Εάν υπάρχει μία μπάντα που να έχει διχάσει όσο καμία άλλη το παγκόσμιο μεταλλικό κοινό, τότε αυτή είναι οι Virgin Steele. Αυτό όμως που με βεβαιότητα μπορώ να πω ότι θα αναγνωρίσουν οι απανταχού μεταλλάδες, είναι ότι ο ιθύνων νους των Αμερικανών metallers David DeFeis είναι ένας ευφυής μουσικός, ένας οξυδερκής καλλιτέχνης που καταφέρνει με τα πεπραγμένα του να φαντάζει πολύ μπροστά από την εποχή του, τόσο μπροστά που να μοιάζει “δύσκολο” για τους οπαδούς να ακολουθήσουν τα μουσικά τερτίπια του μυαλού του. Με άλλα λόγια, ο DeFeis δεν μένει στάσιμος, εξελίσσεται μουσικά και αυτό μοιάζει αδύνατο να το δεχθούν όσοι έχουν δεθεί μαζί του κατά τα hard rock πρώιμα βήματά του, την επική heavy metal συνέχειά του και τώρα την όλο και πιο progressive διάθεση του. Στο δια ταύτα, όπως κάθε δουλειά των Virgin Steele απασχολεί θετικά ή αρνητικά τους οπαδούς της μπάντας, έτσι και το “The Passion Of Dionysus” μοιάζει έτοιμο να ταράξει τα νερά και να διχάσει και πάλι τους φίλους των Αμερικανών heavy metallers.
Αυτό που ξεχωρίζει το “The Passion Of Dionysus” από τις προηγούμενες δουλειές των Virgin Steele, είναι ότι εδώ ο David DeFeis μας “συστήνει” την πιο progressive διάθεση του που κάπου βαθειά στο μυαλό του την είχε “στριμωγμένη” μέχρι σήμερα. Προφανώς και δεν λείπει η επική πλευρά της μουσικής των Αμερικανών epic heavy metallers, όμως η αλήθεια είναι ότι έχει περιοριστεί περισσότερο σε επίπεδο ατμόσφαιρας και λιγότερο στη μουσική επένδυση του album, με αποτέλεσμα το “The Passion Of Dionysus” να είναι σαφώς πιο μελωδικό, ίσως περισσότερο “εμπορικό” από όσο θα το θέλαμε οι παλιότεροι και με ένα προοδευτικό ύφος που ο David DeFeis και η παρέα του δεν μας είχαν συνηθίσει μέχρι τώρα. Αν ξεκινήσεις να το συγκρίνεις με αυτά που ήξερες ως σήμερα για τους Virgin Steele, τότε σίγουρα θα βρεθείς να το κρίνεις με λανθασμένα επιχειρήματα, μιας και το νέο album των Αμερικανών δεν έχει καμία σχέση μουσικά με τους προκατόχους του. Ο David DeFeis φαίνεται ότι έχει βάλει πάλι μπροστά αυτό το “σαράκι” της εξέλιξης, αυτήν την έννοια του ενός βήματος πιο μπροστά από την εποχή του, και το “The Passion Of Dionysus” κινείται ηχητικά με αντίθετη θα έλεγα φορά από ότι ξέραμε μέχρι σήμερα, σε πιο progressive μονοπάτια και όχι στα κλασικά επικά “πεδία”. Δεν ξέρω αν αυτή η “φάση” του David DeFeis και των Virgin Steele θα πετύχει, όμως μπορώ με σιγουριά να πω ότι και πάλι η μπάντα θα βρεθεί στο επίκεντρο του σχολιασμού (είτε θετικού, είτε αρνητικού), πράγμα που ίσως την “βολεύει” κιόλας.
Αυτό που εντυπωσιάζει στο “The Passion Of Dionysus”, είναι αν μη τι άλλο η συνθετική ευφυΐα και ποιότητα του David DeFeis. Προφανώς και πρόκειται για έναν οξυδερκή καλλιτέχνη, με τρομερή μουσική παιδεία, ο οποίος μπορεί να βγάλει και από τη “μύγα ξύγκι” όπως λένε και στο χωριό μου, και να δημιουργήσει ποιοτικές συνθέσεις ακόμη και σε album που δεν γεμίζουν το “μάτι” του οπαδού. Το έχει αποδείξει και σε προηγούμενους δίσκους, το αποδεικνύει και τώρα, ότι ακόμα και αν το συνολικό αποτέλεσμα του album δεν σε ικανοποιεί, το σίγουρο είναι ότι θα μείνεις αποσβολωμένος από την δημιουργική φιλοσοφία του DeFeis και θα του απονείμεις τα εύσημα για την ποιότητα των κομματιών, τόσο στιχουργικά όσο και μουσικά. Έτσι ρίχνοντας μια πρώτη ακρόαση στο “The Passion Of Dionysus”, θεωρώ βέβαιο ότι θα ξεχωρίσεις την επική ατμόσφαιρα στα “You’ll Never See The Sun Again” και “The Ritual Of Descent”, την progressive διάθεση στο “The Gethsemane Effect”, τον επικό heavy metal χαρακτήρα στα “To Bind And Kill A God” και “I Will Fear No Man For I Am A God”, την ιεροτελεστική μελωδικότητα στο “Unio Mystica” και στο ομώνυμο “The Passion Of Dionysus” και τέλος την τεχνική σπιρτάδα στα “A Song Of Possession”, “Spiritual Warfare” και “Black Earth And Blood”. Ξέχασα κανένα; Δεν νομίζω. Το “Passion Of Dionysus” είναι καταδικασμένο να ξεχωρίσει για τις ευφυείς συνθέσεις του, ακόμη και αν δεν καταφέρει να πείσει για την μουσική αυθεντικότητα του ως σύνολο. Το σίγουρο είναι, ότι στο τέλος του δίσκου πάλι θα θεοποιήσουμε τον DeFeis για την συνθετική ευστροφία του και από την άλλη θα τον “κατηγορήσουμε” για την προοδευτική μουσική αλλαγή του.
Αξίζει πιστεύω να αναφερθούμε και στο γεγονός, ότι τόσο ατμοσφαιρικά όσο και σε θέμα παραγωγής, το “The Passion Of Dionysus” αγγίζει την αρτιότητα. Φαίνεται ότι το κομμάτι αυτό της παραγωγής και της ατμόσφαιρας, ο DeFeis δεν το διαπραγματεύεται και παίρνει το μέγιστο αποτέλεσμα σε κάθε δουλειά του. Άλλωστε και τα θέματα που προσπαθεί να αγγίξει ο David DeFeis, είναι λεπτά, είναι σημαντικά και αξίζουν μιας ιδιαίτερης αντιμετώπισης ώστε το συνολικό αποτέλεσμα να αναδεικνύει την αξία και την “ομορφιά” τους. Η παραγωγή καταφέρνει να συλλάβει μέχρι και την πιο μικρή μουσική λεπτομέρεια του “The Passion Of Dionysus”, ενώ η ατμόσφαιρα μοιάζει να ισορροπεί με την progressive διάθεση του δίσκου. Ο David DeFeis και οι Virgin Steele, φαίνεται ότι το έκαναν και πάλι το θαύμα τους, τουλάχιστον σε αυτό το κομμάτι.
Είναι φανερό, ότι το “The Passion Of Dionysus” καταφέρνει όχι μόνο να διχάσει το κοινό μεταξύ της προηγούμενης κυκλοφορίας του group και ετούτης εδώ, αλλά και εν μέσω του ίδιου του δίσκου. Δεν ξέρω αν το “The Passion Of Dionysus” καταφέρει να σε πείσει για την αυθεντική progressive προσέγγιση του ή θα σε κάνει να αδιαφορήσεις για την έλλειψη της επικής χροιάς των Virgin Steele που έχεις λατρέψει. Το σίγουρο είναι πάντως, ότι για ακόμη μία φορά θα παραδεχτείς την καλλιτεχνική οξυδέρκεια της μορφής που ακούει στο όνομα David DeFeis και ίσως ευχηθείς να γυρίσει και πάλι στα παλιά epic metal “λημέρια” (Μακάρι, Θεέ μου!). Θεωρώ ανούσιο να το συστήσω σε κάποιον old school epic metal οπαδό, ενώ αντίθετα θα τολμήσω να το προτείνω σε ένα πιο progressive ακροατήριο που μπορεί να βρει κάτι το ενδιαφέρον στο “εσωτερικό” του.
Είδος: Heavy/Power Metal
Δισκογραφική: Steamhammer
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: 30 Ιουνίου 2023
Facebook: https://www.facebook.com/VIRGINSTEELEOFFICIAL
Official Page: https://www.virgin-steele.com/
