Θεωρώ πως όταν ανακοινώθηκε αυτή η συναυλία από την Ark Entertainment, η πόλη άρχισε να φορά τα γιορτινά της και να προσδοκά την έλευση της Band of Friends, για πρώτη φορά στη Λάρισα. Το γεγονός αυτό από μόνο του, αποτελεί παράσημο για τη συναυλιακή ιστορία της πόλης. Συγχαρητήρια στη διοργάνωση επομένως, που φρόντισε να παρακολουθήσουμε μία από τις καλύτερες συναυλίες της τελευταίας δεκαετίας.
Η μπάντα σχηματίστηκε από τον ζωντανό θρύλο και διηνεκή συνοδοιπόρο του Gallagher, Gerry Mc Avoy, το 2012. Ο γεννημένος στο Μπέλφαστ μπασίστας, ήταν από τα πρώτα μέλη της μπάντας του Rory, ήδη από το 1970. Έλαβε μέρος στη θρυλική Irish Tour (1974) και συμμετείχε σε δίσκους, που συγκαταλέγονται στους κορυφαίους της ιστορίας του blues/rock. Το στοίχημα για τον Gerry, ήταν η διαιώνιση του πνεύματος του μάγου από το Cork. Κατά καιρούς υπήρξαν διάφοροι συνοδοιπόροι, και τα αποτελέσματα ήταν θαυμαστά. Η τωρινή μορφή του συγκροτήματος, περιλαμβάνει επιπλέον τους Brendan O’ Neill (ντράμερ του Rory από το 1981 έως το 1991) και τους Jim Kirkpatrick (φωνή/κιθάρα) και τον guitar wizard Paul Rose. Και τα αποτελέσματα,- όπως επιβεβαιώθηκε περίτρανα χθες βράδυ-, εξακολουθούν και είναι θαυμαστά.
Στο σχεδόν κατάμεστο Circus, το εναρκτήριο λάκτισμα δόθηκε από τους Distortion Groove. Το σχήμα με έδρα τη Λάρισα, αποτελείται από τον Βάϊο Αλεξόπουλο στα ντραμς, τον Πάνο Μπάτσικα στο μπάσο και τους Γιώργο Θεοδωρόπουλο(κιθάρα) και Παύλο Καλομοίρη(κιθάρα/φωνή). Όλα ανεξαιρέτως τα παιδιά έχουν γράψει τη δικιά τους ιστορία στα μουσικά και συναυλιακά δρώμενα της πόλης. Πλέον έχουν σχηματίσει τους Distortion Groove, κινούμενοι στο φάσμα του heavy/rock, με κάποια στοιχεία doom. Ανέβηκαν στη σκηνή στις 20.30 και για τα επόμενα 40 λεπτά, φρόντισαν και πέτυχαν να υποβάλουν το ευδιάκριτο μουσικό τους στίγμα. Ογκώδης ήχος, βαριά riffs, με αναφορές σε μύθους του ιδιώματος όπως οι Black Sabbath. Επτά κομμάτια έπαιξαν, σχετικά μεγάλης διάρκειας, αποσπώντας την προσοχή των θεατών και την επιθυμητή αναγνώριση. Εν αναμονή του πρώτου τους full length album επομένως, ώστε να σχηματίσουμε πλήρη εικόνα για τις συνθετικές τους αρετές.
Distortion Groove setlist:
Prophet
God Knows
Hypergun
Funeral People
Electric Girl
Lily
Unreal
Στις 22.00 ακριβώς, οι Band of Friends, “έπιασαν δουλειά”. Μόνο η εισαγωγή του “Double Vision” χρειάστηκε, για να αντιληφθούμε όλοι ότι η βραδιά που θα ακολουθούσε θα ήταν μοναδική .Ήρθε μετά και το “Messin’ with the Kid”, και το γλυκό “έδεσε”. Εξ αρχής ο πήχης ήταν τοποθετημένος ψηλά, και ψηλά παρέμεινε καθόλη τη διάρκεια του δίωρου σετ. Μια βραδιά έμπλεη μυσταγωγίας και ρομαντισμού. Πάω στοίχημα ότι όλοι μας, ακούγοντας το συγκρότημα, σχηματίζαμε την εικόνα του Rory μέσα μας, και τον φανταζόμασταν επί σκηνής. Ο προστακτικός ρόλος του Gerry, ήταν καταλυτικός. Και δίπλα του, η μηχανή των ντραμς Brendan, που δικαιολογούσε στον απόλυτο βαθμό τη θέση του ως drummer του Rory. Οι Kirkpatrick και Rose στις κιθάρες, νομίζω ότι έφτασαν όσο πιο κοντά θα μπορούσε να φτάσει κανείς στο ασύλληπτο από τεχνικής και συναισθηματικής άποψης, παίξιμο του θρυλικού κιθαρίστα. Οι συνδυασμοί τους επί σκηνής, ήταν σεμιναριακού επιπέδου.
Η set list που επέλεξαν, φρόντισε να καλύψει το μεγαλύτερο μέρος της δισκογραφίας, και το σύνολο του μουσικού φάσματος των studio album του μυθικού Ιρλανδού. Και blues, και blues rock, και σκέτο rock. Δεν ήταν μόνο τα ανθεμικά “Moonchild”, “Shadow Play”, “Tattooe’d’ Lady” και “Bad Penny”, που όπως ήταν φυσικό λόγω της αναγνωρισημότητάς τους, εξασφάλισαν τη μεγαλύτερη συμμετοχή του κοινού, αλλά και λιγότερο γνωστά κομμάτια (αναφέρομαι πάντα στους μη μυημένους), όπως τα “Wayward Child” και “Bought and Sold” πχ, που περιέκλειαν το blues/folk μεγαλείο της μητέρας Ιρλανδίας.
Ιδιαίτερα ευχάριστη έκπληξη η εκτέλεση του “I Fall Apart” από το πρώτο ever studio album, που είχε κυκλοφορήσει το 1970, συστήνοντας τον Rory ως σόλο καλλιτέχνη, μετά τη διάλυση των Taste. Και εννοείται η απόδοση του “A Million Miles Away”, που υπερέβη ή άγγιξε τα εννιά λεπτά, μεταφέροντάς μας στη χρυσή δεκαετία των seventies.
Επίσης, και λόγω της παρουσίας του Brendan, έμφαση δόθηκε και στο υλικό των eighties. Και τότε δισκάρες έγραφε ο Rory. Με περισσότερα αμιγώς ροκ στοιχεία. Τα “Continental Op”, “Lonely Mile” , και “Heaven’s Gate”( 1990 από την τελευταία studio κυκλοφορία “Fresh Evidence”), έφεραν στην επιφάνεια μια άλλη του πτυχή, ενδεχομένως λιγότερο γνωστή, αλλά εξίσου συναρπαστική.
To encore με τα “Philby”, -και τον Gerry τυλιγμένο με την ιρλανδική σημαία-, και “Bullfrog Blues”, ήταν ονειρικό. Δεν το εξέλαβα ως φινάλε, αλλά ως μια υπόσχεση, ότι και του χρόνου εδώ θα είναι, επειδή όλοι μας έχουμε ανάγκη τα παραμύθια και οι μουσικοί των Band of Friends απέδειξαν χθες, ότι ίσως και να είναι οι τελευταίοι περιπλανώμενοι Ιρλανδοί παραμυθάδες (με δύο story-tellers να είναι από την Αγγλία).
(Γράφει ο Γιώργος Γεωργίου)
Ψάχνοντας διαχρονικά την πλούσια και μακριά ιστορία του ευρύτερου rock ήχου, δύσκολα καταλήγει κανείς σε μια χούφτα ανθρώπων που θα χαρακτήριζε η ηλεκτρική μούσα “ενωτικούς”. Πολύ πιθανά στην πιο προνομιακή θέση αυτού του πολύ μικρού αλλά ασύγκριτου βασιλείου να κάθεται ο Ιρλανδός μύθος που γεννήθηκε στις 2 Μαρτίου 1948 στο Ballyshannon, για να αλλάξει τα ταξίδια, τους σκοπούς, τις τύχες και τις δυνατότητες της εξάχορδης. Να στέκεσαι μαρμαρωμένος 30 χρόνια μετά το θάνατό του, μπροστά σε αυτούς που ανέλαβαν να ταξιδέψουν κι άλλο τη μουσική του στον χρόνο και τον χώρο, αποδεικνύεται ίσως ότι πιο κοντινό στη φαντασίωση να δεις τον ίδιο τον Rory Gallagher μπροστά σου. Με έναν σεβασμό που αγγίζει τα όρια της αποθέωσης, η σπουδαία παρέα του επίσης θρύλου Gerry Mc Avoy αναβιώνει το πνεύμα της αιώνιας μουσικής του με δυνατότητες που συγκινούν και τρομάζουν μαζί, τόσο στον συντονισμό, όσο στην ευρηματικότητα, την εκτελεστική ικανότητα, αλλά πάνω από όλα στην ΨΥΧΗ. Μέσα σε αυτό το πολύτιμο και απολαυστικό ταξίδι στα έργα και τις ημέρες του μεγάλου κιθαρίστα, η καρδιά και τα μάτια δακρύζουν από την αντοχή αυτών των ύμνων, αλλά και το μυαλό συνεχίζει να απορεί και να θαυμάζει πώς αυτός ο εμπνευσμένος καλλιτέχνης έχει διαβεί τόσα ιδιώματα πριν καν υπάρξουν. Όταν στην ίδια ομάδα μουσικών που εμπνεύστηκαν από τον Ιρλανδό μάγο χωρούν ο Lifeson, o Campbell, o Bonamassa, o Moore, αλλά και ο Johnny Marr, o The Edge και ο Robert Smith, οι πολλές αναλύσεις περισσεύουν. Σε μια νύχτα βαθιάς ηχητικής μαγείας, αναμνήσεων για πολλούς από το κοινό που έμαθαν τον ηλεκτρικό ήχο με τους δίσκους του, και δυνατής επικοινωνίας με το δημιουργικό του πνεύμα, η αναγκαιότητα της απλωμένης ιρλανδικής σημαίας στον εξώστη του Circus, έμοιαζε με τον πιο δίκαιο και τίμιο χαιρετισμό.
Band Of Friends setlist:
Double Vision
Messin’ with the Kid
Continental Op
Lonely Mile
Moonchild
Off the Handle
I Fall Apart
Bought and Sold
Heaven’s Gate
Sense of Freedom
Wayward Child
Tattoo’d Lady
A Million Miles Away
Bad Penny
Shadow Play
Encore
Philby
Bullfrog Blues
Φωτογραφίες: Δημήτρης Ζαμπός
