Η αλήθεια είναι ότι η φρενίτιδα με τα album διασκευών έχει καταλαγιάσει πλέον. Όταν όμως με ένα τέτοιο εγχείρημα καταπιάνεται ο τρισμέγιστος Slash, τότε δικαίως τραβάει την προσοχή όλων μας. Κάτσε καλά φίλε αναγνώστη, καθώς στην περίπτωση μας μιλάμε για έναν από τους ελάχιστους guitar heroes που έχουν απομείνει εκεί έξω, ένας εμβληματικός καλλιτέχνης που μας το υπενθύμισε περίτρανα στην περσινή του εμφάνιση με τους Guns ‘N’ Roses στο ΟΑΚΑ.
Από την άλλη μεριά όταν σε ένα δίσκο βλέπω συμμετοχή μεγάλων αστέρων ως guests, ψύλλοι στον κόρφο μου κάνουν διαδήλωση. Δυστυχώς πολλές φορές οι διάσημοι καλεσμένοι, λειτουργούν ως ιδανική πούδρα για να μακιγιαριστούν ατέλειες ή στη χειρότερη για να συγκαλυφθεί η έλλειψη έμπνευσης. Στο ‘Orgy Of The Damned’, η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση. Η παρέλαση σπουδαίων ονομάτων πίσω από το μικρόφωνο όπως οι Gary Clark Jr., Chris Stapleton, Dorothy, Iggy Pop, Paul Rodgers, Demi Lovato, Brian Johnson, Tash Neal, Chris Robinson, Beth Hart ή οι Steven Tyler στη φυσαρμόνικα του ‘Killing Floor’ και Billy F. Gibbons σε κιθάρα / φωνή στο ‘Hoochie Coochie Man’, δημιουργεί μεγάλες προσδοκίες που εν μέρει δικαιώνονται.
Ο Slash με αυτή του την προσπάθεια θέλει να αποδώσει το δικό του φόρο τιμής στις blues επιρροές του και σε καλλιτέχνες όπως οι Albert King, Robert Johnson, T. Bone Walker, Willie Dixon, Muddy Waters, Howlin’ Wolf, Steppenwolf. Γι’ αυτό το λόγο πέρα από τους γνωστούς φίλους του, εμπιστεύεται στα keyboards τον Teddy ‘Zig Zag’ Andreadis και στο μπάσο τον Johnny Griparic, συνοδοιπόροι του αμφότεροι στους Slash’s Snakepit και Slash’s Blues Ball. Τα ηνία της παραγωγής τα παραδίδει στην αυτού εξοχότητα Mike Clink του ογκόλιθου ‘Appetite for Destruction’ μεταξύ άλλων. Κι εδώ είναι που αρχίζει να ‘κόβει’ λίγο η συνταγή, καθώς το συνολικό αποτέλεσμα ακούγεται πέραν του δέοντος γυαλισμένο και clean.
Προφανώς στόχος ήταν να φέρουν τα τραγούδια του παρελθόντος στο σήμερα και να ακουστούν από νεότερα αυτιά. Από την άλλη όμως το συγκεκριμένο είδος, εκ γενετής, ζητά μια προσέγγιση λιγότερο ‘ραδιοφωνική’. Άσε που βλέποντας τη συμμετοχή του Paul Rodgers στο ‘Born Under a Bad Sign’ προσδένεσαι στο κάθισμα περιμένοντας την απογείωση, τουναντίον όμως μέχρι την ύστατη νότα αναμένεις στην τροχοδρόμηση. Ευτυχώς στο ‘Papa Was a Rolling Stone’, το R’n’B άσμα που ερμήνευσαν πρώτοι οι The Temptations, η γνωστή χροιά και τα τσαλίμια της Gibson Les Paul του Slash, κάνουν την εμφάνιση τους. Εξαιρετική και η Demi Lovato στην ερμηνεία της, που μπορεί να περηφανεύεται για την απόδοση της και για το παράσημο αυτής της συνεργασίας. Η Beth Hart επιβεβαιώνει επίσης στο ‘Stormy Monday’ γιατί θεωρείται η κορυφαία blues φωνή – ψυχή των ημερών μας. To instrumental ‘Metal Chestnut’ που κλείνει το δίσκο, αποτελεί έργο του Slash και σκορπίζει χαμόγελα χαράς όντας μια από τις κορυφαίες συνθέσεις του τα τελευταία χρόνια.
Το πάρτι οργίων λίγο έλλειψε να μετατραπεί σε συνάντηση για τσάι, αλλά στο τέλος η παρτίδα σώθηκε από τη γνωστή μαεστρία του κυρίου με το ημίψηλο καπέλο.
Είδος: Blues rock
Δισκογραφική: Gibson Records
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: 17 Μαΐου 2024
