Είκοσι χρόνια μετά το ντεμπούτο τους, οι Γάλλοι μπορούν να καυχηθούν πως έχουν ήδη καταχωρημένο στο μουσικό τους ημερολόγιο ένα συναρπαστικό ταξίδι. Από τα χρόνια του επιθετικού groove metal υπήρχε η διαγραφόμενη προδιάθεση για μια εξέλιξη που θα μιλούσε και θα συγκινούσε τους γενναίους. Ο χρόνος έδειξε πως πέρα από αυτούς, οι Klone άγγιξαν πολλές ψυχές ακόμα.
Δεν είναι ανεξήγητο να θεωρεί κανείς πως δύσκολα θα πάψουν να αισθάνονται την επιδραστική σκιά του “Le Grand Voyage” πάνω τους, καθώς ήταν το βήμα που σφυρηλάτησε κατά πολύ τη σύγχρονη ταυτότητα της μπάντας. Όντας πια, ξεκάθαρα, μια progressive rock μπάντα με στοιχεία post και metal, έχουν να αντιμετωπίσουν συνεχώς την πρόκληση της ανανέωσης και περισσότερο από αυτό της ουσιαστικής έκφρασης.
Σχετικά με το τελευταίο αυτό εγχείρημα, το νέο τους έργο επιχειρεί μια τρυφερή είσοδο στην κρυμμένη σημασία των πραγμάτων. Είναι μια απόπειρα που υποδηλώνει πως η σημασία των στιγμών μπορεί συχνά να ενισχύσει την πίστη και την συχνά απόκρυφη ομορφιά της ζωής. Αυτή η θέση θεώρησης που διάλεξαν για το “The Unseen” κάνει την αύρα του άλμπουμ να απλώνεται με μια γλυκιά θετική πρόθεση, μια κατευναστική μελαγχολία και μια ευγενική, συγκινητική νοσταλγία. Πάνω από αυτό το καλάθι εντυπώσεων, οι Γάλλοι καταφέρνουν για ακόμα μια φορά να προσθέσουν τις δικές τους έξυπνες και λειτουργικές λεπτομέρειες διαφοροποίησης και εκφραστικής εξέλιξης.
Η προφανής δεινότητα των δυναμικών τους εξακολουθεί να ξεφυλλίζει τα τραγούδια τους με μια αρμονία εξέλιξης και να προκαλεί τις εντυπώσεις των γραμμών στους στίχους. Ο ήχος τους είναι πλούσιος, τα βαριά ρυθμικά σε κάποιες στιγμές έχουν μια ηθελημένη τραχύτητα για να κουβαλήσουν όποιες αναγκαίες κορυφώσεις έρχονται να επιβληθούν. Οι διαθέσεις και τα χρώματα των τραγουδιών μετακινούν τις αισθήσεις του ακροατή σε διαφορετικές θέσεις, όμως η αίσθηση μιας λιγότερο εσχατολογικής και αρνητικής πρόθεσης είναι ξεκάθαρη. Τα ευρήματα που έχουν επιστρατευτεί είναι πάντα τόσο αποτελεσματικά όσο η μεταμόρφωση του έντονα ρυθμικού εναρκτήριου “Interlaced”, από το υπέροχο, σόλο σαξόφωνο.
Δεν ξέρω αν πρέπει να αντιμετωπίσω την ξεχωριστή περίπτωση του 12λεπτου “Spring” σαν την ανάπτυξη μιας αυτόνομης ιδέας στο πλαίσιο ενός πλουραλισμού που επιδιώκει το άλμπουμ ή σαν υπαινιγμό μιας νέας προοπτικής εξέλιξης για τη μπάντα. Πάντως η αίσθηση των απλωμένων Klone σε πιο οργανικά, post ambient χωράφια, κινεί αισθητά το πνεύμα του τραγουδιού που περιέχει κάποιους πολύ ενδιαφέροντες ήχους και στο κύριο, πρώτο μέρος του. Νωρίτερα βέβαια έχουμε βιώσει τη μπάντα να αναδύεται με όλους τους κυλίνδρους της στο ομότιτλο τραγούδι, να άγεται και να φέρεται με υπέροχα ντελικάτα ρυθμικά στο εθιστικό “Magnetic” και να στήνει μαεστρικά τη διπλωματική, ποιοτική ομορφιά του “After the Sun”, που θα μπορούσε εύκολα να παγιδέψει και έναν indie rock ακροατή.
Η στακάτη jazzy έναρξη του “Desire Line” είναι από τις πιο ιδιαίτερες στιγμές στο άλμπουμ και δικαιώνεται από την εξέλιξη που είναι αρμονικά πλούσια με μικρούς ελιγμούς γύρω από τον διαρκή ρυθμό του. Ακόμα μερικά απίθανα ρυθμικά, αγκαλιά με τις φωνητικές μελωδίες, σηκώνουν ψηλότερα το “Slow Down” μεταξύ των ατμοσφαιρικών του χωρίων με τους καμπανισμούς στις κιθάρες, μέχρι να πάρει τη σκυτάλη η πανέμορφη επαναλαμβανόμενη, τελική μελωδία του.
Οι Klone εξακολουθούν να εμπλουτίζουν με ευφυΐα αυτό το είδος φρέσκιας, οικονομικά προοδευτικής, πανοραμικής, σκληρής μουσικής που κάνουν, και έχουν έτσι ένα ιδανικό κοστούμι για θέματα που ψάχνουν την έγνοια και την εγρήγορση του ακροατή. Παραμένουν όμως προσιτά ψυχαγωγικοί, και αυτήν τη φορά με μια πρόθεση συμφιλίωσης και εναλλακτικής θέσης απέναντι σε κάθε σκοτάδι και φόβο αυτού του δύσκολου κόσμου.
Είδος: Progressive Rock
Εταιρεία: Pelagic Records
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 8 Νοεμβρίου 2024
