Ακόμη μία φορά που ο Udo Dirkschneider και η προσωπική του μπάντα επισκέπτεται την χώρα μας, αυτή την φορά στα πλαίσια της επετειακής περιοδείας για τα 40 χρόνια του μνημειώδους και κλασικού πλέον album των Accept “Balls To The Wall”, με την προσμονή να έχει “χτυπήσει” κόκκινο. Βλέπετε, ο συμπαθής “στρατηγός” έχει δημιουργήσει έναν μύθο με τους Γερμανούς θρύλους. Πέρα από αυτόν τον μύθο, ο Udo έχει “χτίσει” και μια τεράστια solo καριέρα, με σπουδαίες στιγμές, εδώ και σχεδόν 40 χρόνια που αποχώρησε από τους Accept. Μέσα σε αυτές τις σπουδαίες στιγμές, βρίσκεται και το “Holy”, όπου η Accept-ική “αύρα” είναι διάχυτη, με το όποιο θα ασχοληθούμε παρακάτω. Ε, ρε, τι σου κάνουν οι αναμνήσεις…
Μιλάμε για μια εποχή, που οι Accept βρίσκονται στο απόγειο της καριέρας τους, “βομβαρδίζοντας” την heavy metal κοινότητα με τρομερές κυκλοφορίες, την μία μετά την άλλη. Μόλις πριν έναν χρόνο είχαν κυκλοφορήσει το “Russian Roulette”, όταν το 1987 η είδηση του “διαζυγίου” των Accept με τον εμβληματικό frontman τους Udo, σκάει σαν “κεραυνός εν αιθρία” στο παγκόσμιο heavy metal στερέωμα. Και πριν προλάβουν οι οπαδοί να συνέλθουν από το σοκ, ο “στρατηγός” ανακοινώνει την προσωπική του μπάντα U.D.O., με τους Mathias Dieth, Peter Szigeti, Frank Rittel και Thomas Franke, να αποτελούν το αρχικό line up. Στις 3 Νοεμβρίου της ίδιας χρονιάς, η “αρμάδα” του Udo κυκλοφορεί το ντεμπούτο της “Animal House” από την RCA Records, το οποίο λέγεται ότι ήταν γραμμένο εξ’ ολοκλήρου από τους Accept. Μάλιστα σε κάποιες φωτογραφίες από τις εμφανίσεις του σχήματος κατά την περιοδεία για την προώθηση του δίσκου, φαίνονται οι Dieter Rubach και Andy Susemihl, ενώ στο εξώφυλλο το line up που ηχογράφησε το album. Με τους Szigeti, Rittel και Franke πλέον εκτός group, τις θέσεις τους κάλυψαν οι Andy Susemihl, Thomas Smuzyszki και Stefan Schwarzmann.
Μετά το πέρας της περιοδείας, οι U.D.O. μπήκαν στο στούντιο και τον Ιανουάριο του 1989 κυκλοφόρησαν το δεύτερο album τους “Mean Machine”, από την ίδια εταιρία. Η αποχώρηση του Susemihl άφησε τετραμελή την μπάντα, η οποία αφοσιώθηκε στην τρίτη της δισκογραφική προσπάθεια. Τον Φεβρουάριο του 1990, το “Faceless World” βλέπει το φως της δημοσιότητας, με τις κριτικές να το εκθειάζουν, ενώ ήταν σαφής η πιο “εμπορική” προσέγγιση, από πλευράς του σχήματος. Η αλήθεια είναι, ότι ο Wolla Bohm αναφέρεται ως κιθαρίστας της μπάντας και είχε φωτογραφηθεί, όμως μόνο ως ύπαρξη, χωρίς να έχει συνεισφέρει στην δημιουργία του δίσκου. Η μηχανή των Γερμανών βρισκόταν σε δημιουργικό mode, και τον Απρίλιο της επόμενης χρονιάς, κυκλοφορούν το “Timebomb”, το τέταρτο κατά σειρά πόνημά τους, από την RCA Records κα πάλι. Μία κυκλοφορία, σίγουρα πιο heavy από τον προκάτοχό της, πιο κοντά στα πρώτα βήματά τους. Το 1992, οι καρδιές των απανταχού μεταλλάδων επανήλθαν στις θέσεις τους, όταν οι Accept και ο Udo επανενώθηκαν, με το προσωπικό σχήμα του “στρατηγού” να μπαίνει στον “πάγο”. Αυτό το hiatus διήρκησε μόλις 4 χρόνια, με τους U.D.O. να ξαναμπαίνουν στο “παιχνίδι” το 1996, με ανανεωμένο πλέον line up. Οι Stefan Kaufmann, Jurgen Graf, Fitty Wienhold και ο Stefan Schwarzmann, ήταν οι “σύντροφοι” του “στρατηγού” σε αυτήν την νέα εποχή για το group. Την αμέσως επόμενη χρονιά, οι Γερμανοί συμμετέχουν με την διασκευή τους στο “Metal Gods” των “Θεών” Judas Priest, στην συλλογή “A Tribute To Judas Priest: Legends Of Metal”, ενώ παράλληλα ηχογραφούν τον διάδοχο του “Timebomb”, στα Roxx Studios, στο Pulheim της Γερμανίας.
Με την προσχώρησή τους στην Gun Records, οι U.D.O. κυκλοφόρησαν το “Solid” τον Μάρτιο του 1997, το οποίο και παρέμεινε για πάνω από έναν χρόνο, στα charts των αναγνωστών του Rock Hard. Περίπου ένα χρόνο μετά το πέμπτο δημιούργημά τους, οι Γερμανοί επανέρχονται δισκογραφικά με το “No Limits”, με την ίδια προσέγγιση στο songwriting και υπό την ίδια δισκογραφική “στέγη”. Στο album, περιέχεται η νέα ηχογράφηση στο κομμάτι “I’m A Rebel” των Accept, από τον ομώνυμο δίσκο, ενώ η μπάντα διασκέυασε το “Love Machine” των Supermax και συμπεριέλαβε και το “Azrael”, ένα τραγούδι που γράφτηκε από τον Γερμανό μουσικό Albert Bohne, σε συνεργασία με τον επίσης Γερμανό συγγραφέα ιστοριών τρόμου, Wolfgang Hohlbein. Το “No Limits” αποτέλεσε και το “κύκνειο άσμα” του Stefan Schwarzmann με το group, καθώς μετά το πέρας της περιοδείας που ακολούθησε, αποχώρησε και αντικαταστάθηκε από τον Lorenzo Milani. Και φτάνουμε στο 1999, όπου οι U.D.O. αλλάζουν δισκογραφική “στέγη”, προσχωρώντας στο δυναμικό της Breaker/Nuclear Blast και βάζουν “πλώρη” για τον έβδομο δίσκο τους. Αυτός, δεν είναι άλλος από το “Holy”, που κυκλοφόρησε τον Οκτώβριο του 1999, με τον Igor Gianola να αντικαθιστά τον Graf στις κιθάρες. Το album ηχογραφήθηκε και πάλι στα Roxx Studios στο Pulheim, με παραγωγό τον Stefan Kaufmann, ενώ σηματοδοτεί και την επιστροφή του mastermind τους, στις Accept-ικές του “ρίζες”, ηχητικά.
Ακούγοντας το “Holy”, υπάρχουν δύο σκέψεις που “πλημμυρίζουν” ευθύς το μυαλό σου. Από την μία, γιατί ο Udo “αγνοούσε” επιδεικτικά τόσο καιρό, να ασχοληθεί με τα ηχητικά “χωράφια” που γνώριζε άριστα, και από την άλλη, πώς οι U.D.O. κατάφεραν να ξεπεράσουν τόσο το hiatus, όσο και τις πολύ δυνατές κυκλοφορίες των “Solid” και “No Limits”, εξελίσσοντας τον ήχο τους και συνεχίζοντας με ψηλά τον πήχη. Νομίζω ότι οι απαντήσεις και των δύο ερωτημάτων, βρίσκονται στο εσωτερικό του “Holy”, που όσο το ακούς, τόσο περισσότερο αντιλαμβάνεσαι πόσο εμβληματική μορφή είναι ο Udo, για την μουσική που γουστάρουμε. Ο “στρατηγός” με τις ηγετικές αρετές και την καλλιτεχνική οξυδέρκειά του, κατανοεί ότι για να μείνει στην κορυφή και να ανανεώσει τους “όρκους” με τους οπαδούς του, πρέπει να παίξει στο “γήπεδό” του, και μάλιστα με όλη την ισχύ των “όπλων” του. Αφήνει λοιπόν στην άκρη τους όποιους ενδοιασμούς του, επιστρέφει στις Accept-ικές “ρίζες” του, με τις οποίες δοξάστηκε, προσθέτει την δική του “ταυτότητα” και να σου ένας δίσκος με ατόφιο “ατσάλι”, που στοχεύει ακριβώς στην “καρδιά” των ακροατών/οπαδών. Το “Holy” ηχητικά, είναι εκείνο το album που θα κρατήσει το heavy metal “φρόνημα” ψηλά, που έχει έναν στιβαρό “χαρακτήρα”, ικανό να αντέξει τα όποια “χτυπήματα”, που διαθέτει το θράσος και την αυθεντική “αύρα” των ‘80s, που μπορεί να “καρφωθεί” στο μυαλό των οπαδών και να μην “ξεκολλάει”. Είναι αρκετά heavy, ώστε να “ερεθίσει” τις heavy metal “ορέξεις” σου, είναι speed-άτο τόσο όσο, ώστε να σε ξεσηκώνει, ενώ είναι και “εύπεπτο”, ώστε να μπορεί να ικανοποιήσει και τα πιο “εμπορικά” αυτιά.
Από την άλλη, το hiatus όχι απλά δεν “φρέναρε” την πορεία των U.D.O. προς την κορυφή, αλλά λειτούργησε ως εκείνο το απαραίτητο “διάλειμμα”, ώστε η μπάντα να ανασυνταχθεί, να οργανώσει τις σκέψεις και ιδέες της, με αποτέλεσμα να βγει πιο “διψασμένη”, πιο αποφασισμένη, να “χτίσει” τον δικό της μύθο. Ο Udo κατανόησε ότι δεν μπορεί να αποκηρύξει το Accept-ικό παρελθόν, αλλά πρέπει να το αποδεχτεί, να ζήσει μαζί του και να δημιουργήσει με αυτό μια νέα “ταυτότητα”, που θα “αποτυπωθεί” στο μυαλό των οπαδών και θα αναγνωρίζουν με την σειρά τους τους U.D.O., από την πρώτη κιόλας νότα. Το “Holy” αναδεικνύει το μεγαλείο ενός μουσικού θρύλου, που δεν εφησυχάζει, που δεν συμβιβάζεται με την “δεύτερη” θέση και που πάντα επιλέγει να προσφέρει στον ακροατή/οπαδό, “ανεβαστικό”, ποιοτικό καυτό “ατσάλι”. Ο “στρατηγός” σε αυτό το album, “ξεδιπλώνει” τις πραγματικές ηχητικές “σκέψεις” του, μετατρέπεται στον αυθεντικό heavy metal frontman, που γνωρίσαμε στους Accept και κατορθώνει να “αλλάξει” εκ βάθρων την έννοια “μύθος”, στήνοντάς την από την αρχή. Ναι, μπορώ τώρα μετά βεβαιότητας να πω, ότι το “Holy” είναι εκείνος ο δίσκος που έπρεπε να διαδεχθεί το “No Limits”, εκείνο το απαραίτητο βήμα, μετά τα εξαιρετικά “Solid” και “No Limits”, που θα κρατούσε το σχήμα στην κορυφή. Και είμαι σίγουρος πλέον, ότι αν ρωτήσεις τον Udo ποιο θα ήταν το επόμενο δισκογραφικό βήμα του εκείνη την στιγμή, τότε η απάντησή του θα ήταν και πάλι, το “Holy”.
Όσον αφορά το συνθετικό κομμάτι του “Holy”, ο Udo αποδεικνύει για ακόμη μία φορά, ότι η δημιουργία heavy metal ύμνων, αποτελεί το ατού του. Εμπνευσμένο songwriting, που “αγγίζει” τα “θέλω” του ακροατή, ιδανικά heavy riff, που “ηλεκτρίζουν” τον οπαδό, περίτεχνα solo, που σε ωθούν σε ανελέητο headbanging και μια ατμόσφαιρα βγαλμένη από την ονειρική περίοδο των Accept των ‘80s. Κομμάτια, που αποτυπώνονται ευθύς στο μυαλό σου, όπως τα “Holy”, “Raiders Of Beyond”, “Recall The Sin”, “Back Off”, με ισχυρό heavy metal “πνεύμα”, με πιο “εμπορική” κατεύθυνση, όπως τα “Thunder In The Tower”, “State Run Operation”, “Cut Me Out”, με συναυλιακή “αύρα”, όπως τα “Shout It Out”, “Friends Will Be Friends”, “Danger”, “Ride The Storm”, που κλείνουν το “μάτι” και στην underground σκηνή. Προφανώς και οι U.D.O. δεν ανακάλυψαν την Αμερική, ούτε δημιούργησαν νέα “δεδομένα” στον σκληρό ήχο συνθετικά, αλλά περισσότερο αναζήτησαν την “πηγή” του αγνού, αυθεντικού heavy metal και την πρόσφεραν απλόχερα στους οπαδούς.Και εντάξει, αν δεν ξέρει ο Udo τι γουστάρει να ακούσει ο μεταλλάς, τότε ποιος ξέρει, ρε παίδες: Ο φούφουτος; Μπορεί να φανώ “ιερόσυλος” με την solo καριέρα του “στρατηγού”, όμως το “Holy” συνθετικά (και πάντα προσωπικά), είναι το πολυτιμότερο album των U.D.O..
Η αλήθεια είναι, ότι το “Holy” είναι ένας ιδιαίτερα μοναδικός δίσκος, ένα μεγάλο “κεφάλαιο” των U.D.O.. Είναι εκείνη η στιγμή, που ο δημιουργός του τα έχει βρει με τον εαυτό του, έχει αποδεχτεί το ποιος είναι και τι έχει καταφέρει, έχει γνωρίσει τον πραγματικό καλλιτέχνη/μουσικό Udo. Τέτοια album είναι, που δείχνουν το μεγαλείο ενός μουσικού, που “κερδίζουν” τους οπαδούς, που “χτίζουν” μύθους. Και ο Udo και η προσωπική του μπάντα, το δικαιούνται απόλυτα. Το “Holy” δεν νοείται να λείπει, από την δισκοθήκη σου. Βάλε το στο cd player, αφέσου στην μαγεία του, απόλαυσε το. Πόσο metal αντέχεις;
Είδος: Heavy Metal
Δισκογραφική: Breaker/Nuclear Blast
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: 18 Οκτωβρίου 1999
Facebook
Website
