Οι Σουηδοί ανήκουν στην κατηγορία των γκρουπ που βιώνουν τη δεύτερη σημαντική περίοδο της καριέρας τους. Με την έναρξη αυτής να τοποθετείται στο 2006, οι βετεράνοι rockers δεν επέστρεψαν για τα “ένσημα”, αλλά για τα εύσημα, καθώς είχαν πράγματι να προσφέρουν στο χώρο, όπως απέδειξαν τα τέσσερα άλμπουμ, μαζί με το φετινό, ολόφρεσκο “The Endgame”.
Επειδή, όπως είναι επόμενο, στην αποτελεσματικότητα τέτοιων επιστροφών το βασικό ρόλο θα παίξουν τα πρόσωπα, τόσο στην απόπειρα δημιουργίας αλλά περισσότερο στη διατήρηση του χαρακτήρα του γκρουπ, βλέπουμε αυτές τις εγγυήσεις στην τωρινή τους σύνθεση. Πέρα από τα δύο ιδρυτικά μέλη, τον τραγουδιστή Robert Ernlund, και τον κιθαρίστα Anders “Gary” Wikstrom, ο ντράμερ Jamie Borger εισχώρησε στη μπάντα το 1987, και ο κημπορντίστας Patrick “Green” Appelgren το 1989. Η μοναδική μεταγραφή της ύστερης δράσης τους είναι ο μπασίστας Pontus Egberg (2016).
Όσοι, λοιπόν τίμησαν τις τρεις προηγούμενες απόπειρες των Treat, ένιωσαν συχνά πως ήταν αρκετές οι στιγμές που επισκίαζαν ακόμα και το γόνιμο παρελθόν των 80’s. Μοιάζει πως στον σημερινό κόσμο του μελωδικού hard rock και του AOR, χωρίς τις υπερβολές και τις ξαφνικές ανυψώσεις σε βάθρα εμπορικής καταξίωσης που ζάλιζαν, η μετρημένη πραγματικότητα ξεκλειδώνει μια ευκολότερη δημιουργική ισορροπία.
Όπως μας έχουν κακομάθει ήδη από τα “Coup de Grace”, “Ghost of Graceland” και “Tunguska”, οι Σουηδοί παραμένουν ακριβείς αλχημιστές του ρυθμού και της μελωδίας. Έχοντας σχεδόν κατασταλάξει σε μια δεδομένη ηχητική αναλογία που ελίσσεται ανάμεσα στο σύγχρονο hard rock και το αμιγές AOR, έξυπνα αλιεύουν ακροατές από διαφορετικές παρατάξεις. Βέβαια, οι εκπλήξεις στο ιδίωμα αυτό είναι σπανιότερες και από τα δίσεκτα έτη, αλλά δεν μπορώ να φανταστώ και πολλούς να τις αναζητούν.
Άλλωστε δεν υπάρχει τίποτα πιο ανακουφιστικό από το να σε υποδέχονται στο νέο του έργο, με έναν μελωδικό δυναμίτη σαν το “Freudian Slip” που πληροί απόλυτα τις γνώριμες προϋποθέσεις μιας κορυφαίας απόπειρας των Treat. Και αυτές οι πετυχημένες επιθέσεις αμεσότητας είναι συχνές και συνεχίζονται με τα χάδια στα αυτιά του εθισμένου AOR ακροατή, με τα “Rabbit Hole” και “Sinbiosis”. Όπως φυσικά συνηθίζουν όμως, τα δυνατότερα χαρτιά τους βρίσκονται στις μικρές διαφοροποιήσεις από το φωτεινό χρώμα του μάλλον δυσοίωνου τίτλου, όπως στο επιβλητικό και πιο σκοτεινό “Both Ends Burning”, ίσως το καλύτερο τραγούδι τους εδώ, ή στο mid tempo σχεδόν επικό “Dark To Light”, και το ανθεμικό φινάλε του “To the End of Love”. Αν προσθέσει κανείς και αυτά που φλερτάρουν με το χαρακτήρα της μπαλάντας του είδους, όπως τα “Home of the Brave” και “My Parade”, το μενού είναι χορταστικό και με τις δέουσες εναλλαγές. Αδύναμη παρένθεση μάλλον το “Magic”, προδομένο κυρίως από το ρεφρέν του που παραπέμπει σε “boy band” εποχές.
Στη νότια πλευρά της Στοκχόλμης λοιπόν, πεισματικά ακόμα και σήμερα, οι παλαίμαχοι υπέρμαχοι της μελωδικής γενιάς των 80’s εξακολουθούν να βηματίζουν στο αγαπημένο τους μονοπάτι. Και η αλήθεια είναι πως άξιζαν περισσότερα από όσα πήραν.
Είδος: Melodic hard rock/AOR
Εταιρεία: Frontiers Music
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 8 Απριλίου 2022
Facebook: https://www.facebook.com/treatofficial/
Instagram: https://www.instagram.com/treatnews/
