[Γράφει ο Γιάννης Φράγκος]
Συνηθίσαμε τη σιωπή, τη μοναξιά, αποκτήσαμε έξεις αποστροφής προς κάθε κοινωνική συμπεριφορά, ο φόβος βρήκε πρόσφορο έδαφος στις καρδιές μας, τα τελευταία χρόνια υπήρξαν δύσκολα για τους περισσότερους. Η συνάντηση με ανθρώπους έπειτα από το διάστημα αυτό σχεδόν σοκάρει, βλέπεις τον χρόνο να έχει αφήσει τα σημάδια του επάνω τους, σε χαιρετούν κι εκείνοι όχι με μικρότερο «δέος». Πέρασα την είσοδο του Gagarin νιώθοντας ευγνωμοσύνη για το γεγονός πως, τουλάχιστον το συγκεκριμένο, απέφυγε το λουκέτο μέσα σε αυτή τη μαύρη περίοδο, όπως έγινε πχ με το The Crow club, την εξαιρετική αυτή μουσική σκηνή του Γιώργου Παπάζογλου η οποία έγραψε ιστορία στη βραχύβια λειτουργία της. Την ίδια και περισσότερη ευγνωμοσύνη ένιωσα για το γεγονός πως υπάρχει ακόμη αυτό το φεστιβάλ, όσο κι αν οι συνθήκες κάνουν τέτοια επιχειρήματα να δείχνουν… παράλογα. Το έθεσε πολύ εύστοχα με το χιούμορ του λίγες ώρες μετά την έναρξη των εμφανίσεων και ο Bob Katsionis επί σκηνής “γύρω γύρω πέφτουν βόμβες και ο άλλος εδώ διοργανώνει true metal festival”.
Η ανακοίνωση της διοργάνωσης στο facebook την επόμενη ημέρα της εξαιρετικής δεύτερης βραδιάς, λεπτομέρειες για την οποία θα έχετε τη δυνατότητα να διαβάσετε παρακάτω, έβαλε φρένο στη χαρά των φίλων του UTH. Συγκεκριμένα, η ανάρτηση που έφερε την υπογραφή του Μανώλη Καραζέρη, ήταν η εξής:
“Once again thanks to everyone who stood by the festival the past 2 years allowing us to return this weekend. As many of you asked we didn’t started presale for 2023 because I need sometime to think if the festival will go on. We will update you asap”.
Τελευταίο live report για την τελευταία ημέρα του τελευταίου Up The Hammers; Ας ελπίσουμε πως όχι και πως σύντομα μια νέα ανακοίνωση θα ξεδιαλύνει τα πράγματα προς την αντίθετη κατεύθυνση.
Η ακύρωση της εμφάνισης των Titan Force έφερε στο δρόμο μας για πρώτη φορά μια εμφάνιση των Νορβηγών θρύλων Conception, ως headliners της δεύτερης ημέρας του φεστιβάλ. Αν άξιζε τελικά η αναμονή; Δε ρίχνω καν spoiler alert, το γνωρίζουν πλέον οι πάντες πως o Roy και η παρέα του μάγεψαν κάθε ανθρώπινο ον που παρευρέθηκε στο Gagarin και είχε ακουστική ικανότητα κάτω από 90 dB. Πέρα από το εξαιρετικό κλείσιμο της βραδιάς, πολύ όμορφα πέρασε και το κυρίως σώμα του UTH με 7 μπάντες να διαδέχονται η μια την άλλη ακριβώς επάνω στους χρόνους του timetable που είχε ανακοινωθεί, με τον κλιματισμό του Gagarin να μην αφήνει τη ζέστη να μας καταβάλει (τουλάχιστον επάνω). Θα κάνω κι ένα παράπονο προς το Gagarin για την απαράδεκτη κατάσταση που επικρατούσε για άλλη μια φορά στα WC. Ειδικά με την υγειονομική κατάσταση που περνάμε θα έπρεπε να το κοιτάξουν ξανά και προσεκτικά το συγκεκριμένο θέμα.
Με συντροφιά τη γλυκιά, ποτιστική όπως την ονομάζουν, βροχόπτωση. έφθασα στη Λιοσίων λίγο μετά τις 2 το μεσημέρι. Συνάντησα φίλους, γνωστούς, ακόμη και απλές φάτσες που είχα συνδυάσει με το UTH, χωρίς να τις γνωρίζω, όλοι να έχουν μπει σε τροχιά για τη βραδιά. Η πρώτη μπάντα που θα βλέπαμε στη σκηνή του Gagarin205 ήταν οι Ιταλοί Konquest. Δεν κρύβω πως ήταν και ο βασικός λόγος που τραβήχτηκα από νωρίς στην Αθήνα. Με ένα album στο ενεργητικό τους, το περσινό ντεμπούτο “The Night Goes On”, είχαν με άνεση καταφέρει να με κάνουν να τους βάλω στο στόχαστρό μου. Παραδοσιακό heavy metal από 4 συμπαθέστατους νεαρούς με εμφανή την απειρία στα live, αλλά και τον επιπλέον βαθμό δυσκολίας του ότι άνοιξαν συναυλιακά την ημέρα. Η προσέλευση του κοινού ήταν μικρή, αναμενόμενο για τα μεσημέρια της τελευταίας ημέρας όλων των UTH. Πάντως οι Konquest άξιζαν τον κόπο, ακόμη κι αν δεν ήταν ακριβώς αυτό που φανταζόμουν πως θα έβλεπα.
Έπαιξαν 6 κομμάτια από αυτά που ήδη γνωρίζουμε μέσα από το ντεμπούτο, αλλά και 2 νέα back to back, τα “Tyranny” και “Something”, τα οποία, ουδεμία έκπληξη, άνετα θα μπορούσαν να προέρχονται από το πρώτο τους album. Την φανερή αμηχανία του frontman συμπλήρωναν οι υπερκινητικοί κιθαρίστες, λάτρεψα το λευκό tshirt Power Trip που φορούσε ο ένας, άσχετο αλλά ήθελα να το πω! Όσο η μπάντα αυτή γράφει ώρες στα live stage τόσο θα κερδίζει εμπειρία, το μόνο που τους λείπει, γιατί κομμάτια και ικανότητες τα διαθέτουν ήδη.
Konquest setlist:
Theme of the Konqueror
The Night Goes On
Too Late
Keep Me Alive
Time And Tyranny
Something
Helding Back the Tears
Heavy Heart
«Εκτός από το να κρατάμε ψηλά τα Σφυριά, ξέρουμε να κρατάμε και το χρονοδιάγραμμα με συνέπεια», έμοιαζε να μας έλεγε ο stage manager όταν έκανε με τον φακό του το δεύτερο σινιάλο της βραδιάς στον πάγκο του ηχολήπτη και του φωτιστή.
«Χοντρέ, ναι εσύ εκεί πάνω στον εξώστη, frontman με τσαμπουκά ήθελες να δεις ε; Πάρτα…», έμοιαζε να μου έλεγε ο τραγουδιστής των Κυπρίων Solitary Sabred, καθώς έκαναν την είσοδό τους στη σκηνή. Τί κι αν κάπου με κούρασε η επιμονή του στα ψηλά φωνητικά, του έβγαλα το καπέλο. Ο λόγος για τον Πέτρο Λεπτό, από τους πιο επικοινωνιακούς τραγουδιστές της ημέρας και όχι μόνο. Ακολούθησαν σχεδόν 45 λεπτά επικό metal, με σπαθιά, τσιρίδες, fantasy θεματολογία κι ένα δεμένο κιθαριστικό δίδυμο να τα δίνει όλα. Η μπάντα έδειχνε να περνάει καλά όπως και ο κόσμος από κάτω που είχε πυκνώσει αρκετά για τα δεδομένα της ώρας (μόλις μισή ώρα μετά τις 4).
Το Σάββατο δεν ήταν από εκείνες τις συναυλιακές ημέρες με τεχνικά προβλήματα. Λίγα, διάσπαρτα και αντιμετωπίστηκαν σχετικά άμεσα από το πολύ έμπειρο crew του festival. Ένα από αυτά καθυστέρησε πολύ λίγο την έναρξη του “Disillusions”, το οποίο ο Λεπτός αφιέρωσε σε ένα πρόσωπο που έχασε πολύ πρόσφατα. Το υλικό που επέλεξαν προερχόταν μέσα από τα 2 πιο πρόσφατα album τους “Redemption Through Force” και “By Fire & Brimstone”. Λίγο νωρίτερα μάθαμε ότι το ξίφος που εμφάνισαν στο “Disciples Of The Sword” ανήκει στον Μιχάλη Νοχό («ώστε κουβαλάτε και σπαθιά κ@λόπαιδα,ε;»).
Solitary Sabred setlist:
Servants of the Elder Gods
Synaxxis of Honor / Disciples of the Sword
Damnation
The Scarlet Citadel (Chronicles of the Barbarian King pt.I)
Psionic Transmogrification
Assassins of Carthage
Disillusions
Redeemer
Burn Magic, Black Magic
[Γράφει ο Πελοπίδας Χελάς]
Τρίτο στη σειρά και δεύτερο συγκρότημα από την Ιταλία, οι Vultures Vengeance παίζουν και αυτοί κλασικό metal και η εμφάνισή τους παραπέμπει σε εποχές 80s. Οι Ιταλοί ανέβηκαν στη σκηνή full ορμητικοί, σα γνήσιοι γύπες εξαπέλυσαν την επίθεσή τους, παίζοντας πραγματικά στο κόκκινο. Τα πρώτα τέσσερα κομμάτια ήταν από το πρώτο τους studio album “The Knightlore” (2019) στο οποίο ήταν ελαφρώς πιο μελωδικοί και κέρδισαν από την αρχή το χειροκρότημα του κόσμου.
Στην συνέχεια συνέχισαν σε ακόμα πιο γρήγορους ρυθμούς με τραγούδια από το ep τους “Where the Time Dwelt In” (2016) και το demo “Rising” (2015). Προβαρισμένη μπάντα, με έντονη σκηνική παρουσία, όλες οι κλασικές κινήσεις από παλιές βιντεοκασσέτες είχαν την τιμητική τους, όργωσαν τη σκηνή και έχυσαν αρκετό ιδρώτα. Οι Vultures Vengeance είναι αναμφίβολα μια καλή και τίμια μπάντα, που αν στο μέλλον ρίξει λίγο τις ταχύτητες για χάρη της ποικιλομορφίας, θα παίξει μπάλα και σε μεγαλύτερη κατηγορία.
Vultures Vengeance setlist:
A Great Spark From the Dark
Fates Weaver
Pathfinder’s Call
The Knightlore
On A Prisoner’s Tale
A Curse From Obsidian Realm
Towards the Gates of Unknown
Επόμενοι στον μουσικό μαραθώνιο, οι Stray Gods, παιδί του δικού μας Bob Katsionis. Για όποιον δεν τους ξέρει, οι Stray Gods κυκλοφόρησαν φέτος το πρώτο τους δίσκο “Storm the Walls”, o οποίος αποτελεί καρπό της αγάπης για τους Iron Maiden τόσο του Bob όσο και των υπόλοιπων μουσικών της μπάντας. Έτσι το συγκρότημα, με την αύρα των maiden ζέστανε τον κόσμο που είχε μαζευτεί και γενικά η μουσική τους ήταν ευχάριστη χωρίς όμως και να ενθουσιάζει.
Σκηνικά ήταν αρκετά καλοί, με μπροστάρηδες τον εξαιρετικό τραγουδιστή και frontman Artur Almeida και τον Bob Katsionis, οι δυο τους έχουν αρκετά καλή χημεία και τα αστεία που αντάλλαξαν διασκέδαζαν και το κοινό. Πέρα από τα 5 κομμάτια από το “Storm the Walls”, έπαιξαν και δύο διασκευές. Η μία ήταν το “Judas Be My Guide” και η άλλη ήταν το κομμάτι “War in Heaven” των Lordian Guard, που κυκλοφόρησε στο πρόσφατo tribute στον William J Tsamis. Και στις δυο περιπτώσεις ξεσηκώθηκε το Gagarin. Το τέλος της εμφάνισης βρήκε τους Stray Gods χαμογελαστούς και ευχαριστημένους από την ανταπόκριση του κόσμου.
Stray Gods setlist:
Black Horses
The World Is a Stage
Alive for a Night
War in Heaven (Lordian Guard cover)
Silver Moon
Judas Be My Guide (Iron Maiden cover)
The Seventh Day
[Γράφει ο Γιώργος Γεωργίου]
Οι Καναδοί πολεμιστές από το Calgary της Alberta, Traveler, είναι από τους νέους σημαιοφόρους του παραδοσιακού metal ήχου που έχουν καταφέρει να αναδυθούν αισθητά και να χτίσουν τη δική τους υπόληψη, γεγονός καθόλου ευκαταφρόνητο για μια μπάντα με δυο άλμπουμ.
Όπως κάθε μπάντα του χώρου που σέβεται τις θεμέλιους λίθους μιας συνολικής προσέγγισης στον θαυμαστό κόσμο της μεταλλικής παράδοσης, οι Traveler έχουν καθορίσει τις δικές τους συντεταγμένες φαντασίας. Με την επιστημονική λοιπόν φαντασία να τους τραβά σε μύθους και ήρωες του διαστήματος και ένα πιστά εναρμονισμένο artwork να υπερτονίζει τον χώρο αυτό, οι Καναδοί έχοντας εμπροσθοφυλακή τους την αστείρευτη ενέργεια και την ταχύτητα, είναι σίγουρα από εκείνα τα γκρουπ που αποκαλύπτονται στην πληρότητά τους πάνω στο σανίδι. Στο φεστιβάλ μοίρασαν τον χρόνο τους σχεδόν εξίσου στα δυο άλμπουμ (“Traveler”, “Termination Shock”), με μια ελαφριά κλίση στο ντεμπούτο ομότιτλο. Δεν τίθεται λόγος βέβαια για το πόσο ομοιογενές και συμπαγές ακούγεται το πλήρες πρόγραμμα.
Οι Traveler είχαν από την πρώτη στιγμή έναν εξαιρετικά ισορροπημένο ήχο, που πέρα από την οργανική ευκρίνεια της μπάντας, έδινε στη φωνή του Jean-Pierre Abboud τον χώρο να χαράξει ξεκάθαρα τις φωνητικές του γραμμές, δίνοντας την ευκαιρία ακόμα και στον φρέσκο ακροατή να παρακολουθήσει επαρκώς τα τραγούδια. Ο Matt Ries με παρτενέρ τον Toryin Schadlich ήταν ο μαέστρος ανάμεσα στα επίμονα ριφ και τις αρχέγονες δισολίες που έχουν χαρακτηρίσει τόσους στη μεγάλη διαδρομή αυτού του ήχου και το ίδιο κάνουν και στα δικά τους τραγούδια. Μαζί τους, ένα rhythm section καταιγίδα (με φρέσκο πρόσωπο τον ντράμερ Nolan Drumrolly) συμπλήρωνε μια συνολική κατάθεση ψυχής που εκφραζόταν ταυτόχρονα και με μια μοναδική ενέργεια επί σκηνής: αυτό που άκουγες και ένιωθες συγχρωτιζόταν ιδανικά με την εικόνα που είχες μπροστά σου.
Σε μια εμφάνιση που κύλισε νεράκι και με κέρδισε ιδιαίτερα η απόδοση του Abboud (ανεξήγητο γιατί τον χαμήλωσε κάποια στιγμή ο ηχολήπτης για περίπου 2-3 τραγούδια για να τον επαναφέρει τελικά στην αρχική ρύθμιση), ομολογώ πως ένιωσα αισθητά περισσότερο στο στοιχείο μου στα “Fallen Heroes” και “Terra Exodus” με τις εναλλακτικές επιλογές στο groove, χωρίς αυτό να σημαίνει πως οι διαδοχικοί γρήγοροι δυναμίτες τους δεν σε κρατούσαν σε εγρήγορση. Άλλωστε, η συνολική αίσθηση δεν αφήνει την παραμικρή αμφιβολία πως οι Traveler θα είναι από τους βασικούς πρωταγωνιστές του χώρου και ξεχωρίζουν γιατί πέρα από ψυχή, ενέργεια, πίστη και εκτελεστικές ικανότητες, έχουν και αναμφισβήτητο ταλέντο.
Traveler setlist:
Shaded Mirror
Street Machine
Termination Shock
Fallen Heroes
Deepspace
Terra Exodus
Behind the Iron
Starbreaker
Speed Queen
[Γράφει ο Άγγελος Χόντζιας]
Και ενώ το Gagarin γέμιζε σιγά σιγά, εκεί γύρω στις 20:35 τα φώτα έσβησαν και οι πρώτες νότες του “The Duel” των θρυλικών NWOBHMers Trespass ακούγονταν από τα μεγάφωνα. Η αλήθεια είναι ότι για τους Βρετανούς metallers δεν ήξερα και πολλά πράγματα, μιας και η εμφάνιση τους στο φετινό Up The Hammers festival ήταν και η πρώτη μου επαφή με τη μπάντα. Αυτό όμως που κατάφερα να καταλάβω, είναι ότι πρόκειται για μια καλοκουρδισμένη “μηχανή”, με αγάπη για αυτό που κάνει και με πρώτο της μέλημα να ευχαριστήσει το κοινό. Τα σαράντα και χρόνια στο χώρο, τους έδιναν την αυτοπεποίθηση που ήθελαν για να παίξουν μπροστά σε ένα τόσο διψασμένο ακροατήριο για heavy metal και αν οι πρώτες στιγμές ήταν κάπως “αναγνωριστικές” και για τους δύο, με τα “Jealousy” και “Footprints In The Rock” να παίρνουν σειρά στο setlist το όποιο μούδιασμα άφησε τη θέση του σε αυτό που λέμε “ελληνική φιλοξενία”. Με το ακροατήριο να έχει ζεσταθεί και το group να αισθάνεται πλέον την αγάπη των οπαδών για heavy metal, οι Trespass πέρασαν στην “αντεπίθεση” με τα “Prometheus”, “Visionary” και “Bright Lights” να αποδεικνύουν ότι όσα χρόνια και να περάσουν το κλασικό heavy metal θα αγγίζει την κάθε μεταλλική “καρδιά”.
Με τη μπάντα πλέον να βρίσκεται σε full ρυθμούς, τα “Man And Machine”, “Lightsmith” και “Assassin” τραγουδήθηκαν με πάθος και από τους οπαδούς που κατάφεραν να “γαντζωθούν” στα μπροστινά κάγκελα και να κάνουν τους Trespass να νιώθουν ακόμη πιο άνετα, ακόμη πιο σίγουροι για την επιλογή τους να έρθουν για live στη χώρα μας. Η θέρμη του ελληνικού κοινού, έκανε τη μπάντα και ιδιαίτερα τον frontman ακόμα πιο ομιλητικό και μάλιστα, αφού αναφέρθηκε και στα πολεμικά γεγονότα της Ουκρανίας, αφιέρωσε το επόμενο κομμάτι στον βασανισμένο λαό της. Το “Be Brave” ξεσήκωσε το κόσμο, ενώ και οι Βρετανοί έβαλαν τα πιο δυνατά τους ώστε να ακουστεί ο “λόγος” τους μέχρι την Ουκρανία.
Και ενώ η παράσταση των Trespass έφτανε στο τέλος της, τα “Stormchild” και “One Of These Days” που έκλειναν το show τα υποδέχθηκαν όλοι σαν να ήταν κομμάτια δικά τους, σαν να γεννήθηκαν με αυτά. Περιττό να σας πω τι ακολούθησε, αφού στις μπροστινές σειρές δεν μπορούσες να καταλάβεις τι συμβαίνει από το τραγούδι και το headbanging. Οι Trespass φάνηκαν να το διασκέδασαν, το ίδιο και το κοινό και οι ευχαριστίες των Βρετανών metallers ήταν συνεχείς και από καρδιάς. Ίσως και μία ευχή για να μας ξανάρθουν, μπορούσε να γίνει αντιληπτή στο βλέμμα τους. Οι “γέροι” πάντως, έδωσαν τα ρέστα τους και αξίζουν το χειροκρότημα μας.
Trespass setlist:
The Duel
Jealousy
Footprints In The Rock
Prometheus
Visionary
Bright Lights
Man And Machine
Lightsmith
Assassin
Be Brave
Stormchild
One Of These Days
Και ενώ η ανάγκη για κάτι δροσιστικό ήταν πλέον εμφανής στα πρόσωπα όλων, κανείς δεν κατάλαβε πως πέρασε το διάλειμμα και έφτασε η στιγμή να ανέβουν στη σκηνή οι Ολλανδοί Picture. Γνώριμο group στους Έλληνες μεταλλάδες, μιας και μας είχαν επισκεφτεί πριν λίγα χρόνια σε ένα festival επίσης και ούτε λίγο ούτε πολύ ξέραμε τι να περιμένουμε: Μία heavy metal πανδαισία! Σαφώς πιο επικοινωνιακοί, με περισσότερη φρεσκάδα και πιο έτοιμοι για το ελληνικό ακροατήριο, οι Ολλανδοί μπήκαν από την αρχή δυνατά και δεν άφησαν περιθώριο στο πλήθος που αναζητούσε “δροσιά” μέσα σε αυτά τα 2,5 χρόνια μουσικής “ξηρασίας”. Τα “Griffons Guard The Gold”, “Message From Hell” και “Blown Away” έδειξαν εξαρχής τις “άγριες” διαθέσεις της μπάντας, ενώ το κοινό έμοιαζε να γουστάρει αυτό που εξελισσόταν μπροστά στα μάτια του. Και αφού κατάφερε να πιάσει το ανεβασμένο vibe των Picture, το πλήθος άρχισε να τα δίνει όλα στα “Night Hunter”, “Line Of Life” και “Nighttiger” με αποτέλεσμα ο κάτω όροφος του Gagarin να έχει πάρει “φωτιά”.
Και ενώ το party έχει ήδη ξεκινήσει, οι Ολλανδοί heavy metallers ρίχνουν “ λάδι” στην υπάρχουσα “φωτιά” με μία σειρά από τις καλύτερες επιτυχίες τους όπως τα “Eternal Dark”, “Heavy Metal Ears” και “You’re All Alone”. Ο κόσμος έδειχνε να βρίσκεται σε μουσική έκσταση και οι Picture έμοιαζαν να βρίσκονται σα στο σπίτι τους. Τα “The Blade” και “Bombers” συνέχισαν στον ίδιο ρυθμό, μέχρι να βιώσουμε το highlight ίσως της βραδιάς με το ρεσιτάλ του “Make You Burn”. Μιλάμε για μια ανεπανάληπτη εκτέλεση, η οποία έφερε την έκσταση και στη μπάντα με αποτέλεσμα ο μπασίστας του group να κατέβει μέσα στο πλήθος και να παίζει μαζί με τους οπαδούς τις νότες του κομματιού και να παίρνει πολύ από την αγάπη τους. Αφού, φανταστείτε, ότι τα υπόλοιπα μέλη των Picture άρχισαν να τον ψάχνουν για να συνεχίσουν το σετ τους στο τέλος του “Make You Burn”. Μία τρομερή σκηνή, που θα μείνει χαραγμένη στο μυαλό και των δύο, και της μπάντας και των Ελλήνων μεταλλάδων.
Το ‘’Diamond Dreamer’’ δεν μπορούσε να μην αφιερωθεί σε ένα κοινό που ‘’αγκάλιασε’’ τους Ολλανδούς παιχταράδες, ενώ το ‘’Lady Lightning’’ αποτέλεσε το ‘’κύκνειο άσμα’’ των Picture για το φετινό festival που παρότι πέρασε από τεράστιες δυσκολίες, πραγματοποιήθηκε και μάλιστα με τις καλύτερες των εντυπώσεων από ότι ζήσαμε μέχρι εκείνη τη στιγμή. Θέλουμε τους Ολλανδούς, κάθε χρόνο! Φοβερή μπάντα, φοβερό κοινό, απίστευτα σκηνικά, στο ίσως καλύτερο underground festival της χώρας.
Picture setlist:
Griffons Guard The Gold
Message From Hell
Blown Away
Night Hunter
Line Of Life
Nighttiger
Eternal Dark
Heavy Metal Ears
You’re All Alone
The Blade
Bombers
Make You Burn
Diamond Dreamer
Lady Lightning
[Γράφει ο Γιώργος Γεωργίου]
Η μαρμαρωμένη, σχεδόν μυθική φιγούρα ενός σκληροτράχηλου Ινδιάνου που πιθανά απήχθη από βορειοευρωπαίους εισβολείς σε μικρή ηλικία, συγκεντρώνει τα βλέμματα του ανυπόμονου κοινού: η μορφή του Ingar Amlien επιβεβαιώνει τα σύγχρονα μηνύματα καπνού, τον υπαινιγμό του ξηρού πάγου πως οι Νορβηγοί που τόσο μας έλειψαν και κάτι σπουδαίο μας χρωστούσαν, βρίσκονται επιτέλους μπροστά μας.
Οι άνθρωποι που αποτέλεσαν το αντίβαρο στην όχθη της υπερβολής του progressive metal στην Ευρώπη των 90’s και βύθισαν τον προοδευτισμό στο πηγάδι του υπαρξισμού, κρατώντας τον δεσμό με τα παράπλευρα ιδιώματα της σκληρής μουσικής, είχαν αφήσει μια σημαντική υποχρέωση. Στην περίεργη χώρα που ενώ ο ουρανός είναι συνήθως καθαρός και ο ήλιος γιατρεύει τις πληγές, οι άνθρωποί της λατρεύουν το δράμα, είχε παραμείνει μια άδεια αίθουσα περιμένοντας για πολλά χρόνια να φιλοξενήσει την πολύτιμη ηχητική αντανάκλαση πολλών ψυχών που αγάπησαν τις ιστορίες που αφηγήθηκε η μοναδική φωνή του Roy Khan και των συναδέλφων του. Μια μικρή ανατροπή ήρθε από την πρώτη στιγμή που οι τέσσερις βασικές φιγούρες στάθηκαν στη σκηνή, με την υποστηρικτική παρουσία του κημπορντίστα και της τραγουδίστριας. Η θεατρικότητα και η προσέγγιση της υποβολής που επιχείρησαν να οικοδομήσουν πήγε περίπατο μπροστά στα κύματα αγάπης και αυτόματης οικειότητας του κόσμου. Οι υποθετικοί ρόλοι των μουσικών-πρωταγωνιστών στη χορογραφία τους παραμέρισε με συγκατάβαση μπροστά στην αυτόματη αποθέωση ενός κόσμου που επιτέλους βίωσε το απωθημένο του.
Υπήρξαν πολλοί τρόποι αναμονής και προσδοκιών από τη στιγμή που ανακοινώθηκε η προσθήκη των Conception στην κορυφή της λίστας της δεύτερης μέρας, αντί των Titan Force. Κι ένας βασικός παράγοντας επιλογής του τρόπου αυτού ήταν το γεγονός πως θα ήταν η πρώτη ζωντανή παρουσία σε ελληνικό σανίδι. Για κάποιους χρωστούσαν ένα best of των χρυσών ημερών, για άλλους μια ειλικρινή εικόνα της σημερινής θέσης της μπάντας. Και αυτό ακριβώς το τελευταίο διάλεξαν οι ίδιοι, με την τόλμη, τη συνέπεια την ειλικρίνεια αλλά και την ανάλογη πίστη στο νέο υλικό τους. Οι Νορβηγοί μετά την επανεκκίνηση του 2018 συνέχισαν να κάνουν αυτό που σημάδεψε και το παρελθόν τους, να εξελίσσονται και να μεταλλάσσονται, ακούγοντας τη δική τους ανεξάρτητη δημιουργική φωνή. Όπως όλοι οι δυνατοί δημιουργοί δεν επέτρεψαν στιγμή στην πρώτη συνύπαρξη με το ελληνικό κοινό στους εαυτούς τους να μεταμφιεστούν σε μια tribute μπάντα μιας άλλης εποχής.
Αντί γι’ αυτό το σίγουρο παραπέτασμα μουσικής βεβαιότητας, προτίμησαν να βασίσουν την εμφάνιση στο νέο υλικό, επιλέγοντας εννέα τραγούδια της πρόσφατης και επίκαιρης δημιουργικής τους περιόδου. Το πρώτο επίτευγμα ήταν πώς όλα αυτά τα φρέσκα τραγούδια με τα groovy στηρίγματα και τις εκκεντρικές φωνητικές μελωδίες του Khan ψήλωσαν αισθητά στη ζωντανή τους υπόσταση, αποκαλύπτοντας με τη συνοδεία της εικόνας των μουσικών εν δράσει, τη σημερινή καρδιά της μπάντας. Από το επιθετικό άνοιγμα του “Grand Again” ως το βιδωμένο ριφ του “She Dragoon” , που έκλεισε το κύριο μέρος της παράστασης, η προσθήκη της ζωντανής εντύπωσης έμοιαζε πραγματικά να ξεκλειδώνει, να μεταφράζει και να ολοκληρώνει με εμφατικό τρόπο το σήμερα. Θέλω να πιστεύω πως όποιος άκουσε με την ψυχή του θα επιστρέψει στο υλικό του “State of Deception” με αναθεωρημένες προθέσεις: άλλωστε αυτός είναι και ο προωθητικός λόγος των συναυλιών. Παράλληλα, σε κάθε ατμοσφαιρική παρένθεση αυτού του σύγχρονου υλικού, η λειτουργική και ισορροπημένη οργανική παρουσίαση συνοδεύτηκε από έναν Khan μοναδικά ευαίσθητο και μοιραία ευέλικτο. Στο “The Mansion”, η άγνωστη ξανθή κυρία που υποστήριζε διακριτικά τα ρεφρέν του, μονομάχησε μαζί του υποκαθιστώντας την στουντιακή παρουσία της Elize Ryd, το “Feather Moves” ήταν αδύνατο να μη μας μαρμαρώσει, ενώ η οργανική απόφυση που άπλωσε η μπάντα σε ένα φορτισμένο φινάλε ξεσήκωσε τα χειροκροτήματα. Φυσικά το “My Dark Symphony” που περίμενε ως τη δύση του setlist να δώσει τα ακριβά του χρώματα στο encore, ήταν από τις κορυφαίες στιγμές της νύχτας.
Μέσα στο μενού των παλιότερων τραγουδιών ενσωματώθηκε το εμβόλιμο ακουστικό διάστημα, όταν η μπάντα στήθηκε με καθίσματα στην πρώτη γραμμή, εγκαταλείποντας περιστασιακά τον ηλεκτρισμό, και μεταφέροντας αρχικά το δημοφιλές και πολυαγαπημένο “Silent Crying” σε μια άλλη χώρα ήχων και εκφράσεων που μας καθήλωσε και μας συγκίνησε, με όσο βάθος μπορεί να κρύβει αυτή η λέξη. Η ευπρόσδεκτη έκπληξη ήρθε με το outsider “Sundance” (το επιπλέον τραγούδι στο single “Guilt” του “In Your Multitude”), μια αληθινά εξωτική αχτίδα που ο Khan δεν παρέλειψε να τη συνδέσει με τον γάμο ενός νεαρού ζευγαριού που βρισκόταν στις πρώτες γραμμές και είχε χρησιμοποιήσει το τραγούδι στη γαμήλια δεξίωση: “είστε ακόμα μαζί”, είπε χαμογελώντας.
Το μυθικό “A Million Gods” ήταν από τα βέβαια highlights, ένα βαθιά αφηγηματικό, προσωπικό τραγούδι που δείχνει από την πρώτη του στιγμή τη μαεστρία των Νορβηγών να δαμάζουν την εκκεντρικότητα του prog metal, μια σύνθεση που μπορεί να περιγράψει με απαράμιλλη ευστοχία τον αιώνιο μύθο του τερπνού και του ωφελίμου, συμφιλιώνοντας τους τεχνίτες και τους αισθηματίες. Η γνώριμη εκκεντρικότητα του “A Virtual Love Story” συνεχίζει να μεταφέρει αυτές τις αειθαλείς ανατριχίλες, το “Gethsemane” ξεδίπλωσε την αγάπη του κόσμου για το “Flow”, συντόνισε τις φωνές και μας έκανε για πολλοστή φορά να καταδυθούμε στο παρελθόν με τα γνωστά αναπάντητα ερωτήματα του τι θα συνέβαινε τότε αν δεν υπήρξε εκείνη η μακροχρόνια παύση του γκρουπ.
Ο ρόλος φυσικά του “Roll the Fire” ήταν συγκεκριμένος και αναπόφευκτος, καθώς βρισκόμασταν στην κορυφή της νύχτας και η κλεψύδρα άδειαζε πια. Ήταν μια τελευταία ευκαιρία επικύρωσης και απογείωσης αυτής της αμφίδρομης και ισχυρής εμπειρίας. Ο κόσμος σύσσωμος άφησε τα πάντα μπροστά στους Νορβηγούς και δεν σταμάτησε μετά την τελευταία αντήχηση να τραγουδά το όνομά τους.
Μπροστά στη δικαίωση μιας αναμονής 25 ετών, είναι προκαθορισμένη η μοίρα επιμέρους ενστάσεων σε λεπτομέρειες του ήχου, ειδικά στην ένταση της κιθάρας στα πρώτα τραγούδια, αν και πιθανά υπήρχε και διαφοροποίηση στο αποτέλεσμα ανάλογα με τη θέση του καθένα. Τα πρόσωπα των μουσικών, αυτή η ζεστή κερδισμένη τόσο άμεσα οικειότητα που βιώναμε μόνιμα στο ειλικρινές χαμόγελο του Roy, που δεν δίστασε να γίνει ένα με τον κόσμο, ακόμα και να βιντεοσκοπήσει με κινητό θεατή τους συναδέλφους του και τέλος τον ίδιο να τραγουδά, είναι η εικόνα που επιστρέφει από αυτή τη σπουδαία νύχτα. Επιμένοντας στην αυτονόητη αντίληψη πως οι μπάντες ανήκουν στους μουσικούς και μόνο, και διατηρώντας αυτό τον σεβασμό που μου ενέπνευσαν για την τόλμη και την ειλικρίνεια, θέλω μόνο να πιστεύω πως αυτά τα κύματα αγάπης που δέχτηκαν θα τα διαχειριστούν ωφέλιμα στην επόμενη δύσκολη συγκυρία, που εύχομαι να μην έρθει ποτέ. Σαν σε μια αδικημένα παραγκωνισμένη σχέση με πολλά εμπόδια, το πρώτο αυτό ραντεβού άφησε γενναίες υποσχέσεις για μια ουσιαστική σχέση μουσικού πάθους με πλούσια συνέχεια.
Συντροφιά με απόλυτα σεβαστά νοσταλγικά acts αλλά και χώρο και βήμα σε νέα πρόσωπα, το βάρος των Νορβηγών που κουβαλούσε αυτή την ξεχωριστή συγκυρία μιας ανεκπλήρωτης επιθυμίας, και η γλυκιά εκδίκηση απέναντι σε εκείνη τη μακρινή ψυχρολουσία του 1997, ήταν η διαφορά που θα κάνει το φετινό “Up The Hammers” μια ξεχωριστή και πολύτιμη μνήμη για αρκετά χρόνια.
Conception setlist:
Grand Again
A Virtual Love Story
Waywardly Broken
No Rewind
The Mansion
A Million Gods
Quite Alright
Silent Crying (acoustic)
Sundance (acoustic)
Gethsemane
Feather Moves
By The Blues
She Dragoon
Encore:
My Dark Symphony
Roll The Fire
Φωτογραφίες: Σπύρος Κούρκουλας
Videos: Γιάννης Φράγκος
