Η ανακάλυψη ένα ραδιενεργού ισότοπου (Strontium-90) στο αγελαδινό γάλα το 1959, διεύρυνε την ανησυχία για τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις της κούρσας των πυρηνικών εξοπλισμών. Το συγκεκριμένο γεγονός γέννησε τραγούδια για την αδυναμία εντοπισμού των περιβαλλοντικών επιπτώσεων, όπως σε τέτοιες περιπτώσεις. Στο τραγούδι του “Mack the Bomb”, ο Pete Seeger περιέγραψε μια σύγκριση μεταξύ ενός καρχαρία και του Strontium-90, εξηγώντας ότι η απειλή ενός καρχαρία είναι τουλάχιστον ορατή, σε αντίθεση με τα ραδιενεργά ισότοπα.
Το 1962, η Malvina Reynolds έγραψε to τραγούδι “What Have They Done to the Rain?”, το οποίο ήταν εμπνευσμένο από τις υπέργειες πυρηνικές δοκιμές και περιέγραφε το ταξίδι του Strontium-90 στον αέρα και στη συνέχεια στο έδαφος μέσω της βροχής, καταλήγοντας στις αγελάδες και το γάλα τους. Ο συνθέτης Peter La Farge κυκλοφόρησε το “As Long as the Grass Shall Grow” το 1963, μια συλλογή τραγουδιών ιθαγενών Αμερικανών για την καταστροφή του περιβάλλοντος. Ο Pete Seeger κυκλοφόρησε αυτό που θεωρείται το πρώτο περιβαλλοντικό άλμπουμ, με τίτλο “God Bless the Grass” το 1966. Η δεκαετία του 1960 έδωσε έναν μεγάλο αριθμό τραγουδιών με επίκεντρο το περιβάλλον, κυρίως λόγω της διάδοσης της folkμουσικής και των μουσικών που έγραψαν πολλά τραγούδια διαμαρτυρίας για το περιβάλλον, στο συγκεκριμένο μουσικό είδος.
“Αφήστε τους υπολογιστές να υπαγορεύουν τα συναισθήματά μας, να καθορίζουν τον τρόπο που πρέπει να νιώθουμε. Γυρίστε την πλάτη μας στο μέλλον τώρα που οι μέρες μας είναι μετρημένες. Και πού θα τρέξουμε όταν αυτός ο κόσμος λεηλατηθεί;”
Η πρώτη μου συνειδητή επαφή με ένα μουσικό καμπανάκι κινδύνου για την αλόγιστη ασέβεια απέναντι στο περιβάλλον, ήταν η μετεφηβική λατρεία για τους Skyclad, και οι προφητικοί στίχοι του Martin Walkyier. Το έδαφος που η μουσική κέρδισε τότε στα πεδία μάχης της συνείδησής μου ήταν η συνειδητοποίηση πως ένα ζήτημα που δεν με είχε απασχολήσει ποτέ άμεσα ως εκείνη τη στιγμή, έγινε θέμα προς αναζήτηση και μεγαλύτερη πληροφόρηση. Και έμεινε κάπως έτσι στο μυαλό, ένα μόνιμο αγκάθι να πληγώνει την ήδη λαβωμένη σχέση μου με την αρχή, την πολιτεία, την εξουσία.
Από τις δυστοπικές περιβαλλοντικές αναφορές του πρώτου κύματος του thrash metal που είχε προηγηθεί, αλλά και τον υπαινιγμό των τότε ήδη μεγάλων σε απήχηση Metallica στο “Blackened”, η σχέση των αντίστοιχων μουσικών αναφορών και της συνεχούς λεηλασίας του φυσικού περιβάλλοντος παρέμεινε καυτή και συνεπής στις επόμενες δεκαετίες. Η οριακή μετονομασία της “κλιματικής αλλαγής” μας έσπρωξε με κάθε επισημότητα στο πρόσφατο κεφάλαιο αυτής της εσχατολογικής περιπέτειας, που μοιάζει να τρέχει με το μένος ενός δαίμονα με σπασμένα φρένα. Η συνειδητή αντίσταση του σκληρού ήχου με πυρήνες από το black metal (Wolves in The throne Room, Agalloch, Panopticon, και άλλους), αλλά και διάσημους πρεσβευτές, όπως οι Βραζιλιάνοι Sepultura (“Ambush”) και οι Γάλλοι Gojira, μοιάζει με άβουλο απομονωμένο ποιητή απέναντι σε έναν πλανήτη βυθισμένο στις φλόγες και τις πλημμύρες ταυτόχρονα.
Εκείνη η παλιά φωνή καταγγελίας του Martin μοιάζει να εξακολουθεί να απελευθερώνει την πιο καθαρή, αναμφισβήτητη, πικρή και σκληρή αλήθεια για όλη αυτή την κατηφόρα της αυξανόμενης καταστροφής.
“Αν νομίζουμε ότι ο κόσμος είναι το στρείδι μας, σίγουρα θα πνιγούμε με το μαργαριτάρι. Είναι δικό μας για λίγο καιρό να το σεβαστούμε, όχι να το μολύνουμε. Αλλά τα μυαλά που είναι μεθυσμένα από εξουσία εξακολουθούν να γυρίζουν. Οι γαίες που αμφισβητούμε δεν είναι δικές μας για να τις μολύνουμε, ούτε ο αέρας που αναπνέουμε. Αλλά πώς θα δούμε ποτέ με λογική όταν δεν μπορούμε να δούμε το δάσος για τα δέντρα;”
Οι προτεραιότητες μιας κυνικής εξουσίας που ακολουθεί μια συλλογική τακτική επιφανειακής εγρήγορσης, ποτέ δεν θα υπηρετήσουν τις σύγχρονες ανάγκες, και η πιο τρανταχτή απόδειξη είναι τα πανομοιότυπα καμένα καλοκαίρια των τελευταίων χρόνων. Για αλαζόνες, καιροσκόπους και υστερόβουλους άρχοντες, οι ευαισθησίες αυτές είναι μια υποχρέωση του κοινωνικού προσωπείου τους και ποτέ δεν θα γίνουν μέρος πραγματικού και ουσιαστικού ενδιαφέροντος. Είναι όλα αυτά το αποτέλεσμα μιας συνολικής και συγκεκριμένης “ηθικής” που προκύπτει από προδιαγεγραμμένη διαδρομή παραγωγής υπανθρώπων με συσσωρευμένη δύναμη. Το συγκεκριμένο είδος μοιάζει να ευδοκιμεί σε πολλά γεωγραφικά μήκη και πλάτη του πλανήτη, με τη χώρα μας να είναι χορτασμένη από την “προσφορά” του.
Ο περιβαλλοντισμός έχει γίνει πια θέμα και πολιτιστική τάση ακόμα και στα χωράφια της pop μουσικής. Οι οικομουσικολόγοι (μουσικολόγοι και εθνομουσικολόγοι που επικεντρώνονται στη μουσική και τα περιβαλλοντικά ζητήματα) και οι μουσικοί εκπαιδευτικοί εξακολουθούν να υπερτονίζουν τις διασταυρώσεις της μουσικής και της φύσης, καθώς και τον ρόλο της μουσικής στον οικολογικό ακτιβισμό. Όμως η συνειδητή ευαισθησία απέναντι στην καταστροφή της φύσης είναι αναγκαίο να πάψει να αποτελεί εκκεντρικό παράσημο σε ομάδες μειονοτήτων δράσεων ή ένα πολιτιστικό αξεσουάρ στις σύγχρονες εκφράσεις των τεχνών.
Αν δεν επιστρέψουμε εμφατικά στην υλοποίηση του συνθήματος “οι άνθρωποι έχουν τη δύναμη”, παρακάμπτοντας όσα παραπετάσματα μας απομακρύνουν από την αληθινή σημασία της σχέσης μας με το φυσικό περιβάλλον, στο δικαστήριο με τη Μητέρα Φύση να προεδρεύει, και ενόρκους τα παιδιά μας (των οποίων το μέλλον εξακολουθούμε να αρνούμαστε), τα στοιχεία θα είναι αδιάσειστα και χωρίς άλλοθι, και με θύμα τον πλανήτη μας, η ετυμηγορία θα είναι: “ΜΗΤΡΟΚΤΟΝΙΑ”.
