Πρόκειται για το τρίτο άλμπουμ της μπάντας από τη Μινεάπολη της Μινεσότας, που επιστρέφει δριμύτερη υπό την αιγίδα της Wormholedeath πλέον, πέντε περίπου χρόνια μετά την τελευταία της κυκλοφορία. Αν στα 12 περίπου χρόνια της ύπαρξής των
Plague Of Stars” τα τρία άλμπουμ φαίνονται λίγα, θα πρέπει να επισημάνουμε ότι τα περισσότερα μέλη τους έχουν μια μακρά θητεία στα metal δρώμενα, με συμμετοχή σε διάφορα σχήματα από τα τέλη του προηγούμενου αιώνα μάλιστα.
Στο τρέχον line up βρίσκουμε δύο μόνο από τα ηγετικά μέλη, τον Aaaron Lanik στα ντραμς και τον Will Maravelas στην κιθάρα. Ο κιθαρίστας Aaaron “Frodo” Caulfield ενσωματώθηκε λίγο πριν το προηγούμενο άλμπουμ (Daedalus 2019) ενώ ο μπασίστας Neil Pruett λίγο μετά. Η μεγαλύτερη αλλαγή πάντως έγινε στη θέση των φωνητικών, τα οποία παραμένουν γυναικεία υπόθεση, με την αποχώρηση της Melissa Ferlaak και την αντικατάστασή της με την Liz Ziegler.
Το “Extinction” προέκυψε από μια ιδέα της προηγούμενης τραγουδίστριας να δημιουργηθεί μια “όπερα”, που θα αναδείκνυε πάσης φύσεως θέματα που προκαλούνται από την θρησκευτική ψύχωση. Όλες οι εκφάνσεις του σκοτεινού ήχου αποτυπώνονται αναλυτικά με Gothic και Doom στοιχεία, ενισχυμένα με αρκετά Black και Horror metal χαρακτηριστικά. Είναι τόσο ευρύ το φάσμα επιρροών και τόσο μεγάλη η ποικιλία των συνθέσεων, που δύσκολα μπορούμε να πούμε το άλμπουμ φέρνει κάτι συγκεκριμένο στο νου. Σε μια πρόχειρη απόπειρα θα λέγαμε ότι κινείται σε μια κλίμακα από Gojira και Nevermore με ένα ανεπαίσθητο πέρασμα από Type ‘O Negative έως Nightwish και Within Temptation.
To ξεκίνημα (“Akerra”) πάντως, μια σύντομη λυρική εισαγωγή κιθάρας με αιθέρια φωνητικά, στρώνει ιδανικά το “χαλί” για ένα εκρηκτικό μπάσιμο (“Vain”), απόλυτα αντιπροσωπευτικό του επιβλητικού ύφους των Plague Of Stars. Τα τύμπανα είναι καταιγιστικά και δεν ξαποσταίνουν στιγμή, με τις κιθάρες να κυριαρχούν με τα ογκώδη riff το μπάσο να ακολουθεί συντονισμένα, λίγα διακριτικά πλήκτρα να δίνουν χρώμα και την Liz να βγάζει όλη της την δυναμική, πατώντας πιστά στα γνώριμα “χνάρια” της προκατόχου της. Με black διαθέσεις ξεκινά το “Gods Of Old”, με τα κομψά φωνητικά να επιβιώνουν πειστικά εν μέσω ισοπεδωτικής ωμής επίθεσης που μαίνεται αδιάκοπα. Μια ιστορία που ζωντανεύει μνήμες από την εποχή που ο Χριστιανισμός πήρε τον έλεγχο και υποχρέωσε τους πληθυσμούς ή στον προσηλυτισμό ή στον θάνατο.
Οπερατικές φωνές αναμειγνύονται με απόκοσμες και κινηματογραφικές, για να καταλήξουν σε ξεκάθαρες μελωδίες που παίρνουν το πάνω χέρι εγγυημένα στο “False Reality”. Η επιλογή της νέας τραγουδίστριας είναι κάτι παραπάνω από πετυχημένη. Επαγγελματίας του είδους η Liz έγινε γνωστή από τη συμμετοχή της στους Imaginaerum, μια tribute μπάντα στους Nightwish απ’ όπου και τράβηξε την προσοχή των Will και Aaron.
Το ομώνυμο κομμάτι (“Extinction”) είναι σαφέστατα από τις πιο δυνατές στιγμές του άλμπουμ σε όλα τα επίπεδα. Πειραματικό, με εναλλαγές που κρατάνε αμείωτο το ενδιαφέρον, με τέμπο που μεταβάλλεται και μια ατμόσφαιρα που μεταλλάσσεται από σαγηνευτικές “περιοχές” σε τρομακτικά σκοτεινές, σε μια θεατρικότητα εφάμιλλη του King Diamond. Σε ένα όχι και τόσο μακρινό μέλλον, η ανθρωπότητα σκάβει το λάκκο της με τη χρήση πυρηνικών όπλων με καταστροφικά αποτελέσματα, μέχρι να έρθει ξανά η Μητέρα Γη να κυριαρχήσει. Κι εδώ φαίνεται μια ευαισθησία σε ζητήματα περιβάλλοντος και μια φυσιολατρική συμπάθεια διακρίνεται αμυδρά στην οπτική της μπάντας.
Ορμητικά χειμαρρώδες το “Sentinels” κατεδαφίζει ότι βρει στο “πέρασμά” του, με αχαλίνωτη ενέργεια από όλους τους συντελεστές, για να “κατρακυλήσει” προοδευτικά σε πιο “πένθιμα” μονοπάτια νοσταλγίας. Εντελώς διαφορετική η δομή του “Shift” με απρόβλεπτη εξέλιξη, συνεχίζει να ισορροπεί επικίνδυνα ανάμεσα στις heavy παγιωμένες ζυμώσεις και στις γλυκές μελωδίες. Οι κιθάρες δίνουν ένα εκτεταμένο εύρος στο δικό τους ρόλο προσθέτοντας στάλες λυρισμού, πλάι στις υπερβατικές περιπλανήσεις των φωνητικών.
Το “Corporatocracy” σίγουρα το πιο trash/power κομμάτι τρέχει με αυξανόμενες ταχύτητες, για να βγάλει όλο του το “θυμό” και την οργή για τις συνέπειες της κλιματικής αλλαγής. Ο επίλογος γράφεται με το δεκάλεπτο αποχαιρετιστήριο “Akellare” απόλυτα ευθυγραμμισμένο με το εναρκτήριο “Akerra” έχει έντονα μελαγχολική χροιά, κινείται σε πιο αργούς ρυθμούς, αν και είναι το ίδιο βαρύ και περιλαμβάνει ένα πλήθος στοιχείων για να μεταδώσει το μήνυμα που αποπνέει. Η “διαβολική συνέλευση” (“Akellare”) είναι ένας φεμινιστικός ύμνος, για τις γυναίκες που επέλεξαν να ζήσουν με τον δικό τους τρόπο με τίμημα ακόμη και την ίδια τους τη ζωή. Σε εποχές που κατηγορήθηκαν για μαγεία ως εύκολος στόχος για όσα δεινά συνέβαιναν, οι ίδιες επέλεγαν να οδηγηθούν στην πυρά εκούσια παρά να υποταχτούν.
Όλο το “Extinction” είναι “βουτηγμένο” σε εποχές και μνήμες όπου η υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ειδικά του “αδύναμου” φύλου υπερέβαινε ακόμη και τη θέληση για ζωή. Οι “Plague Of Stars” συνοψίζουν από μια ευρύτατη γκάμα ήχους του σκοτεινού σκληρού ήχου και απλώνουν ένα μαγευτικό μανδύα συλλήψεων γεμάτο ακατάπαυστη ενέργεια και γνήσια διαπεραστική ισχύ. Η φρεσκάδα και η όρεξη των νέων μελών (ειδικά της Liz), φαίνεται ότι έδωσε νέα ώθηση στους “βετεράνους” του metal και λειτούργησε καταλυτικά προς μια περισσότερο φιλόδοξη κατεύθυνση, σε ένα ”χώρο” που η πολύχρονη προσφορά τους, τους δίνει δικαιωματικά την άδεια να στρογγυλοκαθίσουν.
Είδος: Heavy Gothic/Doom Metal
Δισκογραφική Εταιρεία: Wormholedeath
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: 31 Ιανουαρίου 2025
