Τη δεκαετία του ‘90, το να υπάρχει μια ελληνική μπάντα που να παίζει rock ‘n roll με αγγλικό στίχο, έμοιαζε σχεδόν με ανέκδοτο. Το ελληνόφωνο rock είχε πιάσει κορυφή στη δημοφιλία του και ό,τι παράλληλα έφερνε στο νου τις πρώιμες μέρες του σκληρού ήχου, έμοιαζε παράταιρο και εκτός εποχής. Μέσα σ’ αυτούς τους περίεργους καιρούς, σφυρηλατήθηκαν οι Nightstalker, κυκλοφορώντας αρχικά το “SideFx” EP (1994) και στη συνέχεια το συγκλονιστικό “Use” (1996). Τίποτα δεν τους χαρίστηκε με ευκολία και για πολλά χρόνια τα υπόγεια του An Club και τα υπόλοιπα ανά την επικράτεια, αποτελούσαν τα στέκια που μπορούσες να τους απολαύσεις.
Το breakthrough και η καθολική αποδοχή του “Dead Rock Commandos” (2012) τους πρόσφερε μια δεύτερη καριέρα, γιγαντώνοντας το όνομά τους στις συνειδήσεις του κόσμου και πολλαπλασιάζοντας στη νιοστή τους ακροατές τους. Πρωτεργάτες και θεμέλιος λίθος στην παρατεταμένη άνοιξη της ελληνικής heavy rock σκηνής, αποτελούν συνώνυμο της αξιοπιστίας και της ποιότητας. Ο Argy και η παρέα του ήταν πάντα εκεί να συνδράμουν με τις νότες τους, στις κοινωνικές ανησυχίες και στα διάφορα live ενίσχυσης. Δεν μάσησαν, δεν κρύφθηκαν. Τα έξι χρόνια λοιπόν που μας χωρίζουν από το προηγούμενο album τους “Great Hallucinations” φαντάζουν πολλά και η δίψα για νέα μουσική είχε καταντήσει δυσβάσταχτη. Έχοντας απαγκιάσει στο ασφαλές λιμάνι της Heavy Psych Sounds Records, προσφέρουν τη νέα τους δουλειά με τον χαρακτηριστικό τίτλο “Return From The Point of No Return”.
Με το πρώτο άκουσμα, όλα θα τα βρεις εδώ όπως τα γνωρίζεις. Τα trademark στοιχεία του ήχου τους, με τις fuzz-αριστές κιθάρες του Τόλη Μότσιου και τη γκρούβα από το μπάσο του Ανδρέα Λάγιου, να προκαλούν δονήσεις υψηλότερες και από τη μετακίνηση μάγματος στην καλντέρα της Σαντορίνης. Στα δικά μου αυτιά, προς ώρας, στέκεται ένα βήμα πίσω από το “Great Hallucinations”, καθώς λείπει το κομμάτι-κράχτης που θα τραβήξει μονομιάς την προσοχή σου. Ως αντιστάθμισμα έρχεται η φοβερή δουλειά που έχει γίνει σε κιθάρες και rhythm section, με τα εμπνευσμένα solo του Τόλη και το δυναμικό παίξιμο των Λάγιου και Ρούλου, να δίνουν βροντερό παρόν. Τρανταχτό δείγμα των ανωτέρω, το ταξιδιάρικο “Heavy Trippin” και το φασαριόζικο “Uncut”, που λειτούργησαν ως ιδανικοί προπομποί του νέου album όντας τα πρώτα του singles. Το δεύτερο μάλιστα προβλέπω να έχει την τιμητική του, στις ζωντανές τους εμφανίσεις.
Οι ‘Stalker αγαπάνε τη bluesy πλευρά τους κι εμείς ακόμα περισσότερο, με τα “Shipwrecked Powder Monkey” και “Shallow Grave” να μας λικνίζουν υπνωτικά στο ρυθμό τους. Θέλει να αφιερώσεις χρόνο και ακροάσεις για να κατασταλάξεις στο δικό σου, προσωπικό αγαπημένο, με την αφεντιά μου να έχει κολλήσει προς στιγμή με το “Flying Mode”, που κρύβει μέσα του το DNA του “Sweet Knife”. Οι στίχοι του Argy, πηγαίοι και βαθιά προσωπικοί, θα σε κάνουν να ευθυγραμμιστείς μαζί τους και να τους σιγοτραγουδήσεις αβίαστα. Ακούσματα γνώριμα που θα σου φέρουν στο νου συχνά πυκνά, την πρόσφατη δισκογραφία τους. Δεν ανακαλύπτουν τον τροχό και δεν χρειάζεται άλλωστε.
Το σημαντικότερο είναι ότι παραμένουν στη γύρα, με μουσικές ανεπιτήδευτες, βγαλμένες από τα εσώψυχά τους. Λίγοι άλλωστε, και οι Nightstalker βρίσκονται αναμεσά τους, μπορούν να ισχυριστούν ότι αντίκρισαν το σημείο της μη επιστροφής και επέστρεψαν πίσω αλώβητοι….
Είδος: Heavy Rock
Δισκογραφική: Heavy Psych Sounds Records
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: 14 Μαρτίου 2025
