ANIMA TRISTE (1/4/2022) Death Disco Club

Βράδυ Παρασκευής, 1ης Απριλίου και ανηφορίζω για το γνωστό και αγαπημένο Death Disco, που φιλοξενούσε το event με τους μοναδικούς Anima Triste. Σαν ψέμα μου φαίνεται ότι μπορώ πλέον να παρευρίσκομαι με φίλους και γνωστούς, απολαμβάνοντας μουσικές στιγμές (με περιορισμούς πάντα), νιώθοντας μια μορφή «κανονικότητας» και πάλι.

Σίγουρα η διάθεση και η προσμονή ήταν «ανεβασμένη», αφού με πληροφορίες θα είχαμε και την ευκαιρία να πάρουμε «μυρωδιά», για το τι μέλει γενέσθαι και από το νέο, τρίτο τους album που είναι στα τελειώματά του. Οπότε μέσα σε αυτό το κλίμα ευφορίας, οι, ομολογουμένως, λίγοι και εκλεκτοί φίλοι του συγκροτήματος (και σίγουρα τυχεροί), απόλαυσαν μια συναυλία, που ξεπέρασε κάθε μου προσδοκία.

Για να είμαι πιο σαφής, αυτό που βίωσα και χαράχθηκε στην μνήμη μου είχα να το νιώσω πολύ καιρό. Αισθήματα καθημερινής καταπίεσης και δυσφορίας, με το τέλος της συναυλίας εξαφανίστηκαν. Πραγματικά ένιωσα τόσο γεμάτος, τόσο ζωντανός και τόσο χαρούμενος που είναι πολύ δύσκολο να το περιγράψω με λόγια και σίγουρα γι’ αυτό υπεύθυνοι είναι οι Anima Triste.

Λίγο μετα τις 22:00, ο χρόνος «πάγωσε» για όσους παρευρεθήκαμε σε αυτό το event και την σκυτάλη για την ψυχαγωγία μας ανέλαβαν αποκλειστικά οι Anima Triste, φέρνοντας σε πέρας μια δύσκολη αποστολή.

Το συγκρότημα σε εξαιρετική φόρμα, θα μπορούσα να πω χαριτολογώντας ότι ήταν σε μια «ημιάγρια» κατάσταση με το «μάτι να γυαλίζει». Επιθυμούσαν να εκφράσουν όλα όσα τους προβληματίζουν (συνθήκες που αντιμετωπίζουμε και βιώνουμε όλοι, πόλεμος, ανέχεια κτλ) και να μας προσφέρουν μια εμφάνιση που θα μας μείνει «χαραγμένη» στις μνήμες για πολύ καιρό.

Τα συναισθήματα κατόρθωσαν και βρήκαν φωνή για να αποδοθούν τόσο ώριμα και εμφατικά. Εκτιμώ ότι οι Anima Triste είναι στην πιο δημιουργική φάση τους και μπορέσαν να κοινωνήσουν αυτά που πρεσβεύουν, με τον πιο εύστοχο τρόπο, με την μουσική τους.

Σίγουρα και από πλευράς τους, ήταν μεγάλη η περίοδος αποχής, και για αυτούς το live ήταν μια συναισθηματική λύτρωση και ανακούφιση. Άλλωστε θα πρέπει να τονιστεί ότι οι Anima Triste, είναι μια μπάντα που κατεξοχήν λατρεύει τις συναυλίες και «ζει και πεθαίνει» για αυτές (τα live είναι ο «καθρέφτης» για το κάθε συγκρότημα). Είναι τόσο έντονες και βιωματικές και πάντα παίζουν σαν να είναι η τελευταία τους φορά.

Το συγκρότημα ξεκίνησε εμφατικά την παρουσία του με το αγαπημένο “Hades”, βάζοντας τον κόσμο στο κλίμα του τι επρόκειτο να επακολουθήσει. Το σετ στηρίχθηκε σε όλες τις μεγάλες τους επιτυχίες όπως το “Believe In Nothing”, ”You Don’t Belong To The Stars”, ”Idiocracy” (προσωπικά αγαπημένο) το ”Misery” με την ιδιαίτερα «αρρωστημένη», «σκοτεινή» ατμόσφαιρα, όπως και το “Humanity” που αποδεικνύεται τόσο προφητικό για την εποχή μας.

Όμως εκεί που ήθελα να σταθώ περισσότερο είναι στα νέα κομμάτια που παρουσίασε το συγκρότημα, που ήδη από την πρώτη ακρόαση και σε live απόδοση, μπορώ να πω ότι «σκίζουν». Διαπίστωσα σίγουρα μια πιο δυνατή και πιο ογκώδη, ηχητική προσέγγιση, που πραγματικά τους ταίριαζε πάρα πολύ. Σίγουρα οι punk καταβολές είναι μέσα στο «αίμα» τους, αλλά πλέον το έχουν διανθίσει με τόση μεγάλη μουσική ποικιλία, που στα αυτιά μου γίνεται άκρως ενδιαφέρουσα.

Κυρίως ξεχώρισα από τα νέα κομμάτια το “Roses”, με την CULT διάθεση να ξεχειλίζει και πραγματικά αυτό το κομμάτι είναι ένα χορευτικό hit-άκι που θα ακουστεί πολύ. Ενώ ένα μικρό σοκ το έπαθα με το “Helpless”, όπου έψαχνα να βρω που είχαν κρυφτεί οι Black Sabbath. Απλά φοβερό, ρυθμικό και «ογκώδες»!!! Σίγουρα το “River Of the Dancing Gods” αποτέλεσε μια μικρή έκπληξη, αφού περίμενα καρτερικά να το ακούσω ζωντανά και να δω πως θα λειτουργήσει η σύμπραξη του Mad Sad και του Περικλή (Opened Paradise) και το μόνο που έχω να πω είναι ότι έμεινα άναυδος (κομματάρα ολκής). Ένα μοναδικό, «σκοτεινό» πάντρεμα από δυο ιδιαίτερες φωνές. Ενώ τέλος, στήθηκε και ένα μικρό punk rock πάρτι, με τα νέα κομμάτια “Alone”, “1984” και “Depression”, κλείνοντας με encore το δυνατό και αγαπημένο “UOY”.

Γενικά η απόδοση των μελών ήταν άψογη και τόσο «δεμένη», δείχνει πόσο έχουν δουλέψει τον καιρό της καραντίνας, ώστε να μας παρουσιάσουν αυτό το αποτέλεσμα. Οι κιθάρες του Greg DiRt, είχαν «πάρει φωτιά», έπαιζε τα πάντα και το απολάμβανε πραγματικά, ενώ για τον Mad Sad τι να πω, από τις πιο εκφραστικές φωνές του χώρου με το «μάτι να γυαλίζει» πραγματικά και να αισθάνεται κάθε στιγμή του live. Το μπάσο του Vasilis Karagiannis ήταν πραγματικός «οδοστρωτήρας», ενώ τέλος για τον Dimitris Katevas, θα πω ότι ήταν εξαιρετικός, αφού ξεκίνησε ντυμένος και λίγο ακόμη θα έφευγε γυμνός από τον ιδρώτα. Είναι μια μπάντα που τιμάει πραγματικά την μουσική της, σε κάθε ευκαιρία.

Αυτό θεωρώ ότι είναι ένα σπάνιο χάρισμα που διαθέτουν οι Anima Triste, να μπορούν να μεταδίδουν συναισθήματα και σκέψεις και ίσως είναι κρίμα που ακόμη δεν έχουν βρει ανταπόκριση από ένα μεγαλύτερο ακροατήριο, γιατί πραγματικά το αξίζουν….

Συνοψίζοντας, μια αλησμόνητη βραδιά από ανθρώπους που έχουν μεράκι για αυτό που κάνουν, γιατί είναι πάνω από όλα αυθεντικοί. Δεν θα πρέπει να λησμονούμε ότι οι παρέες ακόμη υπάρχουν και παίζουν μουσική για ολους όσους μπορούν να νιώσουν, σε μια εποχή που τα συναισθήματα είναι ευτελή. Ευχαριστούμε μάγκες για τις στιγμές που μας χαρίσατε απλόχερα……cheers!!!!