Ο James Douglas Morrison γεννήθηκε στη Μελβούρνη της Φλόριντα στις 8/12/1943 και πέθανε στις 3/7/1971 (Παρίσι). Υπήρξε στιχουργός, τραγουδοποιός, κινηματογραφιστής, συγγραφέας, ποιητής και ένας από τους πιο χαρισματικούς ερμηνευτές στην ιστορία της ροκ μουσικής. Στην παιδική του ηλικία, η οικογένειά του αναγκαζόταν να μετακομίζει τακτικά λόγω μεταθέσεων του πατέρα του, ο οποίος ήταν ανώτατος αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού των Η.Π.Α.. Ο Jim είχε ακόμα 2 αδέλφια, την Ανν Ρόμπιν και τον Άντριου (Άντυ) Λι.
Μεγαλώνοντας σ’ ένα αυστηρό και αυταρχικό οικογενειακό περιβάλλον, στην εφηβεία ανακάλυψε τα ναρκωτικά και το αλκοόλ. Παράλληλα, αν και ανυπάκουος, στο σχολείο διέπρεπε καθώς ήταν ιδιαίτερα ευφυής. Το 1961, μόλις αποφοίτησε από το γυμνάσιο μετακόμισε στους παππούδες του στην Φλόριντα (η οικογένειά του παρέμεινε στην Καλιφόρνια καθώς εκεί υπηρετούσε ο πατέρας του). Στη Φλόριντα, αποφοίτησε από το κολέγιο του Σεντ Πίτερσμπεργκ και συνέχισε στο Πολιτειακό Πανεπιστήμιο.
Το 1964 σπούδασε Θέατρο και Κινηματογράφο στο Πανεπιστήμιο UCLA του Λος Άντζελες. Κατά τη διάρκεια των σπουδών του δημιούργησε τις ταινίες, “First Love” και “Obscura”.
Από το σχολείο ακόμα, προκαλούσε τον θαυμασμό και την έκπληξη των συμμαθητών και των δασκάλων του. Εκκεντρικός, ευαίσθητος, ανήσυχο πνεύμα, αλλά και αυτοκαταστροφικός. Διάβαζε τόσο ασυνήθιστα και άγνωστα πράγματα, σχετικά με ψυχολογία, φιλοσοφία, ποίηση και τέχνες, πολιτικά δοκίμια του 15ου και 16ου αιώνα, που οι καθηγητές του έψαχναν στις τοπικές βιβλιοθήκες, για να διαπιστώσουν αν υπάρχουν τα βιβλία που ανέφερε ο Jim ή αν ήταν δημιούργημα της φαντασίας του.
Οι λογοτεχνικές του επιρροές, διαμόρφωσαν τη μουσική και το έργο του (Γάλλοι ποιητές όπως οι Κάρολος Μποντλέρ και Αρθούρος Ρεμπώ). Επίσης, επηρέασαν τον τρόπο σκέψης του Morrison οι συγγραφείς της γενιάς Μπητ, όπως ο Τζάκ Κερουάκ (o Jim ήθελε να βιώσει όσα αναγράφονται στο βιβλίο του “On The Road”). Ομοίως, το βιβλίο “Ταξίδι στο Τέλος της Νύχτας” του Γάλλου συγγραφέα Σελίν.
Το 1793, ο Άγγλος ποιητής William Blake έγραψε τους “Γάμους του ουρανού και της κόλασης” (“Marriage of heaven and hell”). Ο Blake, εκτός από ποιητής, ήταν ζωγράφος, χαράκτης και μυστικιστής. Διατηρούσε με τη γυναίκα του τυπογραφείο. Ακόμα και σήμερα, πολλά σχέδιά του χρησιμοποιούνται σε εξώφυλλα βιβλίων και δίσκων. Σύμφωνα με τον Blake, “Αν ανοίξουν οι πύλες της αντίληψης, δηλαδή οι περιοχές του ασυνείδητου, θα εμφανιστούν στον άνθρωπο τα πάντα όπως είναι, στο άπειρο” (στίχοι: “if the doors of perception were cleansed, everything would appear to man as it is, infinite”). Οι παραπάνω στίχοι ενέπνευσαν τον Άντλους Χάξλεϋ και έγραψε το βιβλίο “Οι Πύλες της Ενόρασης” (“The Doors of Perception”) το 1954.
Ο Morrison είχε τόσο πάθος, που είχε γράψει πάνω από 2.000 σελίδες με ποιήματα, στίχους και θεατρικά σενάρια. Πολλές φορές μάλιστα, τα διάβαζε σε καλλιτέχνες στην Παραλία Venice. Εκεί συνάντησε και πάλι το συμφοιτητή του Ray Manzarek (πλήκτρα), ο οποίος ενθουσιάστηκε από τους στίχους του Jim. Πολύ σύντομα προστέθηκαν στην παρέα τους, οι John Densmore (ντραμς) και Robby Krieger (κιθάρα). Μία ασυνήθιστη σύνθεση, χωρίς μπάσο, το οποίο κάλυψαν τα keyboards του Μάνζαρεκ, χρησιμοποιώντας τον πρωτοεμφανιζόμενο ήχο του Fender Rhodes ηλεκτρικού πιάνου. Έτσι σε ηλικία 22 ετών ο Jim, δημιούργησε τους θρυλικούς The Doors, εμπνευσμένος από τον τίτλο του βιβλίου του Αντλους Χάξλεϋ.
Κάπου εκεί τους άκουσε ο τεράστιος Arthur Lee (των Love) και με προτροπή του, υπέγραψαν με τη δισκογραφική εταιρεία Elektra. Τα πρώτα single ήταν τα “Break On Through” και το “Light My Fire” (Νο1 τον Ιούνιο του 1967). Το φθινόπωρο ήταν καλεσμένοι στο Show του Ed Sullivan. O Sullivan είχε θέσει ως προϋπόθεση της εμφάνισής τους να αλλάξουν τη λέξη “High” του “Light My Fire” που παρέπεμπε σε χρήση ναρκωτικών ουσιών. Το γκρουπ συμφώνησε, αλλά την ώρα του live ο Jim δεν το έκανε. Ο παρουσιαστής παρεξηγήθηκε και ο Μοrrison απάντησε: “Ε και τι έγινε; Το show έγινε ήδη!”.
Ο πρώτος δίσκος του γκρουπ, με τίτλο “The Doors” κυκλοφόρησε 4/1/1967 και το άλμπουμ “Strange Days” (25/9) την ίδια χρονιά, κάνοντας τους Doors μια από τις πιο διάσημες ροκ μπάντες όλων των εποχών. Ακολούθησε το “Waiting For The Sun” τον Ιούλιο του 1968 και ο 4ος δίσκος τους “The Soft Parade” τον Ιούλιο του 1969.
Στις συναυλίες τους support ήταν συγκροτήματα όπως οι Who, Steppenwolf, Jefferson Airplane, Iron Butterfly κλπ. Ο Morrison κατάφερνε να καθηλώνει το πλήθος με τον εκρηκτικό τρόπο ερμηνείας του. Πέταγε το μικρόφωνο, το χρησιμοποιούσε σαν φαλλό, ούρλιαζε, έβριζε, ήταν πάντα μεθυσμένος. Επί σκηνής προκαλούσε τη συντηρητική κοινωνία της Αμερικής. Κατέβαζε τα παντελόνια του, έπεφτε κάτω, λιποθυμούσε, έκανε μιμήσεις της σεξουαλικής πράξης και πολλά άλλα.
Στις ζωντανές εμφανίσεις των Doors γινόταν χαμός. Η σκηνή που έπαιζαν ήταν σαν πεδίο μάχης. Όλες οι συναυλίες τους ήταν επεισοδιακές και πολλές δεν τελείωναν καν. Σε πολλές συναυλίες έπαιζαν περικυκλωμένοι από αστυνομικούς, όπως στην “New Haven Arena” του Κονέκτικατ, όπου η συναυλία δεν τελείωσε ποτέ γιατί συνέλαβαν τον Morrison για διατάραξη κοινής ησυχίας, αντίσταση κατά της αρχής και ανήθικη επίδειξη.
Στο “Hi-Corbett Field Baseball Stadium” της Τούσον, ο Μόρισον κάλεσε το πλήθος να ανέβει στη σκηνή για να καπνίσουν “τσιγάρο”… και μετά έγινε πανηγύρι…
Στο “Dinner Key Auditorium” του Μαϊάμι, ο Morrison παρουσιάστηκε στη σκηνή μεθυσμένος και ιδιαίτερα προκλητικός (συνελήφθη γιατί έδειχνε τα γεννητικά του όργανα στο κοινό). Πολλές από τις προγραμματισμένες εμφανίσεις της περιοδείας ακυρώθηκαν από τις τοπικές αστυνομικές αρχές, ενώ σε όσες έπαιξαν οι δυνάμεις ασφαλείας ήταν σε επιφυλακή.
O Jim πριν γίνει διάσημος γνώρισε την Πάμελα Σούζαν Κούρσον, η οποία τον ενθάρρυνε να ασχοληθεί περισσότερο με την ποίηση. Έτσι εξέδωσε μόνος του το 1969 δύο ποιητικές συλλογές τους “Κυρίους” και “Τα νέα πλάσματα”. Τα δύο αυτά έργα ήταν αφιερωμένα στην ίδια. Η σχέση τους ήταν θυελλώδης, με συχνούς τσακωμούς, καθώς ο Jim έκανε συχνά σεξ με θαυμάστριες, αλλά και με διασημότητες όπως τη Nico (των Velvet Underground), τη Grace Slick (των Jefferson Airplane), τη Janis Joplin κλπ.
Στη συνέχεια κυκλοφόρησε ο δίσκος “Morrison Hotel” (9/2/1970) και το “Absolutely Live” (20/7/1970). Τον Απρίλιο του 1971 κυκλοφόρησε το τελευταίο studio album με τίτλο “L.A. Woman” με την επιπλέον συμμετοχή του κιθαρίστα Μαρκ Μπένο και του μπασίστα Τζέρι Σεφ.
Τη χρονιά εκείνη ζούσε στο Παρίσι σε ένα διαμέρισμα με την Πάμελα Κούρσον, με στόχο να απεξαρτηθεί από τα ναρκωτικά. Όμως ήταν καταθλιπτικός και υπέκυψε στους εθισμούς του. Στο Παρίσι έκανε και την τελευταία του ηχογράφηση σε στούντιο με δυο Αμερικανούς “μουσικούς του δρόμου”, την οποία ο Μάνζαρεκ χαρακτήρησε ως “ασυναρτησίες μεθυσμένων” (το κομμάτι “Orange County Suite” υπάρχει στο bootleg “Lost Paris Tapes”).
Ο Jim Morrison βρέθηκε νεκρός (3/7/1971) στη μπανιέρα του σπιτιού από τη σύντροφό του. Ήταν μόλις 27 ετών. Πέθανε από αιμορραγία αφού εισέπνευσε ηρωίνη νομίζοντας πως είναι κοκαΐνη. Η μοναδική μάρτυρας ήταν η Σούζαν, η οποία αποκοιμήθηκε και δεν μπόρεσε να καλέσει για ιατρική βοήθεια. Τρείς μήνες μετά βρέθηκε και η ίδια νεκρή με ακριβώς τον ίδιο τρόπο. Την περίοδο του θανάτου του, εκκρεμούσαν εναντίον του περίπου 20 αγωγές πατρότητας. Η ζωή του Morrison απασχόλησε τον κινηματογράφο 3 φορές (στην τελευταία ταινία αφηγητής είναι ο Johnny Depp).
“ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΔΑΙΜΟΝΑ ΕΑΥΤΟΥ”
Στην επική ποίηση, οι δαίμονες αποτελούσαν θεότητες που ζουν μέσα σε κάθε άνθρωπο από τη ζωή ως το θάνατο. Ο Ησίοδος αναφέρει πως οι δαίμονες είναι ψυχές του «Χρυσού Γένους», που θεοποιήθηκαν με προσταγή του Δία, προκειμένου να προστατεύουν τους ανθρώπους (ευδαιμονία, αυτός που έχει την εύνοια του δαίμονα).
Η παραπάνω επιγραφή, είναι χαραγμένη στον τάφο του Jim Morrison, στο κοιμητήριο “Père Lachaise” στο Παρίσι. “Πράττω κατά τον δαίμονα εαυτού”: Σημαίνει ότι ενεργούσε στη ζωή του σύμφωνα με όσα του έλεγε η συνείδησή του, ο προσωπικός του Θεός – προστάτης, ο φύλακας άγγελός του!
Κείμενο: Κώστας Νασόπουλος
