PATRIARCHS IN BLACK: “Home”

Είναι συνηθισμένη η σύμπραξη μουσικών που έχουν χαρακτηριστεί από δεδομένες συντεταγμένες και ταμπέλες σε άλλα νέα σχήματα, να απελευθερώνει και να δημιουργεί ευχάριστες, ευπρόσδεκτες εκπλήξεις. Μια τέτοια περίπτωση αποτελεί το δίδυμο των Patriarchs In Black, μια συνεργασία του κιθαρίστα Dan Lorenzo (Hades, Non-Fiction, The Cursed και άλλα), με τον ντράμερ Johnny Kelly (Danzig, Type 0 Negative, A Pale Horse Named Death, και άλλα).

Οι δυο συνεργάτες από το 2021 έχουν μια σταθερή δισκογραφική παρουσία, και το “Home” είναι το τέταρτο άλμπουμ τους. Αυτό που απροκάλυπτα ξεδιπλώνεται στην πρόσφατη δουλειά τους είναι η φανερή διάθεση να απλωθούν σε πολλές πτυχές του σκληρού ήχου, πέρα από το heavy/doom που αποτελεί την σταθερή τους βάση. Τα λόγια του Lorenzo αποτυπώνουν εμφατικά το σκοπό τους: “Έχετε δει ποτέ την ταινία Groundhog Day; Ο Bill Murray αναγκάζεται να ζει την ίδια μέρα ξανά και ξανά. Πόσο βαρετό, σωστά; Λατρεύω την πίτσα, αλλά δεν θέλω να την τρώω σε κάθε γεύμα. Με το νέο μας άλμπουμ, θα βρείτε τα “συνηθισμένα” doomy riffs μας, αλλά πήραμε και μερικά ρίσκα. Υπάρχουν ακουστικές κιθάρες, βιολί, φλάουτο και φυσικά, πολλά βαριά riffs. Ποικιλομορφία – διατηρεί τα πράγματα ενδιαφέροντα.”

Και πράγματι, έτσι έχουν τα πράγματα στο “Home”. Το ξεκίνημα του “Hymns for the Heretic” δεν γίνεται να μην σου επαναφέρει στη μνήμη την Kyle Thomas εκδοχή των Trouble, προτάσσοντας μια βολική είσοδο στο σύμπαν του δίσκου. Όμως οι υποσχέσεις δίνονται για να τηρούνται και πραγματικά πάνω σε αυτό τον σκελετό, το δίδυμο μας σερβίρει μια σειρά από εμπνευσμένες διαφοροποιήσεις με συχνά εντυπωσιακά αποτελέσματα, όπως το ερεβώδες “Kaos”, με τα απειλητικά φωνητικά του Kelly Abe να χορεύουν διεστραμμένα πάνω στο διαβολικό ριφ του. Στην απέναντι όχθη, το “Celestial Yard” υφαίνει μια 70’s κλασική μελαγχολία, με το βιολί να πετά ευαίσθητες σταγόνες στην ακουστική του υφή. Η υπερβατικότητα χωρά και τον ράπερ DMC στο σκοτεινό “Where You Think You ‘re Going”, ένα απόλυτα πετυχημένο πείραμα, το “Beline” κουβαλά μια γνώριμη Μπερμινγχαμιώτικη εντύπωση, με το μεγαλείο του “The Call” να απλώνεται επιβλητικά στην Dio-era των πατέρων του metal.

Το “Pointed Fire” δεν διστάζει να βυθιστεί σε μια folk rock φλέβα, με το βαλτώδες heavy blues “Enough of You” να μας αλλάζει τόπο και χρόνο με την μάγκικη ερμηνεία του Frankie Diaz. Και αν πιστέψει κανείς πως κάπου εκεί ανακάλυψε όλα τα πρόσωπα που έκρυψαν οι δυο μουσικοί στις σελίδες του “Home”, ο Abe μας χαστουκίζει παραδειγματικά στο σχεδόν hard core “Ready to Die”με τις έξυπνες μεταστροφές του, πριν το doomy κτήνος του “Sweet Blood” περάσει από πάνω μας. Το σαρκαστικό σύντομο outro του “The End” σφραγίζει αυτή την πολύχρωμη γιορτή του σκληρού ήχου: όσο και αν προσπαθήσεις, θα σε αγαπήσουν πραγματικά μόλις πεθάνεις…

Κάπως έτσι, περισσότερο περιπετειώδεις από ποτέ, και με σπουδαίους καλεσμένους στο μικρόφωνο, οι Πατριάρχες μας τραβούν την κουρτίνα σε μια πολυσχιδή ξενάγηση του σκληρού ήχου. Doom, stoner, blues, folk, rap, hard core, southern και classic rock, όλα υποταγμένα και αρμονικά προσαρμοσμένα στη δική τους πρόθεση και ηχητική προσέγγιση, έχουν αποδοθεί με ψυχή, έμπνευση και ανάλογη φροντίδα στην παραγωγή.

Ένα απολαυστικό ταξίδι με πολλές στροφές και απρόσμενες εκπλήξεις.

Είδος: Doom Metal/Southern/Blues
Εταιρεία: Metalville
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 15 Αυγούστου 2025

Facebook
Bandcamp

Avatar photo
About Γιώργος Γεωργίου 1337 Articles
Αν και από την τρυφερή ηλικία των ισχυρών δονήσεων κυνηγούσε την άκρη του Ουράνιου Τόξου, κάποια στιγμή στην εφηβεία του ανακάλυψε πως γεννήθηκε με ένα Triryche σημάδι, έστω και αν αυτό τον πρόδωσε μόλις τον οδήγησε στη Γη της Επαγγελίας. Ψάχνοντας για μια καλύτερη ζωή ένωσε το αγαπημένο του δίπολο, από το απόλυτο Καναδικό τρίο ως τα παλικάρια του "Νησιού" από το Aylesbury που ανάστησαν ένα ιδίωμα με τον Ψηλό ποιητή-ψάρι και αγκάλιασαν το μέλλον με τον κύριο "Η". Έμαθε και συνεχίζει να αγαπά με το ίδιο πάθος τους μεγάλους του τσίρκου της μουσικής αλλά και τα άγνωστα ευρήματα των ατέλειωτων ανασκαφών, όπως αγαπά και τις υπερβάσεις στα μουσικά ιδιώματα και άνετα θα έπινε κουβάδες από καφέ με τον Martin Walkyier και τον Paddy McAloon στο ίδιο τραπέζι. Ένας από τους διακαείς πόθους του με το πληκτρολόγιο ή την "πένα" είναι να συμφιλιώσει την παραδοσιακή prog metal παράταξη με τους μοντέρνους πιονιέρους του χώρου, μένοντας με πάθος ετοιμοπόλεμος σε κάθε προειδοποίηση της μοίρας για την εξάπλωση των λεπρών. Δυσκολεύεται ακόμα και σήμερα να δραπετεύσει από τις σελίδες του Σαρτρ, έστω και αν ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος να είναι ελεύθερος. Σιχαίνεται τη σοβαροφάνεια, τον φασισμό κάθε απόχρωσης και τον Κούγια. Ο κινηματογράφος μάλλον στένεψε πολύ γι' αυτόν μετά το "Διάφανο Δέρμα", ενώ όταν κοιτάζει το Subbuteo με μεγεθυντικό φακό, προτιμά οι ομάδες του σε οποιοδήποτε χορτάρι του πλανήτη να φοράνε βυσσινί.