[Γράφει ο Άγγελος Χόντζιας]
Τελικά εμείς οι Έλληνες μεταλλάδες πρέπει να έχουμε διχασμένη προσωπικότητα, αλλιώς δεν εξηγούνται σχόλια του τύπου “πάλι Priest και Maiden θα δούμε;” ή “δεν μπορούν να φέρουν κάποιο άλλο σχήμα, πέρα από αυτούς τους ίδιους;”. Απλά γελάω με τέτοια σχόλια και απαντάω “ναι ρε, πάλι Maiden και Priest θα δούμε και αν γίνεται να τους βλέπουμε κάθε χρόνο είναι ευλογία”. Με αυτές τις σκέψεις και μην έχοντας συνέλθει ακόμη από την χθεσινή συναυλιακή κραιπάλη των Judas Priest, ξεκίνησα για την Αθήνα και το Ο.Α.Κ.Α. εκεί όπου η ίσως μεγαλύτερη heavy metal μπάντα του κόσμου Iron Maiden (και λέω ίσως, γιατί κάποιοι πιστεύουν ότι είναι οι Metallica) θα εμφανίζονταν στα πλαίσια της Legacy Of The Beast World Tour 2022, σε ένα από τα εντυπωσιακότερα show, όπως έλεγαν και οι ίδιοι. Μπόλικος καφές, νερό και κάτι να τσιμπήσουμε στο δρόμο, κάποια από τα απαραίτητα αξεσουάρ και ο δρόμος Σχηματάρι-Αθήνα και πίσω Σχηματάρι μοιάζει να γίνεται σε αυτόματο πιλότο από το έρμο το αυτοκινητάκι μου.
Ήμουν σχετικά νωρίς έξω από το Ο.Α.Κ.Α. και είχα τον χρόνο να χαζέψω το merch, να βρω το μπαρ, να συναντήσω φίλους που είχα καιρό να δω και να μιλήσουμε για τα συναυλιακά δρώμενα στη χώρα μας. Για τους Lord Of The Lost δεν ήξερα και πολλά, καθώς πρόκειται για μία μπάντα που εμφανίστηκε πρόσφατα και η αλήθεια είναι ότι έχει εκπλήξει το μεταλλικό κόσμο με τις δουλειές της. Όπως έλεγε λοιπόν το πρόγραμμα, οι Γερμανοί gothic metallers βγήκαν στη σκηνή στις 18:30 και είχαν ακριβώς μισή ώρα στη διάθεσή τους να ξεσηκώσουν το κοινό, δύσκολο κομμάτι όταν από κάτω οι οπαδοί περίμεναν με ανυπομονησία τους Maiden. Εγώ πάντως είδα μια μπάντα με αρκετή ενέργεια, με θράσος και καλοδουλεμένη, που μάλλον κατάφερε να συγκινήσει τους Έλληνες θεατές και να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για μία ακόμη εξαιρετική βραδιά. Ωραία κοστούμια που ταίριαζαν με το στυλ της μπάντας, αεικίνητος frontman που έδινε το σύνθημα και ο κόσμος το αποδεχόταν και ένας ήχος μεταξύ Rammstein και Paradise Lost, κατάφεραν να ξεσηκώσουν ένα ομολογουμένως δύσκολο κοινό και να περάσουμε πολύ καλά για το μισάωρο που τους αναλογούσε. Πολύ καλό show από τους Γερμανούς, που δείχνουν να έχουν πάρει στα σοβαρά την λέξη επιτυχία και μάλλον δεν θα αργήσει να έρθει με τέτοιες εμφανίσεις.
Lord of the Lost setlist:
Drag Me To Hell
Born With A Broken Heart
Under The Sun
The Heartbeat Of The Devil
Die Tomorrow
Loreley
On This Rock I Will Build My Church
[Γράφει ο Πελοπίδας Χελάς]
Η τρέλα δεν πάει στα βουνά αλλά στην εμφάνιση των Airbourne. Από αυτή είχαν άφθονη οι Αυστραλοί και φοβερή ενέργεια, καταφέρνοντας στα 50 λεπτά που τους αντιστοιχούσαν να διασκεδάσουν το κοινό και να κάνουν υποφερτό τον ακόμα καυτό ήλιο καθώς και την αναμονή για την εμφάνιση των Iron Maiden. Για όποιον δεν τους γνωρίζει, η φράση κλειδί που περιγράφει την μουσική τους είναι AC/DC, οπότε η κατανάλωση μπίρας αυξήθηκε αρκετά κατά τη διάρκεια του setlist τους. Το κοινό ανταποκρίθηκε και χάρισε αρκετές φορές το χειροκρότημά του, ήδη από τα δύο πρώτα τραγούδια, πράγμα λογικό αφού σαν συγκρότημα ταίριαζε πιο πολύ στην ημέρα σε αντίθεση με τους Lord of the Lost.
Προβλήματα στον ήχο δεν υπήρχαν που να χαλούσαν την απόδοση των Αυστραλών, αν εξαιρέσεις κάτι αυξομειώσεις στην ένταση του ήχου. Οι Airbourne δεν έβαλαν κώλο κάτω, άλλαζαν συνέχεια θέσεις και ειδικά ο τραγουδιστής Joel O’Keeffe αποδείχθηκε μεγάλη σβούρα. Μας αποκάλεσε αρκετές φορές crazy malakes και μοίρασε αρκετά νερά και μπύρες στις πρώτες σειρές. Όλα ωραία και καλά ήταν, το τέλος βρήκε τους Αυστραλούς χαρούμενους για την αποδοχή του κοινού, αλλά ήδη το μυαλό μας ήταν στο τι θα βλέπαμε και θα ακούγαμε στη συνέχεια.
Airbourne setlist:
Ready to Rock
Back in the Game
Girls in Black
Burnout the Nitro
Boneshaker
Breakin’ Outta Hell
Live It Up
Raise the Flag
Runnin’ Wild
[Γράφει ο Σταύρος Βλάχος]
Η εμφάνιση των Iron Maiden στην Αθήνα μετά από 4 χρόνια (παρά κάτι ημέρες) και εκείνη τη «μαγική» βραδιά στη Μαλακάσα, 20ή νύχτα του Ιουλίου του 2018, είχε εξ’ αρχής όλες τις προϋποθέσεις και τους οιωνούς να είναι μία αξέχαστη συναυλιακή εμπειρία.
Το διάστημα μεγάλο, η αναμονή και η λαχτάρα πολλαπλάσια και εδώ και μήνες η «τροφοδότηση» της συναυλίας διαδικτυακά, ενέτεινε την ανυπομονησία, έκδηλα αποτυπωμένη στα σχόλια των οπαδών στα ΜΚΔ, ιδιαίτερα όσο πλησίαζε η μέρα.
Ήρθε η ώρα λοιπόν, χθες βράδυ, και το χαώδες Ο.Α.Κ.Α. ήταν έτοιμο, με την σκηνή γιγαντώδη, να σε «τραβάει» με απορία και προσδοκία στο «μέλλον» της συγκεκριμένης νύχτας.
Έχοντας αναζητήσει το setlist, είχα λιγάκι «ξενερώσει», αλλά τελικά (συνολικά) δεν έπαιξε ρόλο.
Η είσοδος βέβαια με την τριάδα του τελευταίου τους δίσκου “Senjutsu”, “Stratego” και “The Writing on the Wall”, ενδεχομένως «στρατηγική» επιλογή για να έχουν το υπόλοιπο μπροστά τους βράδυ για τις σημαντικότερες και γνωστότερες συνθέσεις τους, δεν απέδωσε την αναμενόμενη, ίσως, ενθουσιώδη είσοδό τους, όπως με κάποιο πιο «ανεβαστικό» του «σαμουράι» κομμάτι. Μόλις στο “The Writing on the Wall”, άρχισε αρκετά εντονότερα να συμμετέχει ο πολύς κόσμος.
Το αντίθετο που έλαβε χώρα όμως στη συνέχεια, με την επόμενη πεντάδα των “Revelations”, “Blood Brothers”, “Sign of the Cross”, “Flight of Icarus” και “Fear of the Dark”.
Ο πρώτος χαμός ήταν αρχικά σε μία από τις σημαντικότερες συνθέσεις τους, το “Revelations”. Ο κόσμος ξεσηκώθηκε και ο παλμός σε αρένα και κερκίδες ήταν σημαντικός. Ο ήχος ήταν καλός, σε ένα «χαώδες» στάδιο, και παρότι η ατμόσφαιρα δεν μπορούσε, δικαιολογημένα, να προσεγγίσει την προ τετραετίας στη Μαλακάσα (λόγω «στενότητας» και «οικογενειακής» ατμόσφαιρας, στη μόνη συναυλία δε που ένιωσα να κινδυνεύω), όλοι φαίνονταν να απολαμβάνουν μία τεράστια μπάντα που έχει ακόμα να δώσει (και) συναυλιακά και βρισκόταν σε ικανοποιητική κατάσταση, τηρουμένων των αναλογιών.
Και αν οι ρυθμοί «πέσανε» (λίγο) στα “Blood Brothers”, “Sign of the Cross”, ήταν η ηρεμία πριν τη «μπόρα» των “Flight of Icarus” και “Fear of the Dark”. Ιδίως το δεύτερο, άκρως «εύφορο» συναυλιακά κομμάτι, ήταν το highlight της βραδιάς, μαζί με το “Revelations” στιγμές που δημιουργούν μνήμες και μελλοντικές….«μεταλλικές» ιστορίες σε συζητήσεις.
[Γράφει ο Νίκος Κορέτσης]
Οι Soundcheck-ιανοί ήμασταν διασκορπισμένοι ολούθε μέσα στο γήπεδο, παρακολουθώντας το live από διαφορετικές οπτικές γωνίες (ζούμε ανάμεσά σας).
Από τη θύρα 9 στις κερκίδες όπου βρισκόμουν, οι πνευματικές εμπειρίες διαδέχονταν η μία την άλλη και μετά το “Fear of the Dark” (του ενός και μοναδικού Dickinson. Δεν υπάρχει δεύτερος), έρχεται το αιώνιο έπος “Hallowed Be Thy Name” να «κλείσει» ακόμη περισσότερο την ήδη βραχνιασμένη φωνή. Τί και αν δε βγαίνει ποτέ από το setlist, προτρέποντας αρκετούς προς τη γκρίνια; Ακόμη και αν έβγαινε, πάντα θα βρίσκονταν τρόποι για να γκρινιάξει κάποιος. Φαντάσου σε συναυλία των Maiden να μην άκουγες ξανά το: “Woe to you oh Earth and Sea…”, που μας εισήγαγε στο “Number of the Beast”. Και κάπου εκεί, «χαλάει το γλυκό» με ένα καπνογόνο να ανάβει ακριβώς μπροστά στη σκηνή και τον Dickinson να αποχωρεί από τη σκηνή βρίζοντας χυδαία (Greek cunt, fuck you και άλλα τέτοια όμορφα) τον συγκεκριμένο “metalhead” και τους υπόλοιπους να συνεχίζουν να παίζουν το κομμάτι. Επανήλθε μετά από λίγα δευτερόπτα αλλά η μπάντα έχει «χαθεί» και ο Dickinson τραγουδάει εντελώς εκτός χρόνου. Οι Maiden «ξαναβρίσκονται» στη μέση του κομματιού με την αίσθηση της αμηχανίας (τουλάχιστον εκεί που βρισκόμουν εγώ) να είναι ακόμη υπαρκτή. Δεν πειράζει όμως γιατί είναι τέτοια η δυναμική της μπάντας που όπου κι αν πας ό,τι κι αν κάνεις οι Iron Maiden θα σε «πιάσουν», κλείνοντας με το ομώνυμο κομμάτι το κυρίως μέρος του show.
Μικρή παύση και οι Βρετανοί επανέρχονται για το 1ο encore με τα άκρως «συναυλιακά» “The Trooper”, “The Clansman” και “Run to the Hills”. Μπάντα και κοινό γίνονται «ένα» ξεχνώντας το ατυχές περιστατικό, άσχετα αν οι ίδιοι δε φάνηκε να το ξεχνούν, με τον Bruce να προβαίνει σε κάποιες χειρονομίες κατά τη διάρκεια του “The Trooper” και δύο γιγάντια κ@λοδάχτυλα να εμφανίζονται για λίγο στις οθόνες στο τέλος του κομματιού.
Ποιος δίνει σημασία σε αυτά όταν ακούγεται ο λόγος του Winston Churchill και στο “we will never surrender” και τις πρώτες νότες του “Aces High” σου σηκώνεται ό,τι είχε μείνει κάτω μέχρι τώρα. Μιλάμε για ένα από τα πιο απαιτητικά κομμάτια των Maiden, τόσο μουσικά όσο και φωνητικά, και το είπαν τελευταίο οι αθεόφοβοι. Δε νομίζω να νοιάστηκε και κανείς που το έπαιξαν λίγο πιο αργά. Φίλε αναγνώστη μιλάμε για 65 χρονών ανθρώπους οι οποίοι «όργωναν» τη σκηνή λες και ήταν 30άρηδες. Ο δε «μετρονόμος» (ο McBrain ρε) είναι 70. Πες το δυνατά να το ακούσεις. 70 χρονών και δεν παίζει τραγούδια για αναμμένους αναπτήρες. Όσο για τον Dickinson, και μόνο που στα 64 του αλωνίζει πάνω – κάτω τη σκηνή, και μετά την περιπέτεια υγείας που πέρασε, και έχει αυτή την απόδοση, μόνο «παράσημο» μπορεί να του απονεμηθεί. Πράγμα που δεν ισχύει για την κίνησή του να αποχωρήσει αμέσως μετά το τέλος του σετ, χαιρετώντας εντελώς τυπικά το κοινό. Το ότι ένας ή μια μερίδα του κοινού ήταν μ@λ@κες, δε σημαίνει πως οι σχεδόν 50.000 φίλοι της μπάντας που ήρθαν στο ΟΑΚΑ είναι το ίδιο.
Iron Maiden setlist:
Intro: Doctor Doctor (UFO song)
Senjutsu
Stratego
The Writing on the Wall
Revelations
Blood Brothers
Sign of the Cross
Flight of Icarus
Fear of the Dark
Hallowed Be Thy Name
The Number of the Beast
Iron Maiden
Encore I:
The Trooper
The Clansman
Run to the Hills
Encore II:
Intro: Churchill’s Speech
Aces High
Outro: Always Look on the Bright Side of Life (Monty Python’s song)
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
[Γράφει ο Άγγελος Χόντζιας]
Κάνοντας τον απολογισμό της χθεσινής μου εμπειρίας, μπορώ να πω ότι είδαμε μία πολύ καλή ως εξαιρετική πρώτη παρουσία των Lord Of The Lost και των Airbourne στη χώρα μας, μία καταπληκτική απόδοση της μηχανής που ονομάζεται Iron Maiden και τέλος κάποια μελανά σημεία που τείνουν να γίνουν συναυλιακή πραγματικότητα και δεν έχουν να κάνουν με το οπτικοακουστικό κομμάτι. Απαράδεκτη η συμπεριφορά μερικών οπαδών να ανάψουν καπνογόνα με κίνδυνο να αρπάξουν φωτιά οι εξέδρες που ήταν γεμάτες κόσμο και όταν τους έγιναν συστάσεις να απωθήσουν βίαια το προσωπικό ασφαλείας, και από την άλλη απαράδεκτη και η συμπεριφορά του αγαπημένου μας Βρασίδα να βρίσει εν ώρα τραγουδιού και να παρατήσει το κουπλέ στη μέση, χάνοντας το δίκιο του. Ίσως κάποια στιγμή σταματήσουν όλα αυτά, όταν όλοι εμείς οι υπόλοιποι διώξουμε με τον τρόπο μας τέτοιες συμπεριφορές και αυτούς που τις υιοθετούν. Κατά τα άλλα, νομίζω ότι παρακολουθήσαμε ακόμη μία πλήρη εμφάνιση της ίσως καλύτερης heavy metal μπάντας του κόσμου και εννοείται ότι τους θέλουμε και του χρόνου εδώ.
[Γράφει ο Νίκος Κορέτσης]
Τελειώνοντας και κάνοντας ένα γενικό σχόλιο, θέλω να πω πως περίμενα αυτό το live 24 ολόκληρα χρόνια. Αυτά τα «είδα Maiden το ‘88», «τους έχω δει σε καλύτερη φάση», «μα, ήταν setlist αυτό;», τα σέβομαι αλλά πραγματικά μου είναι παντελώς αδιάφορα. Το ότι παρακολούθησα μια μπάντα συνώνυμη του heavy metal με ένα χαμόγελο συνεχώς «καρφωμένο» στη μούρη μου, το ότι υπήρχαν πάρα πολλά παιδιά με τους γονείς τους και βίωσαν αυτό το live ως συνεχιστές της μουσικής μας και το ότι ανατρίχιασα στη σκέψη πως οι Iron Maiden είναι μία από τις ελάχιστες πλέον πραγματικά τεράστιες μπάντες, με έκανε να παραβλέψω όλα τα υπόλοιπα. Να τα παραβλέψω όχι όμως εντελώς.
Αυτό το χάλι με τα καπνογόνα στις heavy metal συναυλίες πρέπει να σταματήσει. Δηλαδή είσαι πιο μεταλλάς εσύ που ανάβεις καπνογόνο; Είναι επικίνδυνο ρε μλκς, τί δεν καταλαβαίνετε; Τί ρωτάω όμως, όταν τα καπνογόνα πήγαιναν κι έρχονταν στη Μαλακάσα ανάμεσα στα πεύκα; Από την άλλη θεωρώ κάπως υπερβολική την αντίδραση του «Βρασίδα» όμως και πάλι δεν είναι κάτι άγνωστο για αυτόν. Το έχει κάνει σε πολλές άλλες συναυλίες.
Στο δια ταύτα, όλη την εμπειρία την εξέλαβα σαν μια παγωμένη μπύρα της οποίας η τελευταία γουλιά είχε κάπως ζεσταθεί. Who gives a fuck? Την πετάω και παραγγέλνω άλλη. Δεν ξέρω αν το έχετε καταλάβει αλλά ζήσαμε μεγάλες στιγμές χθες. Σιγά μην αφήσουμε «μια γουλιά ζεσταμένη μπύρα» να μας τις χαλάσει. Up The Irons ρε!!!
[Γράφει ο Σταύρος Βλάχος]
Στον απολογισμό της εμφάνισης των Maiden, δύο είναι τα σημεία που θεωρώ οφείλω να σταθώ:
α) Το περιστατικό με το καπνογόνο.
Δε θα μπορούσε να θεωρηθεί ούτε σαν αστείο περί εκδίκησης, που δεν πρόκειται ποτέ να αποδώσει το “Alexander the Great” στη χώρα μας, η απερισκεψία (sic) που ξεκίνησε και ευθύνεται σε συντριπτικό ποσοστό για τη δημιουργία του όλου θέματος. Είναι πρωτίστως επικίνδυνο και, όπως φαίνεται και σε βίντεο που κυκλοφορεί, δεν γίνεται να τραγουδήσεις όταν τρως ένα σύννεφο καπνού «στη μάπα». Μπορεί άλλωστε να επικαλεσθεί θέμα επαγγελματισμού ως προς το αποτέλεσμα. Δεν μπορούν να συνεχίζονται τέτοια φαινόμενα, που μόνο αρνητικό αντίκτυπο μπορεί να έχουν σε μη λελογισμένη και επικίνδυνη χρήση, για την εικόνα των οπαδών μας και το συναυλιακό μας επίπεδο.
Από εκεί και πέρα, δεν κρύβω ότι πέρασε από το μυαλό μου η περιγραφείσα σκηνή κατά την συναυλία των Bauhaus. Έμελλε οι δύο, μάλλον, σημαντικότερες συναυλίες του καλοκαιριού, σε διαφορετικά «ηχητικά κοινά», να «σημαδευτούν» από μία παρόμοια σκηνή. Μία μπάντα επαγγελματιών να συνεχίζει να παίζει, όσο οι frontmen αποχωρούσαν από τη σκηνή. Κι αν ο κοινός νους δεν δικαιολόγησε τότε τον Peter Murphy, δεν ξέρω γιατί θα έπρεπε να το κάνω για τον λατρεμένο Bruce, όσα δίκια, αντικειμενικά, κι αν είχε.
Αν δε η απόδοση, κατά την επιστροφή του, με το να είναι εκτός «κλίματος» στο υπόλοιπο κομμάτι, ήταν εσκεμμένη, θα πρόκειται για ένα πολύ λυπηρό γεγονός. Προσωπικά, δεν αντιμετωπίζω τον Bruce όπως τον μέσο τραγουδιστή heavy metal μπάντας, γι’ αυτό και στέκομαι περισσότερο στο δικό του «μέρος». Τον «κρίνω» ως Ιστορικό, Πιλότο, καλλιτέχνη που έκανε μία παγκόσμια περιοδεία με show λόγου. Γι’ αυτό και οι απαιτήσεις μου είναι πολύ υψηλότερες. Θεωρώ θα μπορούσε να το χειριστεί πολύ καλύτερα, χωρίς να μπορώ να τον ψέξω ιδιαίτερα όμως. (Τα μεσαία δε δάχτυλα, που φιγουράρισαν κάποια στιγμή στις γιγαντοοθόνες, δεν ξέρω ποιου κακόγουστη ιδέα υπήρξαν, καθώς ούτε σαν αντίδραση προς λίγα άτομα δεν μπορούν να λογισθούν!!!!).
β) Η εικόνα της διοργάνωσης.
Εξεπλάγην θετικά με τη συνολική εικόνα και ιδιαίτερα με την φαινόμενη οργάνωση σε όλους τους χώρους, όπου πάντα υπήρχαν άνθρωποι να ενημερώσουν και διευκολύνουν, που μαζί με την ενδελεχή ενημέρωση προ του event, συνέδραμαν στο να είναι η πρόσβαση και η αποχώρηση, αρκετά ρυθμισμένες.
Αρνητικό όμως είναι το πρόσημο, στην επιλογή να μην υπάρχουν απλά εισιτήρια αρένας και κερκίδας. Η «διαβάθμιση» της αρένας σε Α και Β, με την υποψία (με επιφύλαξη καθώς δεν έβλεπα, όπως ενημερώθηκα από φίλους, ήταν δυσανάλογα μοιρασμένος ο χώρος της Α σε σχέση με τη Β) «ανομοιογένειας», δυσχέρανε πολύ την παρακολούθηση των πίσω θεατών, οι οποίοι την ώρα του event, κλήθηκαν να καταβάλουν το ποσό των 85 ευρώ. Όμως, λόγω των ανωτέρω και του «αντίσκηνου» που είχε στηθεί στο χώρο των ηχοληπτών (κατανοητή η ζέστη και ο ήλιος του απογεύματος και η προφύλαξη των τεχνικών, μη κατανοητό γιατί πρέπει να υπάρχει και το βράδυ), ο κόσμος που έφτανε μέχρι το τέλος της αρένας δε μπορούσε να παρακολουθήσει τίποτα πλέον της γιγαντοοθόνης. (Ναι, υπάρχουν και δικαιολογημένοι που για οικογενειακούς λόγους προσέρχονται αργά και όταν δίνουν το υψηλό ανωτέρω αντίτιμο, θεωρώ δικαιούνται καλύτερες συνθήκες).
Συνοψίζοντας πάντως, η συνολική εικόνα, και η μουσική και η οργανωτική, εκτιμάται ικανοποίησαν τον πολύ κόσμο που επέλεξε Ο.Α.Κ.Α..
