Μια «Mind – Blowing» Συλλογή….
Ο κόσμος δεν θα μάθαινε ποτέ κατά πού έπεφτε το Margate του Kent της Αγγλίας, εάν ένας «πειραγμένος» τύπος ονόματι Malcolm Galloway δεν αποφάσιζε να ξεκινήσει εκεί μια μικρή εταιρεία, για να μοιραστεί και με άλλους την «λόξα» του για την Αμερικάνικη ψυχεδελική σκηνή, καθώς είχαν προηγηθεί οι συλλογές “Nuggets” και “Pebbles” και είχαν κάνει καλά την δουλειά τους στο να αναζωπυρώσουν το ενδιαφέρον στην Αγγλία για τους ψυχεδελικούς της άλλης πλευράς του Ατλαντικού. Ο φίλος μας λοιπόν θέλοντας να γνωρίσει στο ευρύ κοινό ονόματα που δεν περιλαμβάνονταν στις πιο πάνω συλλογές, ίδρυσε το 1980 την εταιρεία Funhouse Records (σαν mail – order) αρχικά για την εισαγωγή και μεταπώληση σπάνιων albums. Όταν όμως είδε ότι «το πράγμα είχε ψωμί» πήρε το ρίσκο και έφτιαξε την Psycho Records (περιμένατε διαφορετική ονομασία;) και δραστηριοποιήθηκε από το 1980 έως το 1985 κυκλοφορώντας δίσκους από την αμέτρητη συλλογή του κυρίως από bootlegs, αλλά και κανονικούς δίσκους που δεν βρήκαν την ανταπόκριση που έπρεπε στην εποχή τους και -χωρίς να το ξέρει- κατέστη ένας από τους βασικούς υπεύθυνους για την ψυχεδελική αναβίωση των 80’s (ρίξτε μια ματιά στον κατάλογο της Psycho και θα καταλάβετε…).
Μέσα όμως σ΄ αυτήν την σύντομη πορεία του κατάφερε να στριμώξει σε τρία compilations μεμονωμένα (και πολλές φορές σπάνια) singles από αποκλειστικά Αμερικάνικα groups υπό τον «αναμενόμενο» τίτλο “Endless Journey” που κατά τον ιστό περιείχαν “….an awkward mix of prep rock, ’66 punk and heavy psych.…”. Και φυσικά δεν ξόδευε χρήματα για να βρει καλύτερες ηχογραφήσεις (άσε που δεν υπήρχαν….) ή να «λουστράρει» λίγο τις αυθεντικές, με αποτέλεσμα τα περισσότερα κομμάτια να ακούγονται σαν από τρανζίστορ!!
Αυτές οι τρεις συλλογές θα μας απασχολήσουν σήμερα, καθότι βγήκαν σε πολύ περιορισμένα αντίτυπα (το πολύ 500 – 700 κομμάτια το κάθε album με αποτέλεσμα η σημερινή τους τιμή σε original κόπια να είναι απλησίαστη) και διότι μαζί με τα “Nuggets”, τα “Pebbles” και τα “Chocolate Soup for Diabetics”, αποτελούν πλέον ιστορικό μνημείο για την διαιώνιση της ψυχεδέλειας στις μετά – 60’s γενεές:
1) “Endless Journey – Phase One”
Tracklist: I Wanna Hold Your Hand (Moving Sidewalks) – Baby Please Don’t Go (Rising Storm)- Smokestack Lightning (Outcasts) – Foolish Woman (Oxford Circle) – Mind Destruction (Oxford Circle) – Diamond Studded Cadillacs (Unsettled Society) – I’m Not Like Everybody Else (Finchley Boys) – A Message To Pretty (Rising Storm) – Don’t Look Back (Rising Storm) – Splash 1 (Clique) – Psychedelic Journey Pts. 1+2 (Mystic Tide).
Δισκογραφική Εταιρεία \ № : Psycho Records – PSYCHO 1
Παραγωγή: Διάφοροι
Έτος Κυκλοφορίας : 1982
Η 1η γνωριμία μας γίνεται με μια όχι τόσο ψυχεδελική όσο μακρόσυρτη συλλογή, καθώς τα κομμάτια «τραβιούνται» σε μεγαλύτερη διάρκεια από τις αυθεντικές εκτελέσεις (τα περισσότερα είναι διασκευές) με ένα επίμονο σόλο στην κιθάρα ή στα πλήκτρα με ένα έξτρα λαρύγγισμα του τραγουδιστή. Ε, αυτό δεν τα κάνει αυτομάτως και ψυχεδελικά…. Λίγα τα garage κομμάτια πάντως και στην πλειοψηφία τους αργά, υπνωτικά και….όχι για οδήγημα στο αυτοκίνητο! Οι ηχογραφήσεις φυσικά είναι της πλάκας. Μην ψάχνετε ποιότητα ηχογράφησης στα κομμάτια μιας και γράφτηκαν μια κι έξω, καθώς το στούντιο ήταν ακριβό και τα groups μπήκαν όπως ήταν με ελάχιστες πρόβες και δανεικά όργανα που πολλές φορές δεν τα ήξεραν καλά, όπως δεν ήξεραν εάν ήταν νηφάλιοι ή όχι όταν ηχογραφούσαν (και εδώ μάλλον το δεύτερο ισχύει….). Συνεπώς μόνο ο μεγαλεπήβολος τίτλος απομένει….
Αν ανατρέξουμε στις μπάντες υπό το φίλτρο της εντοπιότητας, δικαιωματικά η California θα έχει την μερίδα του λέοντος. Έλα όμως που εδώ εκπροσωπείται μονάχα από τους Oxford Circle (από το Davis) που φιλοξενούσαν στα ντραμς τον Paul Whaley (αργότερα γνωστό με τους Blue Cheer) και που το αυθεντικό garage τους Foolish Woman με υπέροχο ξελαρύγγιασμα και τρελό κίμπορντ από κάτω θα είχε θέση σίγουρα στα “Pebbles”, ενώ για το instrumental τους “Mind Destruction” πήραν ένα σκοπό των Ventures, τον αντέστρεψαν, τον «ψυχεδέλισαν» και μας τον σέρβιραν με απανωτά feedback και το στιβαρό του μπάσο να βαδίζει σε τζαζ μονοπάτια, προσδοκώντας να γίνει ένα Αμερικάνικο “Interstellar Overdrive” (αλλά όταν υπάρχει το πρωτότυπο που ζεματάει, εδώ απλώς γελάς….).
Περιμέναμε περισσότερα από την Μασαχουσέτη και όχι τους «άχρωμους» Rising Storm, διότι η διασκευή τους στο “Baby Please Don’t Go” ούτε καν φτουράει μπροστά σε αυτή των Them που βάζουν κάτω δέκα γκαραζιέρηδες (αναντικατάστατο το λαρύγγι του Van, ενώ τούτος ο φλώρος δεν πιάνει μια μπροστά του….), διότι η επίσης διασκευή τους στο “A Message To Pretty” των Love ακούγεται σαν σχολική μπάντα σε σύγκριση με την εντελώς «έξω από δω» άρθρωση του Arthur Lee, όταν πιάνει τους στίχους και με τον ιστό να το θεωρεί ως “.…a Velvet Underground-y version….” (ούτε στο ελάχιστο δεν τους πιάνουν) και διότι τα ψιλοκαταφέρνουν στο γκαραζιέρικο με άπλετο χρωματιστό hammond, “Don’t Look Back”, που επιχειρώντας να «μαυρίσει» μας προτείνει: «….μην κοιτάξεις πίσω μόνο συνέχισε να τρέχεις.…» και στο τέλος κλέβει το “All Day and All of the Night” των Kinks….
Και μια και πιάσαμε τους Kinks, η διασκευή των Finchley Boys από το Illinois στον ύμνο “I’m Not Like Everybody Else”, παρά το heavy γεμάτο wah – wah ύφος της, ούτε στο ελάχιστο δεν συγκρίνεται με το πρωτότυπο αριστούργημα ή τα άπιαστα covers των Chocolate Watchband, Sacred Mushroom, Chris Spedding, Camper Van Beethoven και TV Personalities, μεταξύ πολλών άλλων. Οι Kinks μόνο μεθυσμένοι θα έπαιζαν έτσι ή μόνο μεθυσμένοι θα ενέκριναν αυτή την εκτέλεση….
Παραδόξως η Νέα Υόρκη κάνει την διαφορά: αφενός με τους Unsettled Society που κατάφεραν να ανακατέψουν Rolling Stones και Grateful Dead μαζί και να βγάλουν το “Diamond Studded Cadillacs”, ένα εντελώς αρρωστημένο, μη προοριζόμενο για υγιή μυαλά και αυτιά χαρμάνι με μόνιμο psycho στα σπλάχνα του και την κιθάρα να ίπταται κι ας ακούγεται σαν να ηχογραφήθηκε σε.…γραμμόφωνο (!) και αφετέρου με τους Mystic Tide και το δεκάλεπτο (ουσιαστικά οι δυο πλευρές του single τους) surf instrumental, “Psychedelic Journey Pts. 1+2”, χαρακτηριζόμενο δίκαια από τον ιστό ως “a stroke of genius”, με ανατολίτικα riff (ψηφίζουν «δαγκωτό» “Misirlou”) που βουτούν άφοβα στο acid χωρίς να κωλώνουν και μπόλικο reverb και είναι το μόνο που τιμά απεριόριστα τον τίτλο της συλλογής καθώς υποπτεύεσαι ότι φέραν μπουζουξή να παίξει την κιθάρα! Φανταστείτε το σε ταξίμι.…
Δεν υπάρχει αξιοπρεπής ψυχεδελική συλλογή χωρίς αναφορά στην ένδοξη σκηνή του Texas και η παρούσα δεν αποκλίνει από τον κανόνα αυτό, χωρίς όμως να μας αποζημιώνει αναλόγως. Και τούτο διότι οι Outcasts από το San Antonio δεν πείθουν με την μακρόσυρτη εκτέλεση του κλασικού blues, “Smokestack Lightning”, ενώ οι Clique από το Austin ακούγονται σαν τους Mamas and Papas σε μια «φτιασιδωμένη» εκτέλεση του “Splash 1” των Elevators, που πήγε № 1 στο τοπικό chart του Houston, για μερικές βδομάδες το 1968.
Στο Houston ζούσε και ο Billy Gibbons που πριν δοξαστεί στα πέρατα του πλανήτη με τους ΖΖ Top, έπαιζε κιθάρα με τους γνωστούς από τα “Nuggets”, Moving Sidewalks. Μάλιστα σε ένα support που έκαναν στον Hendrix το 1968 (στο Τέξας φυσικά!) ο τελευταίος στο backstage του εξομολογήθηκε «μικρέ έχεις πολύ νεύρο….» με αποτέλεσμα να γίνουν φίλοι και να του χαρίσει μια ροζ Telecaster! Παρόλα αυτά η γεμάτη εφέ, «τραβηγμένη» αλά Vanilla Fudge, πολύ φασαριόζικη και σε σημεία μεταλλική φτάνοντας στα highlights των Cream (ναι, αυτοί ήταν οι θεοί τότε μαζί φυσικά με τον Hendrix) εκτέλεση του “I Wanna Hold Your Hand” των Beatles που φιλοξενείται εδώ, “.…gets hanged, drawn and quartered for all to see and it’s a blast!….”, όπως σωστά κρίνει ο ιστός. Πιο πολύ θα τους ταίριαζε το “Helter Skelter” (αλλά και αυτό αργότερα η Pat Benatar το απογείωσε….).
Ερώτηση: Με δεδομένο το εξώφυλλο ενός….Mum & Dad Fotografix (!), που απεικονίζει μια σύριγγα στα αστέρια, υπάρχει περίπτωση να βρεθούμε “eight miles high” με τούτο τον δίσκο; Απάντηση: Με το ζόρι για καμμιά 30ριά μέτρα πάνω από το έδαφος. Μετά πέφτεις και γκρεμοτσακίζεσαι….
2) “Endless Journey – Phase Two”
Tracklist: Wind (Paisleys) – It All Ends (Finchley Boys) – Tonight (Creme Soda) – Feelin’ Much Better (Flat Earth Society) – Cant Be Free (The Mint) – We’re Friends (The Mint) – Do You Understand The Words (Help) – Blow To My Soul (C.A. Quintet) – Workshop (Hunger) – Cold Spider (C.A. Quintet) – People Games Play (Faine Jade) – Cold Winter Sun (Faine Jade) – Trieulogy (Kak) – Keep It Heavy (Creme Soda).
Δισκογραφική Εταιρεία \ № : Psycho Records – PSYCHO 3
Παραγωγή: Διάφοροι
Έτος Κυκλοφορίας : 1983
Εδώ όμως το διαστημόπλοιο απογειώνεται για τα καλά καθώς τα περισσότερα γκρουπ εκπροσωπούνται από πραγματικά διαμάντια της ψυχεδέλειας (παρμένα από άλμπουμ) με τελείως απόκοσμους στίχους, εκστασιασμένες κιθάρες, αέρινα φωνητικά και κιθάρες σκέτη ζάχαρη χωρίς ατέλειωτα σόλο και δεξιοτεχνικές φλυαρίες. Πολλά από τα γκρουπ που φιλοξενούνται εδώ έρχονται κατά λίγο έως πολύ μεταγενέστερα από την «χρυσή» εποχή της Αμερικάνικης ψυχεδέλειας και μιλάμε για μετά το 1968 αλλά όταν επιμένεις σε κάτι βγάζεις λαγό, έστω κι άν πάτωσαν στην εποχή τους και αποδεικνύουν ότι στην Αμερική τα ψυχεδελικά ταξίδια δεν πέθαναν ούτε σταμάτησαν ποτέ και έτσι εξηγείται η αναβίωση των 80’s. Οι ηχογραφήσεις είναι πάντως ένα κλικ καλύτερες από την…κασέτα του 1ου άλμπουμ και εάν υπήρχε προώθηση στα κομμάτια που ακούμε (το ένα καλύτερο από το άλλο!), οι Grateful Dead, οι Baroques και οι Elevators θα έχαναν τον ύπνο τους!!
Ο συνδετικός κρίκος με τον 1ο δίσκο είναι και πάλι οι Finchley Boys, πλην όμως το ψυχωτικό καντρυ φολκ It All Ends με κρότους ξύλων για κρουστά και πολύ καλή κιθάρα με υπέροχο βιμπράτο και κρεσέντο, στροβιλίζεται σε heavy – psyche τοπία «ζητώντας συγχώρεση» για την προηγούμενη συμμετοχή τους και την δικαιούται.
Οι δύο εκπρόσωποι όμως της California αυτή την φορά «δίνουν ρέστα»:
Έχουν γραφτεί τα πλείστα για τους Hunger από το Sunset Strip του Los Angeles και για το ιδιοφυές άλμπουμ τους Strictly from Hunger. Το επτάλεπτο απόσπασμα Workshop που περιλαμβάνεται εδώ δεν είναι παρά μια μίνι ψυχωτική σουϊτα για ένα παράξενο «εργαστήριο» που δεν θα θέλατε να ξέρετε τί παράγει και με ονειρικό κέντημα στο hammond μας αφήνει άφωνους με το τέμπο, την μελωδία και την υπνωτική ροή του. Αναρωτιέμαι ποιος σήμερα θα μπορούσε να γράψει και να εκτελέσει όπως αυτοί ένα τέτοιο κομμάτι που στην εποχή του φυσικά πάτωσε…
Το ξέρατε ότι υπάρχει «θρησκευτική» ψυχεδέλεια πραγματευόμενη την ουράνια ύψωση και την ματαιότητα των πάντων ανυπομονώντας να φύγει για άγνωστα σύμπαντα για να συναντήσει επιτέλους τον δημιουργό της; Για ακούστε τί λένε οι Kak (από το Davis) στο οκτάλεπτο Trieulogy (σε μετάφραση του γράφοντα): «…Η αυγή σύρθηκε μέσα από την κουβέρτα του ουρανού \ την πήρα χαμπάρι κοιμισμένος σε ένα χορταριασμένο λοφάκι \ και μια φωνή βγήκε και μου είπε \ άρχισε να περπατάς αγόρι μου \ έχεις ήδη αργήσει \ κι έτσι σαλτάρισα όρθιος και φώναξα \ και συνάντησα τον δημιουργό μου εκείνη την ημέρα χωρίς αμφιβολία \ και τους είπα Πατέρα δεν νομίζεις ότι μας είπες ψέματα \ το μόνο που κάνουμε είναι να πεθαίνουμε χωρίς αμφιβολία \ και είπα δεν χρειάζεται να μάθω να βαδίζω ή να μιλάω \ παρά μόνο να πεθαίνω \ χωρίς αμφιβολία \ δεν χρειάζεται να είσαι με την κοινωνία \ δεν χρειάζεται να συναναστρέφεσαι με τους ηλίθιους \ παρά μόνο να πεθαίνεις χωρίς αμφιβολία \ τούτο άρχισε απ΄ τη μέρα που γεννήθηκα \ πέρασε σαν σκιά μέσα από έναν καθρέπτη \ κι έβλεπα τις ζωές μας να λυγίζουν και να αναβοσβήνουν σε ένα τίποτα και αναρωτιόμουν \ δεν βλέπεις που πηγαίνεις \ Γύρνα πίσω ζήτα κι άλλα \ η ζωή είναι ελεύθερη αλλά πρέπει να κοιτάξεις γύρω σου \ στην έρημο ζητάει ωκεανούς \ βλέπουν τον σωτήρα τους να αναδύεται στο φεγγαρόφωτο \ και διψούν για το κήρυγμά του \ Θα μας έδειχνε ότι πρέπει να φύγουμε απ΄ τα όνειρα \ δεν είναι όπως φαίνονται τα πράγματα \ παρά μόνο για να φτιάξεις μια φαντασίωση \ Υπάρχους παραμύθια χωρίς τέλος \ υπάρχουν φίλοι μου που θέλουν διόρθωση \ αλλά δεν ξέρω καθόλου δεν θυμάμαι πόνο \ θυμάμαι ότι ο έρωτα κρύωσε κι έσβησε και δεν υπάρχει τίποτε παρά μόνο η βροχή να με δροσίσει \ τίποτε παρά μόνο η ζωή για να με μάθει \ τίποτε παρά μόνο τ΄άστρα να με οδηγήσουν \ για να κρυφτώ στην αγκαλιά σου…». Από το μοναδικό ομώνυμο άλμπουμ τους (με μέλη των Oxford Circle), με μια δαιμονισμένη στην κυριολεξία κιθάρα που δεν σταματάει να σολάρει αδιάκοπα από κάτω σε ένα πονεμένο μονότονο μοτίβο μια φολκ – ροκ ψυχεδελική… τριλογία (και όχι «τριευλογία» αποτελούμενη από τα από τα Golgotha \ Mirage \ Rain).
Οδεύουμε κατά Minneapolis μεριά και θαυμάζουμε τα μπαρόκ στοιχεία να δένουν υπέροχα με τα πετάλια της «κλαίουσας» κιθάρας και τα αιθέρια λυπημένα πένθιμα διπλά φωνητικά, όταν περιγράφουν τις αυξομοιώσεις του αέρα που μεταμορφώνεται σε μια αόρατη κατάρα και οιμωγή χωρίς τελειωμό, σε ένα καταθλιπτικό κλίμα που το harpsichord κυριαρχεί στο Wind των Paisleys από το αριστούργημα τους Cosmic Mind at Play, ένας άξιος πρόγονος του προγκρέσιβ που θα μας βασανίσει λίγα χρόνια μετά (γιατί, από που πιστεύετε ότι βγήκαν τα πιο πολλά προγκ;) και το μόνο κομμάτι από τα τρία άλμπουμς που αξίζει να ξανακούτε σε κασέτα (συγνώμη σε στικάκι ήθελα να πώ…) και δεν πρόκειται να βαρεθείτε ποτέ νιώθοντας αυτά που ήταν να έρθουν και ποτέ δεν ήρθαν…
Στην Minesota έδρασαν και οι C.A. Quintet με ηγέτη τον…τρομπετίστα(!) Ken Erwin. Για το Cold Spider δεν χρειάζεται να επεκταθώ καθόσον προέρχεται από το μοναδικό τους αριστούργημα Trip Through Hell και είναι ήδη καλτ στους ψυχεδελομανείς κύκλους (βοήθησε φυσικά η Psycho που «ανέστησε» το άλμπουμ επανακυκλοφορώντας το σε μονοφωνική έκδοση ή μάλλον με…απόν το ένα κανάλι των ηχείων!!). Μια αυθεντική κόπια του 1969 από την Candyfloss που το πρωτοέβγαλε σε 500 αντίτυπα πουλήθηκε το 2014 για…5.600 $! Όσο για το σινγκλ τους Blow To My Soul φαντάζεστε τους Chicago ή τους Blood Sweat… να παίζουν ψυχεδέλεια αντί για τζαζ; Ε, έτσι θα ακούγονταν. Ένα υπέροχο flower power κομμάτι με τα πνευστά του Erwin κυρίαρχα και το αναπηδούμενο μπάσο να το καθοδηγεί που σε σημεία θυμίζει τον τοίχο του Spector.
Πώς θα ηχούσαν οι Jefferson Airplane αν δεν είχαν απορροφηθεί από το Βιετνάμ και τις προσωπικές διενέξεις των μελών; Σαν τους Creme Soda από το Milwaukee που βρίσκουν τον τρόπο με τις ουράνιες κιθάρες και μεγάλες επιρροές από τους Byrds να βγάλουν τα ψυχωτικά φολκ Keep It Heavy και Tonight (ένα μικρό μπαρόκ αριστούργημα…) το 1974 για να μας «ταξιδέψουν» μόλις για τρία λεπτά.
Βοστώνη; Παρούσα και εδώ με το Feelin’ Much Better των Flat Earth Society από το μοναδικό τους μπαρόκ αριστούργημα Waleeco με υπέροχα χορωδιακά φωνητικά και ανείπωτη θλίψη που αναδύεται μέσα από τις κουρτίνες των πλήκτρων και της κιθάρας όπου μόλις για δυόμισι λεπτά (ενώ θα ήθελες να διαρκεί τουλάχιστον μισή ώρα) δεν καταλαβαίνεις από τί «αισθάνονται καλύτερα». Έγιναν νηφάλιοι ή «ξανακύλησαν»; Ασύλληπτη έμπνευση και ενορχήστρωση!
Οι μόνοι που δεν κατάφερα να βρω από που ήταν είναι οι Mint, το ψυχεδελικό ποπ των οποίων Can’t Be Free που αδειάζει τους Mamas και τους Byrds και κρατά μόνο τα αέρινα στοιχεία τους, θυμίζει σε βαθμό αηδίας το Don’t Fear the Reaper των BÖC…
Τελειώνουμε με το άλμπουμ Introspexion A Faine Jade Recital των Faine Jade από το Long Island της Νέας Υόρκης (ψάξτε να βρείτε τί έχει γραφτεί γι΄ αυτό τον εκπληκτικό δίσκο που πέρασε απαρατήρητος στην εποχή του) απ΄όπου διαλέχτηκαν τα δύο φολκ με εξωγήινους στίχους People Games Play και Cold Winter Sun το μεν πρώτο σε «καμηλιέρικους» ρυθμούς, δε δεύτερο με μια εντελώς ψυχωτική ατμόσφαιρα βάζει κάτω δέκα Floyd και κοιτάει τους Grateful Dead και τους Elevators κατάματα πετυχαίνοντας να μας καθυποβάλλει από το…τηλέφωνο!!
Πολύ καλή η «2η Φάση» αλλά το εξώφυλλο δεν καταλαβαίνω τί συμβολίζει…
3.) Endless Journey Phase Three
Tracklist: Gloria (Them) – Baby Please Don’t Go (Them) – If I Was A Carpenter (Electric Rubayyat) – Sand (Clear Light) – Lesson To Learn (Cykle) – Do My Thing (Cykle) – Close The Barn Door (49th Parallel) – Are You Experienced? (T. Swift And The Electric Bag) – My Time (Golden Dawn) – Hearts To Cry (Frumious Bandersnatch) – The Forest Of Black (Dirty Filthy Mud) – Ruler Of The Universe (Strange).
Δισκογραφική Εταιρεία \ № : Psycho Records – PSYCHO 19
Παραγωγή: Διάφοροι
Έτος Κυκλοφορίας : 1983
Το εξώφυλλο κοσμεί μια αγνώστου προέλευσης και χρονολογίας φωτογραφία κάποιου Ian Cooke με την «μύηση» μια αδαούς κοπελίτσας στην μαγική «ένεση» από έναν γιατρό με γυαλιά…ηλεκτροσυγκολητή(!) και με την συμπαράσταση μια άλλης «ψαγμένης» από πάνω…
Λίγα πράγματα και εδώ, όχι βέβαια για πέταμα αλλά καμμία σχέση με τον № 2 της σειράς και τίποτε πρωτοποριακό που να μην έχουμε ξανακούσει (ίσως σε πιο χέβυ ύφος σε σχέση με τους προηγούμενους δίσκους…) με τα πιο πολλά να προέρχονται και πάλι από άλμπουμ. Κυριαρχούν όμως τα όμορφα θέματα, τα ατέλειωτα σόλο στην κιθάρα και στο hammond και στίχοι «φευγάτοι» που βουτούν είτε βαθιά μέσα σου είτε έξω από το ηλιακό μας σύστημα…
Οι Βορειοιρλανδοί Them κάθε άλλο παρά ταιριάζουν σε τούτη την «Αμερικάνικη» συλλογή. Πλην όμως μετά την φυγή του υπέρλαμπρου Van μετοίκησαν στην California το 1967, φόρεσαν καφτάνια, μάλωσαν με τον κουρέα και είπαν να το παλέψουν μόνοι τους για 2-3 δίσκους, οπότε σεβόμαστε την «πολιτογράφησή» τους. Από το άλμπουμ τους Them in Reality του 1970 προέρχονται οι δύο μακρόσυρτες εκτελέσεις των στάνταρντ Gloria & Baby Please Don’t Go που παρά το γρέζι του τραγουδιστή και το παίξιμο με τα πετάλια της κιθάρας δεν προσθέτουν τίποτε στα πρωτότυπα.
Η Καλιφόρνια δίνει και εδώ το παρών με τους ονοματοδοθέντες από ένα ποίημα του Lewis Caroll Frumious Bandersnatch από το Berkeley με το Hearts To Cry, που πότε κυλάει υπνωτικά (σαν «πειραγμένοι» Mamas and Papas) και πότε σπηντάρει σε γκαράζ ρυθμούς με ένα συνεχιζόμενο μαστίγιο(;) να ακούγεται κάτω από την θαυμάσια κιθάρα! Οι άλλοι Καλιφορνέζοι Dirty Filthy Mud διεκδικούν και την κορύφωση του δίσκου με το ψυχεδελικό (πιο πολύ Εγγλέζικο παρά Αμερικάνικο) αριστούργημα The Forest Of Black, όπου το ταξίδι στο δάσος στοιχειώνεται από τούτο το θρίλερ για σαουντρακ της Hammer Films(!) όταν νιώθεις να περπατάς μέσα στο πηχτό σκοτάδι και δεν ξέρεις τί θα σου ξεπροβάλλει πίσω από έναν κορμό ή έναν θάμνο… (βέβαια λίγα χρόνια αργότερα οι Cure θα μας γοήτευαν σε γοτθικούς ρυθμούς με το A Forest…), με υποψίες ηλεκτρονικής μουσικής, σφυρίγματα, τριξίματα και φυσαλίδες και δεν υπάρχει πειραματισμός στην κιθάρα είτε με τις χορδές είτε με τα πετάλια που να μην ακούγεται!! Το αυτό ισχύει και για τους Clear Light από το Los Angeles καθόσον το ατόφιο ψυχεδελικό διαμάντι Sand τρεμοπαίζει ανάμεσα στον θρήνο και στην λύτρωση με ένα hammond σκέτο κέντημα και όλα αυτά μόλις για δυόμισι λεπτά!
Οι Cykle από την Βόρεια Καρολίνα αφενός μεν στο Lesson To Learn έχουν τα χειρότερα ηχογραφημένα ντραμς (σαν να είναι από χαρτόνι), αφετέρου στο Do My Thing ανακατεύουν όργανο και φλάουτο σε ένα σεικ της εποχής παρότι διεκδικούν τα καλύτερα φωνητικά όλης της συλλογής (θυμίζουν διαβολεμένα τον Sky Saxon των Seeds).
Το Texas παρουσιάζει τους Golden Dawn από το Austin με το πρωτο – πανκ διαμάντι My Time φέρνοντας πολύ στους Love του πρώτου δίσκου και ανακατεύοντας έξυπνα την ωμή ενέργεια των Stones ή και των Floyd του Barrett στα γυρίσματά τους (έστω και χωρίς κρουστά!!).
Οι Electric Rubayyat και οι T. Swift And The Electric Bag διεκδικούν τις πιο βαρετές στιγμές του δίσκου καθόσον το ψυχεδελο – κάντρυ των πρώτων με τους γελοίους στίχους: «…αν ήμουν μαραγκός και ήσουν κυρία, θα με παντρευόσουν όπως και νάχει; Θα γεννούσες το παιδί μου;» συναγωνίζεται την βλακώδη διασκευή του Hendrix που επιχειρούν οι δεύτεροι.
Και κλείνουμε με τον λαμπρό εντεκάλεπτο space επίλογο Ruler Of The Universe των Strange από την Florida, όπου αντί για το μπάσο που ήταν η κηροζίνη στα τραγούδια των αρχιερέων του είδους Hawkwind (και ξέρετε ποιος το κρατούσε…), εδώ τον αντίστοιχο ρόλο τον έχει η ρυθμική κιθάρα μέσα σε καντάρια από εφφέ (συμπεριλαμβανομένων φυσικά της «φούσκας» των Elevators και της θερεμίνης), εκρήξεις και πρωτόγονα ηλεκτρονικά αφηγώντας μας αστρικά ταξίδια, τσουλήθρες πάνω σε ουράνια τόξα που φιλούν τον ουρανό(!), συναντήσεις με αγγέλους χιλιάδες έτη φωτός μακριά και μια κουβέντα με τον άρχοντα του σύμπαντος…
Ωραίες αλλά πέρα για πέρα ουτοπικές εποχές που δεν πρόκειται ποτέ να ξαναγυρνούσαν, κάτι που όταν το κατάλαβε ο compiler των τριών δίσκων Galloway είχε πλέον μείνει «πανί με πανί», γι΄ αυτό και το 1985 «βάρησε κανόνι» και δεν ξανακούσαμε τίποτε γι΄ αυτόν, εγκαταλείποντας τους δίσκους του στην μοίρα τους και κάνοντας σήμερα εκατομμυριούχους τους ανά τον κόσμο collectors…
Γιώργος Δ. Δημόπουλος.
ΠΗΓΕΣ:
Youtube
discogs
Sixtiesgaragepunk.blogspot
rateyourmusic
