Ο πρίγκιπας του soft rock, Christopher Cross, γεννήθηκε στις 3 Μαΐου 1951, με το όνομα Christopher Charles Geppert, στο San Antonio του Texas. Υπήρξε ένας από εκείνους τους συνθέτες που τα παράσημα που απέκτησε από την πρώτη μόλις επίσημη δισκογραφική του κυκλοφορία υπήρξαν και το διαβατήριο της αντιπάθειας και περιφρόνησης για το καλλιεργημένο μουσικό κοινό που συνηθίζει να τοποθετεί φράχτες στους ήχους.
Ο Geppert λοιπόν, ο μπασίστας Andy Salmon και ο keyboardist Rob Meurer γνωρίστηκαν στο San Antonio όταν ήταν ακόμη έφηβοι. Μαζί, σχημάτισαν τους Christopher Cross σαν κανονικό συγκρότημα και μετακόμισαν στο Austin, όπου πρόσθεσαν στη σύνθεσή τους τον ντράμερ Tommy Taylor. Εκεί, εμφανίζονταν παίζοντας διασκευές με αμοιβή ενώ ηχογραφούσαν και demo με δικές τους αυθεντικές συνθέσεις στο στούντιο του Austin’s Pecan Street, τα οποία έστελναν σε δισκογραφικές εταιρείες. Αν και θεωρούσαν τους εαυτούς τους συγκρότημα, η Warner Bros. υπέγραψε με τον Christopher Cross σαν σόλο καλλιτέχνη στις αρχές του 1979, περνώντας τον από χίλια κύματα και με μεγάλη δυσπιστία για το υλικό.
Τα καταξιωμένα και με βαρύτητα γνώμης στελέχη της Warners που επιφορτίστηκαν με την υπογραφή νέων ταλέντων δεν πείθονταν από το ταλέντο του Geppert. Είχαν ακούσει τη μουσική του και σήκωσαν τους ώμους μπροστά σε αυτόν τον μουσικό από το Texas που δεν ακουγόταν καθόλου Τεξανός. Όταν ένα ακόμα demo του Christopher Cross έφτασε στο γραφείο της Warners στο Λος Άντζελες στα μέσα του 1978, οι υπάλληλοι γούρλωσαν τα μάτια τους, εκτός από τον Michael Omartian, ένα κατώτερο μέλος του προσωπικού, που του άρεσαν ιδιαίτερα τα “Sailing” και “Ride Like the Wind”. “Δεν ήταν αυτό που η Warners Θα θεωρούσε cool”, δήλωσε, “αλλά νόμιζα ότι ο Chris ήταν ένας σπουδαίος pop συνθέτης”.
Στην εβδομαδιαία λοιπόν πρωινή συνάντηση της Τετάρτης, ο ενθουσιασμός του Omartian για τον Cross μπέρδεψε τα αφεντικά του – οι Warners είχαν ήδη περάσει στο new wave και το punk rock, προσδοκώντας μια νέα δεκαετία – αλλά του επέτρεψαν να υπογράψει το συγκρότημα και να παράγει το άλμπουμ του: “είναι η κηδεία σου, Omartian”
Η δημιουργία του άλμπουμ ήταν μια δοκιμασία. Ο Omartian φέρεται να πέρασε επτακόσιες ώρες στο στούντιο με το συγκρότημα και μια σειρά από γνωστούς καλεσμένους, από αστέρια όπως ο Michael McDonald και ο Don Henley μέχρι τους τραγουδιστές Larry Carlton και Jay Graydon. Αλλά σχεδόν μόλις κυκλοφόρησε τον Δεκέμβριο του 1979, ο Christopher Cross σάρωσε τα πάντα. Το άλμπουμ, με ένα βασιλικό φλαμίνγκο στο εξώφυλλό του, πούλησε πέντε εκατομμύρια αντίτυπα. Τα “Ride Like the Wind” και “Sailing” ήταν τεράστιες επιτυχίες και στα βραβεία Grammy τον Φεβρουάριο του 1981, ο Cross έγινε ο πρώτος καλλιτέχνης που κέρδισε τα βραβεία του καλύτερου νέου καλλιτέχνη και άλμπουμ, δίσκου και τραγουδιού της χρονιάς σε μια νύχτα. Δέχτηκε τα Grammy του χωρίς να συνοδεύεται από τους παλιούς συμπαίκτες του. Το “Christopher Cross” δεν ήταν πλέον γνωστό σαν το όνομα μιας μπάντας.
Οι στίχοι του “Ride Like the Wind”, που αργότερα διασκευάστηκε από τους Saxon, γράφτηκαν ενώ ο Cross βρισκόταν υπό την επήρεια του LSD, και το υπέροχο “Sailing” είναι το τραγούδι που έχει παγιωθεί στην pop κουλτούρα ενώ οι χαλαρές ναυτικές εικόνες του τραγουδιού βοήθησαν να εμπνεύσει τον συγγραφέα J.D. Ryznar να εφεύρει τον όρο “yacht rock” για να περιγράψει απαλά pop τραγούδια από τη δεκαετία του εβδομήντα και του ογδόντα. Στην πραγματικότητα το “Sailing” ήταν για τον Cross πραγματικά μια απόδραση από τα δύσκολα παιδικά του χρόνια με έναν πατέρα, στρατιωτικό γιατρό, πολύ σκληρό και αλκοολικό. Ταυτόχρονα όμως ήταν αυτός που του άνοιξε την πόρτα στη μουσική. Θυμάται πως όταν ο πατέρας του έπινε μερικά ποτά τα βράδια, έβαζε έναν δίσκο τζαζ και έπαιζε μπάσο. Η μουσική έφερνε φως στο σκοτάδι του, στα μάτια του μικρού Chris. Μια άλλη αχτίδα ανακούφισης και ηρεμίας για τον μικρό ήταν η φιλία του με έναν μουσικό, τον Al Glasscock, που είχε ένα μικρό ιστιοφόρο και τον έβγαζε μαζί του στη λίμνη Canyon, βορειοανατολικά του San Antonio. Η τρυφερότητα του “Sailing” με την ασυνήθιστη δομή του περικλείει πολλές από αυτές τις παιδικές του μνήμες. Με τη φράση “the canvas can do miracles, just you wait and see, believe me”, ο Cross υπόσχεται στον εαυτό του τη λύτρωση μέσα από την τέχνη και τη μουσική.
Με δεκαπέντε δίσκους και μεγάλες επιτυχίες στην πλάτη του, ο 71χρονος καλλιτέχνης απολαμβάνει τα τελευταία χρόνια και μια παραμελημένη αναγνώριση, αυτή του εξαιρετικού κιθαρίστα, κάτι που υπήρξε πάντα άλλωστε. Σημαντικό πρόσημο στην ανάδειξη της άγνωστης αυτής πλευράς του αποτέλεσε η ιστορία της 28ης Αυγούστου του 1970. Οι Deep Purple στα πλαίσια της πρώτης περιοδείας τους στις ΗΠΑ, έπαιζαν εκείνο το βράδυ στο San Antonio, σε μια ήδη sold out εμφάνιση στο Pussycat Club. Ο Blackmore αρρώστησε ξαφνικά από γρίπη και δεν μπορούσε να παίξει. Ο Lord τον είχε βρει ακουμπισμένο σε έναν τοίχο του ξενοδοχείου με δάκρυα στα μάτια του, χωρίς να μπορεί καν να πει τι ακριβώς είχε. Ένας πανικός ακολούθησε καθώς το γκρουπ δεν ήθελε για κανένα λόγο να ακυρώσει την εμφάνιση. Έτσι, ο Chris, ένας μικρός τοπικός ήρωας, βρέθηκε να παίζει στη θέση του Blackmore. Ήταν θαυμαστής του και ήξερε καλά τα περισσότερα από τα γνωστά τους τραγούδια, και τζαμάρανε και μερικά μπλουζ. Ο Ian Gillan έδειχνε εκνευρισμένος και ο ίδιος ο Chris κάπως γελοία που αντικαθιστούσε τον Blackmore, αλλά στο τέλος η εμφάνιση σώθηκε και ο ίδιος το χάρηκε πολύ. Όταν οι Purple αναχωρούσαν από το αεροδρόμιο, συναντήθηκε με τον Blackmore και πήρε τα εύσημά του.
Είναι πραγματικά ανεξήγητα άδικο πόσο συχνά παραμελήθηκε το ταλέντο του Cross σαν κιθαρίστας, πέρα από το άγγιγμα του pop Μίδα που αναμφισβήτητα είχε, ακόμα και στις παραγωγές των δίσκων του που χαμήλωναν την κιθάρα, κάνοντας δυσδιάκριτα τα σπουδαία θέματα και την τεχνική του. Δεν μπορώ να σκεφτώ καλύτερο τρόπο να σφραγίσω την άγνωστη αυτή πλευρά του Cross, από το βίντεο του πολυμουσικού, συνθέτη και παραγωγού Rick Beato, που αναδεικνύει με εμφατικό τρόπο το ταλέντο αυτού του παρεξηγημένου mainstream ήρωα.
