Οι Saloon Rockers, είναι ένα σχετικά πρόσφατο blues-rock project των Αποστόλη Βελεσιώτη (κιθάρα, φωνή), Τάσου Λυτρίδη (κιθάρα φωνή), Κώστα Μιχάλη (κιθάρα, φωνή), Βάϊου Αλεξόπουλου(ντραμς) και Σάκη Σμαρνάκη (μπάσο). Η μπάντα σχηματίσθηκε τον περασμένο Νοέμβριο έχοντας ως στόχο και σκοπό να μεταδώσει το αθάνατο και αιώνιο πνεύμα της blues-rock μουσικής. Οι ήχοι του Δέλτα του Μισισίπι, τα blues του Σικάγου, η κληρονομιά του Clapton και του J. J. Cale, η ανεξίτηλη στο χρόνο ιρλανδέζικη παρακαταθήκη του ενός και μοναδικού Rory, αλλά και η ροκ των Guns’ n ‘ Roses και Dire Straits, αποτελούν ως επί τω πλείστον το πεδίο αναφοράς του σχήματος.
Όσοι γνωρίζουν τα μουσικά δρώμενα στην πόλη της Λάρισας, ξέρουν και τους μουσικούς του νεοφυούς σχήματος. Έχοντας “γράψει” δεκαετίες στο σανίδι, “αδύνατα παιδάκια είχαμε ξεκινήσει κάποτε”, είπε το Σάββατο ο Λυτρίδης, και έχοντας δώσει εκατοντάδες συναυλίες στα blues-rock στέκια της πόλης, αφιερωμένοι κυριολεκτικά και μεταφορικά στο βωμό των blues, το λαρισινό σχήμα αποφάσισε να βάλει τη δικιά του πινελιά στον καμβά της μουσικής που λατρεύουν και υπηρετούν. Πιστοί στρατιώτες του μακροβιότερου παρακλαδιού της ροκ, των blues δηλαδή, οι Saloon Rockers παρέδωσαν στη σκηνή του Skyland, το προηγούμενο Σάββατο, μαθήματα επιπέδου master-class. Έμπειροι, ώριμοι, και έχοντας περάσει άπειρες ώρες στα προβάδικα της πόλης που γεννήθηκαν, μας χάρισαν μια βραδιά μαγική, όπως τα παραμύθια του Mark Twain.
Για 2,5 ώρες σχεδόν, και χωρίζοντας το μουσικό τους σετ σε δύο μέρη, μας ταξίδεψαν από το Λονδίνο των Rolling Stones, έως το Jacksonville( Florida) των Lynyrd Skynyrd. Και “Brown Sugar” και “ Simple Man” αλλά και “I Know a Little”. Αλλά και Grand Funk Railroad-“American Band” και φυσικά Jethro Tull και “Locomotive Breath”. Επίσης, αρκετά κομμάτια από Z.Z.Top, “La Grunge”, “Sharp Dressed Man”, “Gimme All Your Lovin’” αλλά και Santana( medley με “Como Va” και φυσικά “Black Magic Woman”). Δεν έλειψαν επιπλέον οι αναφορές στους μέγιστους The Doors με την απόδοση του “Roadhouse Blues” και στον έτερο μέγιστο Neil Young( “ Hey, Hey, My, My”). Ευχάριστη έκπληξη η εξαιρετική bluesy απόδοση του “Steamy Windows” της Tina Turner.
Και “ Sex and Drugs and Rock’n’Roll”-Ian Dury περιελάμβανε το πρόγραμμα, όπως και “Old Man Down The Road”, από τον σπουδαίο John Fogerty.
Ακόμα, δεν δίστασαν να “πιάσουν” το ανθεμικό “Sweet Child O’ Mine” αλλά και τους κλασσικούς ύμνους των Dire Straits, ‘Money for Nothing” και “Sultans of Swing”. Και εννοείται, Rory Gallagher-“Do you Read me” και “Bad to the Bone” από George Thorogood and the Destroyers.
Η ευρύτητα των επιλογών τους, και η τριβή τους σε διαφορετικές πτυχές του blues, και όχι μόνο, φάσματος, αποδείχθηκε επαρκής συνθήκη για να βιώσουμε όλοι οι παρευρισκόμενοι μια υπέροχη βραδιά. Μια από εκείνες τις βραδιές που φεύγεις με την ψυχή γεμάτη και την καρδιά υπερπλήρη. Με τα συναισθήματα να πλουτίζουν και να χρωματίζονται όπως τα νερά του Μισισίπι από τις αποχρώσεις του φεγγαριού. Και ήταν αυτή η blues απόχρωση των Saloon Rockers, που μετέτρεψε το προηγούμενο Σάββατο σε μια μουσική ιστορία του Mark Twain. Να τους ξαναδούμε σύντομα.
