Έχοντας παρακολουθήσει την ζωντανή απόδοση του Geoff Tate στο “Operation: Mindcrime”, την 14η Φεβρουαρίου του 2019, δεν ήξερα τί ακριβώς να περίμενα στην «αποτύπωση» επί σκηνής των άλλων δύο εκπληκτικών δημιουργημάτων του άλλοτε group του. Η νύχτα έμελλε να δείξει και απαντήσει στο ερώτημα.
20.30 και οι Emerald Sun με ακρίβεια εμφανίστηκαν στη σκηνή, ενώ το κοινό ήταν αρκετά πολυπληθές ήδη. Έκδηλη η όρεξή τους, λογικά πηγάζουσα όχι μόνο από το τελευταίο διάστημα που κόστισε σε μπάντες και οπαδούς, αλλά και από την 7ετή απουσία από την πρωτεύουσα.
Δέσιμο προφανές, καλώς εννοούμενος αέρας, καλός ήχος και η μπάντα άρχισε να ζεσταίνει με άνεση το κοινό. Η ποικιλομορφία ήχου στις συνθέσεις τους ήταν ιδιαίτερα ευχαρίστη στην ακρόαση του setlist, το οποίο δεν έκανε ποτέ «κοιλιά» στο 45αλεπτο που τους αναλογούσε. Εικονική μορφή ο μπασίστας της μπάντας, Φώτης “Σερίφης” Τουμανίδης, κέρδισαν με ευκολία την αποδοχή και το ζεστό χειροκρότημα και έδωσαν, ταπεινοί και ορεξάτοι, ραντεβού με το κοινό, στο χώρο του merch.
Emerald Sun setlist:
Dust and Bones
Blast
Raise Hell
Speak of the Devil
Weakness and Shame
Metal Dome
We Will Die on Our Feet
Kingdom of Gods
Hellbound
21.45 και με μισή ώρα αναμονής και προετοιμασίας, ο θρυλικός Geoff Tate με καπέλο και γυαλί ηλίου, ακολουθώντας την μπάντα, βγαίνει στη σκηνή του Gagarin. Η μπάντα διαφοροποιημένη, αφού το δίδυμο στη μία κιθάρα και τα drums, ήρθαν να συμπληρώσουν δύο νέες «φιγούρες», ανεβάζοντας το επίπεδο (όχι λόγω ποιότητας, αλλά χρόνου για πρόβες) μετά από εκείνο το live, που ο drummer ήταν λύση τελευταίας στιγμής τότε. Ο Tate επέλεξε πιστή «απεικόνιση» κατά, σειρά και ριπάς, των δύο πονημάτων και έτσι ξεκίνησε με το “Walk in the Shadows”. Στο πρώτο ρεφρέν, παύση, και το πάθος του κοινού αποτυπώνεται εν χορώ.
“I Dream in Infrared” και αυτό το «μνημείο λυρισμού», καθιστά σαφή από το δεύτερο μέρος αυτής της εμφάνισης, την αίσθηση ότι θα ζήσουμε κάτι σαφώς ανώτερο αυτό το βράδυ, από τη νύχτα παρουσίασης του προηγούμενου αριστουργήματός τους, έστω και αν στη σκέψη και την προοπτική, πιθανόν να υπολειπόταν. Καπέλο και υπόκλισή του στο κοινό, σε ανταπόδοση μιας από τις άπειρες που λάμβανε και λαμβάνει αξιωματικά.
“The Whisper” και η πρώτη ανατριχίλα διακατέχει το σώμα. Είχα γράψει τότε, για τη νύχτα της εισαγωγής, ότι κάποτε, στην εφηβική ηλικία, η μπάντα που εκπόνησε τέτοια αριστουργήματα δεν αποτέλεσε μέρος των αγαπημένων, αλλά ο frontman δέσποζε πάντα στη λίστα με τους καλύτερους ever. Ωριμάζοντας ηλικιακά και μουσικά, και για ακόμα μία φορά στη σκιά του Gagarin την Παρασκευή, υποκλίθηκα ταπεινά απολογούμενος, σε μία αριστουργηματική παρέα (Queensrÿche), που μας ανατρίχιαζε έστω και λογικά υποπολλαπλάσια.
Ακολούθησε η τριάδα του συναισθηματικού “Gonna Get Close to You (Dalbello cover)”, του «σπαρακτικού» “The Killing Words” και της «ανωμαλίας» που συνεχίζεται για 26 χρόνια όπως μας είπε, με το “Surgical Strike” (το αφιέρωσε στον λαό της Ουκρανίας). Η ολοκλήρωση του “Rage for Order” οδήγησε σε ένα διάλειμμα (περίπου 25 λεπτών), που μας παρακάλεσε μέσω μηνύματος και για «διακοπή» του καπνίσματος. Τα “Neue Regel”, “London” και “Screaming in Digital” ξεχώρισαν και συγκίνησαν, ενώ η αίσθηση ότι και ο ίδιος ήταν σε καλύτερη κατάσταση από την προηγούμενη φορά εξακολουθούσε να υφίσταται, αν και μέσα στον πολύ καλό ήχο, ένιωθα να «χάνω» κάποιες φορές την φωνή του.
Είχε έρθει η ώρα του “Empire”, με την «ιεραρχική» τήρηση να συνεχίζεται. To “Best I Can” ήταν «χορωδιακό» με τον κόσμο και μία μπασκέτα έκανε για λίγο την εμφάνισή της, χωρίς να χρησιμοποιήσει, αφού πέταξε την μπάλα (συμβολικά; ) στον κόσμο. Ξεχωριστή η απόδοση του “The Thin Line”, με τον ίδιο να συμμετέχει με το σαξόφωνό του, και με ένα σόλο στο τέλος, το κοινό δυναμικό επίσης στο ρεφρέν και το χειροκρότημα να προκαλείται και να διαρκεί.
Η “Jet City Woman” έκανε το δάπεδο στον εξώστη να πάλλεται και το κοινό να ουρλιάζει “Woooooman”, μία επίκληση και ύμνο σε ένα από τα πιο όμορφα και σημαντικά πράγματα σε αυτήν τη ζωή. Στο “Della Brown”, ακόμα μία φορά, τα «χρώματα» της φωνής του σε καθήλωναν στην σκέψη του «τί» υπήρξε, αλλά και πώς διατηρείται (αναλογικά με το προσωπικό μέγεθός του). Ένα τζαμάρισμα και ένα διπλό σόλο οδήγησαν στο “Another Rainy Night (Without You)”, με μία από τις πιο δυναμικές συμμετοχές του κοινού, που έμοιαζε αποσβολωμένο. Η απίστευτη θεατρικότητά του «πηγαινοερχόταν» μεταξύ των μουσικών στιγμών, άλλωστε ήταν παρούσα και ίσως εντονότερη στην προηγούμενη εμφάνισή του.
Οδηγούμενοι από το δεύτερο μισό του δίσκου και προς το encore, δεν υπήρξαν εντυπωσιακές εκπλήξεις. Το “Empire” προκάλεσε την αναμενόμενη «έκρηξη» (με ένα mini moshpit από νεαρούς στις μπροστά σειρές) και το “Silent Lucidity” να εισάγεται όπως και το 2019 και να φέρνει μία καθολική αποθέωση. Σαν επιστέγασμα, το “Anybody Listening?”, με σύσσωμο το κοινό να τραγουδάει “Is there anybody listening?”.
To encore επιφύλασσε, όπως είχε «διαρρεύσει», τα “Last Time in Paris” και “Take Hold of the Flame”, χωρίς την εισαγωγή του. Όμως, σε μία έκπληξη από τις αμέσως προηγούμενες της Αθήνας εμφανίσεις του, «κόλλησε» και για το Ελληνικό κοινό, και το “Queen of the Reich”, που εκκίνησε με μία παρατεταμένη κραυγή, για να μας φτάσει στο φινάλε μιας μεστής βραδιάς και την τελική υπόκλιση και αναγνώριση.
Η νύχτα είχε προχωρήσει και βγαίνοντας από τον χώρο η βροχή, που δεν ήταν εκεί κατά την είσοδο, είχε καλά ξεκινήσει και σιγοντάριζε μια νοσταλγική νύχτα. Οι “θαμώνες” της μεταλλικής βραδιάς είχαν στήσει «πηγαδάκια», με έκδηλο ενθουσιασμό και διάθεση για «απολογισμό» της. Τα πρόσωπα ήταν χαρούμενα και τα σχόλια, αν όχι διθυραμβικά, σίγουρα εξέφραζαν μια απόλυτη ικανοποίηση και ευγνωμοσύνη που ζήσανε και αυτήν την βραδιά.
Στα μάτια και τα αυτιά του γράφοντα, ο Tate και το αποτέλεσμα της «παράστασης» των “Rage for Order” και “Empire” που μας ετοίμασε, αν και ανώτερο σαφώς από το προηγούμενο, είχαν «ψεγάδια». Αυτό άλλωστε ήταν θεωρώ και στις σκέψεις όλων των «συνδαιτημόνων», που ξεροσταλιάζαμε μέσα στην βροχή για να ψυχανεμιστούμε το «μουσικό φαγοπότι» που βιώσαμε. Η ουσία στο τέλος αυτής της βροχερής Παρασκευής, είναι ότι πέραν κάθε αμφιβολίας αυτό μας γέμισε ψυχικά στο σύνολό του και έφερε στο μυαλό και στις αισθήσεις μας, σημαντικούς ανθρώπους, έργα και στιγμές, που γέμιζαν και γεμίζουν τις ζωές μας. Η φθορά του χρόνου αναπόφευκτη, η διαχείρισή της από τον Αμερικανό αξιοπρεπής και σεβάσμια, ιδίως προς τους fans και αυτήν τη φορά, αλλά και τον εαυτό του, με ανοδική τάση από την παρελθούσα νύχτα του 2019, γεγονός δύσκολο στο δικό του επίπεδο και αναγνωρίσιμο.
Και επειδή η ζωή είναι στιγμές, οι μικρές όμως τόσο ουσιαστικές, οι παριστάμενοι στο Gagarin θα έχουμε σίγουρα τέτοιες μεστές, μη συνηθισμένες, και νοσταλγικές, για να ανατρέχουμε και να ομορφαίνουμε τις καθημερινές μας συζητήσεις. Άλλωστε και η βίωσή τους, ανέδειξε την ομορφιά της μουσικής και της ζωής, σε ένα ζοφερό και ψυχοπλακωτικό σκηνικό του οποίου υπήρξε εξαιρετικά ευχάριστο διάλειμμα….
Φωτογραφίες/video: Ιωάννης Φράγκος
Geoff Tate setlist:
(“Rage for Order”)
Walk in the Shadows
I Dream in Infrared
The Whisper
Gonna Get Close to You (Dalbello cover)
The Killing Words
Surgical Strike
Neue Regel
Chemical Youth (We Are Rebellion)
London
Screaming in Digital
I Will Remember
(“Empire”)
Best I Can
The Thin Line
Jet City Woman
Della Brown
Another Rainy Night (Without You)
Empire
Resistance
Silent Lucidity
Hand on Heart
One and Only
Anybody Listening?
Encore
Last Time in Paris
Take Hold of the Flame
Queen of the Reich
