Μία ακόμα μουσική χρονιά πέρασε και η ανασκόπησή της ολοκληρώνεται, μετά και την καθιερωμένη πλέον, ετήσια αναδρομή στα δρώμενα της εγχώριας σκηνής, με μία στάση σε γεγονότα που τη «σημάδεψαν» και πιθανότατα θα την μνημονεύουν στην ιστορία. Έξι συντάκτες του Soundcheck σταχυολόγησαν τις προσωπικές τους σκέψεις και μας παρουσιάζουν την άποψή τους….
Γιώργος Γεωργίου
Η αποχαιρετιστήρια περιοδεία του Fish
Η απόφαση του Σκωτσέζου καλλιτέχνη να κλείσει τον κύκλο του ήταν ειλημμένη ήδη από την κυκλοφορία του τελευταίου του δίσκου, του “Weltschmerz” του 2020, και η αντίστοιχη περιοδεία καθυστέρησε λόγω των απαγορεύσεων της εποχής Covid. Όταν πήρα την απόφαση να ταξιδέψω για τον αποχαιρετισμό στον αγαπημένο πρώην ερμηνευτή των Marillion και μετά σόλο μουσικό, άρχισα σταδιακά να συνειδητοποιώ τη σημασία του γεγονότος. Όμως μόνο βλέποντάς τον πάνω στη σκηνή του “Progresja” εκείνη τη νύχτα του Οκτώβρη στη Βαρσοβία, ένιωσα το μέγεθος του κενού που θα αφήσει πίσω του. Ένας πραγματικός διαλογιστής με την βαθιά ικανότητα της ποιητικής έκφρασης, ένας άνθρωπος με αυξημένη την ικανότητα αντίληψης σε προσωπικό και κοινωνικό επίπεδο, ένας ευέλικτος ερμηνευτής που κατάφερε με τη θεατρική του ικανότητα να υπερκαλύψει τις περιορισμένες φωνητικές του ικανότητες. Πάνω από όλα μια δίκαια φωνή συνείδησης, πολύτιμη και αναγκαία σε μια εποχή χαοτική και ανεξέλεγκτη. Θα λείψει από το μουσικό τσίρκο και είναι χρέος μας να επαναφέρουμε την κληρονομιά του στην επιφάνεια. Θα είναι πάντα επίκαιρη.
Ο θάνατος του Paul Di’Anno
Υπάρχουν πολλοί που έχουν να καταλογίσουν επιλήψιμα πράγματα στον θρυλικό «τραγουδιστή των δύο πρώτων δίσκων», όπως τον ξέρουν και τον θυμούνται οι περισσότεροι. Είναι μάλλον άστοχο να δικάσεις μια μορφή αμφίσημης αυθεντίας σαν τον Paul, με τυπικά και αυστηρά κριτήρια ενός δεδομένου “savoir vivre”, γιατί πολύ απλά αν ήταν συμβατός με τέτοιες τακτικές πιθανά θα είχε μια εντελώς διαφορετική διαδρομή και τύχη. Μια ταλαιπωρημένη προσωπικότητα που με τον συχνά δύσκολο αυθορμητισμό της συντόμευσε τη διάρκεια. Τα τελευταία χρόνια πάλευε ακόμα στο σανίδι, δίνοντας συχνά άνισες μάχες με την υγεία του. Με έναν περίεργο, οριακό τρόπο, πρόλαβε να χτίσει γέφυρες με τους πρώην συμπαίκτες του, ακόμα και με τον αντικαταστάτη του και μετά πέταξε μακριά από τον πόνο και το καρότσι του, ξεκολλώντας άλλο ένα κομμάτι από το ήδη φθαρμένο γλυπτό της νιότης μας.
Φεύγει από τη ζωή στις 21 Οκτωβρίου, ο τραγουδιστής των πρώτων δύο άλμπουμ των Iron Maiden, Paul Di’ Anno.
Οι Gojira συμμετέχουν στην τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων στο Παρίσι.
Οι Slayer επιστρέφουν στην ενεργό δράση.
Οι Coldplay πραγματοποιούν ένα από τα μεγαλύτερα παγκόσμια tour στην ιστορία, δίνουν και 2 συναυλίες στο ΟΑΚΑ.
Οι Savatage θα συμμετέχουν ξανά (χωρίς τον Jon Oliva) σε μεγάλα events, με ξεκίνημα το “Monsters Of Rock” της Βραζιλίας.
Ίσως το πιο σημαντικό γεγονός που θα μπορούσα να ξεχωρίσω, προσωπικά, ήταν η τεράστια απώλεια του εξαιρετικού Paul Di Anno, ο οποίος μετά από μεγάλα προβλήματα ασθενειών κατέληξε, δείχνοντας με τον πλέον δυσάρεστο τρόπο ότι ένα μεγάλο μέρος της αθωότητας μας παύει να υπάρχει. Σε συνδυασμό με την απόσυρση του μοναδικού Nicko McBrain από τα τύμπανα των Iron Maiden, γίνεται εμφανές ότι το πλήρωμα του χρόνου πλησιάζει για τους περισσότερους από τους ήρωες των παιδικών μας ακουσμάτων, με τον χρόνο να δείχνει αδυσώπητος για μια ακόμη φορά.
Ίσως το πιο ευχάριστο, θα τολμούσα να πω, που θα μπορούσα να ξεχωρίσω στην διάρκεια της φετινής χρονιάς, ήταν η κυκλοφορία του νέου δίσκου των The Cure, όπου μετά από δεκαέξι χρόνια προσμονής επέστρεψαν κάνοντας μάλιστα και μια επάνοδο κορυφής, αφού το “Songs Οf Α Lost World” ήταν μια από τις αποκαλύψεις της χρονιάς.
Εξίσου σημαντικό γεγονός, είναι η καθιέρωση των μεγάλων φεστιβάλ στην Ελλάδα, με το Death Disco Indoor Festival (Ημέρα 1η, Ημέρα 2η), να είναι ένα μεγάλο γεγονός που μας βάζει δυναμικά πλέον στον συναυλιακό χάρτη της «σκοτεινής», εναλλακτικής μουσικής.
Τέλος, δεν θα μπορούσα να λησμονήσω την παρουσία για πρώτη φορά στην Ελλάδα, των θρύλων της industrial/ebm μουσικής, των Front Line Assembly, οι οποίοι μας τίμησαν με μια παρουσία αντάξια του ονόματός τους, με μια μοναδική εμφάνιση που θα μνημονεύεται για πολύ καιρό.
Τέτοιες μέρες είναι που προσπαθείς να βάλεις σε τάξη στο μυαλό, όσα βίωσες στη διάρκεια του έτους και να ξεχωρίσεις στιγμές και γεγονότα. Κι επειδή σε παγκόσμιο επίπεδο η πολιτική κατάσταση επιδεινώνεται ασταμάτητα, η προσφυγή στο ασφαλέστερο καταφύγιο, που δεν είναι άλλο από τη μουσική, αποτελεί μονόδρομο. Παραθέτω λοιπόν τα σημαντικότερα γεγονότα της χρονιάς που φεύγει, από μουσικής απόψεως πάντα, όπως αυτά καλπάζουν αβίαστα στη σκέψη μου:
Θάνατος Paul Di’Anno – Αποχώρηση Nicko McBrain από τους Iron Maiden
Δύο γεγονότα που σημάδεψαν τις τελευταίες μέρες της χρονιάς, σχετίζονται με τον heavy metal κολοσσό, τους Iron Maiden. Ο Di’Anno ταυτίστηκε με την πρώτη περίοδο των Maiden και λατρεύτηκε παράφορα από μερίδα οπαδών τους. Αυθεντικός και αμφιλεγόμενος ταυτόχρονα, δεν ξέφυγε ποτέ σε καλλιτεχνικό επίπεδο από τη σκιά του «Θηρίου». Στο τέλος της διαδρομής οι γέφυρες έπεσαν και ένωσαν τους παλιούς συνοδοιπόρους, ενώ εμείς είχαμε την ευκαιρία να αποδώσουμε το ύστατο χαίρε σε ένα σημαντικό καλλιτέχνη, στις τελευταίες του εμφανίσεις στη χώρα μας. Ο McBrain με τη σειρά του συνδέθηκε με τη χρυσή εποχή της μπάντας, άντεξε την απαξίωση των ‘90s και γεύτηκε την επανάληψη του θριάμβου από την αρχή της νέας χιλιετίας μέχρι σήμερα. Με βεβαρυμμένη υγεία, αλλά και παντοτινό χαμόγελο στα χείλη του, αποχαιρέτησε τη θέση του drummer όπως πραγματικά του άξιζε. Με αξιοπρέπεια, εν μέσω καθολικής αποδοχής. Οι δύο αυτές περιπτώσεις, ήρθαν να μας υπενθυμίσουν ακόμη μια φορά ότι οι ήρωες των παιδικών μας χρόνων είναι φθαρτοί και ο χρόνος ανίκητος. Ας σκεφτούμε λοιπόν διπλά, πριν εκφέρουμε τη γνωστή «πατάτα»……«Πάλι οι “X” γερόλυκοι στα μέρη μας….;;», και ας τρέξουμε στο επόμενο live να απολαύσουμε ίσως για τελευταία φορά, αυτούς που «σφυρηλάτησαν» τη μουσική που αγαπάμε.
Νέοι δίσκοι από Deep Purple, David Gilmour και Judas Priest
Όταν οι συγκεκριμένοι καλλιτέχνες, στο ηλιοβασίλεμα της πορείας τους βγάζουν δίσκους που «αναγκάζουν» τη μουσική κοινότητα να στρέψει για μια ακόμη φορά το βλέμμα της πάνω τους και να υποκλιθεί στο ταλέντο των δημιουργών, καταλαβαίνεις ότι οι γερόλυκοι δεν έχουν πει ακόμα την τελευταία τους λέξη. Όταν το “=1” των Purple διεκδικεί τον τίτλο του καλύτερου album μετά το “Purpendicular”, ο Gilmour έχει μέσα στο “Luck and Strange” solo που συνάντησες τελευταία φορά στο “The Division Bell” (βλέπε “Scattered”) και οι Priest στέκονται με το “Invincible Shield” μόλις μισό βήμα πίσω από το εκπληκτικό “Firepower”, αντιλαμβάνεσαι μονομιάς την ποιότητα που αναβλύζει από τα εν λόγω album. Δεν περιμένουμε να ανακαλύψουν τον τροχό. Αυτό το έχουν κάνει ήδη. Προσθέτουν όμως καύσιμο στο ντεπόζιτο των νέων συγκροτημάτων, ώστε να προσπαθήσουν σκληρότερα για να διαδεχτούν τα μεγαθήρια, όταν ο πανδαμάτωρ χρόνος σφυρίξει τη λήξη του αγώνα.
H διείσδυση του A.I. στο μουσικό πεδίο
Η τεχνητή νοημοσύνη (Artificial Intelligence – A.I.) είναι το τελευταίο τεχνολογικό θαύμα των καιρών μας και υπόσχεται δυνατότητες που ξεπερνούν την ανθρώπινη φαντασία. Δεν είμαι τεχνοφοβικός και πιστεύω ότι η ορθή χρήση της μπορεί να ευνοήσει την ανθρωπότητα. Για να γίνει όμως αυτό, απαιτείται στοχευμένη οριοθέτηση. Σε καθημερινό επίπεδο, η κουβέντα περί A.I. αναλώθηκε και αυτή τη χρονιά γύρω από τα διάφορα λογισμικά, που καταληστεύουν την παγκόσμια γνώση αιώνων που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο και προσφέρουν έτοιμες απαντήσεις σε αδρανή μυαλά. Το φαινόμενο αυτό, έφτασε και στα δικά μας «χωράφια», καθώς συναντήσαμε αρκετές νέες κυκλοφορίες με προκάτ εξώφυλλα φτιαγμένα όχι από ανθρώπινο χέρι, αλλά από την ηλεκτρονική διάρρηξη και συναρμολόγηση υφιστάμενων ψηφιακών δεδομένων. Με έκπληξη μάλιστα είδα μπάντες, να υπεραμύνονται της επιλογής τους, θεωρώντας ότι βγάζοντας τον εικαστικό δημιουργό από τη μέση αφαιρούν σημαντικά έξοδα από την «καμπούρα» τους. Ξεχνώντας όμως ότι οι επόμενοι στη σειρά στο μύλο, είναι οι ίδιοι οι μουσικοί. Ψίθυροι και άνευ τρανταχτών αποδείξεων σχόλια, επιμένουν ότι η επιρροή του A.I. έχει επεκταθεί ήδη και στη μουσική σύνθεση. Το μόνο σίγουρο είναι ότι το κουτί της Πανδώρας έχει ανοίξει για τα καλά. Αμφιβάλλω όμως αν η ελπίδα παρέμεινε στον πάτο του ή την έχει «κάνει» με γοργό βηματισμό για άλλες πολιτείες….
Σκάνδαλο Diddy
Μπορεί οι κατηγορίες ενός μεγάλου παράγοντα της αμερικανικής μουσικής βιομηχανίας, όπως ο Puff Diddy (Sean Combs), να μην είναι ξεκάθαρα ένα μουσικό γεγονός, ξετυλίγουν όμως το νήμα των υποψιών για τον τρόπο που προωθούνται καλλιτέχνες και επιβάλλονται οι επιτυχίες εδώ και πολλά χρόνια. Τα καθημερινά δημοσιεύματα και τα στοιχεία που έρχονται στο φως, δείχνουν ότι η υπόθεση Diddy είναι ένα μεγάλο κουβάρι που ξετυλίγεται και συνδέεται ακόμα και με την δολοφονία του Tupac Shakur. Σε πολλούς η συζήτηση για το hip hop και την Αμερικανική showbiz δίκαια (μάλλον) προκαλεί αναφυλαξία. Τα εμπόδια όμως που δημιουργεί τέτοιου είδους επιβολή ισχύος (βάζουμε στην άκρη τα σεξουαλικά εγκλήματα) για την ανάδειξη καλλιτεχνών, που πραγματικά αξίζουν, είναι θέμα που μας αφορά όλους.
Όταν η metal μπήκε στους Ολυμπιακούς Αγώνες
Το γαλλικό heavy metal συγκρότημα Gojira εμφανίζεται στην τελετή έναρξης των Θερινών Ολυμπιακών Αγώνων 2024 στο Παρίσι. Είναι το πρώτο συγκρότημα heavy metal που εμφανίστηκε ποτέ στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Οι Gojira εμφανίστηκαν μαζί με την τραγουδίστρια της όπερας, Marina Viotti, παρουσία 300.000 θεατών.
Η επανένωση των OASIS
Το συγκρότημα Oasis ανακοινώνει ότι για πρώτη φορά μετά από 15 χρόνια επανενώνεται, για μια σειρά περιοδειών το 2025. Η ανακοίνωση τερματίζει 15 χρόνια σκληρής διαμάχης μεταξύ των αδελφών Noel Gallagher και Liam Gallagher. Η ανακοίνωση αμαυρώθηκε αργότερα με τις διαμάχες και τον σάλο στα social media, σχετικά με τις υψηλές τιμές των εισιτηρίων.
Το νέο album των Cure
Οι Cure κυκλοφορούν το δέκατο τέταρτο στούντιο άλμπουμ τους, “Songs of a Lost World”. Είναι το πρώτο τους στούντιο άλμπουμ μετά το “4:13 Dream” του 2008. Με κατά μέσο όρο θετικές κριτικές, συγκίνησαν τους οπαδούς τους, ξυπνώντας αναμνήσεις από το παρελθόν, ενώ έκαναν επιτυχία στα charts.
Η Απώλεια του Paul Di’Anno σηματοδοτεί το τέλος ενός κεφαλαίου που επηρέασε καταλυτικά την εξέλιξη του metal. Ο πρώην τραγουδιστής των Iron Maiden απεβίωσε σε ηλικία 66 ετών, αφήνοντας πίσω του μια πλούσια μουσική κληρονομιά. Ως η φωνή των πρώτων δύο άλμπουμ των Iron Maiden, “Iron Maiden” (1980) και “Killers” (1981), ο Di’Anno έφερε μια ωμή ενέργεια που καθόρισε τον πρώιμο ήχο τους. Υπήρξε σύμβολο μιας εποχής όπου η metal σκηνή αναζητούσε την ταυτότητά της, ανατρέποντας τις παραδοσιακές φόρμες και αναζωογονώντας τη με καταλυτικό τρόπο.
Οι Cure παρουσίασαν το 14ο άλμπουμ τους, “Songs of a Lost World” και φτάνει από μόνο του να είναι ένα δυνατό γεγονός, μιας κι ήταν το πρώτο τους μετά από 16 χρόνια. Επαναφέρανε στο προσκήνιο το γνώριμο, συναισθηματικό λυρισμό τους, που έχει καθιερώσει το σχήμα για περισσότερες από τέσσερις δεκαετίες πλέον. Οι σκοτεινές, αιθέριες μελωδίες και οι βαθιά υπαρξιακοί στίχοι, αποδιδόμενοι με τη χαρακτηριστική κι ανυπέρβλητη ερμηνεία του Robert Smith, δημιουργούν μια μουσική πανδαισία που αιχμαλωτίζει.
Επιμέλεια κειμένου: Σταύρος Βλάχος
