Με αφορμή το εξαιρετικό νέο άλμπουμ των Λευκή Συμφωνία «Άνθη Της Σιωπής» ο Kωνσταντίνος Mindcrimek Βλάχος αποφάσισε να κάνει ένα αφιέρωμα σ’ αυτό το υπέροχο σχήμα, που μας έχει προσφέρει τόση ομορφιά μέσα στα χρόνια, ένα σχήμα με το δικό του χαρακτήρα και αισθητική και με μια ποιότητα σε ότι και αν έχει κάνει σε μια πορεία 40 χρόνων.
Οι μουσικές της Λευκής Συμφωνίας ακούστηκαν στον αέρα του Sounds Of Decay radioshow στο darkwaveradio.net (Δευτέρες 21.00-22.30) μαζί με μια πολύ ζεστή κουβέντα με τον τραγουδιστή Θοδωρή Δημητρίου, λίγες μέρες πριν τους απολαύσουμε ζωντανά για μία ακόμη φορά (24 Νοεμβρίου στο AN Club).
Θοδωρή καλησπέρα και καλώς ήρθες στο Sounds Of Decay Radioshow. Σε τι φάση ήσουν το 1984 όταν σχηματίστηκε το συγκρότημα;
Θοδωρής: Ήταν η φάση πάνω που τελείωνα το λύκειο, ήδη είχαμε αρχίζει να παίζουμε από το 83 με διάφορα σχήματα, δημιουργήσαμε ένα πιο μόνιμο σχήμα και τον Φεβρουάριο του 84 μονιμοποιήθηκε η πρώτη σύνθεση των Λευκή Συμφωνία, με τον Διογένη Χατζηστεφανίδη στο μπάσο, τον Τάκη Μπαρμπαγάλα στην κιθάρα και τον Σπύρο Χαρίση στα ντραμς. Αρχίσαμε να τζαμάρουμε και να πειραματιζόμαστε με διάφορες μουσικές φόρμες και στην πορεία αρχίσαμε να δουλεύουμε πιο εντατικά πάνω στον ελληνικό στίχο, τους έφερνα και τους δοκιμάζαμε στο στούντιο, τα παιδιά γουστάρανε και κυλούσε αρκετά ωραία το πράγμα, βάζοντας ο καθένας τις δικές του ιδέες, λειτουργούσαμε όλοι μαζί πάνω στην σύνθεση και την ενσωμάτωση του ελληνικού στίχου. Ήταν και για μένα ένα πείραμα, γιατί στα προηγούμενα τζαμαρίσματα χρησιμοποιούσα αγγλικό στίχο, το πιστέψαμε και αρχίσουμε να δουλεύουμε πιο εντατικά.
Παράλληλα είχατε αρχίσει και τις ζωντανές εμφανίσεις…
Θοδωρής: Παίζαμε πολύ συχνά εκεί στα τελειώματα του Λυκείου, 1983-1984, ήμουν εγώ και τα παιδιά που ήταν ένα χρόνο μικρότερα, ο Τάκης ήταν λίγο μεγαλύτερος και ήταν πιο free. Κάναμε αρκετά live, σχολικά κυρίως, ήταν καλή η μπάντα και παίρναμε προτάσεις από τα σχολεία της γειτονιάς και περίπου στον έναν χρόνο κάναμε αρκετές εμφανίσεις.
Είχατε παίξει με Αρνάκια και Χωρίς Περιδέραιο στο Κύτταρο το 1985…
Θοδωρής: Ναι αυτό αρκετά μετά, ήδη υπήρχε υλικό από τους Μυστικούς Κήπους να δουλεύεται, κάποια ακυκλοφόρητα που μερικά βγήκαν στην επανέκδοση του 2019. Ωραία εμφάνιση αυτή, τη θυμάμαι και έχει ηχογραφηθεί, υπάρχει υλικό, ήταν μαζί και οι Joyful Nurses, αυτοί παίζανε πολύ συχνά στον Πήγασο, το κέντρο του σκοτεινού ήχου και γενικότερα του underground της εποχής.
Και έτσι το 1986 κυκλοφορεί το ντεμπούτο Μυστικοί Κήποι το οποίο κυκλοφορεί από την Emi Columbia. Πως ήρθε το συμβόλαιο;
Θοδωρής: Είχαμε ηχογραφήσει ένα demo με τρία-τέσσερα κομμάτια και το στείλαμε σε διάφορες εταιρείες. Επειδή οι καταβολές ήταν από τον ανεξάρτητο χώρο απευθυνθήκαμε πρώτα στις ανεξάρτητες εταιρείες αλλά δεν ενδιαφέρθηκε κάποια, μόνο μια του Βασίλη Κωνσταντουλάκη, νομίζω λεγόταν Πανδώρα, κάναμε και μια συνέντευξη, υπήρχε ενθουσιασμός όταν ακούστηκαν τα κομμάτια από την εκπομπή του, αλλά δεν προχώρησε να δισκογραφηθεί. Δεν κάναμε πολλές κρούσεις αλλά πήγαμε στην EMI που νομίζω ήταν η μόνη μεγάλη που το δώσαμε και τους άρεσε. Ήταν ο Νίκος Μουρατίδης και ο Γιώργος Παυριανός, το team εκεί που δούλευε, ήμασταν στο international τμήμα της εταιρείας αφού ελληνικό σήμαινε κάτι εντελώς διαφορετικό εκείνη την εποχή. Έκανε μεγάλη εντύπωση στον κόσμο και μετά όλα τα άλλα πήραν μια πορεία που την ξέρουμε όλοι μέχρι τώρα.
Ο ελληνικός στίχος σας έκανε να νιώθετε πιο πολύ μέρος της σκηνής ή ήταν απλά ο τρόπος που σε έκανε να εκφράζεσαι καλύτερα;
Θοδωρής: Εκείνη την εποχή δεν ήταν της μόδας το ελληνόφωνο ροκ, δεν υπήρχαν ιδιαίτερες προσπάθειες αν εξαιρέσεις τα συγκροτήματα της Creep, κυρίως τους Metro Decay που κάνανε μια πορεία και τους Χωρίς Περιδέραιο, δεν ήταν πολύ hot η φάση με το ελληνόφωνο, οπότε δεν μπορείς να πεις ότι μπήκαμε πάνω σε ένα trip και ακολουθήσαμε, νομίζω ότι δημιουργήθηκε αυτό το κύμα και από εμάς. Είχαμε μείνει και μόνοι μας, ας πούμε είχα ακούσει το τραγούδι των Clown, ήταν πολύ καλό αλλά δεν τσούλησε το ελληνόφωνο ροκ ώστε να δημιουργηθεί ένα ρεύμα. Φαντάσου ότι ο Σιδηρόπουλος ή ο Άσιμος που γίναμε μετά πολύ γνωστά, τότε ήταν σε επίπεδο underground του underground, αυτούς δεν τους άκουγε καν το underground γιατί ήταν σχετικά παλιοί και κάπως εκτός από τη φάση. Από κει και πέρα το rock όπως το ξέρουμε με τον ελληνικό στίχο, αν εξαιρέσεις εμάς και τις Τρύπες (που ήταν και έναν χρόνο πιο πριν, το 1985) δεν είχε δημιουργηθεί κάποιο ρεύμα, ακόμα και τα επιτυχημένα άλμπουμ από μας και αυτούς, αισθανόμασταν κάπως μόνοι μας, δεν είχαμε κάποιο σημείο αναφοράς ώστε να παλεύεις και να συμπορεύεσαι. Αισθανόμασταν λίγο μόνοι μας, όπως και τώρα συμβαίνει, θα έλεγα πως ισχύει διαχρονικά για τη μπάντα.
Ένα χρόνο μετά το ντεμπούτο έχετε συμμετοχή στη συλλογή Biennal 87 που κυκλοφόρησε σε Ισπανία, Γαλλία και Ιταλία από την IPS με το κομμάτι Rain Is Falling Hard. H συμμετοχή σας είχε να κάνει και με τις δύο εμφανίσεις που δώσατε στη Βαρκελώνη τον Οκτώβριο του 1987;
Θοδωρής: Δε θυμάμαι πότε στείλαμε το κομμάτι αλλά τον έχω τον δίσκο από εκεί, τον πήρα δηλαδή τις μέρες που παίζαμε. Μπορούσες να το αγοράσεις και είχε διάφορες μπάντες που συμμετείχαν στην Biennal, ο σκοπός ήταν να αναδειχτούν οι μπάντες που θα έπαιζαν σε εκείνο το φεστιβάλ.
Και πώς ήταν σαν εμπειρία το να παίζετε εκεί, σε δύο κλαμπ; Ήταν η πρώτη φορά στο εξωτερικό;
Θοδωρής: Ναι ήταν η πρώτη φορά. Ήταν η όλη εμπειρία πολύ ωραία γιατί ήταν μια πολυδιάστατη κατάσταση, υπήρχαν διάφορες μορφές τέχνης που μπορούσες να παρακολουθήσεις, σε διάφορα σημεία πολυχώροι, να παρακολουθήσεις μια προχωρημένη και ψαγμένη χορευτική παράσταση, να δεις μια ασυνήθιστη έκθεση ζωγραφικής και να δεις και rock μπάντες, το άλλα πράγμα γινόταν σε διάφορα κλαμπ, σε διάφορες gallery, σε διάφορους χώρους που παρουσιαζόταν άλλες μορφές τέχνης, multimedia κτλ Οπότε μπορούσες να γυρίσεις και να παρακολουθήσεις διάφορα πράγματα από καλλιτέχνες από χώρες της Μεσογείου.
Στην επανέκδοση των Μυστικών Κήπων του 1994 βρίσκουμε την live εκτέλεση στο Η Βροχή Πέφτει Δυνατά από μια εμφάνιση στο Rodeo το 1986 ενώ στην επανέκδοση του 2018 σε βινύλιο υπήρχε η live εμφάνιση σας στις φυλακές Κορυδαλλού την Πρωτοχρονιά του 86 που είχε μεταδοθεί ζωντανά από το ραδιόφωνο της ΕΡΤ, τι ιδιαίτερη εμπειρία πρέπει να ήταν αυτή!
Θοδωρής: Πάρα πολύ, πρώτα από όλα δεν μπορούσες να έχεις καμία προετοιμασία, να πας σε έναν χώρο στον οποίο οι ακροατές θα ήταν οι άνθρωποι που δεν μπορούσαν έχουν επιλογή να φύγουν ή να μείνουν. Πολύ περίεργο, εκεί ήταν κυρίως νέοι άνθρωποι, είδαμε κάποιους γνωστούς που τους είχαμε χάσει και ήταν εκεί για κάποια αδικήματα. Ήταν τρομερό εσύ να είσαι ελεύθερος και οι άλλοι να πάνε μετά για ύπνο σε ένα κελί. Ήταν μια κατάσταση πολύ τεταμένη, νομίζω ακούγεται και στο δίσκο, υπήρχε μια σειρήνα που ακούγεται κάθε φορά που τα παιδιά κάνουν κάποια εκδήλωση και χαίρονται και χορεύουν, ακούγεται για να τους επαναφέρει στην τάξη. Ήταν μια κατάσταση περίεργη αλλά ταυτόχρονα σου έδινε και όλη αυτή την εσωτερική ανάταση που νιώθεις όταν βρίσκεται σε ένα περιβάλλον που είναι εντελώς πρωτόγνωρο και εντελώς εχθρικό απέναντι σου και ταυτίζεσαι με την ατμόσφαιρα, όλη αυτή την κατάθλιψη που έχει μια φυλακή. Υπήρχε αυτή η αντίθεση, εμείς είμαστε μια μπάντα, είμαστε ελεύθεροι και περνάμε καλά και είμαστε αποδεχτοί από τον κόσμο και οι άλλοι είναι εκεί και δεν έχουν στον ήλιο μοίρα, δεν ξέρουν τι θα γίνει στη ζωή τους.
Το 1988 λοιπόν κυκλοφορεί το δεύτερο άλμπουμ με τίτλο Ηχώ Του Πόθου, τι διαφορετικό κάνατε εδώ;
Θοδωρής: Ήταν όλο το project διαφορετικό γιατί μεσολάβησε ένας χρόνος που έπρεπε ο Τάκης να πάει φαντάρος, χαθήκαμε, ετοιμάζαμε υλικό, ήμασταν σε καλή κατάσταση αλλά δε μπορούσαμε να παίξουμε live, κάναμε διάφορα πράγματα εκτός, ζούσαμε τη rock n roll φάση στα μπαρ και στις συναυλίες, περιμέναμε να απολυθεί ώστε να παίξουμε πάλι και μόλις βγήκε μπορέσαμε να ηχογραφήσουμε. Είχαμε αλλάξει σαν ήχο, ήταν πιο σκληρός, πιο garage, ακούγαμε τέτοια πράγματα, τα ακούγαμε και από εποχής Μυστικών Κήπων, απλώς στη συγκεκριμένη φάση τα βγάζαμε και στη μουσική, ήμασταν σε πιο hard κατάσταση. Ηχογραφούσαμε το δίσκο την ώρα που άλλαζαν πράγματα και μέσα στην εταιρεία, φεύγαν άνθρωποι, ερχόντουσαν άλλοι, υπήρχε ένα πράγμα που δεν υποστήριζε το συγκρότημα ιδιαίτερα, ούτως ή άλλως ήμασταν μπάντα του underground και οι τύποι δεν καταλαβαίνανε τίποτα αλλά φαντάσου πως ερχόντουσαν και εντελώς άσχετοι άνθρωποι με τη φάση. Δε βοήθησαν καθόλου, δεν έσπρωξαν καθόλου το δίσκο που έχει μέσα το Θα Είμαι Πολύ Μακριά, το Φεγγάρι Αιμορραγεί, το Κοιτάζοντας Πίσω. Ήταν και ένας λόγος που είπαμε τα παρατάμε όλα και φεύγουμε στο εξωτερικό.
Σ’ αυτό το άλμπουμ είχατε γυρίσει και το “Κοιτάζοντας Πίσω” σε video clip το οποίο μάλιστα προβλήθηκε στο ΜTV, κάτι που δεν είχε συμβεί με άλλο ελληνικό σχήμα μέχρι τότε.
Θοδωρής: Ήταν το πρώτο ναι, και ήταν μια παραγωγή του MTV, δεν το είχαμε ετοιμάσει εμείς ή η εταιρεία και παίχτηκε. Είχε έρθει το δικό τους συνεργείο με σκοπό να καλύψει το τι παίζει στην Αθήνα εκείνη την εποχή, τι ακούνε οι νέοι, τα κλαμπ, όλα αυτά. Μέσα σ΄ αυτό το πλαίσιο δώσαμε και μία συνέντευξη στο MTV και το βίντεο παίχτηκε πολύ και ξαφνικά το γκρουπ έγινε ακόμα πιο γνωστό σε όλη την Ελλάδα αλλά και σε κάποιους ξένους.
Οπότε είδατε να μεγαλώνει η ορατότητα της μπάντας μετά τα πρώτα δύο άλμπουμ;
Θοδωρής: Όταν βγήκαν οι Μυστικοί Κήποι ήταν μια μεγάλη κορυφή στην ανταπόκριση του κόσμου. Στο Ηχώ Του Πόθου κάποιοι από το κοινό ίσως τους φάνηκε διαφορετικό και δεν το είχαν κατανοήσει γιατί ήταν πιο σκληρό. Στην πορεία και πριν φύγουμε είχαν αρχίζει να ακούγονται τα κομμάτια, παίζαμε στο Ρόδον και υπήρχε κόσμος που τα ήξερε, είχε αρχίσει να ακούγεται και αυτό το υλικό παρόλο που δεν σπρώχτηκε, μόνο από το MTV, από εμάς και τα live που κάναμε. Δεν έχουμε εικόνα γιατί εμείς τότε φύγαμε αλλά μετά από χρόνια ο δίσκος έχει βγάλει μερικά από τα πιο δημοφιλή τραγούδια και δε μπορεί να γίνει εύκολα δική μας συναυλία χωρίς να τα παίξουμε.
Το Νοέμβριο του 1990 φεύγετε για τρία χρόνια και έχετε σαν έδρα το Βερολίνο όπου αλλάξατε και το όνομα σας;
Θοδωρής: Για ένα διάστημα είχαμε αλλάξει το όνομα σε Timedrops, κάναμε κάποια demo, είχαμε ήδη ετοιμάσει κάποιο αγγλόφωνο υλικό πριν φύγουμε και ηχογραφήσαμε και κάποια demo στο Βερολίνο. Ένα χρόνο μετά ο Τάκης γύρισε στην Ελλάδα, βρήκαμε νέο κιθαρίστα, τον George Berger, κόλλησε πολύ καλά, είχαμε βρει στούντιο, ήδη είχαμε κάνει live με το αρχικό σχήμα. Μετά το καλοκαίρι του 91 κάναμε πρόβες με τον George, αρχίσαμε να παίζουμε live και ηχογραφήσαμε τον τρίτο δίσκο, ελληνόφωνο και αγγλόφωνο μαζί, είναι αυτός ο αγγλόφωνος δίσκος που δεν έχουν κυκλοφορήσει ακόμα όλα τα τραγούδια. Ήταν τα ίδια τραγούδια αλλά με διαφορετικούς στίχους.
Στο cd του Λευκή Συμφωνία μέσω της Warner είχε σαν bonus τέσσερα αγγλόφωνα κομμάτια…
Θοδωρής: Ναι, τα δύο από αυτά μπήκαν και στην πρόσφατη επανέκδοση σε βινύλιο. Φαντάσου ότι υπάρχουν άλλα επτά ακυκλοφόρητα κομμάτια.
Ο ήχος ήταν πιο μεταλλικός, κάτι που παραξένεψε πολλούς παλιούς οπαδούς σας αλλά νομίζω πως έφερε και κάποιους νέους κοντά σας. Εσύ πως το βλέπεις πλέον σαν άλμπουμ με το πέρασμα των χρόνων;
Θοδωρής: Όπως το είπες. Είχε πολύ ωραία τραγούδια, μου αρέσει όπως όλα τα άλμπουμ που έχουμε κάνει. Ίσως είμαστε από τις λίγες μπάντες που έχουν τόσες μεγάλες διαφορές από δίσκο σε δίσκο, θα μπορούσαμε και μεις να δουλέψουμε πάνω στον ήχο των Μυστικών Κήπων και πάνω κάτω να παίζουμε σε εκείνο τον ήχο και παραγωγή. Από τότε που ξέρω τη μπάντα, πάντα ήταν σε μια διαδικασία να φέρνει καινούρια πράγματα, έχουν αλλάξει και μέλη και αυτό έχει παίξει κάποιο ρόλο. Ήμασταν ανοιχτοί πάντα ώστε τα άτομα που έρχονται να φέρνουν τη δική τους αισθητική και άποψη και έχει συμβεί μέσα στα χρόνια. Όλοι όσοι πέρασαν ήταν πολύ αξιόλογοι μουσικοί αλλά κι εμείς είχαμε φτιάξει ένα περιβάλλον ώστε να απελευθερωθεί κάποιος και να ανοίξει τα φτερά του μέσα σε ένα συγκρότημα, άσχετα με τι φάση που ήταν το σχήμα, να υπάρχει μια διαδραστική κατάσταση προς όφελος της μπάντας, ένας καινούριος δρόμος όχι μόνο για μας, αλλά για την ελληνική σκηνή γενικότερα.
Το 1993 πάντως στιγματίστηκε με την τραγική απώλεια του Σπύρου Χαρίση στις 7 Μαϊου, ένα σοκ αφού ήταν μόλις 27 ετών. Πώς το βιώσατε εσείς τότε;
Θοδωρής: Φαντάσου πως τις προηγούμενες μέρες πηγαίναμε σε πρόβα, εγώ έμενα μαζί του πριν ξεκινήσει όλη αυτή η κάθοδος που κορυφώθηκε με την αυτοκτονία. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι χάνω έναν άνθρωπο με τον οποίο ήμασταν αδέρφια. Δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι το ζω. Η πρώτη άμυνα που έχουμε είναι ότι ουσιαστικά δεν συνειδητοποιούμε το θάνατο και συγκεκριμένα κάποιου δικού μας ανθρώπου. Και εκείνο είναι που είτε σε σώζει, είτε να σε διαλύσει εντελώς. Περνάς ένα διάστημα, το μυαλό σου δεν το δέχεται 100% ότι είναι τετελεσμένο και δε θα ξαναδείς αυτόν τον άνθρωπο. Υπήρχε η μπάντα, και ο Σπύρος είχε συμβάλει σε πολύ μεγάλο βαθμό, στην αρχή ήμασταν τέσσερις ίδιες φλόγες αλλά στην πορεία του Σπύρου ήταν η μεγαλύτερη, ήταν η κινητήρια δύναμη. Σκεφτήκαμε πως έπρεπε να γίνει κάτι, είχε συμβάλει, ας βγει αυτός ο δίσκος και βλέπουμε. Αναγκάστηκες να πιαστείς από κάτι πρακτικό, το οποίο σε έσωζε από την παράνοια. Δεν ξεπερνιέται και ούτε προσπάθησα γιατί ήξερα πως δε θα μπορώ.
Και ενώ συμβαίνει το πιο τραγικό πράγμα στο σχήμα η ίδια η ζωή φέρνει ένα μήνα μετά είχατε την ιστορική εμφάνιση στο γήπεδο του Πανιωνίου ανοίγοντας για τους τεράστιους Metallica. Πώς ήταν αυτό σαν εμπειρία;
Θοδωρής: Από τη μία είναι αυτό που λες, όπως είναι η ζωή. Το άμεσο και καθημερινό και πως προχωράς μέσα στη μέρα. Μετά το σοκ ήταν ένα φωτεινό πράγμα. Στο ψυχολογικό από το ζεστό στο κρύο. Υπήρχε όμως το συγκρότημα, και πριν φύγει παίζαμε, ταξιδεύαμε, είχαμε το νέο υλικό, ήμασταν ήδη στο καράβι και πηγαίναμε. Στο live με τους Metallica ήμασταν ήδη μια μπάντα που έπαιζε δέκα χρόνια, μια δεκαετία προσπαθειών, χωρίς το Σπύρο φυσικά ήρθε ο Chris Becher, φίλος του George, φανταστικός ντράμερ και καλό παιδί, έμαθε τα κομμάτια σε λίγες ώρες, κάναμε το live, μετά παίξαμε Ρόδον, ανεβήκαμε Θεσσαλονίκη, μέχρι που τα παιδιά φύγανε για Γερμανία γιατί δε μπορούσε η μπάντα να λειτουργεί με δύο έδρες.
Το 1994 επανακυκλοφεί το ντεμπούτο από τη Warner με την προσθήκη τριών live και δύο demo κομματιών, είχατε συμμετοχή στη συλλογή Rocks Beer-Τα Ωραιότερα Ελληνικά rock τραγούδια με το κομμάτι Θα Είμαι Πολύ Μακριά (από το άλμπουμ Ηχώ Του Πόθου) ενώ υπάρχει και μια συμμετοχή στην κασσετοσυλλογή Winter Songs με το κομμάτι Release By Fire, επειδή δεν την έχω ακούσει το κομμάτι ήταν το άγγιξε τη φωτιά;
Θοδωρής: Δεν το ξέρω, όπως το λες ίσως είναι μια κασσέτα που έχω δει στο bandcamp, ήταν εποχές που τα πράγματα δε γινόταν και τόσο γνωστά και έτσι δε γνωρίζω τι είχε γίνει μ΄ αυτό.
Ας μείνουμε στο επίσημο μονοπάτι τότε, το 1996 βγαίνει το άλμπουμ χρώματα από την FM Records. Πώς και αλλάξατε πάλι εταιρεία τότε;
Θοδωρής: Δεν τα βρήκαμε με τη Warner, είχαμε συμφωνήσει να κάνουμε έναν ακόμα δίσκο αλλά δεν το βρήκαμε τόσο πολύ στο οικονομικό, εμείς θέλαμε ένα δυνατό budget ώστε να ηχογραφήσουμε και να έχουμε άνεση στο τεχνικό κομμάτι για να ηχογραφήσουμε ένα δυνατό άλμπουμ γιατί ειδικά πιο παλιά ήταν πολύ ακριβό να ηχογραφήσεις. Αυτό δεν το κατάλαβε η Warner, δεν ήθελε να δώσει τα χρήματα σαν προκαταβολή και φύγαμε και πήγαμε στην FM. Αυτή είχε χρήματα, μπορούσε να χρηματοδοτήσει την ηχογράφηση και όλα αυτά που είχαμε στο μυαλό μας (εξώφυλλα, bonus singles κτλ) και τα βρήκαμε. Βέβαια, από ένα σημείο και μετά άργησε να κυκλοφορήσει τον δίσκο και εκεί που ήταν βγει αρχές του χρόνου και είχαμε κανονίσει συναυλίες εμείς τελικά βγήκαμε περιοδεία και ο κόσμος δεν είχε προλάβει να ακούσει τα κομμάτια, δεν ήταν αυτό που θέλαμε. Η συνεργασία μας μαζί τους ήταν σε ένα κομμάτι καλή και σε ένα άλλο κακή.
Γενικά οι άνθρωποι στις εταιρείες καταλαβαίνουν; Έχουν επαφή με το μουσικό κομμάτι ή είναι απλά marketing;
Θοδωρής: Έχουν την επαφή που έχει έναν κριτής σε ένα talent show, αν και υπάρχουν εξαιρέσεις κάποιων που έχουν βιώσει τη μουσική μέσα τους, συνήθως σου λένε παίζεις metal πρέπει να ντύνεσαι έτσι, παίζεις minimal electro πρέπει να κάνεις αυτό, πρέπει να βγάλουμε αυτό το single κτλ Είναι τύποι που βλέπουν καθαρά το εμπορικό κομμάτι παρόλο που πολλοί έχουν ακούσει ή παίξει μουσική, δεν ξέρω πως την έχουν δει, έχουν αναγκαστεί να πάνε σε εταιρείες να δουλέψουν, να ζήσουν από αυτό και να ταμπελοποιήσουν τη μουσική. Και το έχουν πετύχει γιατί αν δε βάλεις ταμπέλα δε μπορεί να πουληθεί κάτι, στο search που κάνει κάποιος, ακόμα και στο δισκάδικο θα μπουν ταμπέλες με τα είδη. Νομίζω είναι καθαρά marketing, από τη στιγμή που την πουλάς και να έχεις πελάτη δεν καταλαβαίνεις τι παίζει. Η μουσική δεν είναι ούτε αγώνας, ούτε ανταγωνισμός, η μουσική είναι καθαρά έκφραση και βίωμα, να βγάλεις από μέσα σου τα συναισθήματα που δεν τα ζεις καθημερινά, να βγάλεις δηλαδή την τρέλα σου, αυτό που φεύγεις και δε σκέφτεσαι τίποτε άλλο. Αυτοί οι τύποι δεν μπορούν να το ζήσουν αυτό.
Και ξαφνικά σας χάνουμε από προσώπου γης για δυο δεκαετίες. Τι συνέβη βρε Θοδωρή;
Θοδωρής: Έχει δει πως είναι στην παραλία, κάθεσαι και φτιάχνεις ένα ωραίο σχέδιο, ένα πύργο ή μια λιμνούλα και έρχεται το κύμα και το κάνει φλατ, το ισοπεδώνει. Αυτό έγινε, δεν ξέρω αν το καταλαβαίνεις.
Βλέπω τον Θοδωρή ως το παιδί που θα επιμείνει και γυρνά να ξαναφτιάξει το πυργάκι. Με τι ασχολήθηκες σ΄ αυτό το διάστημα, έκανες κάτι που είχε να κάνει με τη μουσική;
Θοδωρής: Πάντα ασχολούμαι με τη μουσική, σε επίπεδο γνώσης, σε επίπεδο φαν, συλλεκτικό, δημιουργικό. Όπως και κάποια από τα παιδιά που είμαστε μαζί. Απλά το 2016 έγινε κάτι από αυτά που δεν περιμένεις. Εγώ είχα αρχίσει να ξεπερνάω τη μπάντα, σε στυλ να μη με πειράζουν τα πράγματα και να με παίρνει από κάτω. Τότε ενδιαφέρθηκε ο Σωτήρης Καστάνης και ο Διογένης και ήρθαν έτσι οι αστερισμοί και ταιριάξαμε, ήταν ένα ωραίο μαγικό όλο αυτό.
Και ξαφνικά στα τέλη του 2017 μαθαίνουμε για μια συναυλία στο Piraeus Academy, την επόμενη χρονιά στο Gagarin αλλά και το Γενάρη του 2019 στο ΑΝ όπου παίξατε υλικό από τις δύο επανακυκλοφορίες (Μυστικοί Κήποι & Χρώματα) σε βινύλιο. Αναρωτιέμαι αν καταλάβατε πόσο μας είχατε λείψει.
Θοδωρής: Εγώ έβλεπα ότι τα κομμάτια ακούγονται και γενικώς υπάρχει κόσμος που χωρίς να υπάρχει η μπάντα άκουγε τα κομμάτια. Δε μου έκανε εντύπωση γιατί πάντα πίστευα ότι τα κομμάτια που γράφουμε είναι σε έναν βαθμό διαχρονικά και αυτός ήταν και ο στόχος μου πάντα σαν μουσικός και στιχουργός, να φτιάξω κάτι το οποίο θα μείνει στο χρόνο. Γράφω μ΄αυτό το στυλ, μ΄ αρέσει ν΄ ακούγεται το τραγούδι, μ΄ αρέσει το groove, μ΄ αρέσει οι ωραίες αλλαγές, το ρεφρέν να είναι ξεσηκωτικό και έτσι γράφω, δε θα γράψω κάτι εντελώς πειραματικό ώστε να το ακούσω εγώ μόνος μου, θέλω να ακουστεί από τον κόσμο, όχι με την έννοια του hit, αλλά κυρίως μουσική που θα μείνει μέσα στο χρόνο.
Το 2019 είχατε και συμμετοχή στη συλλογή 10+1 Χρόνια B-Other Side Records με το κομμάτι Άνθρωποι (από το άλμπουμ Χρώματα) αλλά εδώ ήταν σε μια unplugged εκτέλεση. Αυτό που είχε ηχογραφηθεί και πώς είναι να απογυμνώνεις από ηλεκτρισμό τα κομμάτια σου;
Θοδωρής: Ήταν ένα project που είχαμε κάνει και είχαμε γράψει στο Crystal Studio. Ήταν κάτι που θέλαμε να κάνουμε, υπήρχαν ντραμς και μπάσο, θα υπήρχε ένταση, όχι εντελώς μπαλάντα. Πήγαμε και γράψαμε τρία κομμάτια αν θυμάμαι καλά, για μένα αυτό είναι πολύ ενδιαφέρον, και τώρα ακόμα θα ήθελα να κάνουμε κάτι τέτοιο, να γίνουν πιο ατμοσφαιρικά τα κομμάτια, το κάναμε στην πορεία, είχαμε ένα ηλεκτρινικό mix του πληκτρά του Θοδωρή Φοινίδη, είχε κάνει το Βροχή Πέφτει Δυνατά που μου άρεσε πολύ, μια πιο dark και ηλεκτρονική απόδοση. Κάναμε και ένα unplugged σε σας, ήσουν και συ τότε στην εκπομπή του Σπύρου Χονδρογιάννη. Πιστεύω στις μελωδίες αυτές και πιστεύω θα είχε ενδιαφέρον να ακουστούν με άλλες ενορχηστρώσεις, όχι να γίνουν βέβαια έντεχνο αλλά να ακουστούν σε ένα πιο ατμοσφαιρικό και πιο μινιμαλιστικό περιβάλλον. Θα μπορούσα να διαλέξω δέκα κομμάτια από όλη την πορεία της μπάντας αλλά σπάνια πετυχαίνεις κάτι που θέλεις πολύ, λόγου του χρόνου και των υποχρεώσεων όλων μας αλλά μπορεί να το πετύχουμε κάποια στιγμή.
Και ενώ έχουμε χαρέι με τις νοσταλγικές ζωντανές εμφανίσεις, σκάει μύτη το φθινόπωρο του 2019 το πρώτο single ”Μέχρι Τον Θάνατο” που δε σου κρύβω πως είχα μείνει μ’ ανοιχτό το στόμα αφού δεν πίστευα πόσο καλό ήταν και άνοιξε πραγματικά την όρεξη για το νέο άλμπουμ που θα βγει τελικά το 2020 και θα έχει τίτλο Σαν Τον Ήλιο και κυκλοφόρησε μέσω των Labyrinth Of Thoughts/Lab Records.
Θοδωρής: Ήταν ένας δίσκος σε μια καινούρια κοινή πορεία με τα παιδιά. Ξέρεις με το Διογένη δεν είμαστε άτομα που την έχουμε δει κάπως, ότι θα πάει έτσι το πράγμα, είμαστε πάρα πολύ ανοιχτοί, αυτή είναι η ουσία της Λευκής Συμφωνίας από παλιά. Αυτό άρεσε και στα νέα παιδιά και μπόρεσαν να βγάλουν τον καλύτερο τους εαυτό, κατανοώντας την ψυχή της μπάντας και φυσικά αυτή τη στιγμή για μένα είναι η ψυχή της μπάντας γιατί καταφέραμε να βγάλουμε και δεύτερο δίσκο με το ίδιο line up, το οποίο έχει να γίνει από τον πρώτο και δεύτερο δίσκο. Το θεωρώ πολύ σημαντικό αυτό και ότι συνεχίζουμε να υπάρχουμε, παίζοντας με αυτό το σχήμα και κάνοντας live και βγάζοντας δίσκους της καινούριας εποχής. Είναι σημαντικό για μας ότι έχουμε και τον Κώστα Έξαρχο στη δεύτερη κιθάρα και θα μπορέσουμε να δώσουμε τις μελωδίες και τα κιθαριστικά παιξίματα που υπάρχουν και που είναι υπέροχα για μένα και στους δύο δίσκους, να παιχτούν και να βγουν από μέσα οι κρυφές μελωδίες που βγαίνουν από μέσα και εμπλουτίζουν όλο το τραγούδι.
Κάπως έτσι φτάνουμε στο σήμερα και το φετινό άλμπουμ, το απίστευτα καλό Άνθη Της Σιωπής που και πάλι κυκλοφορεί μέσω της Labyrinth Of Thoughts/The Lab Records). Είσαι ευχαριστημένος με το τελικό αποτέλεσμα;
Θοδωρής: Πάρα πολύ, υπάρχει ένα team που δουλεύει για την μπάντα, η Labyrinth Of Thoughts και η Lab Records, έχουμε κάνει πέντε συνεργασίες μαζί, τρεις επανεκδόσεις και δύο νέα άλμπουμ, είναι η Melanie Merges-Dimitriou που μας κάνει τα εξώφυλλα, τα βίντεο και όλο το artwork και είναι και ο παραγωγός μας Έκτορας Τσολάκης. Είναι ο Βαγγέλης Τσιμπλάκης στα ντραμς, ο Κώστας Μιχαλός στην κιθάρα, ο Διογένης Χατζηστεφανίδης στο μπάσο, εγώ στα φωνητικά και ο Κώστας Έξαρχος που έρχεται να προστεθεί στην μπάντα. Αισθάνομαι πολύ καλά που υπάρχει αυτή η ομάδα γιατί έχει βγάλει ένα αποτέλεσμα το οποίο είναι καθαρά προσωπικό, είναι και προσωπικό είναι και νέο. Όποιος έχει παίξει ξέρει τι έχει παιχτεί στο παρελθόν, ξέρει την πορεία της μπάντας, έχει πάρει πράγματα και όλοι αυτοί που είπα θέλουν να δώσουν και κάτι καινούριο. Και είναι ωραίο να θέλει να φέρει κάποιος και κάτι δικό του σε ένα σχήμα, ακόμα κι εγώ που είμαι από τους παλιότερους πηγαίνω πια με το σχήμα, είναι κάπως με τα χρόνια σαν ο καθένας να βάζει ένα κομμάτι του σε ένα συγκρότημα που έχει μια ιστορία η οποία συνεχίζεται και εμπλουτίζεται, υπάρχει μια διαχρονικότητα.
Η darkwave σκηνή μεγάλωσε στα 80ς αλλά αντικειμενικά το σήμερα μοιάζει πιο μαύρο από ποτέ. Είναι αυτό από μόνο του κίνητρο για δημιουργία τέχνης;
Θοδωρής: Πάντα ήταν, τα πράγματα δεν έχουν αλλάξει προς το καλύτερο δυστυχώς, απλώς τώρα παίρνουμε περισσότερες πληροφορίες για πράγματα που παλιότερα κρύβοταν, ίσως τα ζούσαμε και δεν τα γνωρίζαμε. Η πληροφορία είναι τόσο γρήγορη που σκεπάζει την προηγούμενη οπότε γίνονται τα πράγματα δύσκολα στο να κεντράρεις και δημιουργήσεις αυτό που θέλεις και να στοχεύσεις τι είναι αυτό που σε απασχολεί. Μας απασχολεί ότι μας απασχολούσε και στα 80ς, δεν υπάρχει καμία διαφορά, δεν ξέρω πως ήταν στα 60ς ή στα 70ς αλλά δεν ήταν ποτέ τόσο φωτεινά όσο παρουσιάζονται. Το καλό είναι ότι υπάρχει μια διασύνδεση από ανθρώπους οι οποίοι μπορούν με μια πληροφορία να επηρεάσουν κάποιον ότι τρέχει κάτι, ότι εσύ μπορεί να μην το είδες αλλά τσέκαρε το, δημιουργείται μια τάση, γιατί καλά ή άσχημα όλοι κρέμονται πάνω από την πληροφορία και τους ενδιαφέρει πάρα πολύ, ειδικά αυτούς που κινούν τα νήματα και το λαμβάνουν υπόψιν τους. Κάποια πράγματα έχουν βελτιωθεί στο θέμα της ζωής, υπάρχει μια ανεκτικότητα μεγαλύτερη, χωρίς βέβαια να αφήσουμε τον πυρήνα της δικής μας κοινωνίας ο οποίος είναι εντελώς σάπιος και συντηρητικός. Κάποια πράγματα στην καθημερινότητα βελτιώνονται και αυτό σου δίνει μια ελπίδα από εκεί που είσαι εντελώς απογοητευμένος. Υπάρχει πολύ πληροφορία βέβαια και πρέπει να αδειάζουμε και το μυαλό μας.
Ένας τρόπος να αδειάζουμε το μυαλό μας είναι να βιώνουμε τέχνη, να ακούμε δίσκους και να πηγαίνουμε σε συναυλίες, έχετε κάτι μπροστά μας;
Θοδωρής: Έχουμε μια εμφάνιση στις 24 Νοεμβρίου στο ΑΝ και μετά πρόβες που είναι η βάση για μένα, από κει ξεκινάνε τα πάντα, μπορεί να μην παίξεις για δυο χρόνια αρκεί να κάνεις πρόβες. Είναι η επαφή, κάτι θα βγει από αυτό, δε μου λέει κάτι να κάνω πέντε πρόβες και μετά ένα live, μου λέει κάτι να υπάρχει μια συνέχεια, σ΄αυτό το πράγμα είμαι old school, αγαπάω να παίζω σε μια μπάντα, σήμερα έχουμε πρόβα κτλ είναι η κινητήριος δύναμη μου, πέρα από το αποτέλεσμα.
Θοδωρή σ’ ευχαριστώ πολύ! Κάτι τελευταίο για κλείσιμο;
Θοδωρής: Σ’ ευχαριστώ κι εγώ. Τα λέμε από κοντά με όσους θέλουν να μας δουν πάλι και να έχουν όλοι στο μυαλό τους πως η μπάντα πάντα δουλεύει για να προσφέρει κάτι καινούριο και να ανοίξει ένα νέο δρόμο.
Μπορείτε να ακούσετε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ:
Συνέντευξη: Κωνσταντίνος Βλάχος
