“Δύο χρόνια σιωπηλά”.
Πόσο σωστή ακούστηκε από το στόμα του Θοδωρή Δημητρίου η παράφραση του τίτλου του τραγουδιού της Λευκής Συμφωνίας, μέσα από το album “Σαν Τον Ήλιο” του 2020 που λόγω της πανδημίας, δεν βρήκε ποτέ τον δρόμο για την ζωντανή παρουσίασή του – μέχρι τώρα.
Να όμως που τα δύο σιωπηλά χρόνια πέρασαν και η κανονικότητα παλεύει και πασχίζει να πείσει πως επιστρέφει σιγά σιγά, όπως και οι συναυλίες που πλέον άρχισαν να γεμίζουν τις ατζέντες μας.
Ήταν υπόσχεση στον ίδιο μου τον εαυτό, από τον Μάρτιο του 2020, να βρεθώ στην πρώτη ζωντανή εμφάνιση των “Λευκών Αγγέλων” στην post-Covid (στο θέμα των εκδηλώσεων, πάντα) περίοδο, για πολλούς λόγους: επειδή η Λευκή Συμφωνία είναι η πιο αγαπημένη μου ελληνόφωνη rock μπάντα εδώ και 32 χρόνια, επειδή είχα να τους δω ζωντανά 29 χρόνια (από εκείνη την ιστορική εμφάνιση μαζί με τους Metallica και τους The Cult), επειδή μου είχαν λείψει δισκογραφικά 24 χρόνια και επειδή το “Σαν Τον Ήλιο” είναι, απλά τίμια και ξακάθαρα, ένα από τα ομορφότερα albums που έχω ακούσει ποτέ.
Έτσι λοιπόν, πριν τις 21.00 βρέθηκα στον νέο συναυλιακό χώρο LouLou Is Present, στην Πειραιώς (λίγο πιο πάνω από το πάλαι ποτέ Piraeus Academy). Η πρόσβαση ήταν εύκολη, αναμονή δεν υπήρξε κατά την διάρκεια της εισόδου μου στο venue, η παρέα μου ήταν η πιο ιδανική. Το μόνο που έμενε ήταν να συνηθίσω τον νέο χώρο, να ακούσω τον ήχο του, αλλά κυρίως, να αντικρύσω ξανά τον Θοδωρή, τον Διογένη και την “νέα” τους παρέα επί σκηνής, μετά από τρεις δεκαετίες.
Στις 21.30 ακριβώς, η μπάντα πάτησε το φρέσκο σανίδι του LouLou και ανατρίχιασα ολόκληρος από τις πρώτες νότες των “Μυστικών Κήπων”. Το venue άρχισε να αλλάζει μορφή με κάθε νότα – το ίδιο και ο χρόνος. Ό,τι συνέβη πριν πατήσω μέσα στο χώρο, ό,τι θα συνέβαινε μετά το πέρας του live, κινητά τηλέφωνα, φωτογραφικές μηχανές, μπύρες, τίποτα δεν είχε πλέον σημασία παρά μόνο τα τραγούδια του τότε και του σήμερα και αυτή η μαγική αίσθηση που πήγαζε από αυτό που έβλεπα. Σιγά σιγά έχασα επαφή ακόμα και με τον γύρω μου κόσμο, σε ένα μαγαζί όχι ασφυκτικά γεμάτο, αλλά πλήρες με άνεση και ιδανικές αποστάσεις για να μην γευόμαστε τον ιδρώτα του άλλου.
Το κουαρτέτο της Λευκής Συμφωνίας από το 2019 και μετά, είναι μια από τις καλύτερες συνθέσεις της μέχρι σήμερα και αυτό έγινε αμέσως αντιληπτό ζωντανά. Η μπάντα εμφανίστηκε με τρομερή διάθεση, το rhythm section ήταν τρομέρα συμπαγές. Το “Με Μια Κραυγή” που ήταν το πρώτο τραγούδι από το “Σαν Τον Ήλιο” που ακούστηκε ζωντανά στην Αθήνα δεν είχε να ζηλέψει τίποτα από τον studio καθρέφτη του. Με τα “Ένα Μέρος Να Κρυφτώ” και “Η Βροχή Πέφτει Δυνατά”, ο κόσμος έδειξε ακόμα έντονα την αγάπη του, ενώ ταυτόχρονα είχε το χρόνο να λιώσει το “Σαν Τον Ήλιο” αυτά τα δύο χρόνια, τραγουδώντας και χορεύοντας το “Μαύρο Φως” και το “Δάκρυ”.
Ο Θοδωρής είναι εξαιρετικός frontman και η φωνή του ήταν άψογη. Αεικίνητος, επιβλητικός, σοβαρός αλλά όχι σοβαροφανής, τρομερά ορεξάτος και διασκεδαστικός, μας έκανε να νιώσουμε ζεστά, άνετα και παρεΐστικα σε χρόνο dt. Βέβαια δεν ήταν ο μόνος σε τέτοια φόρμα: ο Κώστας λειτούργησε ως δύο κιθαρίστες επί σκηνής, σόλαρε σαν να μην υπάρχει αύριο και απέδειξε πως έχει γίνει αναπόσπαστο κομμάτι της Συμφωνίας. Ο Βαγγέλης είναι ένας από τους καλύτερους drummers του χώρου και απέδωσε τα μάλα – και είμαι σίγουρος πως ο Σπύρος Χαρίσης (drummer και ιδρυτικό μέλος της μπάντας, ο οποίος αυτοκτόνησε τέτοια μέρα, στις 7 Μαΐου του 1993) βρισκόταν στο χώρο μαζί τους και μαζί μας και χτυπιόταν με τους ρυθμούς και τα breaks του Βαγγέλη, απολαμβάνοντας την εμφάνιση των υπόλοιπων Αγγέλων on stage. Last but not least, που λένε και στο χωριό μου, ο καπετάνιος Διογένης, που νιώθω κάθε φορά στο βλέμμα του πόσο σαν παιδί του βλέπει την Συμφωνία, ήταν ο σιωπηλός μαέστρος, οργάνωνε τα πάντα μέσα από τις τέσσερις χορδές του, μας έστελνε “Μήνυμα” από το μπάσο του και ζούσε την κάθε στιγμή σαν την πρώτη του, ακόμα και όταν ο Θοδωρής σκούπιζε τον ιδρώτα του στο πουκάμισό του ή του φιλούσε την καράφλα.
Το “Ποιος Θα Διώξει Μακριά Τη Θλίψη” που ήδη μας είχε εκστασιάσει έδωσε τη θέση του στο all time classic “Θα Είμαι Εκεί” που φυσικά, δημιούργησε τον αναμενόμενο χαμό, δίνοντάς του extra verses και διάρκεια για μεγαλύτερη απόλαυση, όπως ακριβώς και στο σεξ. Η μπάντα μας καληνύχτησε και καταχειροκροτήθηκε, πράγμα που οδήγησε σε ένα encore δύο τραγουδιών που θα έλειπαν αν δεν “ήταν εκεί”: το προσωπικό αγαπημένο “Το Φεγγάρι Αιμορραγεί” είναι το τραγούδι με το οποίο τους γνώρισα πριν 32 χρόνια και θα με συγκινεί κάθε μα κάθε φορά με την ίδια ένταση, πόσο μάλλον σε μια τέτοια στιγμή. Από την άλλη, το “Μήνυμα” ήταν ο πιο κατάλληλος τρόπος να κλείσουν για τα καλά αυτή την βραδιά, στέλνοντας “μήνυμα” πως η Λευκή Συμφωνία είναι εδώ, πιο ζωντανή από ποτέ, πιο καλά από ποτέ και με πολύ μέλλον ακόμα.
Δεν κατάλαβα πότε πέρασαν δύο ώρες, ο χρόνος αν και παγωμένος από την ζεστασιά των τραγουδιών, πέρασε αδίστακτα γρήγορα. Ένα είναι σίγουρο: οι Λευκή Συμφωνία μας χάρισαν μια από τις καλύτερες εμφανίσεις τους ever και μετέτρεψαν μια βραδιά στο LouLou σε μια μαγική στιγμή στον χωροχρόνο, βαθιά μέσα σε έναν “Μυστικό Κήπο”, αυτόν της καρδιάς μας – και για αυτό ακριβώς, δεν έχω λόγια να τους ευχαριστήσω.
Αν δεν είναι αυτός λόγος να τους λατρεύεις για πάντα, τότε ποιος είναι;
Λευκή Συμφωνία setlist:
Μυστικοί Κήποι
Με Μια Κραυγή
Ένα Μέρος Να Κρυφτώ
Μαύρο Φως
Η Βροχή Πέφτει Δυνατά
Δάκρυ
Το Μέλλον Είναι Τώρα
Μέχρι Το Θάνατο
Όνειρο Μέσα Σε Όνειρο
Θα Είμαι Πολύ Μακριά
Άγγιξε Τη Φωτιά
Κοιτάζοντας Πίσω
Τροχός Των Ονείρων
Άνθρωποι
Σβήσε Τα Ίχνη
Κάθε Στιγμή
Χρόνια Σιωπηλά
Εκεί Που Ο Άνεμος Ρωτάει Για Σένα
Σαν Τον Ήλιο
Ποιος Θα Διώξει Μακριά Τη Θλίψη
Θα Είμαι Εκεί
Το Φεγγάρι Αιμορραγεί
Μήνυμα
Λευκή Συμφωνία:
Θοδωρής ∆ημητρίου (φωνή)
Κώστας Μιχαλός (κιθάρα)
∆ιογένης Χατζηστεφανίδης (μπάσο)
Βαγγέλης Τσιμπλάκης (ντράμς)
Φωτογραφίες: Αχιλλέας Χαρίτος – Σπύρος Χονδρογιάννης
