ARMORED SAINT: Νέο επίσημο video για το “One Chain (Don’t Make No Prison)”

NEWS

Οι Armored Saint, σταθεροί ηγέτες της αμερικανικής σκηνής του heavy metal από τις αρχές της δεκαετίας του 1980, επιστρέφουν με μια λαμπρή απόδοση του “One Chain (Don’t Make No Prison)”. Το κλασικό κομμάτι γράφτηκε αρχικά από τους Dennis Lambert και Brian Potter και κυκλοφόρησε για πρώτη φορά από τους People το 1970. Το τραγούδι έχει διασκευαστεί από τους The Four Tops (1974), Santana (1978) και The Doobie Brothers (1989).

Ο τραγουδιστής John Bush σχολιάζει, “Ο μπασίστας Joey Vera είχε την ιδέα να κάνουμε το τραγούδι. Πάντα ήμασταν τεράστιοι θαυμαστές της παλιάς σχολής soul και της μουσικής R&B, οπότε ήταν απίστευτο. Έχει υπέροχο groove, τέλειο για το rhythm section μας, και οι κιθάρες του Jeff Duncan και του Phil Sandoval ουρλιάζουν. Επιπλέον, οι ωραίοι  στίχοι το καθιστούν ιδανικό για το ύφος των Saint. O Levi Stubbs (The Four Tops) είναι φοβερός τραγουδιστής και απλώς προσπάθησα να τον δικαιώσω. Πιστεύω πως αυτό θα τον έκανε metal fan.”

Η παραγωγή του “One Chain (Don’t Make No Prison)” έγινε από τον Joey Vera, τη μίξη του Jay Ruston και το master από τον Maor Applebaum. Δείτε το επίσημο βίντεο από την My Good Eye: Music Visuals, παρακάτω:

Οι Armored Saint ολοκλήρωσαν πρόσφατα μια εξαιρετικά επιτυχημένη περιοδεία στη Βόρεια Αμερική με τους Queensrÿche και αυτή τη στιγμή εργάζονται πάνω στη μουσική για το επερχόμενο νέο τους άλμπουμ. Τον επόμενο μήνα, το συγκρότημα θα επιστρέψει στις ευρωπαϊκές σκηνές για μια σειρά συναυλιών δεκαέξι ημερών, που θα περιλαμβάνει εμφανίσεις στα Headbangers Open Air, Wacken Festival, Fezen Festival, Brutal Assault Festival και πολλά άλλα.

Armored Saint:

John Bush – φωνητικά

Jeff Duncan – κιθάρες

Phil Sandoval – κιθάρες

Joey Vera – μπάσο

Gonzo Sandoval – ντραμς

Website
Facebook

Avatar photo
About Γιώργος Γεωργίου 1092 Articles
Αν και από την τρυφερή ηλικία των ισχυρών δονήσεων κυνηγούσε την άκρη του Ουράνιου Τόξου, κάποια στιγμή στην εφηβεία του ανακάλυψε πως γεννήθηκε με ένα Triryche σημάδι, έστω και αν αυτό τον πρόδωσε μόλις τον οδήγησε στη Γη της Επαγγελίας. Ψάχνοντας για μια καλύτερη ζωή ένωσε το αγαπημένο του δίπολο, από το απόλυτο Καναδικό τρίο ως τα παλικάρια του "Νησιού" από το Aylesbury που ανάστησαν ένα ιδίωμα με τον Ψηλό ποιητή-ψάρι και αγκάλιασαν το μέλλον με τον κύριο "Η". Έμαθε και συνεχίζει να αγαπά με το ίδιο πάθος τους μεγάλους του τσίρκου της μουσικής αλλά και τα άγνωστα ευρήματα των ατέλειωτων ανασκαφών, όπως αγαπά και τις υπερβάσεις στα μουσικά ιδιώματα και άνετα θα έπινε κουβάδες από καφέ με τον Martin Walkyier και τον Paddy McAloon στο ίδιο τραπέζι. Ένας από τους διακαείς πόθους του με το πληκτρολόγιο ή την "πένα" είναι να συμφιλιώσει την παραδοσιακή prog metal παράταξη με τους μοντέρνους πιονιέρους του χώρου, μένοντας με πάθος ετοιμοπόλεμος σε κάθε προειδοποίηση της μοίρας για την εξάπλωση των λεπρών. Δυσκολεύεται ακόμα και σήμερα να δραπετεύσει από τις σελίδες του Σαρτρ, έστω και αν ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος να είναι ελεύθερος. Σιχαίνεται τη σοβαροφάνεια, τον φασισμό κάθε απόχρωσης και τον Κούγια. Ο κινηματογράφος μάλλον στένεψε πολύ γι' αυτόν μετά το "Διάφανο Δέρμα", ενώ όταν κοιτάζει το Subbuteo με μεγεθυντικό φακό, προτιμά οι ομάδες του σε οποιοδήποτε χορτάρι του πλανήτη να φοράνε βυσσινί.