Αν ο King Diamond θεωρείται (και είναι) ο απόλυτος αφηγητής ιστοριών τρόμου ολόκληρου του heavy metal, τότε ο Dani Filth φέρει δικαίως τον αντίστοιχο τίτλο στον extreme metal χώρο. Ο μικροσκοπικός Βρετανός, με την εκνευριστική για πολλούς προσωπικότητα και φωνή, αυτός που δε «δικαιούται» να συγκαταλέγεται ανάμεσα στους true metallers, αυτός λοιπόν συνεχίζει ακάθεκτος από το 1991 να οδηγεί τους Cradle Of Filth σε μια δεύτερη «νιότη».
Ήδη από το 2017 και το “Cryptoriana – The Seductiveness Of Decay” οι Άγγλοι extreme metallers είχαν επανέλθει σε τροχιά ανόδου, πράγμα που συνεχίστηκε σε ακόμη μεγαλύτερο βαθμό με το “Existence Is Futile” του 2021. Τέσσερα χρόνια αργότερα, οι «κραυγές των Βαλκυριών», σε αυτό το 14ο album των Cradle Of Filth, ακούγονται ακόμη πιο διαπεραστικές, σε έναν ακόμη δίσκο υψηλού επιπέδου των βετεράνων πλέον του είδους. Το διαφορετικό και πάλι line-up προσδίδει έναν «αέρα» ανανέωσης στη μπάντα, διατηρώντας ταυτόχρονα όλα εκείνα τα στοιχεία που δημιούργησαν τον trademark ήχο των Filths που αγαπήσαμε.
Thrash riffs, Maiden-ικές μελωδίες, ουσιώδη solos και ατμοσφαιρικά πλήκτρα, είναι μερικά από τα κύρια συστατικά μιας «συνταγής», η οποία πετυχαίνει ξανά απόλυτα το σκοπό της. Ο οποίος δεν είναι άλλος από το μουσικό «χαλί» που απαιτείται να στρωθεί για να «περπατήσουν» επάνω του οι γοτθικές και πάντα γκροτέσκες αφηγήσεις του Dani Filth. Ένας Filth, που παρά τα 51 του έτη εξακολουθεί το δύσκολο – αν μη τι άλλο – εγχείρημα, του να τραγουδάει με 5 διαφορετικές φωνές και πάλι να ακούγεται όπως πριν από 20 και πλέον χρόνια. Θα μπορούσε κάποιος να καταλογίσει πολλά στους CoF. Ένα πράγμα όμως δε μπορεί να αμφισβητηθεί. Οι Βρετανοί ποτέ δεν έκαναν «εκπτώσεις» στο δημιουργικό τους κομμάτι, άσχετα από το αν το αποτέλεσμα δεν τους δικαίωνε πάντα.
Εδώ όμως δεν αστειεύονται καθόλου. Από τις πρώτες νότες του “To Live Deliciously” μέχρι το μεγάλο φινάλε του εκπληκτικού “When Misery Was A Stranger”, η «αρμάδα» του Dani χαρίζει στιγμές που στέκονται επάξια δίπλα στις ένδοξες κορυφές της δισκογραφίας τους. Οι κλασικές «πνιγηρές» τσιρίδες και το «χοροπηδηχτό» riff με το κολλητικό ρεφρέν του “The Trinity Of Shadows”, ο σχεδόν «νεκρικός χορός» του “Non Omnis Moriar”, με τα υπέροχα γυναικεία φωνητικά της Zoe Marie Federoff, η οποία συνοδεύει ιδανικά και το «ξέσπασμα» του “White Hellebore”, είναι μερικοί από τους λόγους που λάτρεψα τους CoF στη μεγάλη τους ακμή, μέχρι τις αρχές του 2000. Ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια στο δίσκο, το “You Are My Nautilus”, με την εξαιρετική του ανάπτυξη από τη μέση και μετά, με «ταξίδεψε» πίσω στο 1999 όταν αγόραζα με κλειστά μάτια το “Cruelty And The Beast” από ένα δισκοπωλείο στη Γένοβα.
Ένα ταξίδι στο χρόνο που συμβαίνει και με το – κατά κάποιο τρόπο – «δίδυμο» αδερφάκι του “Saffron’s Curse” (από το εκπληκτικό “Midian”), το “Malignant Perfection”. Το γεγονός πως έπειτα από τόσα χρόνια στη σκηνή και με τις τόσες αλλαγές μελών, καταφέρνουν να ακούγονται τόσο πειστικοί, πιστοί στο παρελθόν τους και συνάμα τόσο ανανεωτικοί, είναι τουλάχιστον εντυπωσιακό. Χρειάζεται πραγματικό ταλέντο για να κρατήσεις προσηλωμένο τον ακροατή σου σε 7λεπτα τραγούδια όπως το “Ex Sanguine Draculae”, που έρχεται ένα «βήμα» πριν το κλείσιμο του δίσκου.
Είναι τέτοια η ποιότητα και η ατμόσφαιρα των συνθέσεων, οι οποίες παρόλη τη διάρκεια και τις εναλλαγές ρυθμού, δεν κουράζουν στο ελάχιστο. Μπορώ να πω, ότι παρόλο που οι CoF είχαν προειδοποιήσει με τις δύο προηγούμενες κυκλοφορίες τους, δε θα μπορούσα να φανταστώ πως το «κακό» θα τρίτωνε. Κι όμως, αυτή η προαναφερθείσα δεύτερη «νιότη» των Βρετανών είναι εδώ, παρούσα σε όλη της την έκταση σε ένα από τα καλύτερα απ’ ότι φαίνεται album της χρονιάς. «Μα έχουμε ακόμη Μάρτιο», θα πει κάποιος. Και λοιπόν;
Είδος: Extreme / Gothic Metal
Δισκογραφική: Napalm Records
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 21 Μαρτίου 2025
