Έφτασε επιτέλους η στιγμή να ανοίξω κι εγώ τον φάκελο “Wacken Open Air” ή όπως συναντάται πλέον και ως ακρωνύμιο W.O.A. Ένα φεστιβάλ που ξεκίνησε το 1990 ως μια μικρή εκδήλωση για τοπικές μπάντες, έχει μετατραπεί σε ένα από τα μεγαλύτερα φεστιβάλ της σκληρής μουσικής παγκοσμίως. Το πρώτο Wacken ήταν διήμερο και κόπηκαν μόλις 800 εισιτήρια (!!!).
Νομίζω πως πλέον, και προσθέτοντας 2 μηδενικά στον αριθμό των εισιτηρίων, το φεστιβάλ πρέπει είναι όντως το μεγαλύτερο. Πάμε στα δικά μας τώρα και στην καταγραφή της “once in a lifetime” προσωπικής μου εμπειρίας. Ήθελα εδώ και πολλά χρόνια να παρευρεθώ στο συγκεκριμένο φεστιβάλ αλλά μόλις φέτος το επέτρεψαν οι συνθήκες να είμαι κι εγώ μέρος του “πόπολου” που θα το έχει πράξει έστω και για μία φορά στη ζωή του. Κάνουμε ένα μεγάλο χρονικό άλμα για να φτάσουμε την 1η Αυγούστου και την ημέρα που προσγειωνόμαστε στο αεροδρόμιο του Αμβούργου. Τα live ξεκινούσαν επισήμως την επομένη (2/8), όμως είχαμε προγραμματίσει να πάμε μία μέρα νωρίτερα, πράγμα το οποίο όπως θα διαβάσετε αποδείχθηκε σωτήριο.
Ο καιρός, όπως γνωρίζαμε από πριν, δεν θα ήταν σύμμαχός μας αφού όπως ενημερωνόμασταν συνεχώς από την εφαρμογή του Wacken (ναι έχουν και απ’ αυτό) η βροχή είχε μετατρέψει την περιοχή σε βούρκο. Μάλιστα ενημέρωναν όσους έρχονταν με δικά τους οχήματα να σταματήσουν και να μην προσεγγίζουν το Wacken λόγω κυκλοφοριακής συμφόρησης. Αυτό που δεν περιμέναμε ήταν ότι μια διαδρομή μίας ώρας θα διαρκούσε τελικά τρεις, καθώς τα τελευταία 2 περίπου χιλιόμετρα έγιναν με ρυθμούς χελώνας που έχει σπάσει και τα τέσσερα πόδια της. Οι Γερμανοί διοργανωτές είχαν επιστρατεύσει τρακτέρ που έπαιρναν αυτοκίνητα και τροχόσπιτα και τα πήγαιναν στο χώρο που είχαν νοικιάσει για να κατασκηνώσουν.
Όλη αυτή η διαδικασία όπως καταλαβαίνετε εκτός του ότι ήταν πολύ χρονοβόρα, προκαλούσε και τεράστιο κυκλοφοριακού κομφούζιο στον δρόμο που οδηγούσε στην είσοδο. Αποτέλεσμα ήταν το απόγευμα της ίδιας ημέρας οι διοργανωτές να ανακοινώσουν πως δεν θα επέτρεπαν την είσοδο σε άλλα οχήματα, έτσι ώστε να διασφαλιστεί η ασφάλεια του κοινού. Αυτό προφανώς έγινε σε συνεννόηση με τις τοπικές και αστυνομικές αρχές. Μάγκες! Μιλάμε για πολύ λάσπη. Είπαμε πως συγκεκριμένα στο Wacken περιμένουν τέτοιες καταστάσεις αλλά το φετινό πρέπει να ξεπέρασε κάθε (μη) προσδοκία. Αργότερα ανακοινώθηκε πως έμειναν εκτός περίπου 35.000 άτομα από τους 85.000 που αναμένονταν. Το φεστιβάλ ήταν και πάλι sold out αφού τα εισιτήρια εξαντλήθηκαν μέσα σε μόλις 5 ώρες. Το απόλυτο ξενέρωμα λοιπόν να έχεις αγοράσει το εισιτήριο ένα χρόνο νωρίτερα, να έχεις έρθει από την άλλη άκρη του κόσμου και στο τέλος να μένεις απ’ έξω.
Φτάσαμε λοιπόν στην είσοδο, κάναμε το check-in και με τα μπαγκάζια στην πλάτη πήραμε τον δρόμο για να βρούμε το σημείο όπου βρισκόταν η σκηνή μας. Πορεία μέσα από πολλή λάσπη, με τα σύννεφα να δηλώνουν απειλητικά πως μας χρωστάνε μία βροχή για το καλωσόρισμα. Τελικά την έριξαν αλλά μόνο για κανένα 10λεπτο. Έτσι κύλισαν σχεδόν οι τρεις πρώτες μέρες, με διαστήματα βροχής, συννεφιάς και αέρα να εναλλάσσονται συνεχώς. Στο Wacken υπάρχουν 8 σκηνές όπου μπορεί κάποιος να παρακολουθήσει ζωντανή μουσική. Οι τρεις μεγαλύτερες, με τις ονομασίες Harder, Faster και Louder (μην είστε πονηροί ρε) βρίσκονται στο λεγόμενο “Holy ground” και η είσοδος σε αυτές γίνεται μετά από επιπλέον σωματικό έλεγχο των εισερχομένων σε αυτόν (άντε πέρνα καπνογόνο εκεί να σε δω).
Επίσης σε αυτόν το χώρο, μακρύτερα όμως, βρίσκονται άλλες δύο η μία δίπλα στην άλλη, η W:E:T stage (Wacken Evolution Tent) και η Headbangers stage. Σε αυτές έγινε το κυρίως “πανηγύρι” αλλά και στην Wasteland stage που βρισκόταν εκτός του “Holy ground” σε ένα σκηνικό που λες και ήταν βγαλμένο από την ταινία “Mad Max” και στην Wackinger stage που βρισκόταν εντός του θεματικού χωριού των Vikings. Η 1η Αυγούστου ήταν περισσότερο μέρα εγκλιματισμού και τακτοποίησης των πραγμάτων καθώς και κάποιων αναγνωριστικών κινήσεων γύρω από το “πεδίο της μάχης” αλλά και η αγορά του απαραίτητου αναμνηστικού merch. Οι λίγες ώρες ύπνου και το εκνευριστικό ψιλόβροχο που δήλωνε συνεχώς την παρουσία δεν ήταν αρκετά να μειώσουν την περιέργειά μου για το πως θα ήταν η 1η μέρα του φεστιβάλ.
1η ΗΜΕΡΑ
Σε τέτοιας κλίμακας φεστιβάλ είναι ιδανικό να πηγαίνεις από τη μία σκηνή στην άλλη έτσι ώστε να δεις όσες περισσότερες μπάντες μπορείς, αν μπορείς. Φέτος αυτό αποδείχθηκε πολύ δύσκολο λόγω των συνθηκών. Φαντάσου περπάτημα σε λάσπη, η οποία σε σημεία ξεπερνάει τον αστράγαλο και μοιάζει με μους σοκολάτα. Αφού σας άνοιξα λοιπόν την όρεξη, πάμε ορεξάτοι να παρακολουθήσουμε το γυναικείο thrash γκρουπ, Nervosa. Οι εκ Βραζιλίας ορμώμενες κυρίες, με τις Ελληνίδες Έλενα Κοτίνα (κιθάρα) και Hel Pyre (μπάσο) στις τάξεις τους, έδωσαν στη Louder stage ένα ξεσηκωτικό αλλά περιορισμένο, λόγω τεχνικών προβλημάτων, show και έδειξαν πως δεν συγκαταλέγονται άδικα ανάμεσα στα “καυτά” ονόματα του thrash σήμερα.
Nervosa setlist:
Seed of Death (Live premiere)
Perpetual Chaos
Death!
Masked Betrayer
Kill the Silence
Kings of Domination
Endless Ambition
Under Ruins
Σχεδόν την ίδια ώρα στη Wasteland όργωναν οι Γερμανοί heavy metallers CobraKill με το περσινό ντεμπούτο τους “Cobratör”. Δεν πειράζει, κάπου θα τους πετύχουμε στο μέλλον το μόνο σίγουρο. Στη Wasteland μεταφέρθηκα λίγο πριν τις 17:00 για να παρακολουθήσω την εμφάνιση των Βέλγων deathsters Schizophrenia. Με το εκπληκτικό “Recollections of the Insane” album του 2022 αλλά και το πρόσφατο EP διασκευών “Chants of the Abyss” έπαιρναν ασταμάτητα κεφάλια επί 45 λεπτά της ώρας. Κερασάκι στην τούρτα η διασκευή του εκπληκτικού “Necrophiliac” των “θεών” (μόνο Slayer). Γενικά εκείνη τη μέρα η Wasteland ήταν ηδονική καθώς εκεί έπαιξαν και οι Γερμανοί blackened speed metallers, Knife (τσεκάρετε) όσο και οι ομογάλακτοί τους Bütcher (ξανατσεκάρετε) που προέρχονται απ’ το Βέλγιο.
Ειδικά τους τελευταίους, τους περίμενα πως και πως και οι προσδοκίες μου για την απόδοσή τους πάνω στη σκηνή δεν διαψεύστηκαν. Με τον έναν κιθαρίστα να είναι ο Max Mayhem (επίσης στους Evil Invadrs) έπαιξαν ένα καταιγιστικό σετ 45’ βασιζόμενοι κυρίως στη δισκάρα του 2019 “666 Goats Carry My Chariot” αλλά αποκάλυψαν και ένα καινούργιο κομμάτι από το επερχόμενο album τους, το “Speed Metal Samurai”. Άμεσα σε κλειστό venue στη χώρα μας, ακούτε; Στη W:E:T stage διοργανώνεται ακόμη ένα rock πάρτι, εκεί όπου εμφανίζεται ο θρυλικός Phil Campbell με την μπάντα του, Phil Campbell and the Bastard Sons παίζοντας τραγούδια τόσο από την προσωπική του καριέρα όσο φυσικά και από την πορεία του με τους Motörhead.
Phil Campbell and the Bastard Sons Setlist:
Bite My Tongue
Iron Fist (Motörhead cover)
Damage Case (Motörhead cover)
Schizophrenia
Born to Raise Hell (Motörhead cover)
High Rule
God Save the Queen (Sex Pistols cover)
Dark Days
Ace of Spades (Motörhead cover)
Silver Machine (Hawkwind cover)
Ringleader
Going to Brazil (Motörhead cover)
Killed by Death (Motörhead cover)
Overkill (Motörhead cover with Mikkey Dee)
Η headline εμφάνιση της ημέρας άνηκε στην επονομαζόμενη heavy metal queen, Doro. Δεν διαρρηγνύω και τα ιμάτιά μου για τη συγκεκριμένη καλλιτέχνιδα αλλά όταν η εμφάνισή της συνοδεύεται από guests όπως οι Phil Cambell, Mikkey Dee, Hansi Kürsch, Joey Belladonna, Udo, Uli Jon Roth και Chris Caffery, τότε το ενδιαφέρον αυξάνεται κατακόρυφα. Τραγούδια από την καριέρα της αλλά και πασίγνωστες διασκευές (“Ace Of Spades”, “Breaking the Law”) ξεσήκωσαν τον κόσμο που είχε συγκεντρωθεί στην κεντρική Faster stage.
Doro setlist:
I Rule the Ruins (Warlock cover)
Earthshaker Rock (Warlock cover)
Time for Justice
Burning the Witches (Warlock cover)
Rock Till Death (with Hansi Kürsch)
Hellbound (Warlock cover)
East Meets West (Warlock cover with Sammy Amara)
Metal Racer (Warlock cover)
Für immer (Warlock cover)
Antisocial (Trust cover with Joey Belladonna)
Raise Your Fist in the Air (with Joey Belladonna)
Love Me Forever (Motörhead cover with Mikkey Dee, Phil Campbell)
Blood, Sweat and Rock ’n’ Roll (with Michael Rhein)
Breaking the Law (Judas Priest cover with Uli Jon Roth, Udo Dirkschneider)
All We Are (Warlock cover with Uli Jon Roth, Joey Belladonna, Udo Dirkschneider, Hansi Kürsch, Sammy Amara and Michael Rhein on stage)
Encore:
All for Metal
Ace of Spades (Motörhead cover with Mikkey Dee, Phil Campell)
Ήθελα επίσης αυτήν την πρώτη μέρα να δω επίσης τους θρυλικούς doom metallers Pentagram και τους thrashers EvilDead αλλά λόγω της ίδιας ώρας εμφάνισης δεν τα κατάφερα. Οι ταυτόχρονες εμφανίσεις ήταν κάτι που συνέβη και άλλες φορές στη διάρκεια του φεστιβάλ πράγμα που με εμπόδισε να δω κάποιες μπάντες αλλά δεν παραπονιόμαστε κιόλας. Καταφέραμε και ήμασταν μέσα στο Wacken.
2η ΗΜΕΡΑ
Η 2η ημέρα ξεκίνησε με τον πρωινό ήλιο να εκπλήσσει ευχάριστα και να κάνει την μετακίνηση στη λάσπη λίγο πιο εύκολη. Σε κάποια σημεία η “μους” είχε αρχίσει να ξεραίνεται αναπτερώνοντας το ηθικό μας, καθώς τις δύο προηγούμενες ημέρες ένιωθα λες και έκανα πορεία στο Δέλτα του ποταμού Μεκόνγκ. Μετά το πρωινό καφεδάκι κινηθήκαμε προς τη Louder stage όπου στις 12:00 ακριβώς χτυπάει ο ανεμοστρόβιλος που ακούει στο όνομα Terror. Η hardcore μπάντα από το L.A. μπαίνει με το “Pain Into Power” και μας αποχαιρετά με το διαχρονικό “Keepers of the Faith”, ενώ ενδιάμεσα γρονθοκοπεί χωρίς έλεος με τραγούδια όπως τα “Spit My Rage” και “Return to Strength”. Τα πρώτα moshpit λάσπης μόλις είχαν πάρει μπροστά.
Terrot setlist:
Pain Into Power
Overcome
Spit My Rage
Stick Tight
Boundless Contempt
Always the Hard Way
Return to Strength
Can’t Help but Hate
Life and Death
One With the Underdogs
Keep Your Mouth Shut
Keepers of the Faith
Στην ίδια σκηνή, το μεσημέρι θα εμφανιστούν οι (κάποτε πολύ) αγαπημένοι Dark Tranquillity. Με τον παλιό Martin Brändström να ακολουθεί τον μόνο εναπομείναντα του αρχικού line-up, Mikael Stanne, η μπάντα επιδόθηκε στο χαρακτηριστικό melo-death των τελευταίων πολλών χρόνων, με μοναδικό τραγούδι προ ’00s τραγούδι να είναι το “Therein”. Οκ, κλασική εμφάνιση DT αλλά ούτε ένα “Punish My Heaven” ή ένα “Lethe” πλέον ρε μάγκες; Άντε ένα “Insanity’s Crescendo” για το γαμώτο.
Dark Tranquillity setlist:
Encircled
What Only You Know
Terminus (Where Death Is Most Alive)
Atoma
Nothing to No One
Monochromatic Stains
Forward Momentum
Hours Passed in Exile
Phantom Days
Cathode Ray Sunshine
ThereIn
Misery’s Crown
Το πρόγραμμα στις δύο κεντρικές σκηνές είχε αναπροσαρμοστεί λόγω εργασιών απολάσπωσης, κι έτσι οι θρύλοι Uriah Heep ξεκίνησαν αργότερα απ’ ότι ήταν προγραμματισμένο αρχικά. Αποτέλεσμα ήταν να τους παρακολουθήσω για λίγη ώρα προτού φύγω για τη Wasteland όπου είχα προγραμματίσει να δω τους Καναδούς Riot City. Στα πλαίσια των 50 χρόνων όμως των Heep πρόλαβα να ακούσω ύμνους όπως το εναρκτήριο “Against the Odds”, “The Hanging Tree”, “Too Scared to Run” και “Rainbow Demon” μεταξύ άλλων.
Uriah Heep setlist:
Against the Odds
The Hanging Tree
Between Two Worlds
Stealin’
Too Scared to Run
Rainbow Demon
Sunrise
July Morning
Lady in Black
Encore:
Gypsy
Easy Livin’
Η εμφάνιση των Riot City ήταν ένα είδος απωθημένου και έχοντας διαβάσει για την εμφάνισή τους στο πρόσφατο Up The Hammers Festival στη χώρα μας, η προσμονή γινόταν πιο έντονη. Speed-αριστό καθαρόαιμο heavy metal παλιάς κοπής, αποτυπωμένο σε δύο album πραγματικά κοσμήματα για τη μουσική. Αν και είχαν λίγο χρόνο στη διάθεσή τους, έδειξαν πως πρέπει να παίζεται το metal επάνω στη σκηνή. Άγριο, αλήτικο και ανόθευτο όπως ήταν στα τέλη των 70s με αρχές των 80s. “The Hunter”, “Warrior of Time”, “Beyond the Stars” και “Tyrant” είναι μερικά από τα τραγούδια τα οποία προσέφεραν με αρχηγική εμφάνιση οι Καναδοί.
Καπάκι μετά τους Καναδούς, και καθ’ οδόν προς τις μεγάλες σκηνές, κάνουμε μια ωριαία στάση για να δούμε τους Αμερικανούς deathsters Immolation να κατεδαφίζουν τη Headbanger’s stage. Τους είχα δει παλαιότερα και στη χώρα μας και είχα πάθει πολιτισμικό σοκ με το μετρονομικό παίξιμο και το δέσιμο της μπάντας. Σας πληροφορώ πως τίποτα δεν άλλαξε έπειτα από τόσα χρόνια. Με πέντε τραγούδια από το τελευταίο τους πόνημα “Acts Of God”, δεν άφησαν κανένα περιθώριο για αμφισβήτηση κάνοντας μια ηγεμονική εμφάνιση. Στιβαροί, δεμένοι και καταιγιστικοί όπως ακριβώς ο Mike Tyson στα νιάτα του.
Immolation setlist:
An Act of God
The Age of No Light
Harnessing Ruin
Blooded
World Agony
Swarm of Terror
Broken Prey
Destructive Currents
Providence
Under the Supreme
Let the Darkness In
Στη συνέχεια το μενού περιλάμβανε την εμφάνιση των Kreator. Τους Γερμανούς τους έχω δει αρκετές φορές, με την τελευταία να είναι πέρυσι στο Rock the Castle στη Βερόνα. Πλέον ξέρεις τι περίπου να περιμένεις από ένα live τους, οπότε δεν αποτέλεσε έκπληξη ούτε το setlist ούτε φυσικά η επαγγελματική τους απόδοση επί σκηνής. Ο χώρος βέβαια μπροστά και από τις δύο κεντρικές σκηνές ήταν γεμάτος ενώ το πάρτι λάσπης καλά κρατούσε την ώρα που οι Kreator βρίσκονταν στο σανίδι με το moshpit και το crowd surfing να βρίσκονται διαρκώς χέρι με χέρι
Kreator setlist:
Hate Über Alles
People of the Lie
Awakening of the Gods (Intro only)
Enemy of God
Betrayer
Midnight Sun (with Sofia Portanet)
Satan Is Real
Hordes of Chaos (A Necrologue for the Elite)
666 – World Divided
Mars Mantra
Phantom Antichrist
Hail to the Hordes
Strongest of the Strong
Extreme Aggressions
The Patriarch
Violent Revolution
Flag of Hate
Pleasure to Kill
Η βραδιά, εκτός από τσίκνα και μπύρα, μύριζε και κολοκύθα. Έτσι μπορώ να αποτυπώσω την αύρα από τη στιγμή που οι θρυλικοί Helloween πάτησαν το πόδι τους στη σκηνή. Με εξαιρετικό ήχο και με την ώθηση από το κοινό που είχε τιγκάρει το Holy ground, οι Γερμανοί απέδειξαν γιατί κάποτε χαρακτηρίστηκαν ως οι διάδοχοι των Iron Maiden και αποτέλεσαν (αποτελούν) τη ναυαρχίδα του Ευρωπαϊκού power metal. Εκείνο όμως που δεν εξέλαβα από την εμφάνισή τους, ήταν η χαρούμενη διάθεση που χαρακτηρίζει το γκρουπ. Δεν λέω πως ήταν με τα μούτρα κάτω, όμως το vibe που εξέλαβα δεν ήταν αυτό που είχα στο μυαλό μου από αυτά που είχα ακούσει για την εμφάνισή τους πριν λίγο καιρό στην Αθήνα στο Release Athens Festival. Ας μην παραπονιέμαι όμως. Είχα την τύχη να δω έναν από τους τελευταίους μεγάλους του ένδοξου παρελθόντος, και μάλιστα και με τους τρεις τραγουδιστές που τους έχουν χαρακτηρίσει όλα αυτά τα χρόνια.
Helloween setlist:
Skyfall
Eagle Fly Free
Mass Pollution
Future World
Power
Save Us
Walls of Jericho
Metal Invaders / Victim of Fate / Gorgar / Ride the Sky
Heavy Metal (Is the Law)
Forever and One (Neverland)
Best Time
Dr. Stein
How Many Tears
Encore:
Perfect Gentleman
Keeper of the Seven Keys
Encore 2:
Invitation
I Want Out
Το τρίτο βράδυ μας βρήκε να αναρωτιόμαστε μην τυχόν ο δυνατός αέρας μας πάρει και μας σηκώσει τη σκηνή λόγω της καταιγίδας που είχε ξεσπάσει και η οποία ευτυχώς κράτησε για λίγο. Αυθόρμητα το μυαλό που πήγε στο εκ νέου φρεσκάρισμα της λάσπης αλλά αυτομάτως ησύχασα όταν σκέφτηκα τι θα άκουγα την επόμενη ημέρα. Ηρέμησε Νίκο. Αύριο θα βιώσεις το “Stranger In a Strange Land”…..
(Η συνέχεια στο Β’ μέρος)
