Ανειλημμένες και πιέζουσες υποχρεώσεις, καθημερινότητα, τρεξίματα, το «παράλληλο σύμπαν» ΚΑΙ όσων ασχολούνται από μεράκι και αγάπη για τον ήχο, ερασιτεχνικά, με τέτοιου τύπου σαν το Soundcheck, διαδικτυακά περιοδικά. Να που τα φέρνουν έτσι λοιπόν οι συγκυρίες, να γράφεις (από τις σχεδόν ανύπαρκτες φορές, γενικότερα, σε τούτη εδώ την παρέα) καθυστερημένα, για τα όσα βίωσες από μία ζωντανή εμφάνιση. Δε θα επέτρεπα όμως (γιατί είναι και η αγάπη για την εγχώρια σκηνή) να περάσουν έτσι…..«ασχολίαστα» δύο ακόμα live, έστω και αν έχουν περάσει μέρες, για όσους θα ενδιαφέρονταν για το τι έγινε, αλλά και από σεβασμό στους μουσικούς.
Το «ζεστό» An Club, ιδανικό σκηνικό για ένα από εκείνα τα προσιτά, οικεία, στερούμενα «γκλαμουριάς» και «ξεχειλίζοντα» πάθος, ειλικρίνεια και «αγνότητα» live, τα οποία λαμβάνουν χώρα ανά τακτά χρονικά διαστήματα σε διάφορες γωνιές της πόλης, μοιάζοντας «πολυτέλεια» μα απαραίτητο να διατηρηθούν για πολλαπλούς λόγους, με την «επίπονη» ίσως μα απαραίτητη στήριξη από όλους μας.
Η αρχική πρόβλεψη ήταν για τέσσερα συγκροτήματα, αλλά ένα πρόβλημα υγείας (ευχόμενοι τα καλύτερα) μέλους των Infertale, «μίκρυνε» τη διάρκεια και την απόλαυση.
Το αρχικό καλωσόρισμα ανήκε στους Kinetic για τους οποίους η συγκεκριμένη εμφάνιση αποτελούσε και ένα ιστορικό και κομβικό σημείο στη δικιά τους πορεία, σηματοδοτώντας την επανεμφάνισή τους μετά από χρόνια πάνω στο «σανίδι», οδηγώντας σε νέους, ελπιδοφόρους μουσικούς ορίζοντες. Μάλιστα, όπως ανέφερε ο frontman τους, ήταν σε τόυ τον εδώ το χώρο, που «20 με 30 χρόνια πριν», εμφανίζονταν.
Με το ύφος του progressive death metal τους, αρκετά μακριά από τα προσωπικά μου γούστα, πάραυτα δεν απώλεσαν καθόλου την προσοχή μου, ένεκα της «στιβαρότητας» των συνθέσεών τους, της επικοινωνίας τους με το κοινό και της «οργής» και ενέργειάς τους, απλώνοντας «μουσικό οξυγόνο» αλλά και αντλώντας τέτοιο από την ανταπόκριση των παρευρισκομένων. Παρακάμπτοντας το όποιο, λογικό άγχος της επανεμφάνισης και το όποιο τρακ της απουσίας, μετουσιώνοντας τη χαρά τους για την εμφάνισή τους αυτή, σε σημείο επαφής με τους θεατές, κατάφεραν μέσω των οργισμένων growls των φωνητικών, των «σκληρών» riffs, ακόμα και των ενσταντανέ ανάμεσα στο κοινό του κιθαρίστα τους, να «δώσουν το στίγμα τους».
Ευχάριστη….επιστροφή, σε ένα χώρο που το κοινό του, αναζητά επίμονα πληθώρα προτάσεων.
Ανανέωσαν, πλεονάζοντες όρεξη, το ραντεβού τους, για το Temple, το Σάββατο 31 Μαΐου, μαζί με τους Gun Recoil, τους Tetractys και τους Plague Of Murder.
Kinetic setlist:
The Realms of Nightmare
Last Call for Reaction
Message from Beyond
Neverending Winter
Heed these Words
Vessel of Rebirth
Faces Far from Reality
Οι No Name Dogs ήταν μία μπάντα που από καιρό προσπαθούσα να συγκεράσω το πρόγραμμά μου και να την δω ζωντανά, την οποία ευκαιρία είχα χάσει σε μια δυο περιπτώσεις. Το EP τους υπό τον τίτλο “9.11” αρκούντως (μετριοπαθέστατη, αυτοελεγκτική έκφραση) ικανό να κεντρίσει το ενδιαφέρον και να θέτει εαυτόν σε αναμονή για την μελλοντική τους πορεία.
Η παρούσα εμφάνιση συνέπεσε με τη φάση κυκλοφορίας της πρώτης τους ολοκληρωμένης δουλειάς, η οποία ήδη έχει ηχογραφηθεί στο στούντιο και πρόκειται να κυκλοφορήσει εντός του έτους.
Με αλλαγή του μπασίστα τους, Γιώργου Μοτάκη, λόγω ανάρρωσης κατά την τρέχουσα περίοδο (ευχόμαστε περαστικά), ο οποίος όμως παρακολουθούσε από την πρώτη γραμμή, λάβανε «ισχυρές δόσεις αγάπης» από το κοινό, που τους απολάμβανε καθ’ όλη τη διάρκεια του set. Κατάφεραν με ευκολία να συνεισφέρουν σε μία όμορφη βραδιά, ξεπερνώντας κάποια μικροπροβλήματα αρχικά στον ήχο, με σύμμαχο το επιβλητικό στον ακροατή ροκ τους υπόβαθρο.
Παρουσίασαν μείγμα παλαιών και νέων κομματιών, με την απουσία του βασικού τους συντελεστή/μπασίστα να μην επηρεάζει την οραματισμένη ποιότητα της εμφάνισης που προσδοκούσαν να προσφέρουν.
Τα vibes με το κοινό «ορατά» και θετικότατα, όντας ούτως ή άλλως θετικά προσκείμενο στην απόλαυση της βραδιάς και τη διασκέδαση, αλλά και ιδιαίτερα του εν λόγω set, ουδέποτε πιθανόν να απογοητεύτηκε.
Τα παλιά ικανοποίησαν, προσφέροντας σκιρτήματα και λικνίσματα, τα νέα κομμάτια δημιούργησαν προσδοκίες και προσμονή για τη νέα δουλειά, την πρώτη ολοκληρωμένη. Οι δύο διασκευές σε Rolling Stones (“Gimme Shelter”) και Bon Jovi (“Dead or Alive”), συμπλήρωσαν ιδανικά το set, η πρώτη πιο….«πιασάρικη», η δεύτερη πιο ατμοσφαιρική. «Βρείτε» τους και εμπιστευτείτε τους άφοβα. Δεδομένα θα τους απολαύσετε.
NoName Dogs setlist:
I Am
Unholy
Gimme Shelter (Rolling Stones cover)
Don’t look at me
Against you
God of Misery
Dream On
Dead or Alive (Bon Jovi cover)
Louder
Οι Fuzzing Nation είναι ένα τρίο που, μουσικά, διαθέτει δύο EPs στο ενεργητικό τους, όντας «προ των πυλών» του πρώτου, ολοκληρωμένου δίσκου τους. Η φιγούρα του Λευτέρη “Terry” Μόρου πίσω από τα drums (ενός ευγενέστατου ανθρώπου, που δεν είναι τυχαίο ότι δημιουργεί «πηγαδάκια» γύρω του, κατεβαίνοντας από την εξαιρετικά οικεία για τον ίδιο και την παρέα του σκηνή), βρισκόταν στο επίκεντρό της, με τους μουσικούς συνοδοιπόρους του εκατέρωθεν, να συμπληρώνουν το «κάδρο» μιας μπάντας που ανέλαβε να ολοκληρώσει τη βραδιά, με διαφορετικά ακουστικά «ηχοχρώματα».
Εδραζόμενοι σύσσωμοι στην βαθιά πίστη για τη μουσική τους και την ποιότητά της, στερούμενοι από «κινητικές, σκηνικές φιοριτούρες», έκαναν το κοινό αρωγό στην συναισθηματική τους διαδρομή και πρόταση, με λίγα λόγια μα περίσσειο λυρισμό και συναίσθημα. Συνέπραξαν ηχηρά πλαισιώνοντας τους προκατόχους τους, στην «ενσάρκωση» μιας ακόμα βιωματικής βραδιάς, εφάμιλλης και ταιριαστής με το προαναφερθέν προφίλ τους, ουσιαστικής όμως, από εκείνες που έχουμε ανάγκη, για να γεμίζουμε τις μπαταρίες για την καθημερινότητα, εφοδιασμένοι με συγκινήσεις και αναμνήσεις.
Στη σκηνή έμοιαζαν με αληθινή παρέα, ικανό στοιχείο για να μεταδοθεί και στους θεατές κάτω από τη σκηνή.
Το μείγμα της δουλειάς τους, από «βαριά» riffs, άλλοτε stoner «ηχοτοπία» και άλλοτε μελωδικότερες διαδρομές, έμοιαζαν ικανά να ταξιδέψουν αγόγγυστα τους παρευρισκόμενους, σχεδόν κάνοντάς τους κοινωνούς της ουσίας και των συναισθημάτων κατά την στιγμή δημιουργίας της μουσικής από τους ίδιους. Αποκύημα των παραπάνω, να δημιουργήσουν όχι μόνο στον υποφαινόμενο, ικανά αξιομνημόνευτες, μελλοντικά, συναυλιακές στιγμές, σε μία ακόμα «σιωπηλά underground», μα «ηχηρά ανεξίτηλη» βραδιά. Αξίζουν αδιαμφισβήτητα περισσότερης προσοχής, προβολής και συναυλιακής αναζήτησης, σε κάθε μελλοντική ευκαιρία.
Fuzzing Nation setlist:
Into the Desert
Chance
Such a Mess
Green Machine (Kyuss cover)
Falling Apart
Summer Sun
Old Days
Free Spirit
Hell on Wheels (Fu Manchu cover)
Τέτοιες νύχτες, δε χωρά αμφιβολία, ότι αξίζουν και ανταποδίδουν την μικρή οικονομική επιβάρυνση, ανταποδίδοντάς την πολλαπλάσια, με την προσφορά της στους «θαμώνες» τους. Όσοι δεν το έπραξαν, έχουν σίγουρα να κερδίσουν στην πρώτη αφορμή μιας επόμενης.
