“In the Green Room” (Vol.2) – THE LAST INTERNATIONALE

ZOOM INTERVIEW

Την προπερασμένη Κυριακή, οι Νεοϋορκέζοι The Last Internationale, «έκλεψαν» τις εντυπώσεις με την εκπληκτική τους εμφάνιση, μπροστά από ένα κοινό που ομολογουμένως λίγα γνώριζε σχετικά με την διαδρομή τους. Η «εκρηκτική» και καθηλωτική Πορτορικανή performer που ακούει στο όνομα Delila Paz και ο συνοδοιπόρος της Edgey Pires, που μαζί ίδρυσαν τη μπάντα, μας προσέφεραν ένα αξιομνημόνευτο show που θα θυμόμαστε για καιρό, πέρα από την εμφάνιση των θρυλικών Guns ‘n’ Roses.

To Soundcheck δεν έχασε την ευκαιρία να δρομολογήσει μία κουβέντα με το βασικό δίδυμο του συγκροτήματος και να σας παρουσιάσει μία ενδιαφέρουσα συζήτηση, που αποκαλύπτει ιδιαίτερες «πτυχές» τους, προσωπικές και επαγγελματικές. Μία ξεχωριστή μπάντα, που έχει πολλά να πει και ξεχωρίζει με τις απόψεις αλλά και τον τρόπο λειτουργίας της.

(Λόγω τεχνικού προβλήματος και για την ομαλή παρακολούθηση της αρχής της συνομιλίας, αναφέρεται ότι απουσιάζει το μέρος όπου καλωσορίζουμε την μπάντα και θέτουμε το πρώτο ερώτημα, για το πώς βίωσαν την εμφάνιση στην Αθήνα. Ξεκινώντας ότι είναι σίγουρα στις καλύτερες που έχουν δώσει, η Delila ξεκινά την κουβέντα μας….)

The Last Internationale στο διαδίκτυο:
Facebook
Instagram
Twitter
Offiial Page
YouTube Channel

Avatar photo
About Σταύρος Βλάχος 576 Articles
Born in a shiny, Athens West Coast’ s town …. την χρονιά που κυκλοφόρησαν κάποια «μνημεία» της metal και rock (“Let There Be Rock”, “Bad Reputation”, “Sin After Sin”, “Spectres” and “Love Gun”). Πορεύθηκε μεταξύ Metallica, Sepultura, Iron Maiden, Raw Silk, Sacred Reich, Black Sabbath, DIO, Whitesnake, Obituary, Led Zeppelin, Megadeth, Savatage, AC DC και Rainbow, πριν «χαθεί» στον «κόσμο» του Jim Matheos, των Fates Warning και φτάσει να «ανακαλύψει» τον «τόπο» καλύτερων ανθρώπων, μέσω των The Paradox Twin. Ευχαριστεί τον μεγαλοδύναμο που έχει ακούσει live τον DIO, τους Black Sabbath και τους AC DC εν έτει 2009 και που πιτσιρίκος «έλιωνε» τα αγαπημένα του “....And Justice for All”, “Parallels”, “Silk Under the Skin” και “Rust in Peace”. Η ζωή γίνεται ομορφότερη αν στοχάζεσαι ότι «Ἓν οἶδα ὅτι οὐδὲν οἶδα», και επιχειρείς να εφαρμόσεις το “Carpe Diem”, προσπαθώντας να παραμείνεις άνθρωπος, σε μία εποχή που αυτό φαντάζει η σημαντικότερη πρόκληση και η μόνη «επανάσταση». Αν η ζωή ήταν ταινία, θα έπρεπε να είναι ένα «μείγμα» του «Ο Κύκλος των Χαμένων Ποιητών» και της «Λίστας του Σίντλερ» και να «εμποτίζεται» συνεχώς με την πανέμορφη εικονοπλασία του λόγου του Καζαντζάκη στο «Ο Χριστός Ξανασταυρώνεται». Τί κι αν έχει αντικρύσει ουρανούς σε ωκεανούς και πόσες θάλασσες, εκείνος ο μοναδικός, από το μπαλκόνι της παιδικής του ηλικίας στο ορεινό Ρωμανό κοντά στο Σούλι, θα παρέχει πάντα την σημαντικότερη, πιο «μεστή» γαλήνη ψυχής. Όταν δεν ψάχνει μουσικές, θα «σκάει» τη στρογγυλή «θεά», που «εκτόξευσε» ο goat MJ ή θα «ψυχοθεραπεύεται» πάνω σε μία “forty eight”, ατραπό για την «σωτηρία της ψυχής».