Το ψέμα μοιάζει να γεννήθηκε μαζί με τον άνθρωπο. Και μαζί του γέννησε και έναν αέναο πόλεμο για τη σημασία και τη χρήση του. Από τον Γάλλο συγγραφέα Marcel Aymé, που θεωρούσε πως ένα καλοφτιαγμένο ψέμα είναι προτιμότερο από μια κακεντρεχή αλήθεια, ως τη γνωστή λαϊκή ρήση “ο ψεύτης και ο κλέφτης τον πρώτο χρόνο χαίρονται”, υπάρχει ανάμεσα ο ωκεανός. Αναμφισβήτητα όμως το ψέμα αξίζει τη δική του γιορτή για να υπενθυμίζει το δύναμη και το θάρρος της αλήθειας.
Ο πόλεμος της διεκδίκησης αυτής της περίεργης γιορτής εξακολουθεί να μαίνεται ανάμεσα στους Κέλτες ψαράδες, καθώς την 1η Απριλίου ξεκινούσε η περίοδος του ψαρέματος με τα αναμενόμενα ψεύτικα καμώματα και κατορθώματα, και τους Γάλλους, οι οποίοι είχαν την πρωτοχρονιά την 1η Απριλίου και όταν συντονίστηκαν με την 1η Ιανουαρίου, οι αντιδραστικοί στην αλλαγή δέχονταν από τους υπόλοιπους πρωτοχρονιάτικα δώρα για να τους κοροϊδέψουν, με το πείραγμα αυτό να μετατρέπεται με τον καιρό σε έθιμο.
Στο πλούσιο και αστείρευτο σύμπαν του ψέματος θα ήταν αδύνατο να λείπει η μουσική και η βιομηχανία πίσω από αυτή. Οι πιο πικάντικες ιστορίες είναι αυτές που μας γυρίζουν πίσω σε εποχές περιορισμένης ακόμα τεχνολογίας που ευτυχώς επέτρεπαν την πιθανότητα του λάθους, δίνοντας έτσι την πολυτέλεια της αποκάλυψης. Στην κορυφή ενός σωρού εξαπατήσεων ή φτιαγμένων ιστοριών είναι πια καταραμένοι να βρίσκονται δυο άνθρωποι που έζησαν έντονα και τις δυο όψεις του ψέματος.
Βρισκόμαστε στο 1988 και ο Rob Pilatus συναντήθηκε με τον Fabrice Moran σε κάποιο σεμινάριο χορού στο Μόναχο. Τους ένωνε και τους δυο η φιλοδοξία να γίνουν διάσημοι είτε σαν μοντέλα ή να δοκιμάσουν την τύχη τους στη μουσική βιομηχανία. Εμφανισιακά πληρούσαν όλες τις προϋποθέσεις να πρωταγωνιστήσουν στη μουσική showbiz, έλειπε όμως μια σημαντική λεπτομέρεια: δεν είχαν και την ακαταμάχητη δόση ταλέντου στο τραγούδι. Ενωμένοι από τη μοίρα πως ήταν δυο μαύροι που έζησαν σε ξένες πόλεις χωρίς πολλούς μαύρους, και σε δύσκολη οικονομική κατάσταση, δέχτηκαν την πρόσκληση του παραγωγού Frank Farian, του ανθρώπου που είχε δημιουργήσει τους Boney M., και υπέγραψαν συμβόλαιο. Άκουσαν το demo του τραγουδιού “Girl You Know It’s True”, το τραγούδησαν, όμως το αποτέλεσμα δεν ικανοποίησε τον Farian. Το τραγούδι πήρε την τελική του μορφή με τη συμμετοχή των Charles Shaw, John Davis, Browell, καθώς και των δίδυμων αδερφών Jodie και Linda Rocco. O Farian βάφτισε το φρέσκο του project “Milli Vanilli” με το Milli να προέρχεται από το παρατσούκλι της τότε κοπέλας του Ingrid Segieth, και το “Vanilli” να προστίθεται για να προσδώσει μια παρόμοια εντύπωση με το όνομα του βρετανικού συγκροτήματος Scritti Politti.
Οι περιοδείες που ακολούθησαν στην Ισπανία, τη Γαλλία και την Ιταλία βρήκαν τους δυο νεαρούς να συντονίζουν τα χείλη τους με τα προηχογραφημένα μέρη των τραγουδιών, και να μαγεύουν με την εξωτερική τους εμφάνιση που έμεινε παροιμιώδης για τα σορτσάκια spandex, τις ψηλές μπότες και τα extension στα μαλλιά τους. Όλα μοιάζουν να δουλεύουν ρολόι και το ντεμπούτο τους στη δισκογραφία με τίτλο “All Or Nothing” (1988) πούλησε περισσότερα από 8 εκατομμύρια άλμπουμ παγκοσμίως, μετατρέποντας τα δύο αγόρια, σε ινδάλματα της pop. Το 1990, μάλιστα, το δημοφιλές ντουέτο κέρδισε το βραβείο Grammy στην κατηγορία Best New Artist. Κι κάπου εκεί τελείωσε η… άνοδος των Milli Vanilli και άρχισε η πτώση. Όλα αποκαλύφθηκαν όταν, κατά τη διάρκεια ζωντανής εμφάνισής τους η ηχογραφημένη φωνή του Rob Pilatus κόλλησε, αποκαλύπτοντας ότι το ντουέτο ουσιαστικά έκανε ένα θριαμβευτικό play back. Ο κόσμος αντέδρασε γρήγορα και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης άρχισαν να εστιάζουν επίμονα πάνω στο θέμα, αναζητώντας επίμονα την αλήθεια. Οι Milli Vanilli, μέσα σε μια νύχτα, πέρασαν από την απόλυτη λατρεία σε μια συντριπτική, ταπεινωτική περιφρόνηση. Ο Pilatus εθίστηκε στα ναρκωτικά και στο αλκοόλ και τον Απρίλιο του 1998 πέθανε από υπερβολική δόση, σε ξενοδοχείο της Φρανκφούρτης.
Η ιστορία των δυο αγοριών που έγινε ταινία με τον τίτλο “Girl You Know it’s True”, είναι ενδεικτική για την αχανή φύση του ψέματος και της απάτης. Όσοι πλησίασαν με την πρόθεση μιας συστηματικής έρευνας την ιστορία, ανακάλυψαν πως η στοχοποίηση και η κατάληξη των δυο πρώην χορευτών στους αποκλειστικούς αποδιοπομπαίους τράγους ήταν μια βροντερή απόδειξη για τους ιδιαίτερους κανόνες και τα στεγανά του συστήματος της μουσικής βιομηχανίας. Ελάχιστοι άκουσαν ποτέ πόσες φορές οι ίδιοι αναρωτήθηκαν επανειλημμένα και με αγωνία πότε θα μπορέσουν να συμπράξουν καλλιτεχνικά στο project, για να αποκλειστούν από τον Farian σε έναν ρόλο κούκλας. Ακόμα πιο λίγοι διαπίστωσαν κάποια στιγμή πως τελικά, τουλάχιστον ο Fabrice είχε μια πραγματικά καλή φωνή. Ήταν πια κάποτε αργά για όλα.
Το ψέμα μοιάζει να ανθίζει εκεί που οι αδυναμίες των αφελών χρειάζονται πότισμα. Όσο κάποιοι επιμένουν να βλέπουν τη φιγούρα του Elvis να τριγυρνά σε παρακμιακά εστιατόρια της αμερικανικής υπαίθρου, ή τον Morrison να κρύβεται σε κάποια φάρμα του Oregon, όσο κάποιοι εξακολουθούν να υποστηρίζουν πως ο πραγματικός Paul McCartney σκοτώθηκε σε τροχαίο το 1963, ή πως οι The Masked Marauders όντως υπήρξαν, με τη μυθική σύμπραξη των Dylan, Jagger, Lennon και McCartney, το ψέμα μοιάζει να χωρά δύσκολα ακόμα και σε μια μέρα γιορτής. Δεν είναι άλλωστε λίγοι αυτοί που ακόμα πιστεύουν πως η διαφήμιση είναι η τέχνη να κατασκευάζεις ολόκληρα ψέματα από μισές αλήθειες.
Όμως, όπως και να έχει τελικά, ανάμεσα στο ψέμα και την αλήθεια, υπάρχει πάντα η διέξοδος της σιωπής.
