LED ZEPPELIN: “Achilles Last Stand”

Αμέσως  μετά την περιοδεία τους στις ΗΠΑ το 1975 και τις συναυλίες τους στο Λονδίνο, οι Led Zeppelin έκαναν ένα διάλειμμα από τις εμφανίσεις τους. Για ευνόητους φορολογικούς λόγους, τα μέλη του συγκροτήματος χρειάστηκε να μειώσουν σημαντικά την παραμονή στο Ηνωμένο Βασίλειο. Στους πρώτους στίχους του τραγουδιού “Achilles Last Stand”  υπάρχει ένας έντονος υπαινιγμός σε αυτό: “It was an April morning when they told us we should go, and as I turned to you, you smiled at me, how could we say no”.

Ο Jimmy Page και ο Robert Plant πήγαν στο Μαρόκο τον Ιούνιο του 1975, και εκεί άρχισαν να συνθέτουν υλικό για το επόμενο άλμπουμ τους. Ο Page άκουγε αρκετή τοπική μουσική, και αυτό όπως ήταν επόμενο, επηρέασε τα κιθαριστικά του μέρη στο “Achilles Last Stand”. Η μουσική της Βόρειας Αφρικής και της Μέσης Ανατολής είχε εμπνεύσει και προηγούμενα εμφατικά τραγούδια των Led Zeppelin, όπως τα “Friends”, “Four Sticks”, “No Quarter” και “Kashmir”.

Αν και το “Achilles Last Stand” χρησιμοποιεί μυθολογικές εικόνες εμπνευσμένες από την “Αλβιώνα” του William Blake, τον μύθο του Άτλαντα και τον μυθικό Έλληνα ήρωα Αχιλλέα, οι στίχοι του επικεντρώνονται στα ταξίδια του συγκροτήματος στη διάρκεια της αναγκαστικής εξορίας τους. Ο τίτλος είναι μια ειρωνική αναφορά στο αυτοκινητιστικό ατύχημα του Plant τον Αύγουστο του 1975, όταν βρισκόταν με τη σύζυγό του σε διακοπές στην Ελλάδα, και τραυμάτισε σοβαρά τον αστράγαλό του. Σύμφωνα με τον μύθο, ο Αχιλλέας βυθίστηκε στον ποταμό Στύγα για να γίνει αθάνατος. Η μητέρα του, ωστόσο, τον κρατούσε από τη φτέρνα, αφήνοντάς την ευάλωτη. Ο Πάρης τον σκότωσε στον Τρωικό Πόλεμο χτυπώντας τον στη φτέρνα με ένα βέλος.

Ο Plant δεν μπορούσε να περπατήσει για ένα χρόνο και ηχογράφησε μεγάλο μέρος του “Presence” σε αναπηρικό καροτσάκι. Δικαιολογημένα, ο προσωρινός τίτλος του “Achilles Last Stand” ήταν “The Wheelchair Song”. Ο βιογράφος του συγκροτήματος Martin Popoff περιέγραψε τους στίχους του Plant: “το Albion είναι μια αναφορά στον Blake, αλλά είναι επίσης το αρχαίο όνομα για τον τόπο που θα ονομαζόταν αργότερα Αγγλία. Υπάρχει επίσης μια αναφορά στα Όρη Άτλας, τα οποία εκτείνονται στο Μαρόκο, την Αλγερία και την Τυνησία, αλλά μέσα από μια ωραία παραλλαγή, οι στίχοι αναφέρονται επίσης απευθείας στον Άτλαντα, τον θεό που κρατούσε τη γη στους ώμους του. Μέσα στο τραγούδι, ο Plant αναφέρει επίσης τα ταξίδια του στην Ελλάδα, την Ισπανία, το Μοντρέ, το Τζέρσεϊ και την Καλιφόρνια”.

Το “Achilles Last Stand” ξεκινά με τα μαροκινής επιρροής σόλο αρπέτζιο  από την κιθάρα του Page, που προσδίνουν μια μυστηριώδη υφή στο τραγούδι. Ο ντράμερ John Bonham και ο μπασίστας John Paul Jones στη συνέχεια δημιουργούν έναν δυναμικό ρυθμό hard rock που διατηρείται επίμονα σε όλο το τραγούδι. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο πως ο Robert Plant περιέγραψε το “Achilles Last Stand” στο περιοδικό Mojo σαν “εμείς στην λιγότερο γοητευτική μας φάση και στην πιο ικανή – ένα κομμάτι για τον Bonzo για το οποίο κανείς δεν θα μπορούσε καν να πιστέψει ότι ένας άνθρωπος θα μπορούσε να το κάνει.”

Μετά από αρκετές πρόβες στο Λος Άντζελες, οι Led Zeppelin πήγαν στο Μόναχο για να ηχογραφήσουν το “Presence” στα Musicland Studios. Ηχογράφησαν τα βασικά μέρη για το “Achilles Last Stand” στη διάρκεια των πρώτων ηχογραφήσεων στις 12 Νοεμβρίου 1975. Για πρώτη φορά στις ηχογραφήσεις, ο Jones έπαιξε με ένα οκτάχορδο μπάσο με πένα. Ο ίδιος είπε ότι αυτό πρόσθεσε περισσότερες μεσαίες στη διάρκεια των σόλο κιθάρας του Page. Αν και ο Page δεν συμφώνησε αρχικά, σύντομα αναγνώρισε την αποτελεσματικότητα της καινοτομίας του Jones.

Ο Page έκανε overdub σε 6 κανάλια κιθάρας για να δημιουργήσει έναν τεράστιο ήχο. Χωρίς τους υπόλοιπους, ο Page ηχογράφησε όλες τις overdubs κιθάρας σε ένα βράδυ: “Ήξερα ότι κάθε overdub κιθάρας έπρεπε να είναι πολύ σπουδαίο, πολύ δυνατό μέσα του για να ταυτοποιήσει κάθε μέρος, αλλά για να είμαι ειλικρινής, οι άλλοι δεν ήξεραν: “Έχει τρελαθεί; Ξέρει τι κάνει;” Αλλά στο τέλος, η εικόνα έγινε ξεκάθαρη. Ήταν σαν μια μικρή βινιέτα”. Η ηχογράφηση για το “Presence” ολοκληρώθηκε στις 27 Νοεμβρίου 1975, 15 ημέρες αφότου η ομάδα έγραψε τα βασικά κομμάτια για το “Achilles Last Stand”. Ο Page έκανε την παραγωγή του άλμπουμ, με τον Keith Harwood να κάνει την ηχοληψία.

Η Swan Song Records κυκλοφόρησε το “Presence”, στις 31 Μαρτίου 1976, με το”Achilles Last Stand” να αποτελεί το εναρκτήριο κομμάτι. Αν και το άλμπουμ αρχικά πούλησε καλά, τελικά δεν σημείωσε μεγάλη επιτυχία για το συγκρότημα. Δεν υπήρξε περιοδεία για την προώθηση του άλμπουμ, αλλά τον Νοέμβριο, αφού ο Plant είχε αναρρώσει πλήρως, οι Led Zeppelin ξεκίνησαν πρόβες για μια αμερικανική περιοδεία. Το “Achilles Last Stand” ήταν ένα από τα πρώτα τραγούδια που επιχείρησαν, έχοντας την πρόκληση να αποδώσουν ζωντανά μια τόσο απαιτητική ηχογράφηση με πολλά overdubs. Άλλωστε αυτό το τραγούδι και το “Nobody’s Fault but Mine” ήταν τα μόνα κομμάτια από το “Presence” που το συγκρότημα πρόσθεσε στο ρεπερτόριό του. Το “Achilles last Stand” είναι ένα από τα μεγαλύτερα σε διάρκεια τραγούδια τους, αγγίζοντας τα 10: 26 λεπτά.  Συνήθως στις περισσότερες συναυλίες τους , το έπαιζαν αργά  στο σετ, πριν από το “Stairway to Heaven”.

 Ολόκληρο το “Presence” χαρακτηρίστηκε από τους ίδιους μοναδικό, ένα άλμπουμ που σαν αυτό δεν θα υπήρχε άλλο, για συγκεκριμένους λόγους: “Ήταν μια κραυγή από τα βάθη, το μόνο πράγμα που μπορούσαμε να κάνουμε.”

Avatar photo
About Γιώργος Γεωργίου 1331 Articles
Αν και από την τρυφερή ηλικία των ισχυρών δονήσεων κυνηγούσε την άκρη του Ουράνιου Τόξου, κάποια στιγμή στην εφηβεία του ανακάλυψε πως γεννήθηκε με ένα Triryche σημάδι, έστω και αν αυτό τον πρόδωσε μόλις τον οδήγησε στη Γη της Επαγγελίας. Ψάχνοντας για μια καλύτερη ζωή ένωσε το αγαπημένο του δίπολο, από το απόλυτο Καναδικό τρίο ως τα παλικάρια του "Νησιού" από το Aylesbury που ανάστησαν ένα ιδίωμα με τον Ψηλό ποιητή-ψάρι και αγκάλιασαν το μέλλον με τον κύριο "Η". Έμαθε και συνεχίζει να αγαπά με το ίδιο πάθος τους μεγάλους του τσίρκου της μουσικής αλλά και τα άγνωστα ευρήματα των ατέλειωτων ανασκαφών, όπως αγαπά και τις υπερβάσεις στα μουσικά ιδιώματα και άνετα θα έπινε κουβάδες από καφέ με τον Martin Walkyier και τον Paddy McAloon στο ίδιο τραπέζι. Ένας από τους διακαείς πόθους του με το πληκτρολόγιο ή την "πένα" είναι να συμφιλιώσει την παραδοσιακή prog metal παράταξη με τους μοντέρνους πιονιέρους του χώρου, μένοντας με πάθος ετοιμοπόλεμος σε κάθε προειδοποίηση της μοίρας για την εξάπλωση των λεπρών. Δυσκολεύεται ακόμα και σήμερα να δραπετεύσει από τις σελίδες του Σαρτρ, έστω και αν ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος να είναι ελεύθερος. Σιχαίνεται τη σοβαροφάνεια, τον φασισμό κάθε απόχρωσης και τον Κούγια. Ο κινηματογράφος μάλλον στένεψε πολύ γι' αυτόν μετά το "Διάφανο Δέρμα", ενώ όταν κοιτάζει το Subbuteo με μεγεθυντικό φακό, προτιμά οι ομάδες του σε οποιοδήποτε χορτάρι του πλανήτη να φοράνε βυσσινί.