Η συνεργασία του κιθαρίστα Jimmy Page (The Yardbirds, Led Zeppelin) και του τραγουδιστή David Coverdale (Deep Purple, Whitesnake) ξεκίνησε το 1991, ύστερα από προτροπή του παραγωγού John David Kalodner. Δύο χρόνια αργότερα κυκλοφόρησε το ένα και μοναδικό άλμπουμ με τίτλο ”Coverdale•Page” (15 Μαρτίου 1993) από την ΕΜΙ στην Ευρώπη και από την Geffen Records στις ΗΠΑ (16 Μαρτίου 1993) και παραγωγούς τους δύο μουσικούς και τον Mike Fraser.
Το εξώφυλλο του δίσκου έχει μια πινακίδα που εκφράζει την ενοποίηση της πορείας των δύο κορυφαίων καλλιτεχνών. Μιλάμε για ένα δίσκο «δυναμίτη» με blues στοιχεία και hard rock επιρροές, που θυμίζει περισσότερο τον ήχο των Led Zeppelin για δύο λόγους: για τον «βαρύ» ήχο της κιθάρας του Jimmy και για το παίξιμο του Denny Carmassi, ο οποίος είχε σαφείς επιρροές από τον ντράμερ των Led Zeppelin, John Bonham.
Για την προώθηση του άλμπουμ κυκλοφόρησε κι ένα single με τίτλο “Pride and Joy”, το οποίο έφτασε στη Νο 1 θέση των αμερικανικών mainstream rock και παρέμεινε εκεί για έξι εβδομάδες. Το ίδιο το άλμπουμ έφτασε στο Νο 4 των βρετανικών charts, στο Νο 5 των αμερικανικών “Billboard 200” και στο Νο5 στον Καναδά. Επιπλέον, έχει βραβευθεί ως πλατινένιος στις ΗΠΑ και Καναδά, καθώς και στην Ιαπωνία ως χρυσός.
Το άλμπουμ ξεκινάει με ένα δυνατό κομμάτι το “Shake My Tree”, του οποίου το εισαγωγικό riff είχε γράψει ο Jimmy και ήταν να μπεί στο δίσκο των Led Zeppelin το “In Through the Out Door” (1979), αλλά αυτό δεν έγινε ποτέ. Στη συνέχεια ακολουθεί ένα επίσης hard rock κομμάτι (από τα καλύτερα του δίσκου), το “Waiting on you”. To τρίτο τραγούδι είναι ο ύμνος “Take Me for a Little While”, διάρκειας 10 περίπου λεπτών, που αποτελεί σύνθεση των δύο μουσικών. Ακόμα ο δίσκος περιλαμβάνει επιτυχίες όπως τα “Pride and Joy”, “Take a Look at Yourself” και το “Over Now”, τους στίχους του οποίου εμπνεύστηκε ο Coverdale από το διαζύγιό του με το μοντέλο/χορεύτρια Tawny Kitaen (R.I.P.-συμμετείχε σε πολλά video clips των Whitesnake).
Το “Feeling Hot” είναι ένα ακόμα hard κομμάτι με στοιχεία rock ‘n’ roll, ενώ οι στίχοι του 7-λεπτου “Whisper a Prayer for the Dying” αναφέρονται στον πόλεμο του κόλπου (κομματάρα!).
Έτσι καταλήγουμε στα δύο καλύτερα για εμένα τραγούδια του δίσκου. Το ”Don’t Leave Me This Way” διάρκειας 8 περίπου λεπτών, με τη συγκλονιστική ερμηνεία του Coverdale και τα «διαστημικά» solos του Jimmy (μου θυμίζει το ”Since I’ve been loving you” των Led Zeppelin).
Άφησα τελευταίο το “Absolution Blues”. Τί να περιγράψεις από αυτό το τραγούδι; Τα τύμπανα στο συγκεκριμένο κομμάτι σε συνδυασμό με το παίξιμο του Jimmy, απλά δεν υπάρχουν! Πραγματικός «πόλεμος»!
Το Δεκέμβριο του 1993 ακολούθησε περιοδεία με ζωντανές εμφανίσεις στην Ιαπωνία. Το group παρουσίαζε εκτός των τραγουδιών του νέου τους δίσκου, κομμάτια των Whitesnake (“Still of the Night” και “Here I Go Again”) καθώς και κομμάτια των Led Zeppelin (“Rock ‘n’ Roll”, “Kashmir” και “Black Dog”).
Όμως μετά την περιοδεία το συγκρότημα διαλύθηκε, με την επιστροφή του Jimmy Page στη Μ. Βρετανία και την αρχή της συνεργασίας του με τον Robert Plant. Οι κριτικές του δίσκου ήταν καλές, εκτός από κάποιους «κολλημένους» fans των Zeppelin, που προχώρησαν σε συγκρίσεις μεταξύ Coverdale – Plant όσον αφορά στα φωνητικά. Η προσωπική μου άποψη είναι πως το συγκεκριμένο άλμπουμ, είναι οτι καλύτερο έκανε ο Page στην μετα-Zeppelin εποχή.
Κλείνοντας, να αναφέρω πως την περίοδο της καραντίνας οι δύο καλλιτέχνες ήταν σε προχωρημένες συζητήσεις για επανέκδοση του άλμπουμ “Coverdale•Page”, το 2023 που ο δίσκος κλείνει 30 χρόνια. Σύμφωνα με δηλώσεις του Coverdale, θα περιλαμβάνει «μερικές ωραίες εκπλήξεις, με πολλές αλλαγές και τραγούδια που δεν κυκλοφορήσαμε και βιντεοσκοπούσα τότε, και περιεχόμενο που δεν το ξέρει κανείς».
Μουσικοί:
David Coverdale – κύρια φωνητικά. ακουστική κιθάρα (4 και 7)
Jimmy Page – ηλεκτρικές κιθάρες. ακουστική κιθάρα (1, 3–5, 7, 9 και 11) , μπάσο (3), φυσαρμόνικα, νταούλι (4)
Ricky Phillips – μπάσο (7 και 10)
Jorge Casas – μπάσο (εκτός 7 και 10)
Lester Mendez – πλήκτρα (3, 5 και 7–11) , κρουστά (7)
Tommy Funderburk – δεύτερα φωνητικά (2, 6, 7, 10 και 11)
John Sambataro – δεύτερα φωνητικά (2, 6, 10 και 11)
John Harris – ακουστική φυσαρμόνικα (4)
Denny Carmassi – ντραμς, κρουστά
Κείμενο : Κώστας Νασόπουλος
