Ελάχιστα είναι τα συγκροτήματα όπως οι Journey που μπορούν να καυχηθούν πως καθόρησαν με τη συνεισφορά τους κάποιο μουσικό ρεύμα, πως οριοθέτησαν με τον ήχο τους κάποιο ιδίωμα, πως πρωτοστάτησαν στη διάδοση μιας κουλτούρας και μίας αισθητικής που καθόρησε γενιές και επηρέασε αμέτρητους μουσικούς έως και τις μέρες μας. Χωρίς τους Journey αυτό που σήμερα προσπαθούμε να χωρέσουμε μέσα σε τίτλους όπως melodic rock, commercial rock, AOR, Arena rock κ.λ.π. θα ηχούσε διαφορετικά και συγκροτήματα όπως οι Bon Jovi, οι Europe, οι Survivor και οι Asia από αλλού θα δανειζόταν τις ευκολομνημόνευτες μελωδίες τα riff και τα ρεφραίν τους.
Από το 1973 που δημιουργήθηκαν μέχρι και τις μέρες μας, με μοναδικό σταθερό μέλος τον Neal Schon, οι Journey κατάφεραν να πουλήσουν πάνω από 80 εκατομμύρια άλμπουμ, να ντύσουν με τα τραγούδια τους αμέτρητες ταινίες και τηλεοπτικές σειρές να σαρώσουν 19 φορές τα charts με ισάριθμα singles, να βραβευτούν με 25 χρυσούς και πλατινένιους δίσκους και ως επιστέγασμα όλων των παραπάνω, το 2017 να εισαχθούν στο Rock and Roll Hall of Fame.
Στις 8 Ιουλίου οι Journey σπάσανε την εντεκάχρονη σιωπή τους (το μεγαλύτερο χρονικό διάστημα που μεσολάβησε ποτέ μεταξύ δύο άλμπουμ) και μετά το “Eclipse” του 2011 κυκλοφόρησαν το πολυαναμενόμενο και πολλά υποσχόμενο “Freedom”. Πέρα από τους συνήθεις ύποπτους Neal Schon (κιθάρα), Jonathan Cain (πλήκτρα) και Arnel Pineda (Φωνή), στη παρούσα σύνθεση των Journey συνάτταμε για πρώτη φορά τον Narada Michael Walden (Mahavishnu Orchestra, Jeff Beck, Chick Corea, Jaco Pastorius, Carlos Santana) στα τύμπανα ο οποίος συνυπογράφει δεκατρείς από τις δεκαπέντε συνθέσεις καθώς και την παραγωγή του άλμπουμ. Το “Freedom” είναι το δεύτερο άλμπουμ του συγκροτήματος μετά το “Raised on Radio” του 1986 στο οποίο δε συμμετέχει ο Ross Valory (μπάσο). Αντικαταστάτης του για άλλη μια φορά, όπως και τότε, είναι ο Randy Jackson (Richard Marx, Jean-Luc Ponty, Stryper, Mariah Carey, Madonna, Bruce Springsteen, Roger Waters) τον οποίο πολλοί θα θυμούνται ως κριτή στο American Idol. Σημειολογικό ενδιαφέρον έχει το γεγονός πως “Freedom” ήταν ο τίτλος που αρχικά προοριζόταν για το “Raised on Radio”.
Το άλμπουμ μας υποδέχεται με το “Together We Run” και όλα τα γνώριμα στοιχεία που χαρακτηρίζουν τον ήχο των Journey, προσεγμένη ενορχήστρωση, ευκολομνημόνευτο ρεφραίν, όμορφες κιθαριστικές φράσεις και τον Arnel Pineda να καταφέρνει για άλλη μία φορά να σηκώνει με επάρκεια το τεράστιο βάρος της απουσίας του μοναδικού Steve Perry.
Το “Don’t Give Up on Us” που ακολουθεί παραπέμπει ευθαρσώς και περήφανα στο “Separate Ways (Worlds Apart)”. Το κατά τα άλλα αδιάφορο “Still Believe In Love” το σώζει το εξαιρετικό παίξιμο του Schon ενώ ο ήχος της κιθάρας του εδώ θυμίζει περισσότερο τις fusion προσωπικές του δουλειές και λιγότερο Journey. Στο “You Got the Best of Me” αντηχεί για ακόμα μία φορά το παρελθόν του συγκροτήματος και το “Any Way You Want It” από το μακρινό 1980. Το “Live to Love Again” είναι η μπαλάντα που όλοι αναμένουν σε κάθε κυκλοφορία των Journey με τον Pineda σε μία από τις ενδιαφέρουσες στιγμές όπου αποδεικνύει πως ερμηνευτικά μπορεί να καταφέρει και άλλα πράγματα πέρα από το να μιμείται άριστα τον Perry.
Το “The Way We Used To Be” είναι το πρώτο single και προπομπός του άλμπουμ. Κυκλοφόρησε ένα χρόνο πριν (24 Ιουνίου του 2021) και αποτελεί ένα από τα δυνατά χαρτιά του “Freedom”. Το “Come Away With Me” ξαφνιάζει με τον ακατέργαστο ήχο του και την «in your face» αισθητική του, αποτελώντας ίσως την πιο απρόβλεπτη στιγμή του άλμπουμ. Η ερμηνεία του Deen Castronovo τον οποίο συναντάμε στα φωνητικά στο “After Glow” εντυπωσιάζει, θυμίζοντας μας πως δεν είναι απλά ένας πολύ καλός drummer αλλά ένας ολοκληρωμένος μουσικός και άρτιος τραγουδιστής. Αξίζει να σημειωθεί πως ο Castronovo επέστρεψε πίσω από τα τύμπανα για την επερχόμενη περιοδεία των Journey.
Το “Let It Rain” μας υποδέχεται με ένα riff που μοιάζει να είναι γραμμένο από τον Jimi Hendrix. Tο “Holdin’ On” είναι μία από τις πιο heavy στιγμές του άλμπουμ με ενδιαφέρον riff στην κιθάρα και τον Jonathan Cain να θυμίζει Derek Sherinian στο σόλο προς το τέλος του τραγουδιού. Το “All Day And All Night” (Κατά τη γνώμη μου ένα ακόμη δυνατό χαρτί του “Freedom”) χαρακτηρίζεται από τη funky μπασογραμμή του Randy Jackson η οποία δεσπόζει καθ όλη τη διάρκεια της σύνθεσης.
Με το “Don’t Go” επιστρέφουμε στον γνώριμο ήχο των Journey και τα αναμενόμενα κλισέ που έχουν ταυτιστεί με το όνομα τους. Το “United We Stand” μοιάζει να είναι βγαλμένο μέσα από το “Trial By Fire”. Το “Life Rolls On” θυμίζει το “Lay Your Hands on Me” των Bon Jovi αποδεικνύοντας πως καμιά φορά ο δάσκαλος «διδάσκεται» από τον επιμελή μαθητή.
Το άλμπουμ κλείνει με το επτάλεπτο “Beautiful As You Are” μια σύνθεση που με εξαίρεση την ακουστική κιθάρα της εισαγωγής και τους Robert Plantισμους του τέλους (Baby baby baby….) θα μπορούσε να είναι βγαλμένη από το “Escape”
Συνολικά το “Freedom” αποτελεί μία πολυσυλλεκτική δουλειά στην οποία οι προβλέψιμες συνθέσεις που αναμένει κανείς από μία κυκλοφορία των Journey, συνυπάρχουν με καταγραφές ενός συγκροτήματος που έχει και άλλες ανησυχίες καθώς και τη διάθεση να πειραματιστεί επεκτείνοντας τους μουσικούς ορίζοντές του. O Schon όπως πάντα εξαιρετικός «κεντάει» στην κιθάρα ενώ ο Pineda αποδεικνύει πως είναι πολύ περισσότερα πράγματα από «κλώνος» του Perry. Το μόνο μεμπτό σημείο είναι η διάρκειά η οποία κάπου κουράζει. Δεκαπέντε τραγούδια (δεκαέξι στην Γιαπωνέζικη έκδοση) και 73 λεπτά μετά από τις πρώτες νότες του “Together We Run” μοιραία σκέφτεσαι πως κάποιες συνθέσεις θα μπορούσαν να είναι πιο σύντομες και κάποιες άλλες ίσως να λείπουν. Σε κάθε περίπτωση το “Freedom” είναι μία τίμια κυκλοφορία από ένα μεγάλο συγκρότημα που αποδεικνύει πως πενήντα χρόνια μετά το πρώτο του άλμπουμ έχει ακόμα πράγματα να πει.
Κείμενο: Δημήτρης Κορομηλάς
Είδος: Melodic rock/AOR
Εταιρεία: Frontiers Music
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 8 Ιουλίου 2022
Facebook: https://www.facebook.com/journey
