Τρίτη σεζόν για την animated σειρά του Tim Miller, που, δικαίως, έκανε αρκετό ντόρο όταν βγήκε το 2019, όχι μόνο για την εκπληκτική ποιότητα του animation, αλλά και για το, πολλές φορές, αρκετά ενήλικο και τολμηρό περιεχόμενο.
Εδώ έχουμε 9 επεισόδια, αντί 8 της δεύτερης σεζόν και 18 της πρώτης. Αν και πιο ταιριαστό θα ήταν να λέγεται πλέον σκέτο Death & Robots, αφού το στοιχείο του ερωτισμού έχει σχεδόν εκλείψει ήδη μετά την πρώτη σεζόν, η σειρά ποιοτικά παραμένει σε αρκετά υψηλά επίπεδα και συνολικά η τρίτη σεζόν μου άρεσε περισσότερο από τη δεύτερη. Αν και δεν υπάρχει κάποιο επεισόδιο με πολύ ξεχωριστό σχέδιο, (όπως π.χ. το Good Hunting, το Fish Night και το Zima Blue από την πρώτη σεζόν) παρά μόνο, ίσως, το τελευταίο (Jibaro), το animation εξακολουθεί – τις περισσότερες φορές – να είναι εξαιρετικά καλό και, αν δεν είχα καλομάθει από τις προηγούμενες σεζόν, θα τολμούσα να πω ότι υπάρχουν στιγμές που θα μπορούσε να μείνει κανείς με το στόμα ανοιχτό από τον ρεαλισμό. Από τα επεισόδια τώρα, ένα μου άρεσε πολύ, τρία μου άρεσαν αρκετά, δύο τα βρήκα συμπαθητικά, ένα έτσι κι έτσι και δύο δεν μου άρεσαν καθόλου. Όχι κι άσχημα, δηλαδή. Έχουμε και λέμε, λοιπόν:
1) Three Robots: Exit Strategy
Τώρα μόλις συνειδητοποίησα ότι τα ρομπότ του τίτλου είχαν εμφανισθεί και σε επεισόδιο της πρώτης σεζόν (Three Robots), κάτι που είχα ξεχάσει τελείως και, μάλλον, όχι τυχαία, αφού ούτε εκείνο ούτε κι αυτό μου άρεσαν – το συγκεκριμένο, μάλιστα, το βάζω στα δύο χειρότερα της σεζόν. Σε ένα περιβάλλον που θυμίζει animation της Pixar, τα τρία ρομπότ περιφέρονται σε μία ερημωμένη, μεταποκαλυπτική Γη αναμασώντας χιλιοειπωμένες εξυπνάδες για τα στραβά κι ανάποδα της ανθρωπότητας, που άνετα θα μπορούσε να διαβάσει κανείς στο timeline ενός μέσου χρήστη του Twitter. Η μεγάλη «ανατροπή» είναι ότι το ευφυέστερο είδος έχει επιβιώσει μετακομίζοντας σε άλλον πλανήτη, μόνο που δεν είναι αυτό που όλοι (υποτίθεται ότι) περιμένουμε. Όσοι περνούν υπερβολικά πολύ χρόνο στα κοινωνικά δίκτυα ή / και με τις γάτες τους, αντί με πραγματικούς ανθρώπους, ίσως να το λατρέψουν, προσωπικά, όμως, κρατάω μόνο μερικές αιματηρές σκηνές και το υπόλοιπο το στέλνω κουβά.
2) Bad Travelling
Μακράν το καλύτερο επεισόδιο της σεζόν, όπου σε μια εναλλακτική εκδοχή του 19ου αιώνα ιστιοφόρο αλιευτικό δέχεται επίθεση από υδρόβιο, καβουρόμορφο τέρας, το οποίο κατακρεουργεί μέλη του πληρώματος, φωλιάζει στο αμπάρι και από θέση ισχύος απαιτεί περισσότερη ανθρώπινη σάρκα. Ένας από το πλήρωμα (με την φωνή του Troy Baker, voice actor σε βιντεοπαιχνίδια όπως τα Last of Us, Uncharted και Death Stranding) καταφέρνει να έρθει σε συμφωνία με το τέρας, υποσχόμενος να το οδηγήσει σε κατοικημένο νησί, οπότε εύλογα προκύπτουν ηθικά διλήμματα (η ζωή του πληρώματος αντί της ζωής ανύποπτων αθώων). Εκτός από το τέρας, λοιπόν, ο πρωταγωνιστής έχει να αντιμετωπίσει και μέλη του πληρώματος, που επιχειρούν ανταρσία, οπότε πρέπει να επιστρατεύει πανουργία, αποφασιστικότητα, αλλά και σκληρότητα. Αμιγώς horror το επεισόδιο, με πλουσιοπάροχη βία, σκοτεινή ατμόσφαιρα, μακάβριες σκηνές και έξυπνες ανατροπές, τερματίζει πρώτο στην κατάταξη με άνεση.
3) The Very Pulse of the Machine
Δυο αστροναύτες εξερευνούν την επιφάνεια της Ιούς, όταν το όχημά τους ανατρέπεται και η μία σκοτώνεται. Η επιζώσα προσπαθεί να επιστρέψει στην βάση με τα πόδια σέρνοντας το πτώμα της συναδέλφου της, ενώ τα αποθέματα οξυγόνου τελειώνουν και η ίδια αρχίζει να έχει παραισθήσεις από τα παυσίπονα που παίρνει. Στις παραισθήσεις αυτές (αν είναι όντως παραισθήσεις) αρχίζει να της μιλάει το πτώμα, ενώ σταδιακά αποκαλύπτεται ότι μέσω του πτώματος επικοινωνεί μαζί της ο ίδιος ο πλανήτης, ο οποίος είναι ζωντανός. Εδώ κινούμαστε σε sci-fi μονοπάτια, το animation είναι ζωγραφιστό, φέρνει σε δισδιάστατο και ξεχωρίζει κάπως, χωρίς όμως να φτάνει παλιότερα πιο «πειραματικά» και φευγάτα επεισόδια. Η ιστορία, φυσικά, παίζει με το αν η πρωταγωνίστρια έχει παραισθήσεις ή αν αυτό που βιώνει είναι αληθινό, χωρίς όμως να κάνει κάτι ιδιαίτερα πρωτότυπο. Συνολικά, το επεισόδιο έχει ένα κάποιο ενδιαφέρον, αλλά η εικόνα μάλλον υπερτερεί της ουσίας και ξεχνιέται εύκολα.
4) The Night of the Mini Dead
Εντελώς ανούσιο επεισόδιο, το οποίο δείχνει σε fast forward την εξέλιξη και την κατάληξη μιας πανδημίας ζόμπι, από το πρώτο κρούσμα μέχρι τον πυρηνικό όλεθρο. Η υποτιθέμενη πρωτοτυπία έγκειται στο ότι όλα αυτά τα βλέπουμε σε κλίμακα (εξ ου και το «Mini Dead»), σε απεικόνιση που προσωπικά μου θύμισε real time strategy βιντεοπαιχνίδια (Total War, Age of Empires και δεν συμμαζεύεται). Επειδή δε όλα γίνονται σε γρήγορη κίνηση, οι διάλογοι (κατά βάση βρισιές) ακούγονται σαν κάποιος να έχει καταπιεί ήλιο, το οποίο, θεωρητικά, είναι και το έτερο αστείο της όλης υπόθεσης. Κατά τ’ άλλα, βλέπουμε καρμπόν ό,τι έχουμε δει χιλιάδες φορές στο παρελθόν σε ταινίες με ζόμπι, οπότε τζίφος και από πλευράς πρωτοτυπίας και από πλευράς εκτέλεσης. Πέραν αυτών, μου έβγαλε κάτι το επιτηδευμένο κι εξυπνακίστικο, οπότε πάει κι αυτό στον κουβά, παρέα με τα τρία ρομπότ. Κρίμα, γιατί έχει ανάμειξη ο James Fowler, σκηνοθέτης των πρόσφατων ταινιών του Sonic the Hedgehog, τις οποίες συμπαθώ ιδιαίτερα. Για να είμαι, πάντως, απόλυτα δίκαιος, είναι ένα από τα ελάχιστα πλέον επεισόδια, που προσπαθούν να τιμήσουν το «Love» στον τίτλο της σειράς, αφού δείχνει ένα ζευγάρι μινιατούρων να κάνει σεξ σε νεκροταφείο για, περίπου, 3 δευτερόλεπτα.
5) Kill Team Kill
Μια ομάδα σκληροτράχηλων και αθυρόστομων πεζοναυτών στα πρότυπα του πρώτου Predator αντιμετωπίζει τερατώδη cyborg αρκούδα σε μυστική βάση. Με καρτουνίστικη αισθητική, απενοχοποιημένο (αν κι ελαφρώς βεβιασμένο) χαβαλέ, ικανές ποσότητες σπλάτερ και καλές προθέσεις, το επεισόδιο αυτό βλέπεται ευχάριστα χωρίς να σηκώνει ιδιαίτερες αναλύσεις – και αυτό σίγουρα το μετράω ως θετικό. Και μπορεί να μου πέρασε η υποψία ότι το έχουν φτιάξει άνθρωποι που αγαπούν μεν το είδος αλλά δεν το κατέχουν, κι έτσι αντιγράφουν επιδερμικά τα ανώτερα ποιοτικά πρότυπά τους, δικαίως, όμως, θα μπορούσε θα αντιτάξει κανείς ότι αυτά είναι λόγια γεροπαράξενων που κάθονται και ψειρίζουν την μαϊμού.
6) Swarm
Ένας επιστήμονας καταφθάνει σε γιγάντια κυψέλη / αποικία εξωγήινων εντόμων, δήθεν, για να μελετήσει πώς τα διάφορα είδη συμβιώνουν και αλληλεπιδρούν, ενώ πραγματικός σκοπός του είναι να βρει τρόπο να υποδουλώσει τα εξωγήινα όντα και να τα θέσει στην υπηρεσία της ανθρωπότητας. Τον ξεναγεί μία άλλη επιστήμονας, η οποία έχει περάσει αρκετό καιρό μελετώντας την κυψέλη κι έχει εξοικειωθεί με τον τρόπο λειτουργίας και «σκέψης» της. Όταν πέσουν οι μάσκες και φανούν οι πραγματικές προθέσεις, αποδεικνύεται ότι ο επίδοξος αφέντης μπορεί πολύ εύκολα να μετατραπεί σε δούλο, απόλυτα υποταγμένο στον συλλογικό νου της κυψέλης. Σε sci-fi / horror κλίμα κινείται αυτό το επεισόδιο, οπτικά είναι εντυπωσιακό με τον ρεαλισμό στο 3d animation σε πολύ υψηλά επίπεδα, ενώ και αισθητικά έχει ενδιαφέρον, καθώς υπάρχει κάτι το απόκοσμα νοσηρό στην απεικόνιση της κυψέλης και των εξωγήινων εντόμων. Συνολικά κινείται στον μέσο όρο της σειράς, που έτσι κι αλλιώς είναι υψηλός, έτσι το βάζω στα καλά επεισόδια, όχι όμως στα καλύτερα.
7) Mason’s Rats
Ένας γερο-στριμμένος Σκωτσέζος αγρότης χρησιμοποιεί την τελευταία λέξη της τεχνολογίας στην προσπάθειά του να απαλλαχτεί από μια στρατιά αρουραίων, που έχει εγκατασταθεί στην αποθήκη. Μάταια όμως, αφού οι αρουραίοι όχι μόνο έχουν υψηλότατο δείκτη νοημοσύνης, αλλά διαπρέπουν και στις τακτικές ανταρτοπόλεμου, με αποτέλεσμα όλα τα γκατζετάκια που επιστρατεύει ο αγρότης να βγαίνουν νοκ-άουτ. Όταν, όμως, παίζει το τελευταίο του χαρτί και ρίχνει στη μάχη ένα εξελιγμένο ρομπότ-εξολοθρευτή, που μακελεύει ανελέητα τους αρουραίους (μαχητές και γυναικόπαιδα), ο αγρότης μετανοεί και αλλάζει στρατόπεδο – απόφαση που θα τον κάνει όχι μόνο πιο χαρούμενο, αλλά και πιο πλούσιο. Με πολύχρωμο, καρτουνίστικο 3d animation και πλακατζίδικη διάθεση, το Mason’s Rats έχει ύφος παρόμοιο με το Kill Team Kill, αλλά κερδίζει στα σημεία και το βάζω στα πιο καλά επεισόδια της σεζόν χάρη στο ευρηματικό του χιούμορ και τις ενισχυμένες δόσεις ποντικο-σπλάτερ.
8) In Vaulted Halls Entombed
Ομάδα Αμερικανών πεζοναυτών σε αποστολή απελευθέρωσης ομήρου, ακολουθεί τους απαγωγείς σε σπηλιά στην έρημο, η οποία, όμως, κατοικείται από αραχνόμορφα τέρατα, που κάνουν αδιακρίτως κιμά διώκτες και καταδιωκόμενους. Τα πράγματα γίνονται πολύ χειρότερα, όταν οι επιζώντες πεζοναύτες καταλήγουν στα άδυτα του σπηλαίου και ανακαλύπτουν αλυσοδεμένο έναν Κθουλοειδή Θεό, ο οποίος σκοπεύει να φέρει την κόλαση επί της Γης και απαιτεί να τον ελευθερώσουν, επιχειρώντας να τους ελέγξει το νου και δείχνοντας τους εφιαλτικά οράματα από την επερχόμενη Αποκάλυψη. Το τέλος του κόσμου, μάλλον, θα αποφευχθεί, αλλά το προσωπικό τίμημα θα είναι μεγάλο. Συνδυασμός military horror και Λαβκραφτικού cosmic horror με μια υποψία Event Horizon συν υποβλητική ατμόσφαιρα συν αιματηρή βία συν κορυφαίο 3d animation. Τι θα μπορούσε να πάει στραβά; Πρώτα και κύρια, κάποια παιδαριώδη λογικά κενά, που είναι να απορεί κανείς πώς κατάφεραν και τα χώρεσαν σε ένα τέταρτο (π.χ. το να ζητάς από κάποιον χάρες τάζοντας μαρτυρικό θάνατο στον ίδιο και στην υπόλοιπη ανθρωπότητα μάλλον δεν είναι και η πιο έξυπνη ιδέα). Δεύτερον, κάτι άγαρμποι αθεϊστικοί αφορισμοί, που ενδεχομένως θα ταίριαζαν στο όλο κλίμα, αν δεν έβγαζαν μάτι ότι μπήκαν μόνο και μόνο για να εκφράσουν τις προσωπικές αντιλήψεις των δημιουργών. Κάπως έτσι, λοιπόν, το In Vaulted Halls Entombed χάνει την πρώτη θέση, την οποία θα μπορούσε να έχει καπαρώσει άνετα. Παραμένει, πάντως, ένα από τα πιο δυνατά επεισόδια της σεζόν, που, ειδικά, οι φίλοι των έργων του Λάβκραφτ σίγουρα θα απολαύσουν.
9) Jibaro
Ένα τάγμα ιπποτών κατασκηνώνει δίπλα σε λίμνη που κατοικείται από δαιμονική Σειρήνα, η οποία εμφανισιακά φέρνει σε ινδική θεότητα και είναι καλυμμένη από την κορυφή μέχρι τα νύχια από χρυσάφι και πολύτιμους λίθους. Με το τραγούδι της οδηγεί στην τρέλα, το αλληλοσφάξιμο και, τελικά, τον πνιγμό όλο το τάγμα, εκτός από έναν ιππότη, ο οποίος είναι κουφός, άρα δεν επηρεάζεται από το τραγούδι της. Η Σειρήνα δείχνει να έλκεται από τον ιππότη, αφού είναι ο μόνος που κατάφερε να επιβιώσει, και ανάλογη έλξη φαίνεται να νιώθει και ο ιππότης. Τελικά αποδεικνύεται ότι τα αισθήματα δεν είναι και τόσο αγνά, αφού η Σειρήνα μάλλον περισσότερο ενδιαφέρεται να καταβροχθίσει τον ιππότη, ο δε ιππότης να ξηλώσει και να κλέψει τους θησαυρούς από το σώμα της, κάτι που πετυχαίνει δια της βίας, αφήνοντας την αιμόφυρτη και φαινομενικά νεκρή. Η εκδίκηση δεν αργεί να έρθει, με τον ιππότη να τρώει dispel (αν μου επιτρέπεται η rpg ορολογία), να ανακτά την ακοή του και να βρίσκει αργό και βασανιστικό θάνατο, ενώ η Σειρήνα θρηνεί. Άγνωστο παραμένει αν ο θρήνος αφορά τον χαμένο έρωτα ή το χαμένο χρυσάφι. Αυτό είναι σίγουρα το πιο ξεχωριστό επεισόδιο, κάτι που οφείλεται τόσο στην ιδιαίτερη αισθητική και τεχνοτροπία του animation (πολλές σκηνές μοιάζουν με χορογραφία) όσο και στο ότι δεν έχει καθόλου διαλόγους. Είναι, επίσης, το πιο όμορφο και το μόνο που μου τα χάλασε λίγο είναι η shaky cam σε μερικά πλάνα. Ψιλοπράγματα, σε κάθε περίπτωση, αφού το Jibaro παραμένει ένα από τα δυνατά και πιο αξιομνημόνευτα επεισόδια της σεζόν.
Κείμενο: Στέφανος Δημόπουλος
