Μπορεί ο καυτός νότος να παράγει σκοτεινή μουσική ή αυτό είναι προνόμιο του παγωμένου βορά; Αυτό το ερώτημα ταλάνιζε τους περισσότερους κάπου στις αρχές των ’90 όταν οι πρώτες μπάντες της νότιας Eυρώπης έβγαιναν δειλά δειλά στο προσκήνιο. Σήμερα όλα αυτά έχουνε εμφατικά απαντηθεί θετικά, με τους Ισπανούς Golgotha να βάζουν και αυτοί το λιθαράκι τους από το 1994 (πρώτο EP) και σήμερα να δηλώνουν παρόντες παρουσιάζοντας το 6ο album τους “Spreading the wings of hope”.
Με ηγέτη, δημιουργό και συνθέτη τον κιθαρίστα Vicente J. Paya (το μόνο εναπομένον μέλος από την ημέρα ίδρυσης) το line up άλλαξε αρκετές φορές για να σταθεροποιηθεί πλέον στους: Maria J. Llado (Φωνητικά, με συμμετοχή στους στίχους), Andrew Espinosa (Μπάσο, φωνητικά), Tomeu Crespi (Ντραμς) και Dan Garcia (Κιθάρες). Οι συχνές ανακατατάξεις όλα αυτά τα χρόνια είχαν σαν αποτέλεσμα μικρά και μεγάλα χρονικά κενά ανάμεσα στα album δημιουργώντας ερωτηματικά για την ύπαρξη και την εν γένει πορεία της μπάντας..
Από τις πρώτες νότες των πλήκτρων του “For every tear” η υποβλητική ατμόσφαιρα εξαπλώνεται σταδιακά με μια ποικιλία ήχων και τα death φωνητικά να εναλλάσσονται σε απόλυτη ισορροπία με τα “καθαρά”, απόκοσμα της Llado, δίνοντας τον τόνο. Σε αντίθεση με τους τυπικούς doom ρυθμούς, οι Golgotha δεν κινούνται σε “ταχύτητες” My Dying Bride αλλά μάλλον σε αυτές των πρώτων κυκλοφοριών των Paradise Lost. Αυτήν η μελαγχολική gothic αισθητική θα γίνει ακόμη περισσότερο αντιληπτή με το “Gilded cage” όπου ο βαρύς ακατέργαστος ήχος, συμπορεύεται με μια έξυπνη εναλλαγή πλήκτρων και μελωδικών κιθαριστικών solo, διαδοχικές ορχηστρικές εμπνεύσεις που θα ανεβάσουν κατακόρυφα τις εντάσεις.
Το “ A solitary soul” συνεχίζει το ταξίδι στην ομιχλώδη σκοτεινιά και την αιθέρια γυναικεία φωνή να “στρώνει το χαλί” στις εκρήξεις των οργισμένων “απαντήσεων” του Espinosa για να αποτυπώσουν με τον καλύτερο τρόπο την περιπλάνηση της “μοναχικής ψυχής”. Με πανομοιότυπο τρόπο θα “ξεδιπλωθεί” και το “Hear their cries”, και είναι πραγματικά σεμιναριακός ο τρόπος με τον οποίο η μπάντα καταφέρνει να “δημιουργήσει” σε ένα σκοτεινό doom περιβάλλον χωρίς μακρόσυρτα αργά βασανιστικά riffs αλλά με ογκώδη επαναλαμβανόμενα, απόλυτα ταιριαστά στο ύφος που θέλει να προσδώσει.
Οι εναλλαγές ήχων και διαθέσεων προχωράνε ακάθεκτες με το εμβληματικό “Human Vultures”. Πότε ο πόνος και η απελπισία πότε η οργή και το μίσος θα ντύσουν ένα “συγκινητικό” πόνημα με πανέμορφες μελωδίες που θα έρθουν να “φωλιάσουν” στη μνήμη από το πρώτο κιόλας άκουσμα. Μέσα σε καταιγιστικούς “πυροβολισμούς” τυμπάνων η Llado συνεχίζει αγέρωχη και απερίσπαστη το “δρόμο” της, απαγγέλει, καταγγέλλει, θρηνεί. Η παρουσία και η συμβολή της στο αποτέλεσμα είναι ομολογουμένως καθοριστική.
Το “δράμα” που τόσο περίτεχνα σχεδίασε και υλοποίησε ο Paya συνεχίζεται στο ίδιο τέμπο στο “Closed heart”, με τα συναισθήματα να ψάχνουν καταφύγιο όταν τα πάντα φαίνονται ερειπωμένα. Το ομώνυμο κομμάτι θα έρθει με τη σειρά του να δώσει το στίγμα και την πίστη της μπάντας: “Πρέπει πάντα να έχουμε ανοιχτή την καρδιά μας στην ελπίδα καθώς πάντα υπάρχει η πιθανότητα της βελτίωσης”. Οι Golgotha δεν ψάχνουν σε άλλους κόσμους ερωτήματα ούτε αποφεύγουν την πραγματικότητα αλλά “σκάβουν” στα βαθύτερα επίπεδα της ψυχής για να προβληματιστούν και να αντιμετωπίσουν όψεις της καθημερινότητας. Οι κραυγές από τα βάθη της αβύσσου αναταράσσουν τα γήινα “συστατικά” απαλών ήχων για να τονίσουν την αντίφαση των συναισθημάτων με συνοδοιπόρο τις απόλυτα αρμονικά σχεδιασμένες “παρουσίες” οργανικών παρεμβάσεων.
Το μελαγχολικό ύφος θα διατηρηθεί μέχρι τα τελευταία λεπτά με το αποχαιρετιστήριο “Hope as a guide” με πλήκτρα θλίψης κι εναλλαγές διαθέσεων αφήνοντας μια γλυκιά νοσταλγία για ότι προηγήθηκε και αφήνοντας μια χαραμάδα για αισιοδοξία μέχρι η τελευταία ελπίδα να σβήσει. Η βαριά ατμόσφαιρα παρούσα από το πρώτο λεπτό επιχειρεί να “σβήσει” μια ζωντανή και ταυτόχρονα επίμονη επιθυμία για επιβίωση που αναδύεται μέσα από τις στάχτες.
Οι Golgotha στα 20 και πλέον χρόνια της ύπαρξής τους εμφανίζονται σήμερα στην καλύτερή τους φόρμα. Πειραματίζονται, εμπλουτίζουν, δεν διστάζουν να δοκιμάζουν νέα στοιχεία όλα αρμονικά δεμένα σε ένα αριστουργηματικό αποτέλεσμα. Ο σκοτεινός καμβάς πάνω στον οποίο “ζωγραφίζουν” αριστοτεχνικά σε μια ποικιλία μουσικών “χρωμάτων” θα σημάνει την σπουδαιότερή τους δημιουργία και μια από τις πιο σημαντικές το 2024 για τους λάτρεις του είδους.
Είδος: Doom/Death metal
Δισκογραφική Εταιρεία: Ardua music
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: 14 Ιουνίου 2024
Γιώργος Καπετανόπουλος
