THE TEMPLE: “Of Solitude Triumphant”

ALBUM

“Με το λύχνο του άστρου στους ουρανούς εβγήκα στο αγιάζι των λειμώνων στη μόνη ακτή του κόσμου – που να βρω την ψυχή μου το τετράφυλλο δάκρυ…τα κορίτσια μου πένθος για τους αιώνες έχουν, τ’ αγόρια μου τουφέκια κρατούν και δεν κατέχουν – που να βρω την ψυχή μου το τετράφυλλο δάκρυ”

Πριν σχεδόν 60 χρόνια, η ποίηση του Οδυσσέα Ελύτη μελοποιήθηκε από τον Μίκη Θεοδωράκη για το εμβληματικό “Άξιον Εστί”. Το “Με Το Λύχνο Του Άστρου”, μέρος του αριστουργήματος αυτού, ηχογραφήθηκε με έναν ακόμα πιο πένθιμο τόνο από μια χορωδία, αποκλειστικά για να ανοίξει το “Of Solitude Triumphant”, το δεύτερο ολοκληρωμένο έργο των The Temple.

Ακόμα και αν δε γνώριζα τον ήχο της μπάντας από τη Θεσσαλονίκη, η επιλογή αυτής της εισαγωγής για την έναρξη ενός μεταλλικού δίσκου, θα μου είχε σίγουρα κινήσει το ενδιαφέρον για να ακούσω την συνέχεια του. Οι The Temple όμως, είχαν ήδη την αμέριστη προσοχή μου από το 2016 όπου είχαν κυκλοφορήσει το ντεμπούτο τους “Forevermourn” και σε συνδυασμό με το βυζαντινής λογικής εξώφυλλο και τον πολλά υποσχόμενο τίτλο “Of Solitude Triumphant”, είχα μαζέψει αρκετούς λόγους να θέλω να πατήσω το play στην δισκογραφική τους επιστροφή. Κι όμως, τίποτα δεν με είχε προετοιμάσει για την συνέχεια.

Το “Of Solitude…” είναι ένα concept album, ένα μουσικό και στιχουργικό ταξίδι της ψυχής από την στιγμή της (ανα)γέννησής της μέχρι τη γαλήνη που βρίσκει στο Φως, αφού πρώτα έχει περάσει όλα τα στάδια της απώλειας, του φόβου του θανάτου και του τέλους. Αυτό το Πάθος, η Ανάληψη, μουσικά αποδίδεται αριστοτεχνικά από τους Θεσσαλονικείς, οι οποίοι δημιούργησαν το ιδανικό soundtrack για να ντύσουν την ιστορία τους.

Η ηχητική κατεύθυνση των The Temple είναι χωρίς υπερβολή το doom metal όπως το έχω στο μυαλό μου από το 1987 που ξεκίνησα να το λατρεύω: ένα θλιμμένο, μεταλλικό ορατόριο, αργόσυρτο με βαριές, πένθιμες κιθάρες σε πρωταγωνιστικό ρόλο και φωνητικά που φέρνουν στο μυαλό βυζαντινές ψαλμωδίες της Μεγάλης Παρασκευής (ίσως η πιο σκοτεινή, ενδοσκοπική και μουσική μέρα του έτους), μελωδίες που σε στιγμές ανατριχιάζουν με το ελληνικό άρωμα που αναβλύζουν. Riffs που άλλοτε θυμίζουν τις πιο θρηνώδεις στιγμές του “Nightfall” και “Ancient Dreams” των Candlemass ή τους ύμνους των While Heaven Wept, άλλοτε τις επικές μελωδίες του “Hammerheart” των Bathory και πιο μαυρομεταλλικές τεχνικές, άλλοτε την πιο μεσογειακή προσέγγιση του Bill Tsamis στους Warlord και Lordian Guard, αλλά πάντα μέσα στον πανέμορφο, επικήδειο κόσμο του αγνού, μονολιθικού doom – μια πραγματικά εξαιρετική δουλειά από τους κιθαρίστες Στέφανο και Felipe. Τα φωνητικά και οι ψαλμοί του Father Alex συμπληρώνουν την μυσταγωγία, ενώ ταυτόχρονα είναι αφοπλιστικά άμεσοι και προσδίδουν 101% το συναίσθημα που ελευθερώνεται άνευ όρων από τα επτά τραγούδια αυτής της τελετής.

Το μεγαλύτερο μυστικό τους όμως, βρίσκεται στην κορυφαία επιρροή του “Of Solitude…”, που είναι το ίδιο το “Άξιον Εστί” του Θεοδωράκη. Εμπνεύστηκαν από το μεγαλείο της εμβληματικής μουσικής του τόπου μας και μετέτρεψαν αυτή την έμπνευση στο πιο δυνατό στοιχείο της ταυτότητάς τους – και αυτό, δεν το συναντάς κάθε μέρα σε doom metal albums. Αντιθέτως, αυτό τους καθιστά μοναδικούς στο είδος.

Καμία στιγμή, νότα ή μελωδία δεν είναι περιττή σε αυτό το επικό γέννημα και ακριβώς για αυτό, δεν ξεχωρίζω τραγούδια: από τον πρώτο λυγμό της κιθάρας του “The Foundations” (που συνεχίζει το feeling της εισαγωγής του “Λύχνου”) μέχρι τις καμπάνες και την coda του “The Lord Of Light”, η Θριαμβευτική Μοναξιά σε κερδίζει ολοκληρωτικά, άνευ όρων.

Οι The Temple κυκλοφόρησαν χωρίς δεύτερη σκέψη το καλύτερο doom metal album του 2022, τίμια και ξεκάθαρα: το “Of Solitude Triumphant” είναι ένα μνημείο του ήχου, ένα ηχοτοπίο πλούσιο σε αισθήματα, συναίσθημα και ψυχή – όπως ένα έργο τέχνης πρέπει να είναι. Κατααφέρνει να αιχμαλωτίσει στην ατμόσφαιρά του από τις πρώτες νότες της χορωδίας, απαγάγει από την γκρίζα πραγματικότητα σε μελαγχολικά τοπία που μόνο η φαντασία και η συναισθησία μπορεί να ξεκλειδώσει ακούγοντάς το και κατά τη διάρκεια του ταξιδιού του, χτίζει έναν τόπο λατρείας της μουσικής μέσα στον ακροατή. Έναν αληθινό doom Ναό.

Είδος: Doom metal
Δισκογραφική: I Hate Records
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: 26 Νοεμβρίου 2022

Official Facebook page: https://www.facebook.com/the.temple.doom.metal

Avatar photo
About Σπύρος Χονδρογιάννης 59 Articles
Γεννημένος στην Αθήνα την χρονιά που οι Rush κυκλοφόρησαν δύο albums, αλλά και που ο Alice Cooper μας καλωσόρισε στον εφιάλτη του, δεν πέρασαν πολλά χρόνια μέχρι να λατρέψει τους Sabbath του Dio και του Tony Martin, τους Fates Warning και τους Sanctuary, τους Candlemass και τους Crimson Glory. 15 χρόνια μετά, τον συνεπήρε η ποίηση των The Mission, Fields Of The Nephilim, And Also The Trees και Nosferatu, ενώ ο απόλυτος συνδυασμός μελωδίας και μαυρίλας του συστήθηκε με φρέσκους, τότε, ήχους των Paradise Lost, My Dying Bride, Anathema, Elend και Katatonia. Ολοκληρώθηκε μόλις ανακάλυψε την μαγεία του David Bowie, του Scott Walker, του Neil Hannon και του Jarvis Cocker αλλά και του J-Rock/Visual Kei πολύχρωμου κόσμου πριν πατήσει τα πρώτα -άντα του. ‘Οταν δεν ασχολείται με τα εξαναγκαστικά βιοποριστικά που ποσώς τον ενδιαφέρουν, κρατάει τα drum sticks του και νιώθει λίγο σαν τους ήρωες του, Neil Peart και Mark Zonder, ενώ ο υπόλοιπος ελεύθερος χρόνος του είναι και πάλι μουσική, μουσική, μουσική - και κινηματογράφος, καθώς τον σπούδασε, όπως και videogaming, γιατί το ιδανικό μέρος να ζει κανείς είναι ξεκάθαρα το Silent Hill, όλοι το ξέρουν αυτό.