Βράδυ Παρασκευής, αλλά όχι στο Παγκράτι, κάπου στη Λάρισα, στο Skyland, κοντά στο σταθμό των τραίνων. Με τους The Callas, τους Silky και τους Fagus, να μας χαρίζουν μια υπέροχη μουσική βραδιά. Διαφορετικά είδη μουσικής από τα τρία εγχώρια συγκροτήματα, που απέδειξαν ότι η ελληνική rock σκηνή έχει πραγματικά μπάντες-διαμάντια, άσχετα από την εμπορική ή μη, απήχησή τους.
Ας τα πάρουμε από την αρχή. Οι Fagus, που άνοιξαν το event, είναι ένα τριμελές σχήμα από τη Λάρισα. Παίζουν αποκλειστικά instrumental, η μουσική τους βάση είναι το progressive-rock, που αναμιγνύεται με τη θεσσαλική μουσική παράδοση . Μπάντες όπως οι Aphrodite’s Child και οι Socrates Drunk the Conium, περιλαμβάνονται στις μουσικές τους αναφορές. Αυτό που κάνουν το κάνουν εξαιρετικά και το απέδειξαν εκ νέου στα περίπου 40 λεπτά που διήρκεσε η εμφάνισή τους.
Εν συνεχεία στη σκηνή ανέβηκαν οι Silky. Το συγκρότημα εδρεύει στα Τρίκαλα και σχετικά πρόσφατα κατάφεραν, όπως μας πληροφόρησε ο τραγουδιστής τους Γιώργος Καραϊσκος, να κυκλοφορήσουν το πρώτο τους album, “Graft Versus Host Disease”. Ένα άλμπουμ που είναι αφιερωμένο στη μνήμη του Βασίλη, του αδερφού του τραγουδιστή, που “έφυγε” από τη ζωή. Και έρχεται η μουσική να απαλύνει τον άφατο πόνο και η καλλιτεχνική δημιουργία να κρατήσει ζωντανή τη μνήμη. Το σετ των Silky περιείχε 12 κομμάτια, οι ακουστικές κιθάρες εναλλάσσονταν με τις ηλεκτρικές και απέδειξαν στην περίπου μια ώρα της παρουσίας τους, ότι το rock που «υπηρετούν» ενίοτε περισσότερο μελωδικό, ενίοτε περισσότερο heavy, το υπηρετούν κατά τον αξιοπρεπέστερο τρόπο. Τα“My Wounds”, “My Love Can’t Bring You Back”, “Throne Of Pain”, “My Only One” , ήταν τα κομμάτια που ‘έδωσαν στη μνήμη απτό μουσικό, και όχι μόνο, σχήμα. Εξαιρετικό ήταν και το φινάλε με το “Jester”.
Τους The Callas που ακολούθησαν, είχαμε καιρό να τους δούμε. Δυστυχώς. Από την τελευταία φορά, στα “Trouble and Desire” , “Half Kiss, Half Pain” και “Am I Vertical” πρόσθεσαν στη δισκογραφική τους ιστορία και το “Είμαι ένα Ξενοδοχείο”, το 2020. Η απόφασή τους να κυκλοφορήσουν άλμπουμ με αμιγώς ελληνικό στίχο, ήταν ρηξικέλευθη και αν κρίνω από την αποδοχή που έχουν τα νέα τους κομμάτια, ήταν απολύτως σωστή. Ούτως ή άλλως ο post punk-new wave και λίγο garage ήχος της μπάντας δεν έχει αλλάξει, επομένως πολύ καλά έκαναν και πειραματίστηκαν. Σε κάθε περίπτωση, το κοινό από την αρχή της εμφάνισής τους, έως και την τελευταία κυριολεκτικά νότα, τους αγκάλιασε, και αυτοί έδειξαν να το απολαμβάνουν. Για περίπου 75 λεπτά, τόσο με τα νέα, όσο και με τα παλαιότερα κομμάτια τους, ήταν άρτιοι.
Είτε έπαιζαν το “The River”, με το οποίο ξεκίνησαν, είτε το “Άντρας/ Γυναίκα”, με το οποίο συνέχισαν, ένιωθες ότι παρά τις γλωσσικές δομικές διαφορές, η αλά Joy Division, ατμόσφαιρα, σε περιέλουζε. Το ίδιο ίσχυε και για τη μετάβαση από το “Κάθε Φορά” στο “Sunday” όπως και από το “Anger” στο “ Είμαι Ένα Ξενοδοχείο”. Από το τελευταίο τους άλμπουμ έπαιξαν και τα “H Κυριακή Πεθαίνει πριν να Ξημερώσει” όπως και το “Τι Σκέφτεσαι:”, και από τις προηγούμενες κυκλοφορίες τους τα “Am I Vertical’ , “LSD”, “Disaster” και “Melania” σε μια αλληλουχία κομματιών, που αποδείχθηκε η πλέον δυναμική, της συνολικής τους εμφάνισης. Το Manchester, συναντούσε τη Νέα Υόρκη των Sonic Youth και των Television.
Με τα “Lipstick” και “East Beat” , φθάσαμε σιγά σιγά προς το τέλος. Όμως, δεν θα μπορούσαν να μας καληνυχτίσουν χωρίς ένα βράδυ στο Παγκράτι, “Παγκράτι, Βράδυ” επομένως, προκειμένου να ολοκληρωθεί μια βραδιά που έγραψαν τους τίτλους τέλους με το “Την Είδα να Πέφτει”, Εμμανουήλ Μπενάκη γωνία, εκεί όπου μια κοπέλα ίσως και να αναζητά ένα βιβλίο του Μπουκόφσκι ή του Τόμας Μαν, σε ένα βιβλιοπωλείο με ελαφρώς μεταχειρισμένα βιβλία. Στους δίσκους και τα βιβλία, ανιχνεύονται οι ψυχές των ανθρώπων.
