Θα ξεκινήσω το παρόν άρθρο, αναφερόμενος κατευθείαν στις συνθήκες διεξαγωγής των μεγάλων συναυλιών στην Ελλάδα, που τις θεωρώ απαράδεκτες και άθλιες. Ως γνωστόν, στη χώρα που από τύχη ζούμε, θα πρέπει να γίνει πρώτα “η στραβή” και εν συνεχεία να ξεκινήσει η επίρριψη και η απόδοση ευθυνών.
Έχω άπειρα παραδείγματα στο μυαλό μου, που πιστοποιούν τον παραπάνω ισχυρισμό. Θα αναφερθώ στο live των Iron Maiden στο Terra Vibe, το 2018, όπου εάν και εφόσον συνέβαινε κάτι, ΔΥΣΤΥΧΩΣ, δεν θα υπήρχε καμία ελπίδα για τους παρευρισκόμενους θεατές. Πάνω από 40.000 άτομα, να υποχρεώνονται να φύγουν από μία και μόνο πόρτα. Μια παρόμοια εμπειρία ζήσαμε και χθες στην Πλατεία Νερού, στα πλαίσια του Eject Festival. Οι θεατές ήταν τουλάχιστον 20.000( ίσως και 23.000) και η Πλατεία επ’ ουδενί μπορεί να φιλοξενήσει τόσες χιλιάδες κόσμου. Δεν ξέρω για ποιους λόγους εξακολουθεί να υπάρχει μία μόνο είσοδος/ έξοδος, αλλά και για ποιους λόγους οι παράπλευρες είσοδοι που οδηγούν στο ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, παραμένουν κλειστές, με αποτέλεσμα χιλιάδες θεατών, να συγκεντρώνονται στη μοναδική είσοδο/έξοδο. Θεωρώ ότι στον εν λόγω χώρο πάνω από 15-17.000 άτομα, δεν πρέπει να συγκεντρώνονται για να παρακολουθήσουν συναυλία, σε καμία των περιπτώσεων. Παρακάμπτω την έλλειψη τουαλετών- μια τουαλέτα ανά 500 άτομα- παρακάμπτω και τις τεράστιες ουρές, που σε αναλόγου μεγέθους συναυλίες, δημιουργούνται στα μπαρ που στήνονται για τις ανάγκες του φεστιβάλ, και επαναλαμβάνω, την ύπαρξη μίας μόνο πόρτας εισόδου/εξόδου, γεγονός που αγγίζει τα όρια της εγκληματικής αμέλειας. Οι θεατές-καταναλωτές ,δεν είναι πειραματόζωα για να υποχρεούνται από τους διοργανωτές των φεστιβάλ σε τέτοιου είδους αντιμετώπιση.
Κατά την άποψή μου, από τη χθεσινή μέρα, αυτό που μόλις προανέφερα είναι το πρωτεύον, και όχι η για ακόμα μία φορά καθηλωτική εμφάνιση των Florence and the Machine, ή η εξαιρετική παρουσία των Editors, που σίγουρα δημιούργησαν νέους θαυμαστές έπειτα από τη χθεσινή τους παρουσία.
Δεν κατάφερα να παρακολουθήσω τους Royal Arch και Goat Girl που “άνοιξαν” τη χθεσινή μέρα, αφού οι ώρες εμφάνισης των συγκροτημάτων, για προσωπικούς λόγους, ήταν απαγορευτικές. Οι Warpaint που ακολούθησαν, στάθηκαν ικανοποιητικά, παρά τις δύσκολες καιρικές συνθήκες( ήλιος, υπερβολική ζέστη, και πλήρης άπνοια). Η indie-rock μπάντα από το Los Angeles, ήταν αξιοπρεπής, αν και η ηπίων τόνων μουσική τους, θεωρώ ότι ταιριάζει περισσότερο σε κλειστούς χώρους. Για πάνω από 40 λεπτά, το αμιγώς female group, παρουσίασε κομμάτια από το σύνολο των studio album του, αφήνοντας σε γενικές γραμμές θετικές εντυπώσεις, και κερδίζοντας την επιδοκιμασία των παρευρισκομένων. Με το τέλος του προγράμματός τους, ήδη είχαν συγκεντρωθεί χιλιάδες θεατών, που κυρίως είχαν έρθει για να παρακολουθήσουν τους Editors και τη Florence.(φυσικό και επόμενο)
Γύρω στις 20.55, και σύμφωνα με το ανακοινωθέν πρόγραμμα, η αγαπημένη μπάντα από το Birmingham ανέβηκε στη σκηνή, και για την επόμενη μία ώρα, παρέδωσε μαθήματα σκηνικής και μουσικής παρουσίας. Οι συνθετικοί τους ορίζοντες έχουν “ανοίξει” ούτως ή άλλως εδώ και αρκετά χρόνια, αλλά και το γεγονός ότι πλέον εμφανίζονται ως επταμελές σχήμα επί σκηνής, τους βοηθά να ξεδιπλώσουν ακόμα περισσότερες πτυχές του αδιαμφισβήτητου ταλέντου τους. Για εμάς που τους γνωρίζαμε συναυλιακά, η χθεσινή τους εμφάνιση ουδεμία έκπληξη προκάλεσε, αλλά και για όσους τους είδαν για πρώτη φορά, θεωρώ ότι τους εντυπωσίασαν. Ο Tom Smith, ήταν εξαιρετικός για πολλοστή φορά, έχοντας, ως είθισται, ως άξιους συμπαραστάτες και τα υπόλοιπα μέλη. Κινούμενος διαρκώς, αλλάζοντας όργανα (κιθάρα, πιάνο) με χαρακτηριστική ευκολία και ανάλογα με τις “ανάγκες” των κομματιών, ήταν απολαυστικός. Ίδρωσε, κυριολεκτικά και μεταφορικά, -όσο ελάχιστοι καλλιτέχνες που έχουν εμφανιστεί στην Ελλάδα-, τη φανέλα, και απέδειξε γιατί αυτός και η μπάντα του, συμμετέχουν ανελλιπώς τα τελευταία χρόνια στα μεγαλύτερα φεστιβάλ του πλανήτη. Το υλικό τους βασίστηκε πρωτίστως στο τελευταίο τους άλμπουμ, που αποτελεί υπόδειγμα ηλεκτρονικής μουσικής συνδυασμένης με το alternative rock. Κομμάτια όπως τα “Strange Intimacy”, “Strawberry Lemonade”, “Picturesque” και “Karma Climb”, συνδυάστηκαν εξαιρετικά με τα classic-anthems “An End Has a Start”, “Bones”, “The Racing Rats”, και “Munich” από τα δύο πρώτα τους άλμπουμ, με απίστευτη συνοχή και αλληλοδιαδοχή. Επιπλέον, δεν ήταν δυνατόν να απουσιάζει το massive-heat ‘Sugar” και φυσικά το “Papillon” με το οποίο έγραψαν τον επίλογο, της χθεσινής μεγαλειώδους εμφάνισής τους. Απόλυτα ταιριαστή και άρτια από άποψης ποιότητας και η διασκευή τους στο “Killer” του Adamski.
Setlist
Strange Intimacy
An End Has a Start
Bones
Strawberry Lemonade
Sugar
The Racing Rats
Karma Climb
Munich
Hallelujah (So Low)
Ocean of Night
Picturesque
Killer
Papillon
Με μια σχετική καθυστέρηση ενός τετάρτου, που ουδόλως επηρέασε το κέφι των χιλιάδων θεατών, οι Florence and the Machine, headliners του φετινού Eject, ανέβηκαν στη σκηνή. Έχοντας παρακολουθήσει τη συναυλία της Florence το 2019 στο Γαλάτσι, θα πω ότι καθαρά υποκειμενικά εκείνο το λάιβ μου άρεσε περισσότερο, για τον απλούστατο λόγο ότι το τότε της άλμπουμ “High as Hope”, μου άρεσε αρκετά περισσότερο από το περυσινό “Dance Fever”. Φυσικά αυτή η απολύτως προσωπική κρίση, ουδόλως μειώνει στο ελάχιστο τη χθεσινή εντυπωσιακή της εμφάνιση. Η ίδια ήταν εκπληκτική για ακόμα μία φορά, τόσο από άποψης φωνητικής απόδοσης, όσο από άποψης χορευτικής/θεατρικής παρουσίας. Η απλότητά της, η ευγένειά της, η φυσική της καλοσύνη, προσδίδουν στην περσόνα της μια απαράμιλλη ομορφιά, που σε σαγηνεύει και σε καθηλώνει. Φυσικά η Florence όλα αυτά τα χρόνια δεν είναι μόνη της, έχει στο πλευρό της μια άρτια μπάντα που κινείται με χαρακτηριστική ευκολία ανάμεσα σε διαφορετικά μουσικά ιδιώματα, -pop, rock, folk, dance music. Στα προαναφερθέντα προσθέστε και τον άψογο ήχο της χθεσινής βραδιάς, που προσωπικά επιβεβαίωσε την άποψη που είχα σχηματίσει από το 2019. Οι Florence and the Machine, έχουν τον καλύτερο ήχο συναυλίας ever. Και έχω δει αρκετές συναυλίες.
Όπως ήταν φυσικό, η αρχή έγινε με κομμάτια από το τελευταίο της άλμπουμ, “Heaven is Here” και “King” με την ίδια να στέκεται σαν πριγκίπισσα της Αναγέννησης. Ο χορευτικός χαρακτήρας του τελευταίου δίσκου της είναι έντονος, πχ “Free”, και αυτό το αίσθημα κυριάρχησε χθες, σε πολύ μεγάλο μέρος της συναυλίας. Η ίδια όπως το συνηθίζει πολλάκις, χάθηκε στις αγκαλιές του κοινού στα “Dream Girl Evil”, “Prayer Factory” και στο υπέροχο “Big God”, ενώ μας γέμισε απόλυτα με τις μελωδίες του “Ship to Wreck” και του “Queen of Peace”, από τον προσωπικά αγαπημένο μου δίσκο “How Big, How Blue, How Beautiful”. Δεν θα μπορούσε να απουσιάζει από τη set-list η εξαιρετική διασκευή του “You Got the Love”, ένα από τα κομμάτια που την καθιέρωσαν. Το ίδιο ισχύει και για το ‘Dog Days are Over” που αποτέλεσε και συναυλιακό highlight, όπως και για το “Kiss with a Fist”. Το κυρίως μέρος έκλεισε με τα “My Love” και “Restraint”, επίσης από το τελευταίο της άλμπουμ. Το encore ήταν απλά εκπληκτικό με τα “Never Let me Go”, τον συναυλιακό δυναμίτη “Shake it Out” και το υπέροχο “Rabbit Heart”.
Να σημειωθεί ότι για ακόμα μία φορά εξέφρασε την αγάπη της προς την πατρίδα μας, αναφερόμενη στην ελληνικής καταγωγής μάνατζέρ της, αλλά και στην ιστορία του τόπου μας. Ακομπλεξάριστη, ευγενική, και καλοσυνάτη. Η μία και μοναδική Florence Welch. Χωρίς το ιδιότυπο “βρετανικό χιούμορ” τύπου Robbie Williams και Bruce Dickinson. Γι’ αυτό και θα τη λατρεύουμε. Για πάντα.
Setlist
Heaven is Here
King
Ship to Wreck
Free
Queen of Peace
Dream Girl Evil
Prayer Factory
Big Good
June
Hunger
You Got the Love
Choreomania
Kiss with a Fist
Dog Days are Over
Cosmic Love
My Love
Restraint
Encore
Never Let me Go
Shake it Out
Rabbit Heart (Raise it Up)
