Φτάσαμε αισίως στην πρώτη metal ημέρα του Rockwave Festival και των 30στων γενεθλίων του, και μια «γλυκιά» αδημονία με είχε «κυριεύσει». Βλέπετε το όνομα των Σουηδών progressive death metal θρύλων Opeth, όπως και η παρουσία των εξαιρετικών δικών μας progressive-άδων Mother Of Millions, είχε κατορθώσει να εξιτάρει εμένα και κάποιες εκατοντάδες ακόμη οπαδών του ήχου. Ακόμη και η τελευταίας στιγμής αλλαγή του χώρου διεξαγωγής του show, δεν στάθηκε ικανή να με «προβληματίσει» και να κάνω δεύτερες σκέψεις. Αφού «καθάρισα» με τις «υποχρεώσεις» μου, πήρα τον δρόμο για την πρωτεύουσα και το Universe, όπου τελικά θα «στέγαζε» την βραδιά.
Χωρίς ιδιαίτερες «δυσκολίες», έφτασα στο venue ακριβώς στην ώρα μου, με αρκετό κόσμο να περιμένει υπομονετικά, παρ’ όλη την ζέστη, να ανοίξουν οι πόρτες. Η αλήθεια είναι, ότι το Universe σαν χώρος ήταν αρκετά συμπαθητικός, όμως η απουσία ενός δυνατού συστήματος κλιματισμού, έκανε αποπνικτική την ατμόσφαιρα. Αφού έκανα την καθιερωμένη πλέον «στάση» μου στο merch stand, έπιασα μια καλή θέση, για να απολαύσω το show. «Εγγλέζοι» στο πρόγραμμα, οι Mother Of Millions ανέβηκαν στην σκηνή του Universe, ακριβώς στην ώρα τους, 19:45. Αμέσως, αυτές οι ατμοσφαιρικές «προοδευτικές» μελωδίες, κατόρθωσαν να «κατακτήσουν» το ήδη γεμάτο venue, και να θέσουν τις «βάσεις», για ακόμη μία συγκλονιστική εμφάνιση των Αθηναίων. Άλλωστε, δεν αμφισβητείται από κανέναν, η τρομερή ποιότητα των show τους. Εξαιρετικά ακριβείς τεχνικά, άψογοι εκτελεστικά και με μια φοβερή διάθεση, κατάφεραν να «συνεπάρουν» το κοινό και για την επόμενη μία ώρα, να το «ξεναγήσουν» στον «μαγικό» progressive «κόσμο» τους. Αφοσιωμένοι στο δικό τους, μοναδικό «πλάνο» σκηνικής παρουσίας, χωρίς περιττές κινήσεις πάνω στο «σανίδι», αλλά με τις απολύτως απαραίτητες, άφησαν το αρμονικά «φορτισμένο» μουσικό «όραμά» τους να «μιλήσει», αναδεικνύοντας τον καλοδουλεμένο progressive «χαρακτήρα» τους.
Ο, σε υψηλά ποιοτικά επίπεδα, ήχος, αποτέλεσε ένα εξαιρετικό «όπλο» στα χέρια των Αθηναίων, με την «ομοβροντία» των ατμοσφαιρικών και progressive «μοτίβων» τους, να «χτυπούν» αλύπητα το εκστασιασμένο πλήθος. Είναι εντυπωσιακό, το πώς οι Mother Of Millions κατορθώνουν να συνδυάζουν το συναίσθημα, με τις progressive μουσικές «ανησυχίες» τους, σε κάθε ζωντανή τους εμφάνιση, προσφέροντας ένα τόσο μεγαλειώδες, όσο και ουσιαστικό show. Με το πρόσφατο, εξαιρετικό “Magna Mater” στις «αποσκευές» τους, έπαιξαν κομμάτια σχεδόν από όλη την δισκογραφία τους (λείπει το ντεμπούτο, “Human”), με τα νέα “Magna Mater”, “Inside”, “Halo” και “Irae”, να αποδεικνύουν περίτρανα την «τελειοποίηση» του progressive «οράματος» του σχήματος, ενώ τα “Orbit”, “Amber”, “Rome” και “Artefact”, ανέδειξαν την συνεχή εξέλιξη και την πρόοδο της μπάντας, μέχρι σήμερα. Εξαιρετικά τα χορωδιακά μέρη, από τις τρεις κυρίες στο background, ενώ και οι ίδιοι οι Αθηναίοι ήταν σε τρομερά «κέφια», αποδίδοντας σε υψηλά στάνταρ. Εντάξει, δεν περιμέναμε και κάτι άλλο, δεδομένων των ήδη συγκλονιστικών παλιότερων show τους. Οι Mother Of Millions, για ακόμη μία φορά, έδωσαν ρεσιτάλ progressive «τελειότητας», με μια ονειρική εμφάνιση. Νομίζω, ότι οι Αθηναίοι δεν πρόκειται να μας απογοητεύσουν ποτέ, με τα show τους να αποτελούν εμπειρία ζωής. Must see, δεν το συζητάμε! Το κατάλληλο «ορεκτικό» για την βραδιά, αναμφίβολα.
Mother Of Millions Setlist:
Inside
Orbit
Halo
Magna Mater
Amber
Irae
Rome
Artefact
Με το Universe να έχει γεμίσει πλέον «ασφυκτικά», το συγκεκριμένο διάλειμμα, πέρα από τις όποιες «διορθώσεις» στην σκηνή για να «υποδεχτεί» τους headliner της βραδιάς, ήταν απαραίτητο και για μερικές «ανάσες» δροσιάς. Και ναι, στα πρόσωπα των θεατών, μπορούσες να διακρίνεις αυτήν την αίσθηση της απόλυτης ικανοποίησης, από την εμφάνιση των Mother Of Millions, όσο και της «προσμονής» των τεράστιων Σουηδών. Άλλωστε, η περσινή μεγαλειώδης εμφάνιση των Opeth στον Λυκαβηττό, είχε ανοίξει την «όρεξη» και την δική μας, αλλά πολύ περισσότερο των ίδιων. Εκεί κατά τις 21:15, τα φώτα έσβησαν και σιγά σιγά τα μέλη του σχήματος, έπαιρναν την θέση τους πάνω στο «σανίδι». Οι πρώτες ιαχές ενθουσιασμού και τα «Opeth, Opeth», καλώντας την μπάντα να «ξετυλίξει» τον progressive death «κόσμο» της, δημιούργησαν μια εκπληκτική ατμόσφαιρα, που δεν άφησε ασυγκίνητους τους Σουηδούς. Με το “The Last Will And Testament” να είναι το πιο πρόσφατο «επίτευγμά» τους, έμοιαζε αδύνατο να μην ξεκινήσουν από αυτό. “§1” λοιπόν και το «ταξίδι» σε αυτά τα «σκοτεινά» και μελωδικά «μονοπάτια» των Opeth, είχε μόλις αρχίσει. Μία «χαλαρή» αρχή η αλήθεια είναι, αλλά κάπως έτσι δεν ξεκινούν οι μεγάλες «καταιγίδες»;
Ο ήχος ήταν εξαιρετικός, δεν έχασε σε κανένα σημείο την δυναμική του, ενώ ο κόσμος φαινόταν «ήρεμος», γνωρίζοντας τι του επιφυλάσσει η συνέχεια. Το “Master’s Apprentices” έπεσε σαν «κεραυνός» στα κεφάλια μας, με το πλήθος να ζητωκραυγάζει. Φοβερό στυλ από τον Mikael Akerfeldt, που εμφανίστηκε με καπέλο στην σκηνή, ενώ απέδειξε και πόσο ευφυής frontman είναι, ανοίγοντας συχνά κουβέντα με το κοινό και κρατώντας το σε εγρήγορση. Οι Opeth είναι από τις μπάντες που έχουν δουλέψει πολύ τον ήχο τους, «διανθίζοντάς» τον με μια απαράμιλλη αρμονία μεταξύ των άρτιων τεχνικών, μελωδικών και «σκοτεινών» μερών του, με το αποτέλεσμα να τους δικαιώνει πανηγυρικά. “The Leper Affinity” για την συνέχεια, με τους θεατές να παραληρούν. Όσην ώρα οι Σουηδοί «πυροβολούσαν», ένα video wall στο background «συνόδευε» τα κομμάτια με εικόνες, δίνοντας ακόμη μεγαλύτερη «λάμψη» στο show. Σειρά για ένα τραγούδι ακόμα από το νέο album, το “§7”, ενώ οι παρευρισκόμενοι προσπαθούσαν να βρούνε τρόπους να «δροσιστούν». Ήταν δεδομένο, ότι το σύστημα κλιματισμού του venue, δεν «άντεχε», και δεν ξέρω πώς ήταν τα πράγματα στην σκηνή. Και κάπου εκεί, οι Opeth είχαν μια έκπληξη για εμάς, διασκευάζοντας το “You Suffer” των Napalm Death, με τον δικό τους μοναδικό τρόπο. Ε, όσο να ‘ναι, ένα «ρίγος» το νιώσαμε όλοι.
Η αλήθεια είναι, ότι οι Σουηδοί ήταν απολύτως «ήρεμοι» σκηνικά, παρά την «πικρία» τους για την αλλαγή του χώρου λόγω χαμηλής προπώλησης (όπως ανέφερε και ο ίδιος ο Akerfeldt), όμως διέκρινες μια φοβερή ενέργεια και ένταση. Έμοιαζε λες και το σύμπαν «εξαπέλυε» γερές «δόσεις» ενέργειας, με το κοινό να τις «αποδέχεται» και να «κινείται» εξίσου. Άρτιοι τεχνικά, άψογοι εκτελεστικά, με εξαιρετική ατμόσφαιρα, δεν άφησαν κανένα περιθώριο για αμφισβήτηση. “Haxprocess” για την συνέχεια, με τον Akerfeldt να αντιλαμβάνεται ότι οι οπαδοί γούσταραν το ένδοξο «παρελθόν» της μπάντας και να «ετοιμάζεται» αναλόγως, σεβόμενος την επιθυμία τους. “In My Time Of Need” και χαμός στην αρένα. Ναι, μπορώ να πω με σιγουριά, ότι οι Opeth είχαν ήδη «παρασύρει» τους θεατές, στον δικό τους progressive death metal «κόσμο», ενώ και οι ίδιοι έμοιαζαν να βρίσκονται σε «νιρβάνα». Σειρά για το “The Night And The Silent Water”, με το ρεύμα να μην «αντέχει» την «πίεση» και να «πέφτει», αφήνοντας κοινό και group άναυδους, αναζητώντας την καλύτερη δυνατή «λύση». Αφού γίναμε «στουπί» στον ιδρώτα και οι τεχνικοί ανταποκρίθηκαν πολύ γρήγορα, διορθώνοντας το πρόβλημα, οι Opeth συνέχισαν σαν να μην τρέχει τίποτα, παίζοντας από την αρχή το κομμάτι. Το “§3” βρήκε τους μισούς οπαδούς έξω και τους υπόλοιπους να «στάζουν» μαζί με το group, χωρίς όμως κανείς να χάνει το κέφι του. Η φοβερή απόδοση των Σουηδών, κατάφερνε να βάζει σε δεύτερη μοίρα τα όποια προβλήματα, στοχεύοντας αποκλειστικά στο «ζουμί» της βραδιάς.
Η μπάντα συνέχισε στο ίδιο «μοτίβο», αφοσιωμένη στο «έργο» της, με το “Heir Apparent” να αποδεικνύει περίτρανα, ότι οι Σουηδοί ήταν σε μεγάλο βράδυ. Οι οπαδοί «ακροβατούσαν» μεταξύ της αποπνικτικής ατμόσφαιρας και της έκστασης λόγω της τρομερής εμφάνισης των Opeth. “Ghost Of Perdition” και οι θεατές δεν μπορούσαν να πιστέψουν τι ζούσαν. Ήταν δεδομένο, ότι και το σχήμα είχε ανάγκη από ένα μικρό «διάλειμμα», που θα «οδηγούσε» σε ένα ιδανικό encore. Τα “Sorceress” και “Deliverance”, ολοκλήρωσαν θριαμβευτικά το show των Σουηδών, με τον κόσμο να ξεσπά σε χειροκροτήματα και επιφωνήματα θαυμασμού. Νομίζω ότι μία ακόμη μεγάλη «σχέση» έχει «χτιστεί», μεταξύ των Ελλήνων οπαδών και των Opeth, που προφανώς θα καταλήξει σε περισσότερες τέτοιες μελλοντικές βραδιές. Οι Σουηδοί απέδειξαν γιατί «στρογγυλοκάθονται» στην κορυφή του progressive death metal, αποτελώντας ίσως το μεγαλύτερο όνομα στις μέρες μας, στον χώρο. Εξωπραγματική εμφάνιση, από ένα group που προσέχει και την λεπτομέρεια. Οι Opeth, παρ’ όλες τις «δυσκολίες», απέδωσαν εξαιρετικά, ανεβάζοντας για ακόμη μία φορά, τον πήχη ψηλά.
Opeth Setlist:
§1
Master’s Apprentices
The Leper Affinity
§7
You Suffer (Napalm Death cover)
Haxprocess
In My Time Of Need
The Night And The Silent Water
§3
Heir Apparent
Ghost Of Perdition
Encore:
Sorceress
Deliverance
Η αλήθεια είναι, ότι η βραδιά δεν ξεκίνησε και με τους καλύτερους «οιωνούς», από την αρχή. Η αλλαγή του venue μόλις δύο μέρες πριν το show, ο αντικειμενικά «άβολος» χώρος του Universe, και λόγω τοποθεσίας και λόγω συνθηκών, όπως και τα μικρά «προβλήματα» κατά την διάρκεια της βραδιάς, δεν άφησαν και τις καλύτερες εντυπώσεις, τόσο στο κοινό, όσο και στις μπάντες (τουλάχιστον στους Opeth). Όμως η «ουσία» της βραδιάς ήταν η μουσική και εκεί, οι Mother Of Millions και οι τεράστιοι Opeth, ήταν οι «πρωταγωνιστές», «παραγράφοντας» με τις αποδόσεις τους, τα όποια «κακώς κείμενα». Νομίζω ότι μέσα από τέτοιες «δύσκολες» βραδιές, «γεννιούνται» οι μεγαλύτερες σχέσεις οπαδών-μπαντών, και μία τέτοια φαίνεται ότι βρίσκεται σε ισχύ.
