DEATHLESS LEGACY: “Mater Larvarum”

ALBUM

Κάθε νέα κυκλοφορία των Deathless Legacy μετά από το ντεμπούτο “Rise From The Grave” του 2013, με ενθουσιάζει όλο και περισσότερο. Είναι γεγονός πως το occult και horror στοιχείο στο rock και το μέταλλο είναι στο κυρίως μενού μου και οι Ιταλοί μου τράβηξαν την προσοχή σχεδόν από την αρχή, όταν διάβασα πως ξεκίνησαν ως μια Death SS tribute μπάντα υπό το όνομα “DeathleSS”, αλλά με την έναρξη της προηγούμενης δεκαετίας κότσαραν το “Legacy” στο όνομά τους και μας προσέφεραν τα πρώτα original τραγούδια τους.

Η αλήθεια είναι πως αν οι DL δεν είχαν την Steva πίσω από το μικρόφωνο και τις μακάβριες χορογραφίες μιας παθιασμένης horror μεταλλικής frontwoman, το πιο πιθανό θα ήταν να μην έχω δώσει σημασία στην επόμενη δισκογραφική τους δουλειά. Όμως αν χαρακτηρίζουν δύο πράγματα το σύνολο, πέραν της χαρισματικής αυτής κυρίας, είναι η ωριμότητα και η πρόοδος. Μπορεί λοιπόν το εισιτήριό μου μαζί τους να μου το χάρισε η Steva, κάθε δίσκος όμως από τότε με κέρδιζε συνολικά, αφού από το “The Gathering” του 2016 έκαναν βήματα μπροστά με το πολύ καλύτερο “Dance With Devils” ένα χρόνο αργότερα, ενώ το “Rituals Of Black Magic” το 2018, με έκανε δικό του ολοκληρωτικά.

Αν και για πρώτη φορά έκαναν τέσσερα ολόκληρα χρόνια για να κυκλοφορήσουν επόμενη δουλειά, οι DL δεν έμειναν στάσιμοι στα χρόνια της πανδημίας – αντιθέτως: μια διασκευή στο “Rats” των Ghost έπαιξε σημαντικό ρόλο στο μέλλον τους, ένα απίστευτο single με τίτλο “Saturnalia” και διάρκεια 24 λεπτά, με αντίστοιχο video που σκηνοθέτησαν οι ίδιοι και δύο ακόμα τραγούδια που έντυσαν ένα 7ιντσο (“Legion Of The Night”/”Your Blood Is Mine”) με καλεσμένο το είδωλό τους, Steve Sylvester, στα φωνητικά σε ντουέτο με την Steva, ήταν όλες οι απαραίτητες κινήσεις που μας φέρνουν σήμερα μπροστά από το πέμπτο ολοκληρωμένο πόνημά τους, με τίτλο “Mater Larvarum”.

Η στοιχειωμένη παρέα από την Τοσκάνη, εμφανώς επηρεασμένη από το φαινόμενο Ghost και ειδικά το “Prequelle” αλλά και το “Meliora”, προσφέρουν μια ακόμα πιο μελωδική διάσταση στον ήχο τους – ενώ η θεματολογία τους παραμένει occult όπως πάντα, το horror στοιχείο είναι πιο ήπιο από ποτέ, δίνοντας χώρο σε απολύτως μελωδικό σκληρό rock και μέταλλο να ανασάνει τραγούδια που σου μένουν και σου κολλάνε σαν εγκεφαλοσκώληκας.

Η ερμηνεία της Steva είναι ιδιαίτερη όπως πάντα, στοιχειωμένη και ταυτόχρονα αισθησιακή, με αυτή την μοναδική χροιά και το accent της, χαρακτηριστικά που είτε λατρεύεις τα μάλα, είτε μισείς – όμως δεν μπορείς σε καμία περίπτωση να θεωρήσεις αδιάφορα. Έτσι λοιπόν, η ίδια αλλά και ολόκληρη η μπάντα, μαγεύουν με ύμνους όπως το “Ora Pro Nobis” που ανοίγει το δίσκο και γεφυρώνει υπέροχα το “Rituals…” με το νέο τους αίμα,  το “Nightfall” (που φέρνει στο μυαλό κάτι από το “My Girlfriend’s Girlfriend” των Type O Negative), τα κορυφαία “Hollow” και “Moonless Night”και το καλύτερο κατά τη γνώμη μου τραγούδι τους μέχρι σήμερα, το ομώνυμο “Mater Larvarum” – ένα σκοτεινό, θλιμμένο doom έπος που εμένα προσωπικά με κέρδισε από το πρώτο άκουσμα και με ανατριχιάζει ακόμα, 666 ακροάσεις αργότερα.

Το νέο album των Deathless Legacy ουρλιάζει από παντού πως ήρθε η ώρα να προσέξεις την μπάντα, αν δεν το έχεις κάνει ήδη. Είναι η πιο ώριμη, η πιο δυνατή στιγμή της μπάντας μέχρι σήμερα και σίγουρα, είναι το εισιτήριό τους για ένα ευρύτερο ακροατήριο.

Αν είσαι ήδη fan, μιλάμε αναμφισβήτητα για τον καλύτερο δίσκο της καριέρας τους. Αν δεν ξέρεις τι σημαίνει “Deathless Legacy”, είναι η καλύτερη στιγμή για να μάθεις. Αν απλά ετοιμάζεις λίστες για τα πιο αγαπημένα του 2022, είναι η καλύτερή σου.

In this moonless night, sky has never been so bright – too late to leave this path…

Είδος: Occult/Horror Metal
Δισκογραφική: Scarlet Records
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: 9 Δεκεμβρίου 2022

Official Website: https://deathlesslegacy.it/

Avatar photo
About Σπύρος Χονδρογιάννης 59 Articles
Γεννημένος στην Αθήνα την χρονιά που οι Rush κυκλοφόρησαν δύο albums, αλλά και που ο Alice Cooper μας καλωσόρισε στον εφιάλτη του, δεν πέρασαν πολλά χρόνια μέχρι να λατρέψει τους Sabbath του Dio και του Tony Martin, τους Fates Warning και τους Sanctuary, τους Candlemass και τους Crimson Glory. 15 χρόνια μετά, τον συνεπήρε η ποίηση των The Mission, Fields Of The Nephilim, And Also The Trees και Nosferatu, ενώ ο απόλυτος συνδυασμός μελωδίας και μαυρίλας του συστήθηκε με φρέσκους, τότε, ήχους των Paradise Lost, My Dying Bride, Anathema, Elend και Katatonia. Ολοκληρώθηκε μόλις ανακάλυψε την μαγεία του David Bowie, του Scott Walker, του Neil Hannon και του Jarvis Cocker αλλά και του J-Rock/Visual Kei πολύχρωμου κόσμου πριν πατήσει τα πρώτα -άντα του. ‘Οταν δεν ασχολείται με τα εξαναγκαστικά βιοποριστικά που ποσώς τον ενδιαφέρουν, κρατάει τα drum sticks του και νιώθει λίγο σαν τους ήρωες του, Neil Peart και Mark Zonder, ενώ ο υπόλοιπος ελεύθερος χρόνος του είναι και πάλι μουσική, μουσική, μουσική - και κινηματογράφος, καθώς τον σπούδασε, όπως και videogaming, γιατί το ιδανικό μέρος να ζει κανείς είναι ξεκάθαρα το Silent Hill, όλοι το ξέρουν αυτό.