Η περίοδος των γιορτών είναι συνυφασμένη με τα δώρα. Ευτυχώς για μένα, το δικό μου έφτασε λίγο νωρίτερα φέτος και δεν είναι άλλο από το ντεμπούτο των συμπατριωτών μας Jupiter Fungus, με το χαρακτηριστικό τίτλο “Garden Electric”. Ένας δίσκος ενδοσκόπηση στο progressive rock της χρυσής εποχής του, όπου το ταλέντο και η γνώση των δημιουργών, έχει εμφυσήσει νέα πνοή στο είδος, παραδίδοντάς το ολοζώντανο στις μέρες μας. Ο Άρης Παπατριανταφύλλου (φωνή, πλήκτρα), έρχεται να ρίξει φως με τις απαντήσεις του, σε ένα album που αποτελεί ήδη αντικείμενο συζήτησης και θαυμασμού στις παρέες των αμετανόητων ροκάδων. Μόλις θα διαβάσεις τα λεγόμενά του, θα αντιληφθείς ακόμη μια φορά ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο στη ζωή και στην τέχνη…
Σε χαιρετώ Άρη και σε ευχαριστώ που αποδέχτηκες την πρόσκληση για αυτή μας την κουβέντα! Δεν σου κρύβω ότι έχω μεγάλη χαρά, καθώς το ντεμπούτο album σας, “Garden Electric”, το οποίο κυκλοφόρησε πριν λίγες μέρες έχει εγκατασταθεί για τα καλά στο στερεοφωνικό μου!
Θα θέλαμε να σε ευχαριστήσουμε κι εμείς με τη σειρά μας Γιώργο για την πρόσκληση και για το εξαιρετικό review! Είναι μεγάλη μας τιμή που η δουλειά μας σου αρέσει τόσο πολύ!
Ας ξετυλίξουμε όμως το κουβάρι από την αρχή. Θα ήθελα να μου μιλήσεις για την καλλιτεχνική σας πορεία, αλλά και πως φτάσατε στο σχηματισμό των Jupiter Fungus.
Η καλλιτεχνική μας πορεία ξεκινάει γύρω στο 2006 όταν οι Father Sun, μια Stoner Rock μπάντα που είχε στηθεί από μια παρέα στην οποία ήταν μέσα και ο Φώτης, έκανε οντισιόν για τραγουδιστή. Πήγα, με πήρανε κι έτσι ξεκίνησε η γνωριμία μας. Όσον αναφορά τους Jupiter Fungus, η ιδέα είχε πέσει κάποια στιγμή στο τραπέζι, λόγω της κοινής μας αγάπης για το Progressive Rock, μεταξύ άλλων, κι έτσι μετά τη διάλυση των Father Sun γύρω στο 2010 με 2011, βάλαμε μπροστά το project.
Όπως έγραψα και στο κείμενο μου για το δίσκο σας, το prog rock με το οποίο καταπιάνεστε, δεν διεκδικεί στις μέρες μας δάφνες δημοφιλίας. Πως προέκυψε αυτό σας το ενδιαφέρον για το συγκεκριμένο είδος, δεδομένου ότι είχατε να βαδίσετε σε δύσβατο μονοπάτι;
Όπως ανέφερα και παραπάνω ο λόγος για να ξεκινήσουμε κάτι τέτοιο ήταν η αγάπη μας για το συγκεκριμένο είδος. Δεν σκεφτήκαμε ποτέ αν θα πιάσει ή όχι, ή αν θα έχουμε αποδοχή. Γουστάραμε να παίξουμε ότι μας ερχόταν στο κεφάλι, χωρίς να σκεφτόμαστε σε ποια κατηγορία θα ανήκει. Νομίζω ότι μέσα στα πλαίσια πάντα του ύφους που έχει το Progressive, υπάρχει η ευχέρεια να χρησιμοποιήσεις μια ευρύτερη μουσική παλέτα χρωμάτων και αυτό μας βόλεψε σε σχέση με το τι θέλαμε να παίξουμε.
Μάλιστα όπως διάβασα είχατε να αντιμετωπίσετε κι άλλες δυσκολίες στην πορεία σας, όπως η κλοπή του εξοπλισμού από το studio σας. Χρειάζεται κότσια αλλά και μεγάλη θέληση ώστε να ξανασηκωθεί κάποιος όρθιος, μετά από ένα τέτοιο “χτύπημα”…
Και να ήταν το μόνο χτύπημα! Χαχα. Το κακό είναι ότι συνέβη στο ξεκίνημα οπότε το όλο εγχείρημα ξεκίνησε στραβά. Δυστυχώς, μέχρι να συνέλθουμε ψυχολογικά, να βρούμε καινούριο χώρο για studio και να πάρουμε καινούριο εξοπλισμό, η φάση ξεφούσκωσε. Oπότε τα υπόλοιπα παιδιά που συμπλήρωναν τη μπάντα, ένας ένας αποχωρούσαν. Στο τέλος μείναμε οι δύο μας και ο μόνος λόγος που καταφέραμε να συνεχίσουμε, γιατί συνέβησαν κι άλλα «ωραία» στην πορεία, ήταν η θέληση να αφήσουμε κι εμείς κάτι σε αυτό το είδος και η πίστη στο υλικό που είχαμε στα χέρια μας.
Αλήθεια πως κύλησε η διαδικασία σύνθεσης και ηχογράφησης του “Garden Electric”; Βλέπω στα credits του album κάποιους εξαιρετικά ταλαντούχους συνεργάτες.
Οι ιδέες, η σύνθεση, οι στίχοι (εκτός του “Thoughts of Revenge” που είναι του Κωνσταντίνου Βρεττού) και η ενορχήστρωση του δίσκου είναι αποκλειστικά των δυο μας και μπορώ να πω, πως ήταν η καλύτερη περίοδος του project. Ότι σκεφτόμασταν το δοκιμάζαμε! Κανονικό παιχνίδι! Είναι μεγάλο handicap η έλλειψη ατόμων για μια μπάντα που θέλει να είναι στο δρόμο. Aλλά νομίζω επίσης ότι είναι μεγάλο ατού όταν κάνεις αποκλειστικά studio, να υπάρχει σύμπνοια απόψεων και όχι πολλά άτομα που ο καθένας λέει το μακρύ του και το κοντό του. Τουλάχιστον σε εμάς, εφόσον είχαμε αποκλείσει την περίπτωση των live, λειτούργησε άψογα. Τώρα στο δεύτερο σκέλος της ερώτησης, όταν έφτασε η ώρα να βρούμε άτομα για να παίξουν τις κιθάρες το μπάσο και τα τύμπανα άρχισαν τα όργανα! Η μάλλον δεν άρχισαν, γιατί αυτή ήταν η πιο δύσκολη περίοδος. Πέρασαν πάρα πολλά άτομα που δεν συνέχισαν είτε επειδή το υλικό ήταν ήδη έτοιμο και δεν είχαν δημιουργική παρέμβαση, είτε επειδή στην πορεία κουράζονταν από τις απαιτήσεις του έργου και αποχωρούσαν κι έτσι πέρναγε ο καιρός. Τη παρτίδα έσωσαν ο Γιώργος Παπαγεωργίου, ένας εξαιρετικός μουσικός και φίλος που γνωρίσαμε και προσφέρθηκε να αναλάβει την ηχογράφηση του μπάσου και οι μπαρουτοκαπνισμένοι George Emmanuel στις κιθάρες και Nick Vell στα τύμπανα, αμφότεροι από τους Lucifer’s Child, τους οποίους δεν νομίζω ότι μπορούμε να ευχαριστήσουμε αρκετά για τη συνεισφορά τους στην ολοκλήρωση αυτής της δουλειάς!
Διακρίνω επίσης μια μικρή παραπάνω αδυναμία στη σκήνη του Canterbury ή είναι η ιδέα μου;
Να σου πω την αλήθεια δεν το προσπαθήσαμε. Εννοείται ότι είναι από τις σκηνές που αγαπάμε πολύ αλλά δεν είχαμε αντιληφθεί καν ότι κοιτάμε προς τα ‘κει μέχρι και τα πρώτα σχόλια μετά την κυκλοφορία. Παρόλα αυτά δεν μας χαλάει καθόλου!
Ενώ το είδος της μουσική που παίζετε δεν μπορεί να χαρακτηριστεί σε καμία των περιπτώσεων ως εύπεπτο, η δική σας οπτική και ηχητική προσέγγιση, κάνει το “Garden Electric” να ρέει αβίαστα, ακόμα και στα αυτιά ενός “αμύητου” ακροατή. Θα ήθελα την άποψή σου επί τούτου.
Δύσκολη ερώτηση να απαντηθεί, αλλά νομίζω πως η επιλογή μας να δώσουμε βάση στο μελωδικό κομμάτι παίζει κυρίαρχο ρόλο σ’ αυτό. Υπάρχουν όλα τα χαρακτηριστικά που ορίζουν ένα Progressive Rock δίσκο, όπως ρυθμικές αλλαγές και μακροσκελείς συνθέσεις αλλά δεν παίζει ξύλο όπως για παράδειγμα μια δουλειά των E.L.P. των Triumvirat ή των Gentle Giant που ρυθμικά ή μελωδικά θα κάνει κλικ στον πιο μυημένο. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δε θα συμβεί σε μελλοντική δουλειά μας! Οπότε τείνει να είναι λίγο πιο εύκολο στο αυτί.
Για το artwork του εξώφυλλου τα έγραψα και το λέω ξανά…Πάει κατευθείαν για κορνίζα! Πόσο σημαντικό είναι το εικαστικό κομμάτι σε ένα μουσικό έργο, κατά τη γνώμη σου;
Το εικαστικό είναι το πρώτο πράγμα που βλέπει κάποιος και αν αυτό είναι ενδιαφέρον και του κεντρίσει την προσοχή, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να μπει στον κόπο να ασχοληθεί και με το περιεχόμενο, οπότε μιλάμε για ένα πολύ σημαντικό κομμάτι στο όλο concept. Στην προκειμένη περίπτωση νομίζω πως η εργάρα του Φώτη όπως λες κι εσύ, εφόσον φτάνει στο σημείο να στέκεται μόνη της και εκτός περιεχομένου του δίσκου, κάνει άψογα τη δουλειά της!
Στο δικό σας κήπο ποιοι καλλιτέχνες και ποια έργα τους φύτρωσαν, τα οποία θεωρείτε ότι διαμόρφωσαν αρχικά το προσωπικό σας γούστο και σας επηρέασαν εν γένει ως μουσικούς;
Η προσωπική μου πρώτη αγάπη και παντοτινή είναι οι Deep Purple. Τώρα από το ευρύ φάσμα του Rock τα άπαντα, τι να πρωτοπούμε! Ενδεικτικά θα πω γενικά κάποια ονόματα όπως Alan Parsons Project, Pink Floyd, Focus, Camel, Socrates, Ιταλική σκηνή με P.F.M. και obscurities όπως Αlphataurus, Apoteosi, Γερμανική σκηνή με Eloy, Triumvirat και Kraut καταστάσεις, ηλεκτρονικό ήχο όπως οι Kraftwerk και Jean Michelle Jarre, και φτάνουμε από Ennio Morricone και Βαγγέλη Παπαθανασίου μέχρι Saxon, Iron Maiden και Megadeth!
Ο Φώτης όλη την ψυχεδελική σκηνή των 60s από Hendrix και Janis Joplin μέχρι Quicksilver Messenger Service και Grateful Dead, τους Jazz Masters όπως John Coltrane, Miles Davis κτλ, και φυσικά τη μεγάλη του αγάπη που είναι η παραδοσιακή ιρλανδική μουσική. Αν θα διάλεγα πάντως μια μπάντα που συναντιόμαστε 100% και μας επηρέασε σε αντίστοιχο βαθμό, αυτοί θα ήταν οι Jethro Tull.
Αν και μας το μαρτύρησες στην παραπάνω απάντησή σου, θα επιμείνω…Υπάρχει περίπτωση η μαγεία του δίσκου να μεταπηδήσει επί σκηνής, ώστε να σας απολαύσουμε σε κάποια συναυλία το επόμενο διάστημα;
Πάντα υπάρχει στο μυαλό μας αυτή η πιθανότητα απλά επειδή οι μουσικοί που ηχογράφησαν είναι στην ουσία session, είμαστε πάλι οι δύο μας και έτσι καταλήγει σε δεύτερη μοίρα. Δεν το αποκλείουμε, αλλά είναι μεγάλη δοκιμασία από μόνη της η εύρεση μουσικών και η προσαρμογή του έργου για live γιατί έχει γραφτεί με studio προσέγγιση και θα πρέπει να γίνουν ριζικές αλλαγές για να παιχτεί ζωντανά. Τη στιγμή που μιλάμε, προτεραιότητα είναι ο δεύτερος δίσκος.
Ευχαριστώ ξανά για το χρόνο σου! Μπορείς να κλείσεις αυτή τη συζήτηση, όπως εσύ επιθυμείς.
Θα θέλαμε για ακόμα μια φορά να σε ευχαριστήσουμε προσωπικά, όπως και το Soundcheck.Network, για την τιμή και την ευκαιρία να επικοινωνήσουμε τη δουλειά μας και επίσης να χαιρετήσουμε τους αναγνώστες! Ακούτε Jupiter Fungus, κάνει καλό! Cheers!
