Ήμουν διστακτικός στο να αναλάβω την κριτική αυτού του EP, επειδή υπήρξα για ένα μεγάλο διάστημα πορωμένος οπαδός- μέχρι που τους είδα live στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας στο Φάληρο το ’92, “αρρώστησα” από το ποζεριλίκι και την μεθεπόμενη μέρα πήγα και “σκότωσα” τη δισκογραφία τους στο Rock City για πέντε χιλιάρικα – έχοντας πληρώσει δεκαπέντε χιλιάρικα για ένα πειρατικό βινύλιο του “Hail to England” μόλις 2 εβδομάδες πριν!
Έκτοτε, το δούλεμα που τρώω μέχρι και σήμερα δε λέγεται.
Οπότε το ξεκαθαρίζω από τώρα για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις… τους μισώ!
Γιατί λοιπόν να διαβάσετε αυτή την κριτική;
Aν είσαστε οπαδοί, δεν την χρειάζεστε – και στα live τους θα πάτε και albums θα αγοράσετε και καλά θα περάσετε, και στα π@π@ρι@ σας θα με γράψετε και καλά θα κάνετε… Το ίδιο θα έκανα κι εγώ.
Η κριτική απευθύνεται σε αυτούς που δεν έχουν ακόμα διαμορφώσει μια γνώμη για την μπάντα και ίσως θελήσουν να την ανακαλύψουν μέσω αυτής της δουλειάς.
Μην το κάνετε… η μπάντα απέχει πολύ από την μπάντα που ήταν κάποτε!
Aν θελήσετε να ασχοληθείτε, ξεκινήστε από τις πρώτες δουλειές τους, μέχρι πριν το “Kings Of Metal”, στο οποίο ο ήχος τους άρχισε να γίνεται πιο “γυαλιστερός” και από το Baby Oil που αλείφουν στα μέτρια μούσκουλά τους και πιο κενός περιεχομένου από τα γούνινα βρακάκια τους.
Πάμε στο EP τώρα…
Ξεπερνώντας το παντελώς αδιάφορο “Athena’s Theme”- βασικά, μια σοπράνο που κάνει ασκήσεις φωνητικής πάνω από ηχητικά εφέ – πάμε στο “Telemachus Pt.1”, στο οποίο ο υιός Καζάκος απαγγέλλει στα Αρχαία Ελληνικά (σε μετάφραση από τα Αγγλικά, από τον Σάκη Τόλη και Team) πάνω από ηχητικά εφέ.
Φτάνουμε στο πρώτο τραγούδι του EP, το οποίο είναι μια μπαλάντα με πιάνο, πλήκτρα, γυναικεία, δεύτερα φωνητικά και τις πιο κλισέ μελωδίες που μπορεί να βρει κανείς… Έχω ακούσει καλύτερες μπαλάντες του είδους σε ταινίες της Disney.
Ακολουθεί το σύντομο “Odysseus and Calypso”, στο οποίο ο πατήρ Καζάκος απαγγέλλει στα Αρχαία Ελληνικά πάνω από ηχητικά εφέ, για να περάσουμε στο μοναδικό πραγματικό τραγούδι του EP, το “Immortal”, στο οποίο, μου γεννήθηκε το ερώτημα… Πόσες φορές πια θα παίξουν το “Blood Of My Enemies” με διαφορετικούς στίχους;
Και δεν είναι καν μια καλή εκδοχή του – 7 λεπτά φλυαρία πάνω από τελείως βασικά power chords, που συνιστούν riff μόνο με την εγκυκλοπαιδική έννοια του όρου, και τον DeMaio να “πνίγει τα πάντα” στην παραγωγή με το μπάσο του!
Φανταστείτε πως στο -υποχρεωτικό- σόλο της κιθάρας, δεν υπάρχει ρυθμική κιθάρα από πίσω. Ηχητικά, δεν υπάρχει χώρος για αυτή!
Υπάρχει λοιπόν κάτι θετικό να πω για αυτήν την κυκλοφορία;
Παραδόξως ναι, αλλά δεν έχει να κάνει με την μουσική αξία του EP.
Πρώτον, κάποιοι άνθρωποι έκαναν αξιοπρεπώς αυτό που τους ζητήθηκε και έβγαλαν μεροκάματο – δεν είναι αμελητέο αυτό στους καιρούς μας!
Δεύτερον, μπήκαν στον κόπο να μεταφράσουν για να ακουστούν πραγματικά Αρχαία Ελληνικά και όχι “Καλημέρα, Καλησπέρα”, που είχα ακούσει ως ψαλμωδία σε επεισόδιο της “Xena:The Warrior Princess” και κυλιόμουν χάμω από τα γέλια!
Προς υπεράσπισή μου, ήμουν φαντάρος τότε, δεν υπήρχαν smartphones και οι έξοδοι ήταν λίγες για να δούμε κάτι να χαρεί λίγο το μάτι μας…
Τρίτον, έστω και με αυτόν τον τρόπο, ίσως σε κάποιους κινηθεί η περιέργεια να ασχοληθούν με την Ελληνική Μυθολογία και με την Οδύσσεια συγκεκριμένα, που αποτελεί μέχρι και σήμερα έναν πολύτιμο οδηγό για όσους ασχολούνται με το Φανταστικό.
Όσο για μένα, πάω να βάλω κάτι πραγματικά επικό να ακούσω – λέω να αρχίσω με το “The Deluge“ των Manilla Road…
Είδος: Heavy Metal
Δισκογραφική: Magic Circle Music
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: 22 Ιουνίου 2022
Facebook: https://www.facebook.com/manowar
