναυλιών τους. Καλό καλοκαίρι σε όλες τις στρατιές των μουσικόφιλων, και ας κρατήσουμε τις αναμνήσεις από τα φετινά λάιβ, που θα μας συντροφεύουν για το υπόλοιπο του καλοκαιριού.
[Απόστολος Κουφοδήμος]
Στο τέλος του Ιούλη κάθε χρονιάς, πάντα γίνεται λόγος ανάμεσα στους μουσικόφιλους για τις συναυλίες που παρακολουθήσαμε στα καλοκαιρινά festivalκαι όχι μόνο, Ως γνωστά αδηφάγα πιράνχα, που τίποτα δεν μας είναι αρκετό, πάντα η κουβέντα κλωθογυρίζει στα συγκροτήματα που θα επιθυμούσαμε να μας επισκεφθούν την επόμενη σαιζόν. Ο Μάρτης από τη Σαρακοστή δε λείπει, έτσι κι εγώ με τη σειρά μου απαιτώ, θερμοπαρακαλώ και εκλιπαρώ τους εγχώριους διοργανωτές να φέρουν τους:
Bruce Springsteen: Διακαής και αέναος πόθος να παρακολουθήσω μια ζωντανή εμφάνιση του Αφεντικού μαζί με τη θρυλική E Street Band που τον συνοδεύει. Πόσο μάλλον στη χώρα μας, καθόσον την εποχή που μας επισκέφθηκε στο πλαίσιο της συναυλίας της Διεθνούς Αμνηστίας στο Ο.Α.Κ.Α, έπινα ακόμα Hemo με το καλαμάκι. Κάθε live του, πραγματική rock fiesta, με διάρκεια που αγγίζει τις τρεις ώρες, με setlist εκπλήξεων και ‘πειραγμένες’ αποδόσεις τραγουδιών. Η περίπτωση να τον δούμε στα μέρη μας, αγγίζει πλέον τη φάση ‘τώρα ή ποτέ’, ενώ τα δάχτυλα μου παραμένουν σταυρωμένα κάθε βράδυ μπροστά στο εικονοστάσι των Lemmy, Randy και Phil…
Blue Öyster Cult: Είχα την τύχη να παρακολουθήσω τους περισσότερους έως τώρα ζωντανούς μουσικούς μύθους της δεκαετίας του ’70. Οι BOC μου έχουν ξεφύγει έως τώρα, ενώ ακόμα θυμάμαι να μου ξεμένει αμανάτι το εισιτήριο από τη συναυλία τους στην Αθήνα το 2009, όταν για επαγγελματικούς λογούς δυστυχώς απουσίαζα. Ένιωσα σαν το μικρό παιδί που έχει αγοράσει όλο λαχτάρα το παγωτό ‘πατούσα’ και πριν το γευτεί, ο μεγάλος ξάδερφος με μια δαγκωνιά τον αφήνει με το ξυλάκι στα χέρια. Οι Blue Öyster Cult έχουν λάβει λιγότερη αναγνώριση από όση τους αρμόζει, ενώ έχουν επηρεάσει περισσότερα μουσικά συγκροτήματα από όσα μπορείς να φανταστείς. Άσε δε που έχουν την τύχη, να έχουν ακόμα στις τάξεις τους έναν από τους καλύτερους κιθαρίστες (και πιο υποτιμημένους) εκείνης της χρυσής δεκαετίας, τον κύριο Donald Roeser (Buck Dharma). Ο τελευταίος δίσκος των BOC (‘The Symbol Remains’ – 2020) τους βρήκε σε καλή φόρμα, ενώ το ερχόμενο καλοκαίρι θα συμπληρωθεί μια δεκαετία από την τελευταία βόλτα του Godzilla στα μέρη μας.
[Γιώργος Μπατσαούρας]
Αφού φτάσαμε αισίως στο τέλος του συναυλιακού καλοκαιριού, με το κλείσιμο για εμένα να έρχεται με μια πολύ όμορφη εμπειρία στο διήμερο Death Disco Open Air Festival, ήρθε η ώρα να οραματιστώ και να βάλω όλη μου τη θετική ενέργεια ώστε η επόμενη χρονιά, να φέρει κάποια σχήματα που θέλω οπωσδήποτε να δω ή να ξαναδώ. Το καλοκαίρι που τελειώνει έφερε μια πληθώρα ονομάτων που, είναι αλήθεια, δεν θυμάμαι αντίστοιχη περίπτωση. Καλύπτοντας πολλά μουσικά είδη το menu περιείχε αρκετά μεγάλα ονόματα, κάποια στο peak της πορείας τους. Και η χρονιά συνεχίζει στον ίδιο ρυθμό, με τον Οκτώβριο για παράδειγμα να είναι packed από συναυλιακά δρώμενα. Πίσω στο θέμα μας όμως τώρα. Το πλάνο είναι να βάλουμε 2 μπάντες. Πράγμα που κάνει αρκετά δύσκολη την επιλογή.
Ξεκινάω από τη πρώτη μπάντα που σκέφτηκα όταν ξεκίνησε η συζήτηση γύρω από το θέμα. Αυτοί λοιπόν που, ίσως, επιβάλλεται να δούμε την επόμενη χρονιά, είναι οι Καναδοί πρωτοπόροι του industrial/industrial rock, Skinny Puppy. Αν είσαι fan του συγκεκριμένου genre και της μπάντας από το Καναδά μάλλον δε χρειάζεται να σου πω πολλά για αυτή την επιλογή μου. Αν, από την άλλη, η επαφή σου με το industrial φτάνει μέχρι τους Nine Inch Nails (και μπράβο σου) να σου πω ότι ο Trent Reznor έχει μια μεγάλη επιρροή στη μουσική του και αυτή ακούει στο όνομα Skinny Puppy. Οι Καναδοί οργώνουν φέτος την Αμερική με την “Final Tour” τους και με επετειακό setlist, για τον ίδιο λόγο, αλλά και για τα 40 χρόνια μουσικής ιστορίας. Και, φίλε/φίλη μου, αν ισχύει το “Final Tour” πρέπει να “παλέψουμε” όλοι μαζί αυτή να έχει και Ευρωπαϊκό σκέλος. Γιατί το live show τον Skinny Puppy, είναι σίγουρα κάτι που πρέπει να ζήσεις. Μια μπάντα με τεράστια επιρροή στην ηλεκτρονική και industrial/industrial rock μουσική. Μια μπάντα που ξέρει να μετατρέπει το show της σε μια μυστηριώδη τελετουργία με βιομηχανικούς ήχους, με τον “μάγο” των synths, Cevin Key, αλλά και με τη persona και τη φωνή που στοιχειώνει τους industrial fans, τον Nivek Ogre. Ένα show το οποίο αν έρθει όπως είναι στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, θα σε πάει σε ολόκληρη τη δισκογραφία τους, με άρρωστο , επικό setlist, που φτάνει περίπου στο δίωρο. Άχαστο.
Η δεύτερη επιλογή μου είναι μια μπάντα, η οποία είναι λίγο “απωθημένο”, κυρίως γιατί δεν είχα καταφέρει να τους δω εκείνο το μαγικό βράδυ του Σεπτέμβρη πίσω στο 2006. Μια μπάντα της οποίας η μουσική με συνοδεύει (με μερικές ακόμα, είναι αλήθεια) από τότε που θυμάμαι να αμφιταλαντεύομαι ανάμεσα στον punk-rock εαυτό μου, την grunge ιδιοσυγκρασία μου, και τη σκοτεινή, γοτθική ψυχοσύνθεση μου, με τη τελευταία να επικρατεί κατά κράτος με το πέρασμα των χρόνων, αλλά και με τις άλλες να έχουν αφήσει βαθιά μέσα μου τα σημάδια τους. Και ενώ σκεφτόμουν να βάλω μια από τις τόσες αξιόλογες νέες μπάντες που μου έχουν κεντρίσει το ενδιαφέρον, όπως οι τρομεροί Sleep Token (ναι, θέλω πολύ να έρθουν και αυτοί) ή η Anna Von Hausswolff, η μπίλια τελικά κάθισε στους Pearl Jam προσμένοντας να τους δω και μάλιστα με ένα από αυτά τα απίθανα setlist που κάνουν τις 2’30” ώρες συναυλίας να φεύγουν νεράκι. Άλλωστε οι Pearl Jam φαίνεται να είναι από τους τελευταίους εκπρόσωπους μιας περιόδου της μουσικής που τάραξε τα νερά για τα καλά.
[Αχιλλέας Χαρίτος]
Έπειτα από την έλευση της πανδημίας οι συναυλιακές μου συνήθειες προσαρμόστηκαν, μεταλλάχθηκαν κι εν’ ολίγης έγινα πιο επιλεκτικός στα συναυλιακά δρώμενα που θα παρακολουθήσω. Δεν τάσσομαι υπέρ του δόγματος “Support Art Workers”, κι ούτε θα τρέξω σα στερημένος να προϋπαντήσω τον οιονδήποτε γυρολόγο που θέλει να κολλήσει τα τελευταία του ένσημα, με τις τιμές των εισιτηρίων στο θεό. Τώρα στο θέμα μας, δυο καλλιτέχνες που θα πήγαινα στα σίγουρα για να τους δω, είναι από τη μία, το μοναδικό μουσικό φαινόμενο των Βρετανών alternative rockers, Sleep Token (για περισσότερα στο μοναδικό άρθρο του Γιώργου Γεωργίου) και από την άλλη δε θα μπορούσα ν’ αντισταθώ στην αγαπημένη μου jazz περσόνα Hiromi Uehara (για περισσότερα στο άρθρο του soundcheck για το album της “Silver Lining Suite”).
[Παναγιώτης Σπυρόπουλος]
Σίγουρα μετα από αυτόν τον καλοκαιρινό «καύσωνα» των συναυλιών με πολλές και καλές εμφανίσεις από σχήματα τα οποία άλλα είχαμε καιρό να δούμε ή που βρίσκονται στην κορυφή της καριέρας τους, έφτασε η στιγμή να αναλογιστούμε τα πεπραγμένα της φετινής επιτυχημένης σεζόν και να κάνουμε σχέδια για την μελλοντική. Σε μια ιδέα που έπεσε στο τραπέζι, βάλαμε υποθετικά το σενάριο για δυο συγκροτήματα που θα ήθελε να δει ο καθένας από εμάς την επόμενη σεζόν και γιατί. Φυσικά η απάντηση δεν ήταν ότι και πιο εύκολο (καλυτέρα να λύσουμε τον γόρδιο δεσμό) παρόλα αυτά κατέληξα στην διαχρονική αξία των The Mission, που έχουμε να τους δούμε καιρό από τα μέρη μας και φυσικά για αυτή την απόφαση μου ρόλο έπαιξε η αδιαμφησβήτητη πορεία τους στον χώρο της σκοτεινής και όχι μόνο σκηνής και η εκτενής δισκογραφική τους παρουσία στο χρόνο με album που έχουν σημαδέψει τον μουσικό ορίζοντα και αυτό αποτελεί μια παραδοχή που θα μας εξασφαλίσει ένα αλησμόνητο live.
Από την άλλη δεν κρύβω την προσμονή μου να παρακολουθήσω κάποια στιγμή ένα από τα μεγαλύτερα απωθημένα μου, που είμαι σίγουρος ότι θα κάνει πάταγο η εμφάνισή τους, αφού η παρουσία τους θα ενώσει ένα μεγάλο αριθμό ετερόκλητων φίλων της μουσικής. Φυσικά αυτοί δεν είναι άλλοι από τους μοναδικούς The Cult, την παρέα του Ian Astbury οπότε μην με ρωτήσετε τον λόγο επιλογής, απλώς και μόνο αναφερόμαστε σε ένα από τα πιο ιστορικά σχήματα που έχει επιδράσει σε όλο το φάσμα της rock σκηνής με τραγούδια ύμνους και με έναν πρόσφατο δίσκο το “Under The Midnight Sun” , ο οποίος έκανε αίσθηση και επανάφερε το συγκρότημα στο προσκήνιο. Αυτές οι δυο προσωπικές μου επιλογές , εκτιμώ ότι θα έφερναν μεγάλη χαρά σε ολους τους φίλους της καλής «ζωντανής» μουσικής.
[Γιώργος Μακρής]
Λοιπόν. Rock (ή/και Blues) λέγεται και είναι απλό. Οπότε…. Δύο τα ονόματα που θα ήθελα να είναι στα μέρη μας του χρόνου. Beth Hart με τη θεϊκή φωνή (δυστυχώς την «έχασα» πέρσι 4 Ιουνίου 2022 στο Θέατρο Βράχων) και την εκπληκτική σκηνική παρουσία, και τον έτερο….. «θεό», Joe Bonamassa, τον 46άχρονο μόλις, «βιρτουόζο» στην ηλεκτρική, που δεν έχει έρθει και ποτέ για συναυλία στη χώρα μας. Η «σύζευξη» δε των δύο σε μία συναυλία (έχουν συνεργαστεί σε έναν εκπληκτικό δίσκο), θα αντιπροσώπευε την απόλυτη blues-rock ακουστική απόλαυση. Joe, 46 ετών, Beth 51, στην καλύτερή τους, ενδεχομένως φάση. Οπότε….
[Κώστας Νασόπουλος]
150.000 εισιτήρια πούλησαν οι Coldplay στην Ελλάδα 1 χρόνο σχεδόν πριν εμφανιστούν στο ΟΑΚΑ και αντί να αισιοδοξούμε, με την προοπτική να ανοίξει η όρεξη των διοργανωτών για κάτι άλλο, εξαντλούμε το ενδιαφέρον μας για την μουσική, με βρισιές κατά των Coldplay στα social, λες και υποχρέωσε κανείς τους «μαχητές» της μουσικής δημοσιογραφίας και διασφάλισης μουσικής ποιότητας, να πάνε σε αυτή τη συναυλία. Δεν θέλω να επεκταθώ σε τέτοιες γελοιότητες αλλά να σταθώ σε αυτό «το κάτι άλλο» που έγραψα πιο πάνω. Δυο από τα μεγάλα συναυλιακά μου απωθημένα είναι ο Springsteen και οι Radiohead, γιατί αποτελούν τους δυο σημαντικούς «πυλώνες» του ροκ, ο ένας είναι της παράδοσης και ο άλλος της πρωτοπορίας. Υπάρχουν εκεί έξω, είναι ενεργοί, υπηρετούν την δισκογραφία και μπορούν ακόμα να γεμίζουν στάδια. Το μέγεθος του «αφεντικού» είναι ανυπέρβλητο, αλλά έχω αμφιβολίες για το αν θα καταφέρει στην Ελλάδα να γεμίσει το μεγαλύτερο στάδιο που διαθέτει αυτή η χώρα, με εισιτήρια που θα κινούνται κοντά στα 120 ευρώ. Φέτος ήρθε πολύ κοντά μας, αλλά μέχρι εκεί και αναρωτιέμαι γιατί.… Δεν φτάνουν τα 50 χρόνια καριέρας και το έπος των συναυλιών που προσφέρει στο εξωτερικό για να κάνει ένα διήμερο sold out στην χώρα μας; Οι ανταποκρίσεις που φτάνουν με κείμενα Ελλήνων, μιλούν για κάτι το ανεπανάληπτο.
Για το άλλο συγκρότημα έχω λύσει τις απορίες μου και ξέρω ότι από την μια σίγουρα δεν έχει κάνει crossover στην γενιά που συμπληρώνει τα 18 έτη ηλικίας και από την άλλη έχει πολλούς 50ρηδες haters στην Ελλάδα, γιατί βαριούνται με την πάρτη τους. Ένας χώρος επιπέδου Λυκαβηττού, που θα μπορούσαν να γεμίσουν, κατά την δική μου άποψη δεν μπορεί να βγάλει τα έξοδα. Τα τελευταία χρόνια, έχουν γίνει προσπάθειες από τους Έλληνες διοργανωτές να φέρουν αυτά τα δύο ονόματα στην Ελλάδα. Η αμοιβή τους είναι το πρώτο και πιο βασικό θέμα, αλλά δεν νομίζω ότι είναι μόνο αυτό. Με μια μικρή έρευνα στο airplaychart.gr για τους Ελληνικούς ραδιοφωνικούς σταθμούς, οι Radiohead και ο Bruce Springsteen σχεδόν δεν υπάρχουν. Αυτά είναι κάποια στοιχεία που διαθέτουμε και μας δείχνουν τι συμβαίνει, όμως ο χρόνος και τα γεγονότα είναι εκείνα που ενίοτε μας διαψεύδουν, μην ξεχνάμε όμως ότι η κλεψύδρα σιγά σιγά αδειάζει.
[Βαγγέλης Νασόπουλος]
Για να έχεις πραγματική εικόνα κάποιου, πρέπει να τον δεις ζωντανό, χειροπιαστό. Όπως το photoshop στις φωτογραφίες εφαρμογών γνωριμιών, έτσι και το στούντιο ρετουσάρει και καμουφλάρει. Για τους Sleep Token η ζωντανή εμπειρία είναι ο μόνος τρόπος να δούμε τι κρύβεται πίσω από το hype, γιατί το καμουφλάζ το κρατάνε…
[Χρήστος Αθανασιάδης]
Τί να πρωτογράψω για καλλιτέχνες και συγκροτήματα που θαυμάζω και έχω ευχηθεί να δω live στην Ελλάδα. Μου φαίνεται πως η λίστα είναι τόσο μεγάλη και δεν μπορώ να προτιμήσω… Όμως με σιγουριά θα επιλέξω την πρώτη μπάντα που θα ήθελα οπωσδήποτε να επισκεφτεί του χρόνου τη χώρα μας.
Conception!!! Γνωρίζω ότι ήρθαν μόλις πέρυσι στην Ελλάδα και έδωσαν μία καταπληκτική συναυλία. Όμως δυστυχώς λόγω υποχρεώσεων δεν κατάφερα να τους θαυμάσω από κοντά. Αυτός είναι και ο κύριος λόγος που θα ήθελα να μας επισκεφτεί για δεύτερη φορά αυτό το ιδιαίτερο συγκρότημα με τα εκπληκτικά albums και τα νοσταλγικά τραγούδια του. Μια δεύτερη μπάντα που με έχει συντροφεύσει στα χρόνια της εφηβείας μου -και όχι μόνο- είναι οι Αnathema. Θα ήθελα πολύ να τους θαυμάσω και από κοντά για δύο λόγους: Για τα μελαγχολικά και ιδιαίτερα τραγούδια με τους στίχους που σε ταξιδεύουν, αλλά κυρίως για να νιώσω ξανά τα χρόνια της εφηβείας μου…
[Ευαγγελία Γουναρίδη]
