Το τριήμερο του φετινού επετειακού Rockwave, αφιερωμένο στο σκληρό ήχο, σήμανε και την επιστροφή μου στο συγκεκριμένο χώρο μετά από επτά χρόνια και την ιστορική πλέον εμφάνιση των Iron Maiden στη Μαλακάσα. Εκείνο το βράδυ θυμάμαι τον εαυτό μου να φεύγει σιχτιρίζοντας από εκεί, όχι από την ποιότητα του live που κατά γενική ομολογία ήταν αξεπέραστη, αλλά από όλα τα περιφερειακά και πλέον χιλιοειπωμένα, που δυσκόλεψαν τότε την όλη εμπειρία. Πέρασαν χρόνια, αλλά στο κάλεσμα τριών θρύλων του hard rock / heavy metal όπως οι King Diamond, Alice Cooper και στην περίπτωση μας οι W.A.S.P., δεν μπόρεσα να αντισταθώ.
Μπαίνοντας στο χώρο, ζωηρές αναμνήσεις ξύπνησαν μέσα μου, καθώς στο Terra Vibe έχω παρακολουθήσει ζωντανά πλείστους από τους μουσικούς μου ήρωες. Κατά την άποψη μου η συγκεκριμένη τοποθεσία είναι από τις ομορφότερες στην Αττική για συναυλίες, με απαράμιλλο φυσικό κάλλος, μακριά από τη ζέστη του καμινιού της πόλης, πάντα όμως με την υποσημείωση ότι η προσέλευση του κοινού δεν θα ξεπερνά τις δέκα με δεκαπέντε χιλιάδες maximum. Τη Δευτέρα ο αριθμός των παρευρισκόμενων δεν πλησίασε τα παραπάνω νούμερα, οπότε από άποψης άνεσης στην προσέλευση και παραμονής στο χώρο, όλα κύλισαν ομαλά.
ΚΟΡΩΝΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ
Κλήθηκαν να ανοίξουν την ημέρα, κάτω από τις δυνατές ακόμα ακτίνες του ήλιου και μόνο γι’ αυτό τους αξίζουν συγχαρητήρια. Η απόφαση των διοργανωτών να ανοίγουν οι πόρτες στις 18:00 και πέντε λεπτά αργότερα να εμφανίζεται επί σκηνής το πρώτο συγκρότημα, αδικεί τους καλλιτέχνες καθώς είναι σχεδόν βέβαιο ότι ακόμα και αν κάποιος θέλει να το παρακολουθήσει εξαρχής, θα πρέπει είτε να αλυσοδεθεί στην πύλη πριν αυτή ανοίξει, είτε να γίνει δρομέας για να προλάβει την έναρξη. Από την άλλη τους πιστώνω, ότι με το διαγωνισμό που έτρεξαν τους προηγούμενους μήνες, έδωσαν την ευκαιρία σε εγχώρια συγκροτήματα να γίνουν μέρος του line up ενός ιστορικού festival. Το νόμισμα και οι δύο όψεις του ως γνωστόν…
Δεν γνώριζα πολλά πράγματα για τους Κορώνα Γράμματα οπότε πιάνοντας ένα σκιερό μέρος στην άκρη της σκηνής παρακολούθησα με ενδιαφέρον το set τους. Οι Κορώνα Γράμματα είναι μια ελληνόφωνη rock μπάντα με έδρα τη Θεσσαλονίκη. Η μουσική ποικιλία αποτελεί την πεμπτουσία ενός festival και τίποτα δεν μου μοιάζει παράταιρο, αρκεί η μουσική να αποδίδεται με πίστη και αγάπη από τους καλλιτέχνες. Και τα παιδιά αυτό ακριβώς έκαναν. Έπαιξαν με πάθος και αφοσίωση. Ελληνόφωνο rock λοιπόν, όπως το αγαπήσαμε πίσω στα ‘90s, με την πρώιμη περίοδο των Ξύλινων Σπαθιών και τη φωνή του Παύλου Παυλίδη να αποτελούν πηγή έμπνευσης για τους ίδιους. Τα τραγούδια τους όμως έχουν το δικό τους χαρακτήρα και από ότι είδα με την απόδοσή τους επί σκηνής μπορούν με χαρακτηριστική άνεση να ξεσηκώσουν το κοινό, υπό τις κατάλληλες συνθήκες. Έριξαν λοιπόν το κέρμα και επειδή απεχθάνομαι τις κορώνες, ευτυχώς “έκατσε” στα γράμματα. Μια χαρά λοιπόν μας τα “έγραψαν” και μας τα είπαν!
Κορώνα Γράμματα setlist:
Κοιτάς Πετάς Γελάς
Συνταξιδιώτες
Όσο και αν Θέλω
Carenza Affettiva
Για Πάντα
Άνοιξη
Αφιόνι
ACHELOUS
Tους Achelous πρέπει να τους έχω παρακολουθήσει ζωντανά στα περισσότερα γνωστά live στέκια της πόλης. Δηλώνω χωρίς φόβο και πάθος, οπαδός της μουσικής τους και σε κάθε ευκαιρία που μου δίνεται, στέκομαι από κάτω ανάμεσα στο κοινό, μαζί με την αγριοφωνάρα μου. Να πω την αλήθεια, ήταν η πρώτη φορά που στην περίπτωσή τους κράταγα μικρότερο καλάθι. Είναι γνωστό σε όσους τους έχουν δει σε κάποιο μικρό η μεγαλύτερο club ότι “θερίζουν” με την εμφάνισή τους. Είχα όμως ερωτηματικά για την απόδοσή τους, στη μεγάλη σκηνή ενός open air festival με τη βαρύτητα που φέρει το όνομα του Rockwave.
Καλά κρασιά δικέ μου και άπιστε θα μετανοήσεις, μου βροντοφώναξαν όμως από την πρώτη στιγμή. Ως γνωστόν άλλωστε, για να θερίσεις πρέπει πρώτα να οργώσεις και τούτοι εδώ δεν άφησαν τίποτα όρθιο στο διάβα τους. Οι πιστοί, είχαμε ήδη πολλαπλασιαστεί και λάβει θέση μπροστά στη σκήνη, ενώ οι πρώτες νότες του “Dragon Wings” σήμαναν την έναρξη της εφόρμησης. “Macedon” στη συνέχεια, με τις ιαχές «Αchelous –Achelous» να πληθαίνουν από κάτω. Ακόμα και αν ο ήχος στο μικρόφωνο του Χρήστου δεν μας έκανε τη χάρη στα “The Oath” και “Savage Master”, η πώρωση και η απόδοσή τους υπερκάλυψαν αυτή τη μικρή τεχνική αστοχία. Η εμπειρία που έχουν αποκομίσει πλέον από τα live τους είναι πλέον εμφανής και την τελειωτική βολή μας την έδωσαν με τα “Into the Shadows” και “Flames of War” που ολοκλήρωσαν το set τους.
Epic power/heavy στην καλύτερη του εκδοχή, από μουσικούς ταγμένους σε αυτό που κάνουν και με μάτια που γυαλίζουν. Τι άλλο να ζητήσει κανείς; Όποιος δεν “χόρτασε” από τη διάρκεια του set τους, ας κυκλώσει στο καρνέ του την 4η του Οκτώβρη και το live που θα δώσουν στο Piraeus Club Academy. Τελειώνοντας, μάζεψα ικανοποιημένος το “καλάθι” μου, που είχε “υπερχειλίσει” από την εμφάνισή τους, ορκίστηκα να μην ξανακάνω δεύτερες σκέψεις για τους Achelous και πήγα να μαζέψω δυνάμεις για την έλευση του επόμενου σχήματος.
Achelous setlist:
Dragon Wings
Macedon
The Oath
Savage King
Into the Shadows
Flames of War
ANORIMOI
To heavy metal όσο και αν έχει κατηγορηθεί, δικαίως μερικές φορές, ότι σε αρκετές περιπτώσεις μοιάζει κλισεδιάρικο και λατρεύει την “ξινομυζήθρα”, κανείς δεν μπορεί να του προσάψει ότι σιγοντάρει τη σοβαροφάνεια. Έτσι λοιπό το πιο κατασταλαγμένο “ανώριμο” συγκρότημα του τόπου μας, πήρε τη σκυτάλη της βραδιάς. Οι Anorimoi έχουν πορεία χρόνων και δισκογραφίας στην πλάτη τους, ενώ έχουν επιλέξει με ποιοτική μουσική και σατιρικούς στίχους να καταδείξουν καταστάσεις που συμβαίνουν στο δικό μας μεταλλικό βιλαέτι αλλά και στη ζωή γενικότερα. Όχι όμως με κακεντρέχεια, αλλά με πηγαίο χιούμορ. Ούτως ή άλλως είναι γνωστό ότι μέσα από την πλάκα, μπορείς να θίξεις πραγματικές καταστάσεις. Στο μόνο πράγμα που δεν κάνουν πλάκα, είναι η μουσική τους που την αντιμετωπίζουν με απόλυτη σοβαρότητα.
Ξεκίνησαν με το “Ένα Κεφταδάκι Τόσο Δα” με τον Μητσάρα τον Λάννιστερ να ακολουθεί. Mε αρκετά καλό ήχο και εξαιρετική διάθεση από μεριάς τους, κέρδισαν το χειροκρότημα του κοινού που είχε αρχίσει να πληθαίνει από κάτω. Εξάλλου όπως φάνηκε, έχουν θερμό πυρήνα οπαδών που τους ακολουθεί και δημιουργεί την κατάλληλη ατμόσφαιρα. Προσωπικά highlight “Το Πέος της Παρηγοριάς” (χμμ…ακούγεται κάπως περίεργα τώρα που το ξαναβλέπω, αλλά c’est la vie…) και “Ο Πανίσχυρος Μεγιστάνας των Νίντζα”. Παρουσίασαν μάλιστα και ένα καινούργιο τραγούδι από τον επερχόμενο δίσκο τους “Τερατογένεση”, που καλώς εχόντων των πραγμάτων θα κυκλοφορήσει στο τέλος της χρονιάς. Ο τίτλος του “Σλατίνος Εραστής” και μου άφησε θετικές εντυπώσεις με το εξαιρετικό εναρκτήριο riff του.
Heavy metal με thrash παρεμβολές, εκτελεστική αρτιότητα και μπόλικο χιούμορ αποτελούν τη σούμα των Ανώριμων. Πριν το live δεν ήμουν μέσα στη “φάση” τους, αλλά με κέρδισαν με την απόδοσή τους και μπήκαν για τα καλά στην οθόνη του ραντάρ μου. Να σημειώσω ότι σε καιρούς πολιτικής ορθότητας, όπου το “cancel” πέφτει αβέρτα, θέλει κότσια και γερό στομάχι για να συνεχίσουν αυτό που κάνουν τόσα χρόνια. Και οι Anorimoi απέδειξαν έμπρακτα ότι διαθέτουν και από τα δύο.
Anorimoi setlist:
Ένα Κεφτεδάκι Τόσο Δα
Ο Μήτσος ο Λάννιστερ
Κθούλου
Κάμα Σούτρα
12000 Πόδια
Άσε Κάτω το Δίκαννο Γιαγιά
Το Πέος της Παρηγοριάς
Σλατίνος Εραστής
Ο Πανίσχυρος Μεγιστάνας των Νίντζα
Το Μέγεθος Μετράει
Καριόλα
Στο Πρώτο Ραντεβού
SKYCLAD
Για τους Βρετανούς το κυρίαρχο debate των οπαδών τους, ακόμα κι αν μοιάζει πλέον μακρινό παρελθόν, παραμένει η αποχώρηση του Martin Walkyier πίσω από το μικρόφωνο. Οι Skyclad όμως δεν χρωστάνε να αποδείξουν τίποτα και σε κανέναν. Μπορεί να χάθηκε λίγο η μαγεία των “βιτριολικών”, καυστικών και πάντα επίκαιρων στίχων του Martin, αλλά συνεχίζουν παραπάνω από είκοσι χρόνια από τη φυγή του, να κυκλοφορούν συμπαθητικούς δίσκους και να περιοδεύουν ασταμάτητα. Οι συναυλίες τους παραμένουν αυθεντικές και καθόλα πειστικές, κάτι που έχουν αποδείξει ουκ ολίγες φορές σε ένα από τα προπύργια της μπάντας, όπως είναι η χώρα μας. Κάτσε καλά, μιλάμε για ένα συγκρότημα που κυοφόρησε και όρισε το σύγχρονο folk metal, χωρίς όμως να γευτεί τους καρπούς της δημοφιλίας που γνώρισε το είδος αργότερα.
Η αποχώρηση όμως και του Kevin Ridley πριν λίγο καιρό, για προσωπικούς – οικογενειακούς λόγους, ο οποίος διετέλεσε κιθαρίστας της μπάντας από το 1998 και ανέλαβε τα χρέη του τραγουδιστή από το 2001, προκάλεσε ξανά τριγμούς στο “ουρανοντυμένο” οικοδόμημα. Τελικά η λύση δόθηκε μέσω “εσωτερικής” μεταγραφής, με τον Dave Pugh να διαδέχεται τον Ridley πίσω από το μικρόφωνο. Πενταμελής η σύνθεσή τους πλέον, με την κιθάρα του Steve Ramsey κυρίως ως βάση, έτσι όπως δηλαδή μας επισκέφτηκαν το βράδυ της Δευτέρας. Το σούρουπο είχε ήδη αγκαλιάσει την ώρα της εμφάνισής τους και το δάσος της Μαλακάσας φάνταζε ιδανικό σκηνικό για να ξετυλιχτούν μπροστά μας οι ιστορίες των Βρετανών βάρδων. Δυστυχώς ο ήχος και κάποια κουρδίσματα στα όργανα είχαν, διαφορετική άποψη.
Ξεκίνησαν με το “Penny Dreadful” με τα προβλήματα στον ήχο της κιθάρας του Ramsey, να δίνουν από την αρχή το αρνητικό τους πρόσημο. Από την άλλη μπορώ να πω ότι η επιλογή του Dave να αναλάβει το μικρόφωνο μου φάνηκε ταιριαστή, με τη φωνή του να κολλάει περισσότερο στην περίοδο όπου μεγαλούργησαν καλλιτεχνικά. Αρκούντως επικοινωνιακός και με άνεση επί σκηνής, την οποία απώλεσε μόνο στα διάφορα σημεία του set όπου έπρεπε να αναλάβει ταυτόχρονα τα χρέη της δεύτερης κιθάρας. Σαφέστατα ως ελαφρυντικό λειτουργούν οι ανακατατάξεις της τελευταίας στιγμής και ότι το live τους στην Αθήνα αποτελούσε ουσιαστικά την πρώτη εμφάνιση της νέας σύνθεσης. Όταν όμως ακούς ζωντανά ύμνους όπως τα “Spinning Jenny”, “Earth Mother, the Sun and the Furious Host”, “Another Fine Mess” και “The Parliament of Fools”, το συναίσθημα επικρατεί της λογικής.
Η folk power – ballad του “”The One Piece Puzzle” από το αριστουργηματικό “The Prince of the Poverty Line” σκόρπισε συγκίνηση, ενώ το βιολί, της πάντα χαμογελαστής, Georgina Biddle μαζί με το “ταυράκι” του Ramsey και τις μπασογραμμές του Graeme English αποτελούν τα θεμέλια του παρελθόντος και τα εχέγγυα για το μέλλον των Skyclad. Ο Dave Pugh χαρακτήρισε το “The Widdershins Jig” που ακολούθησε, ως το πρώτο folk-metal τραγούδι που ηχογραφήθηκε ποτέ και αλήθεια ποιος μπορεί να διαφωνήσει με αυτή την άποψη; Η διασκευή στο “Emerald” των Thin Lizzy δεν μπορεί να λείψει από το set τους, έστω και αν αυτή δεν αποτέλεσε μια από τις καλύτερες στιγμές τους εκείνο το βράδυ.
Το “Inequality Street” τραγουδήθηκε με πάθος από όλους μας και το “ Thinking Allowed?” έριξε την αυλαία. Μια εμφάνιση που δεν θα μείνει χαραγμένη βαθιά στη μνήμη μας, καθώς οι Skyclad μας έχουν χαρίσει σπουδαιότερες στιγμές στο παρελθόν. Φέρει όμως ειδικό βάρος, καθώς δείχνει ότι υπάρχει κι άλλο αδιάβαστο κεφάλαιο, στο βιβλίο αυτής της σπουδαίας μπάντας. Εις το επανιδείν λοιπόν!
Skyclad setlist:
Penny Dreadful
Spinning Jenny
Earth Mother, the Sun and the Furious Host
Cry of the Land
Another Fine Mess
Cardboard City
The One Piece Puzzle
The Widdershins Jig
The Parliament of Fools
The Song of No-Involvement
Emerald (διασκευή Thin Lizzy)
Great Blow for a Day Job
Anotherdrinkingsong
Inequality Street
Thinking Allowed?
W.A.S.P.
Η προσέλευση του κοινού στο Terra Vibe ήταν με διαφορά, η χαμηλότερη του τριημέρου. Μπορεί να επηρεάστηκε από το εργάσιμο ωράριο της επόμενης ημέρας για τους περισσότερους, αλλά έχω την εντύπωση ότι και οι Αμερικανοί headliners έχουν βάλει κάπου το δαχτυλάκι τους, στη συγκεκριμένη περίπτωση. Η τελευταία τους εμφάνιση στη χώρα μας συνοδεύτηκε από διαπραγματεύσεις και καθυστερήσεις στην ώρα έναρξης, πετσοκομμένα setlist, έως ακυρώσεις προγραμματισμένων εμφανίσεων. Αλγεινή εντύπωση έχει προξενήσει σε προσωπικό επίπεδο και η φιγούρα του Blackie ως υπέρμαχου του Trump, αν καλοσκεφθείς τα δεινά που είχε περάσει ο ίδιος και η μπάντα του από το κυνήγι μαγισσών που είχε εξαπολύσει η υπερσυντηρητική PMRC στα μέσα των ‘80s, εναντίον αρκετών heavy metal σχημάτων.
Τέλος γνωστή, σε όλους όσους ασχολούνται με τους W.A.S.P., είναι η χρήση backing vocals και προηγογραφημένων σημείων στις συναυλίες τους. Το έχει παραδεχθεί άλλωστε ξεκάθαρα και ο ίδιος ο Blackie Lawless. Αυτό που έμελλε να διαπιστώσουμε από μόνοι μας, ήταν ο βαθμός χρήσης των παραπάνω “βοηθημάτων”. To ίδιο ισχύει και για τη χρονική διάρκεια του set τους, η οποία δεν ξεπερνά κατά μέσο όρο τα εβδομήντα λεπτά καθαρής μουσικής. Όποιος λοιπόν προσήλθε έχοντας γνώση των παραπάνω, γνώριζε τι περιλαμβάνει το “menu”. Όποιος έπεσε από τα σύννεφα, το πιθανότερο είναι ότι απλώς αγνοεί τη συναυλιακή πραγματικότητα των W.A.S.P., την τελευταία τουλάχιστον δεκαπενταετία. Από την άλλη για να μην φανώ ισοπεδωτικός, τα πέντε πρώτα album των W.A.S.P., από το ομώνυμο έως το “Crimson Idol”, είναι ατόφια δεκάρια και έχουν γράψει με χρυσά γράμματα το όνομα της μπάντας στη heavy metal ιστορία.
Μάλιστα η φετινή τους περιοδεία στηρίζεται στο ομώνυμο θρυλικό ντεμπούτο, το οποίο σε κάθε στάση της αποδίδεται στην ολότητά του, μαζί με κάποια επιπλέον κλασικά τραγούδια. Χωρίς όμως να περιλαμβάνεται πλέον το “Animal (F**k Like a Beast)”, το οποίο άλλωστε είχε εξαιρεθεί και από την πρώτη έκδοση του album. Οπότε το δέλεαρ για να τους δει κάποιος “ζωντανά”, παραμένει ισχυρό. Με το “The End” των The Doors και ένα medley των επιτυχιών τους στα ηχεία ως intro, η αναμονή έφθασε στο τέλος της και οι ιαχές των οπαδών κάλεσαν τους Αμερικανούς στη σκηνή. Έναρξη με το “I Wanna Be Somebody” και τη φωνή του Blackie να ακούγεται όπως πραγματικά είναι. Δυστυχώς για μια από τις ελάχιστες φορές που αυτό συνέβη στη διάρκεια της βραδιάς, καθώς στη συνέχεια τα backing vocals ανέλαβαν δράση.
Η μορφή του Blackie, σχεδόν κρυμμένη πίσω από τον “Elvis” (την περίτεχνη σκελετόμορφη βάση του μικροφώνου του), προκαλεί παροξυσμό στις πρώτες νότες του “ L.O.V.E. Machine”. O κόσμος γύρω μου δείχνει να περνάει καλά και τραγουδάει κάθε στίχο από το παραπάνω άσμα ασμάτων. Παίρνουν σειρά τα “The Flame”, “B.A.D.”, “School Daze” και “Hellion”, που υπενθυμίζουν σε όλους γιατί τo “W.A.S.P.” θεωρείται ως ένα από τα κορυφαία ντεμπούτο album στην ιστορία του heavy metal. Όταν έφτασε η ώρα για το λατρεμένο μου “Sleeping (in the Fire)”, οι προσωπικοί ενδοιασμοί θέλησαν να δώσουν χώρο στην οπαδική λατρεία. Δεν σε αφήνουν να αγιάσεις όμως καθώς στο εκπληκτικό solo κιθάρας του Doug Blair, ο Blackie μαζί με τον Mike Duda αποχώρησαν από τη σκηνή, με τον ήχο του μπάσου του τελευταίου όμως να ακούγεται κανονικά! Εντάξει όποιος μου πει ότι ο Mike πίσω από το παραβάν συνέχιζε να παίζει μπάσο, πάω πάσο και του δίνω και τα ρέστα μου.
Κατά την ταπεινή μου άποψη όταν αρχίζεις να αμφιβάλλεις για το τι αποδίδεται ζωντανά και τι όχι, ένα μέρος της μαγείας του live πάει στράφι. Για τον μόνο που βάζω το χέρι μου στη φωτιά, είναι ο Aquiles Priester, ο οποίος με την απόδοσή του απέδειξε ξανά πόσο σπουδαίος drummer είναι. Με τα “Tormentor” και “The Torture Never Stops” ολοκληρώθηκε το πρώτο μέρος του set, ενώ οι σκηνές από τα video clips που εμφανίζονταν πίσω στην οθόνη καθόλη τη διάρκεια, μας γέμισαν αναμνήσεις και υπενθύμισαν τις κορυφές που κατέκτησε κάποτε αυτή η σπουδαία μπάντα. Στην επιστροφή τους στη σκηνή, τα medley των “Inside the Electric Circus / I Don’t Need No Doctor / Scream Until You Like It” και “The Real Me / Forever Free / The Headless Children” προσπάθησαν να καλύψουν ένα μέρος της σπουδαίας τους δισκογραφίας.
Η απόλυτη στιγμή μαγείας σημειώθηκε όμως, όταν ο Blackie βγήκε μόνος με την κιθάρα και τη φωνή του, να αποδώσει την αρχή του “Wild Child”. Εκεί απέδειξε περίτρανα, ότι ακόμα το έχει. Ανατριχιαστικό το συναίσθημα που δημιούργησε. Σαφέστατα μπορεί, αλλά δεν θέλει, καθώς ο ίδιος έχει επιλέξει εδώ και χρόνια να ξηλώνει το “πουλόβερ” των W.A.S.P. και να αποδομεί το μύθο της μπάντας. Μας αποχαιρέτησαν δυναμικά με το “Blind in Texas”. Στα θετικά της όλης υπόθεσης να σημειώσω την εξαιρετική διάθεση του Lawless, οποίος απευθύνθηκε αρκετές φορές στο κοινό και μας ευχαρίστησε για την παρουσία μας. Μην το θεωρείτε δεδομένο…Δεν είναι στην περίπτωση του.
Όποιος πήγε συνειδητοποιημένος και προετοιμασμένος για το τι θα δει, αλλά κυρίως τι θα ακούσει σε ένα live των W.A.S.P. εν έτει 2025, νομίζω έφυγε ευχαριστημένος. Στον αντίποδα όποιος θέλει να κρίνει το συγκεκριμένο live καθαρά με μουσικούς όρους, έχει το δίκιο του να γκρινιάζει. Σεβαστές και οι δύο απόψεις. Ο Κing Diamond και ο Alice Cooper απέδειξαν περίτρανα με την απόδοσή τους λίγες μέρες νωρίτερα, ότι στην περίπτωση τους η ηλικία είναι ένας απλός αριθμός. Οι W.A.S.P. από μεριάς τους, δεν μας έδωσαν την ευκαιρία να κάνουμε μια παρόμοια σύγκριση.
W.A.S.P. setlist:
I Wanna Be Somebody
L.O.V.E. Machine
The Flame
B.A.D.
School Daze
Hellion
Sleeping (in the Fire)
On Your Knees
Tormentor
The Torture Never Stops
Inside the Electric Circus / I Don’t Need No Doctor / Scream Until You Like It
The Real Me / Forever Free / The Headless Children
Wild Child
Blind in Texas
Άφησα μερικές σκέψεις για το τέλος. Απόλαυσα την τριήμερη επιστροφή μου στη Μαλακάσα, καθώς οι συνθήκες και οι παροχές που συνάντησα βοήθησαν στη μεγιστοποίηση της απόλαυσης της συναυλιακής εμπειρίας. O ήχος στις πρώτες δύο μέρες κυμάνθηκε από καλός έως εξαιρετικός, με αρκετά θέματα την τελευταία μέρα. Έχω όμως κάποιους ενδοιασμούς σχετικά με την αιφνίδια τροποποίηση της πολιτικής προπώλησης των εισιτηρίων, λίγες μέρες πριν την έναρξη των live. Πολλοί θα ξανασκεφτούν στο μέλλον, εάν έχει νόημα κάποιος να εξασφαλίσει έγκαιρα το εισιτήριό του για αντίστοιχες συναυλίες. Επίσης όταν μέσα στο τριήμερο, το official T-shirt headliner συγκροτήματος κόστιζε στον πάγκο του merch παραπάνω από την (αρχική) ημερήσια τιμή εισόδου, τότε καταλαβαίνεις ότι και στραβός είναι ο γιαλός και στραβά αρμενίζουμε.
Φωτογραφίες: Dimitra Koenka / D.Koenka Photography
