Ο Δεκέμβριος μαζί με τα φώτα, τα στολίδια και τα μελομακάρονα φέρνει πάντα και τις λίστες της χρονιάς. Ένα μουσικό έθιμο σχεδόν φετίχ πια, τηρήθηκε με ευλάβεια από τη συντακτική ομάδα του Soundcheck, και έχοντας έτοιμα τα συγκεντρωτικά αποτελέσματα, ξεκινάμε από το χαμηλότερο σκαλί της 20άδας των συντακτών για το 2023, ανεβαίνοντας καθημερινά προς την κορυφή.
(επιμέλεια άρθρου: Γιώργος Γεωργίου)
No 4: METALLICA “72 Seasons”
“Ready an’ Willing”
Ο Brian Slagel γνώρισε κάποια στιγμή τον Lars Ulrich, μέσω του φίλου του John Kornarens, που τον είχε συναντήσει σε ένα παρκινγκ, σε μια συναυλία το 1980. O Lars βρέθηκε στο σπίτι του, και γρήγορα έγιναν φίλοι. O Brian γνωρίζοντας ακριβώς τι συνέβαινε στην τοπική σκηνή, είχε την ιδέα να φτιάξει μια συλλογή, με τον τίτλο Metal Massacre, για να συστήσει όλα αυτά τα νέα ονόματα στον κόσμο. Όταν μοιράστηκε την ιδέα του με τον Lars, αυτός τον ρώτησε, σε περίπτωση που ετοίμαζε τη μπάντα του, αν θα ήταν μέρος της συλλογής.
Ο Lars είχε κολλήσει για τα καλά με τον James Hetfield, αλλά δεν μπορούσαν να βρουν άλλους για το σχήμα, και δεν ήθελε εύκολα να αφήσει χαμένη την ευκαιρία της συλλογής. Με δική του επιμονή, δούλεψε ξανά με τον James το “Hit the Lights”, μια σύνθεση από το προηγούμενο συγκρότημα του James. Στην αρχική ηχογράφηση ο James έγραψε και το μπάσο, ενώ στα lead θέματα της κιθάρας τους βοήθησε κάποιος γνωστός τους με το όνομα Lloyd Grant. Ο Lars πρόλαβε και έφερε την κασέτα τους την τελευταία στιγμή, ενώ έκαναν ήδη mastering στο άλμπουμ. Η συλλογή κυκλοφόρησε στις 14 Ιουνίου 1982, και στα πρώτα αντίτυπα το όνομα του γκρουπ ήταν γραμμένο “Mettallica”, κάτι που τους έκανε να θυμώσουν. Ο Brian Slager τους είδε ζωντανά για πρώτη φορά στη δεύτερη ουσιαστικά εμφάνισή τους, ανοίγοντας για τους Saxon. Ήταν η αρχική σύνθεση, με τον Ron McGovney στο μπάσο, και τον Dave Mustaine πια στην κιθάρα. Ο James τότε μόνο τραγουδούσε και ήταν πολύ ντροπαλός, με τον Mustaine να έχει αναλάβει πλήρως την επικοινωνία με τον κόσμο.
Ο Cliff Burton έπαιζε μπάσο στους Trauma, ένα γκρουπ από το San Francisco που συμπεριλήφθηκε στη συλλογή “Metal Massacre II”. Κάποια στιγμή έκαναν μια εμφάνιση στο Troubadour του L.A., και ο Slagel πήγε να τους δει. Η μπάντα ήταν καλή αλλά ο μπασίστας ήταν πραγματικά απίστευτος, τόσο σε απόδοση όσο και σε σκηνική παρουσία, κάποιος που τον έβλεπες και δύσκολα τον ξεχνούσες.
Δυο μήνες αργότερα, ο Cliff είναι στη μπάντα και μετακομίζουν στο San Francisco. Ήταν η εποχή και της μετάλλαξης του Mustaine από την εξάρτηση του αλκοόλ, που τον μετέτρεψε από τον ευχάριστο και διασκεδαστικό Dave, σε έναν απρόβλεπτο, δύσκολο τύπο. O Lars και ο James έδιωξαν τον Mustaine ακριβώς πριν την έναρξη των ηχογραφήσεων του άλμπουμ, στις 11 Απριλίου 1983, και το ίδιο απόγευμα αντικαταστάθηκε από τον Kirk Hammett των Exodus. Το “Kill ‘Em All” κυκλοφόρησε στις 25 Ιουλίου 1983 και όλα τα υπόλοιπα είναι πια μια πολύ δημοφιλής ιστορία.
“Self Portrait”
Οι Metallica υπήρξαν από πολύ νωρίς στα σωστά μέρη τις κατάλληλες ώρες. Την ίδια εύστοχη ισορροπία και ιδανικό συνδυασμό είχαν και με τη μουσική τους κατεύθυνση. Όντας ποτισμένοι από την κλασική βάση του NWOBHM, άφησαν τη φυσική ορμή και εξελικτική δύναμη της εποχής τους και της ηλικίας τους να τους οδηγήσει στο περίφημο trademark Metallica, το οποίο γρήγορα ανέβηκε τα σκαλοπάτια τόσο της αποδοχής του κοινού, όσο και της εμπορικής ιεραρχίας της μουσικής βιομηχανίας. Υπήρξε για πολλά χρόνια η μπάντα που δεν έκανε τον ίδιο δίσκο, βρήκε το σθένος και την ετοιμότητα να ξεπεράσει την ανυπολόγιστη απώλεια του πρόωρου χαμού του Cliff Burton, αγνόησε για χρόνια τους κανόνες του marketing, και παρέμεινε ασυμβίβαστη στην πρώτη περίοδο της καριέρας της. Το μεγαλύτερο στοίχημα ήταν πως θα διαχειριστούν την τεράστια επιτυχία του περιβόητου “Black Album”, η οποία –δεν πρέπει να ξεχνά κανείς- δεν ήταν εγγυημένη από την αρχή. Τόλμησαν να προκαλέσουν με την επιλογή μιας περισσότερο southern και groove κατεύθυνσης, και όπως συμβαίνει με όλα τα δημοφιλή ονόματα αυτής της μουσικής, δίχασαν και εξακολουθούν να διχάζουν με τις τακτικές τους. Πέρα από κάθε αλληθώρισμα στη διαδρομή, οι Metallica παραμένουν χωρίς τον παραμικρό ενδοιασμό, η πιο ευρύχωρη και θελκτική γέφυρα προς τον κόσμο του metal απέναντι σε νεαρούς ακροατές, και πιστά μια από τις περισσότερο Sabbath-driven μπάντες του κόσμου.
“The Leader of the Pack”
Το αρχικό δίδυμο των ιδρυτών εξακολουθεί να παραμένει εξίσου πολύτιμο, για διαφορετικούς λόγους. Μαζί όμως καταφέρνουν τελικά, παρά την απόσταση που τους χωρίζει στη θεώρηση πολλών ζητημάτων, να έχουν κρατήσει το σχήμα ζωντανό, να έχουν δείξει μια ετοιμότητα επινοήσεων στον τομέα των περιοδειών και των ζωντανών εμφανίσεων, και να αφήσουν πίσω τους κάθε κίνδυνο που στο παρελθόν απείλησε τη συνοχή τους. Ο Lars είναι αναμφισβήτητα πιο ψυχρός, κυνικός επαγγελματίας, ένα μυαλό που επινοεί τρόπους να διατηρεί το όνομα στην επικαιρότητα, και σίγουρα πιο δεκτικός σε πειράματα και επιδράσεις ενός ευρύτερου καλλιτεχνικού σύμπαντος. Ο James από την άλλη, είναι αυτό το πληγωμένο παιδί που μεγάλωσε και σκέπασε τα τραύματα με νίκες, αλλά πίσω από την επιτυχία δεν βρίσκεται και η ευτυχία. Έχοντας την φιγούρα του καταραμένου πετυχημένου rocker, πάλεψε και παλεύει με τους δαίμονές του, και δεν θα ήταν τόσο πανούργο και σκληρό να υποθέσει κανείς πως ο ταραγμένος νους του James είναι μια πολύ βολική αποθήκη πρώτης ύλης για δημιουργική έκφραση στο μυαλό του Lars.
“Where Eagles Dare”
Οποιουδήποτε τύπου ακροατής και αν είναι κανείς σε κάθε περιοχή του ευρύτερου σκληρού ήχου, μπορεί να επιλέξει ένα άλμπουμ από το “Kill ‘Em All” μέχρι το “And Justice For All”, και να βρει σε ένα από αυτά μια μόνιμη συνοδεία και συντροφιά ζωής. Οι νεαροί ατίθασοι μουσικοί ξέβρασαν στο κοινό τις απανωτές εκρήξεις από τις φορτωμένες δημιουργικές τους αποθήκες, και για κάποια χρόνια το ένα αριστούργημα διαδεχόταν το άλλο, με συνοδεία τη διαφοροποίηση της εξέλιξης του γκρουπ. Πιθανά το “Master of Puppets” να ήταν το οριστικό χτύπημα που επέβαλλε το γκρουπ στις μάζες και έδειξε εμφατικά και στον τελευταίο δύσπιστο αυτό που ερχόταν και κανείς δεν γινόταν να το σταματήσει. Πέρα από αυτό, είναι ένας πανίσχυρος δίσκος, με ποικιλία, προκλητικά θέματα (που τόσο μας έχουν λείψει), κάποια από τα πιο διαχρονικά τους τραγούδια, καθηλωτικές ερμηνείες, και την τελευταία παρουσία του εμβληματικού Cliff, σφραγισμένη με το υπέροχο “Orion”.
“Looking for Today”
Ο Σταύρος Βλάχος έγραψε στις 18 Απριλίου για το “72 Seasons”:
“Το “72 Seasons”, εν προκειμένω, θα στέκει αγέρωχο, σαν ένας ακόμα ποιοτικός, ξεχωριστός δίσκος στην ιστορική και υπερήφανη δισκογραφία τους (καθώς τείνει να ολοκληρωθεί), για κάθε ανοικτόμυαλο και μη προκατειλημμένο “δέκτη” και κοινωνό του. Μία πρωτοφανής ενδοσκόπηση, μία ειλικρινής παρουσίαση των εσώτερων του βασικού “στυλοβάτη” της πορείας τους, εμπεριέχοντας μερικά από τα “ενδοξότερα” συστατικά της. Όσοι αναπολούν και ανατρέχουν σε συγκρίσεις με μνημεία της παγκόσμιας μουσικής κληρονομιάς που μας παρέδωσαν, όπως τα πρώτα τους αριστουργήματα, ίσως ψάχνουν άλλοθι για να “πυροβολήσουν” τη “φιγούρα” τους, αδυνατώντας ή αρνούμενοι να την προσεγγίσουν, προβάλλοντας ως εφάμιλλα, δημιουργήματα που, στις περισσότερες των περιπτώσεων, αν και δεν προσεγγίζουν ακόμα και αυτό το επίπεδο, πάραυτα παρουσιάζονται σαν….. “μουσικοί ανδριάντες”. Μοιάζει σαν την περίπτωση του “διαρκούς διασώστη” τους (κι εγώ έχω αναρωτηθεί πώς θα ήταν αν είχαν drummer τον Lombardo ή τον Portnoy), που “εξευτελίζεται” χλευαζόμενος, παρότι επαγγελματίες του είδους παραδέχονται την αξία του.
Για τον γράφοντα, το πρωτοφανές “άνοιγμα ψυχής”, όποιοι και αν ήταν στο στερεοφωνικό μου, δε θα μπορούσε να λοιδορηθεί. Κάνοντας εικόνα ο οιοσδήποτε τον εαυτό του σε ένα δωμάτιο με καθρέφτες, κοιτώντας εαυτόν στα μάτια και αναρωτώμενος για την αντικειμενικότητά του, δεν ξέρω αν θα μπορούσε να καταφύγει σε απαξιωτικές απόψεις τόσο…. “ασφαλώς”. Διότι ίσως….. “Who’s the next witch you must burn?….You are the witch you must burn”, αλλά και επειδή…. “Without darkness there’s no light….meet the ghosts where I reside….naked, broken, beat, and scarred”.
